---

Λίγο η επιλογή των «βαλκάνιων beatniks» Trio Balarom ως support act, λίγο η προηγούμενη εμφάνισή τους στην Αθήνα (στο ΑΝ πριν 2,5 χρόνια), λίγο τα μάλλον γνώριμα από την προϊστορία τους δεδομένα ως προς τον ήχο όπως παρουσιάζονται και στο τελευταίο τους λάιβ άλμπουμ Live at Roepaen, και είχαμε πιστέψει ότι η βραδυά της περασμένης Παρασκευής στο Gagarin 205 θα ήταν βραδυά ethnic / americana πειραματισμών σε χαλαρό κλίμα, αραχτή και για ποτάκι εποχής. Όταν δε τελείωσαν οι θεσσαλονικείς Trio Balarom με μια βαλκανική εκδοχή του "Take Five" δεν χωρούσαν αμφιβολίες ότι δεν θα πέφταμε έξω στην πρόβλεψή μας. (Επί τη ευκαιρία, μη έχοντας προηγούμενη εμπειρία από το συγκεκριμένο σχήμα, θα θέλαμε να επισημάνουμε ότι μας έκαναν πολύ καλή εντύπωση. Τρεις άνθρωποι - τρομπέτα/keyboards, ούτι και κρουστά - ανακατεύουν με πολύ ευχάριστο, φρέσκο και δημιουργικό τρόπο κουλέρ λοκάλ με jazz στοιχεία, με την τρομπέτα σε ορισμένα σόλο να ακούγεται εξαιρετικά προχωρημένη για μουσικό με folk υπόβαθρο.)

Αλλά ας ξαναγυρίσουμε στο κύριο πιάτο, τον ιδιαίτερο κύριο Edwards και τους συν αυτώ Woven Hand. Ενώ όλα λοιπόν συνηγορούσαν για μια ήρεμη βραδυά, είδαμε κι ακούσαμε το συγκρότημα σε κλίμα... 'Wild Thing'. Ναι, φαντάζομαι ότι μέρος του - τελικά όχι και λίγου - κοινού προβληματίστηκε κάπως από την ακατάσχετη, σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας έφοδο των ντεσιμπέλ και της παραμόρφωσης. Είναι το γνωστό κοινό του indie/alt-ο,τιδήποτε που καταναλώνει μόνο light προϊόντα. Εμείς όμως την καταβρήκαμε καθώς είδαμε τον περίπου συνομήλικό μας κ. Edwards σε μια καταπληκτική αναβάπτιση στα θορυβώδη 80s, με τους ενισχυτές και τα ποτενσιόμετρα στο «11», τα κουτάκια να σχηματίζουν πυκνή συστοιχία και τους μουσικούς του σε κατάσταση έκστασης (ή αμόκ) να θρέφονται από το feedback. Συνειρμικά μας ήρθε στο μυαλό μια πρώιμη συναυλία πριν πολλά-πολλά χρόνια των Jesus & Mary Chain - η μουσική βέβαια ήταν πολύ διαφορετική αλλά η μανία των ντεσιμπέλ ίδια κι απαράλλαχτη.

Κατά τα άλλα το μαντολίνο ήταν και πάλι έστω και για λίγο παρόν - αν και κουρδισμένο ελαφρώς λανθασμένα. Υπήρχαν και οι χοροί των ινδιάνων βροχοποιών. Όλα όμως τα γνώριμα δεδομένα του γκρουπ, αιωρούμενα μέσα σε έναν ωκεανό feedback, έγιναν περίπου αγνώριστα. Το σημαντικό είναι ότι ταυτόχρονα πήραν μια άλλη, πολύ ενδιαφέρουσα διάσταση. Καθώς μάλιστα κατάλαβα ότι παίχτηκαν πολλά καινούργια τραγούδια, μετά από αυτήν την εμφάνιση αποφάσισα ότι μάλλον πρέπει να περιμένουμε με ανανεωμένο ενδιαφέρον τον επερχόμενο νέο δίσκο τους The Laughing Stalk.

Για την ιστορία το συγκρότημα που είδαμε περιλάμβανε εκτός από τον David Edwards, μόνον το σταθερό του ντράμερ Ordy Garrison. Υπήρχε ένας δεύτερος κιθαρίστας που έχω την εντύπωση ότι ακόμα βρίσκεται στο «ζέσταμα» κι ένας πολύ πιτσιρικάς μπασίστας που φάνηκε να τη βρίσκει δίπλα στο δάσκαλο με τη βαβούρα.

Τελικά το βράδυ της Παρασκευής ήταν άγριο (σσ. από μουσικής απόψεως). To Wild Thing εγκρίνει. -- Laertis