---

Είναι δύσκολο να είναι κανείς αντικειμενικός με έναν άνθρωπο που ανάτρεψε το '79-'80 (όταν ακόμη ήσουν σχολειόπαις) την οπτική σου αναφορικά με το πανκ και σου άνοιξε το δρόμο για το hardcore και τη σχετική αμερικάνικη σκηνή των 80s. To άλμα από το "New Rose" στο "Nazi Punks..." ήταν μεγάλο για όσους έζησαν την εποχή λ.χ. μέσα από μία σχολική πανκ μπάντα. Και είναι ακόμη πιο δύσκολο όταν ο άνθρωπος αυτός, στα 54, φαίνεται ότι χαρακτηρίζεται από την ίδια τρέλα και όρεξη για ανατροπές, κάνει πολύ θόρυβο, ακριβείς πολιτικοκοινωνικές αναλύσεις αλλά και χοροπηδάει πέρα δώθε στη σκηνή, κάνει stage diving και ματώνει παρασυρόμενος από τους πιτσιρικάδες που τον βλέπουν σα θεό (και καλά κάνουν). Δεν νομίζω λοιπόν ότι χρειάζεται να απολογηθώ για τα πέντε αστέρια της «κριτικής» - έχω το ακαταλόγιστο και είναι επίσης και περίπου «οικογενειακό» θέμα. Επιπλέον μια συναυλία όπου ο Jello αναλύει το φαινόμενο της Χρυσής Αυγής από σκηνής σε ένα κοινό που φωνάζει ρυθμικά «φασίστες, κουφάλες, έρχονται οι κρεμάλες» δεν θα κάτσει κανείς να το αναλύσει μουσικολογικά. Άλλωστε και τα ζητήματα παλιότερα των Dead Kennedys και τώρα των Guantanamo School of Medicine (υπέροχο όνομα!) ποτέ δεν ήταν καθαρά μουσικού ενδιαφέροντος.

Για την ιστορία πάντως το σετ περιλάμβανε αρκετά νέα τραγούδια ("Brown Lipstick Parade", "John Dillinger", "Werewolves of Wall Street" κ.ά.) μαζί με κομμάτια από τον πρώτο δίσκο των GSoM The Audacity of Hype ("New Feudalism", "Panic Land", "Pets Eat Their Master", "Three Strikes"), τα φρεσκότατα "Barackstar O'Bummer" και "Shock-U-Py!" από το EP Shock-U-Py! (σσ. πώς λέμε "occupy";) και την απαραίτητη δόση πρώιμων Kennedys ("California über Alles", "Nazi Punks Fuck Off", "Chemical Warfare", "Kill the Poor" και η κατακλείδα του σετ "Holiday in Cambodia" σε επική ανάγνωση...). Όλα πάντως βγαλμένα από την ίδια μαρμίτα αν και τα χωρίζουν ούτε λίγο ούτε πολύ 33 χρόνια!

Όσο για τα support acts... δεν χρειάζεται να περιγράψω το σόου των Deus (Ex Machina) καθώς είναι σταθερή αξία για 20 χρόνια στα τοπικά μουσικά δρώμενα (χαρά στο κουράγιο τους και μπράβο στα παιδιά), ενώ οι NoMind (σσ. στους οποίους παίζει κι ένας Wildthing και τον καμαρώνουμε) έκαναν πολύ κόσμο να περιμένει με ανυπομονησία τον επερχόμενο δίσκο τους. Το κοινωνικό ρεπορτάζ επίσης έχει να αναφέρει πολύ κόσμο και έντονη stage diving δραστηριότητα. 2012 και όλα καλά... -- Laertis