---

Always look at the bride side of life…

Δώστε μου τον ορισμό μιας πετυχημένης συναυλίας:

Παίρνουμε ένα συγκρότημα που κάνει ακόμη και τους κουτσούς να χορέψουν, ακόμη και τους μουγγούς να τραγουδήσουν, ακόμη και τους απαθείς και νηφάλιους να χτυπηθούν του θανατά, ακόμη και τους ξενέρωτους να συγκινηθούν, να δακρύσουν, να ξεσπάσουν. Ένα συγκρότημα που κάθεται με τις ώρες μετά το λάιβ και συνομιλεί με τον κόσμο, ακούραστα, χωρίς σνομπισμό, με χαμόγελο και χιούμορ, βγάζει φωτογραφίες, υπογράφει αυτόγραφα, μοιράζει πένες, χαρτάκια set-list, μπύρες, νερά και μπαγκέτες, μιλά επί παντός επιστητού, και με δύο λόγια το διασκεδάζει και δεν θέλει ούτε αυτό - και μάλλον περισσότερο από τον κόσμο - να τελειώσει η βραδιά.

Παίρνουμε επίσης ένα κοινό που αψηφά την κρίση, κάνει οικονομίες ακόμη και όλο το καλοκαίρι, ιδιαίτερα οι νεαρότεροι στην ηλικία, που καλό είναι να είναι το μεγάλο κομμάτι ενός λάιβ. Ένα κοινό που αδιαφορεί για το ζεστό κλίμα της εποχής και την αναπόφευκτη και αναμενόμενη σαρδελοποίηση του μέσα σε ένα μικρό και κλειστό κλαμπ. Ένα κοινό που έχει γεμίσει το κλαμπ ώρες πιο πριν και που είναι τόσο ενθουσιασμένο που ξεσπά σε ουρλιαχτά ενθουσιασμού και χειροκροτήματα ακόμη και όταν οι μηχανικοί ήχου και οι λοιποί roadies αρχίζουν σιγά σιγά να ανεβαίνουν και να τσεκάρουν τις κιθάρες και τα άλλα όργανα.

Παίρνουμε ακόμη και ένα six-pack δροσερές μπύρες και πάμε...

Όλα τα παραπάνω μπορούν να συμπυκνωθούν σε λίγες λέξεις μόνο: «Flogging Molly live, Gagarin Club, 29th of August, in the year of the Lord 2012».

Έχοντας βγάλει το εισιτήριο - σχετικά φθηνό για τα δεδομένα των συναυλιών στην Ελλάδα και την ποιότητα του γκρουπ - μήνες πιο πριν, ανυπομονούσα να δω για δεύτερη φορά μέσα σε ένα χρόνο την παρέα των Ιρλανδο-αμερικάνων μουσικών. Στο περσινό Rockwave παίζοντας - κακώς κάκιστα! - στην μικρή σκηνή και πολύ νωρίς, κατάφεραν να κάνουν τον κόσμο να σηκώσει πάρα πολύ σκόνη χορεύοντας ξέφρενα. Δεν ήταν υπερβολή να πούμε ότι τότε, αν και είχαν να ανταγωνιστούν τεράστιες μπάντες, έκλεψαν την παράσταση και κέρδισαν χιλιάδες νέους οπαδούς.

Τώρα λοιπόν ήρθαν να «κεφαλαιοποιήσουν» - με την καλή έννοια - την αγάπη του ελληνικού κοινού ρισκάροντας μέσα σε ένα χρόνο νέα λάιβ σε δύο πόλεις καθώς την προηγούμενη μέρα είχαν ήδη ξεσηκώσει και την Θεσσαλονίκη. Και μάλιστα σχεδόν χωρίς support μπάντα καθώς στην Αθήνα και μόνο εκεί, προστέθηκαν εκτός προγράμματος και αφίσας την τελευταία στιγμή οι Bad Bid (σσ. τσεκάρετέ τους εδώ), τους οποίους, ακριβώς επειδή δεν το γνωρίζαμε, τους χάσαμε καθώς ήρθαμε στο τέλος του σετ τους. Επιφυλασσόμαστε για το μέλλον να ασχοληθούμε με την ελληνική μπάντα με τα δύο (2 !!!) βιολιά...

Οι Flogging Molly εμφανίστηκαν στις 10 περίπου και μπήκαν με το βιολί της Bridget Regan και την ακουστική κιθάρα του Dave King ο οποίος σιγοτραγουδούσε...

"Here's to you, I sing for my daddy-o
As I lay him down to sleep
It's been so long, since I lost my daddy-o
Hope he's watchin' over me"...

και αμέσως μετά ξεκίνησε το πανηγύρι! Το "Likes of You Again" ακολουθήθηκε από το "Swagger" από τον πρώτο δίσκο και ήδη ο μεν εξώστης του Gagarin κόντευε να πέσει κάτω, ο δε κόσμος μπροστά στην σκηνή είχε στήσει ένα τρελό χορό! Ο King ήταν σαφής και ειλικρινής στην δήλωση του:

«Είμαστε οι Flogging Molly και τις επόμενες δύο ώρες περίπου θα χορέψουμε, θα τραγουδήσουμε και θα κλάψουμε μαζί σας.»

Και αυτό έκαναν. Μετά από ένα πέρασμα από τα "Speed of Darkness", "Saints and Sinners", και "Revolution" από τον περσινό τους δίσκο που έγιναν δεκτά εξίσου θερμά συνέχισαν με παλαιότερα κομμάτια τους ανεβάζοντας την αδρεναλίνη.

Και τι δεν ακούσαμε! "Drunken Lullabies", "Requiem for a Dying Song", "The Sun Never Shines (on Closed Doors)". Επίσης, το "The Power’s out", ένα medley με σόλο στην κιθάρα και στα τύμπανα και η διασκευή στο κομμάτι του Bob Dylan - στον οποίο έκαναν ιδιαίτερη αφιέρωση - "The Times They Are a-Changing", συνεχίζοντας την συνήθεια τους να μνημονεύουν τους μεγάλους ερμηνευτές που τους ενέπνευσαν. Κάπου εκεί μίλησαν και για τους αγώνες για τα κοινωνικά και ανθρώπινα δικαιώματα, καθώς είναι μια μπάντα με ενεργό πολιτική δράση και υποστηρικτές της International Amnesty. Πολύ πρόσφατα μάλιστα έβγαλαν και ανακοίνωση καταπέλτη για την δίωξη των Pussy Riot από το καθεστώς Πούτιν.

Και όσο ο κόσμος ζεσταίνονταν, ο Dave King έπαιζε μαζί του. Μιλούσε, έκανε ιρλανδέζικα χωρατά, έλεγε αστεία, μοίραζε απλόχερα μπύρες και νερά, ειδικά στους μπροστινούς που είχαν ρίξει ένα αυθεντικό ιρλανδέζικο-φολκ-πανκ-pogo-mosh-πατείς-με-πατώ-σε πάρτι!

"Black Friday Rule", "Oliver Boy", "Rebels", διαδέχονταν το ένα μετά το άλλο τα κομμάτια. Στο τέλος του σετ και στο μεγάλο encore με το οποίο όντως συμπλήρωσαν δύο ώρες παρά πέντε λεπτά (!) κράτησαν το βαρύ πυροβολικό τους: "Devil’s Dance Floor", "What’s Left of the Flag", "Salty Dog", "Seven Deadly Sins", "Float". Στο "If I Ever Leave This World Alive" πρέπει να τραγούδησαν οι πάντες με δάκρυα στα μάτια.

Προσπαθώντας να εξηγήσουμε γιατί μια μπάντα με ξεχωριστό κέλτικο ήχο, πολύ μακριά από την πραγματικότητα που ζούμε, είναι τόσο αγαπητοί στην Ελλάδα μπορούμε να δώσουμε πολλές πολλές ερμηνείες.

Όχι μόνο επειδή οι Ιρλανδοί, των οποίων την αγνή καρδιά καταθέτουν οι Molly επί σκηνής είναι ο μόνος ίσως δυτικο-ευρωπαϊκός λαός με τόσο κεφάτη σχεδόν μεσογειακή ιδιοσυγκρασία.

Όχι μόνο επειδή, όπως εύστοχα είχαν δηλώσει πέρσι και επανέλαβαν και φέτος, είμαστε τόσο κοντά λόγω της κακής οικονομικής μας κατάστασης και της κρίσης (… αλλά και του πάθους μας για το κακής ποιότητας ποδόσφαιρο των δύο χωρών, όπως συμπλήρωσε ο King φέτος!!!!). Αλλά κυρίως επειδή εκτός από την μουσική τους, οι στίχοι τους αγγίζουν ευαίσθητες χορδές μας δίνοντας κουράγιο όταν όλα είναι δύσκολα τριγύρω μας. Αλλά αυτός δεν είναι ο σκοπός της καλής μουσικής;

Ή όπως λένε στο "Float" οι ίδιοι:

"Rambling years of lousy luck,
Ya miss the smell of burning turf,
Dream... That's all you can.
Ah but don't, no don't sink the boat,
That you built, you built to keep afloat..."

Αυτή η αισιοδοξία του απεγνωσμένου που δεν έχει πια τίποτα να χάσει, που εκφράζουν, φάνηκε και όταν τελείωσε το σετ και αφού ο d.j. είχε βάλει το "Bright Side of Life" των αγαπημένων μας Monty Python. Εκεί όλοι οι Molly συνόδευσαν τον κόσμο που τραγουδούσε το κομμάτι πριν κατέβουν από την σκηνή.

Η συναυλία αυτή βάζει σοβαρή υποψηφιότητα για την κορυφαία της χρονιάς. Και ελπίζουμε όντως να κρατήσουν και αυτή που έδωσε ο King στο τέλος όπως άλλωστε και όλες τις υποσχέσεις τους μέχρι τώρα: "Hope we see you again very soon!"

"Thank you frenzy Irish bastards!" θα έλεγα εγώ! -- Γιώργος Χλωρός