---

Ηχητική επίθεση έλαβε χώρα τη περασμένη Παρασκευή στο Fuzz Club με τους A Place to Bury Strangers να δοκιμάζουν τις ακουστικές αντοχές του κοινού μ' ένα σετ που διήρκεσε περί τη μία ώρα. Η διάρκεια της συναυλίας σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως με το πέρας της καθώς διάφορες αστείες ατάκες πλανήθηκαν στον αέρα όπως «ούτε οι ίδιοι δεν αντέχουν τον ήχο τους περισσότερο».

Το τρίο ξεκίνησε αφηνιασμένα με το "Ego Death", ενώ ο Dion Lunadon από τα πρώτα λεπτά άρχισε να προσεγγίζει το κοινό για βρεθεί επί αυτού πολύ σύντομα. Εντυπωσιακή και η σκηνική παρουσία του Ackermann που εκτός από την κιθάρα κατόρθωσε στην πορεία να «κακοποιήσει» κι ένα προτζέκτορα δημιουργώντας σ' εκείνο το σημείο μια φαντασμαγορική ατμόσφαιρα παράνοιας.

Οι Νεοϋορκέζοι αφήσαν ανάμεικτες εντυπώσεις, γεγονός που γινόταν αντιληπτό και κατά την εκτέλεση των τραγουδιών, αυτό το τελευταίο θα μπορούσε να ειπωθεί εντός και εκτός εισαγωγικών. Χαρακτηριστική λοιπόν ήταν η κινητικότητα που επικράτησε στο χώρο καθώς άλλοι υποχωρούσαν και άλλοι ωθούνταν προς τις πρώτες σειρές όπου το κοινό ήταν άκρως εκδηλωτικό.

Σε τέτοιες περιπτώσεις λοιπόν η υποκειμενική αντίληψη αναμετράται περισσότερο παρά ποτέ με τις αισθήσεις και το μόνο σίγουρο είναι ότι οι APTBS ενέτειναν είτε με θετικό είτε με αρνητικό τρόπο τις αισθήσεις του κοινού, γεγονός που από μόνο του αποτελεί επίτευγμα.

Οπότε αυτό που εκλάβαμε ήταν ότι ο Ackermann επεδίωξε πρώτα απ' όλα και επέβαλε ένα ηχητικό παραπέτασμα που δεν διασπάστηκε σε κανένα σημείο με παύσεις μεταξύ των κομματιών, αν εξαιρεθεί το «χλιαρό» encore. Πίσω από τον συμπαγή ηχητικό όγκο οι συνθέσεις, που κάλυψαν το εύρος της δισκογραφίας τους, λειτουργούσαν περισσότερο σαν έρεισμα για την διοχέτευση των ακατάπαυστων ηχητικών κυμάτων. Ακόμη κι όταν οι μελωδίες ήρθαν στο προσκήνιο σε σημεία φάνταζαν σαν το πέρασμα για την επόμενη 'death by audio' δοκιμασία.

Το «στόλισμα», τώρα, του σκηνικού και η ενίσχυση της υποβλητικής ατμόσφαιρας πραγματοποιήθηκε με το φιλμ που προβαλόνταν στους δύο τοίχους πλαγίως των θεατών και με τα φωτορυθμικά επί σκηνής που προκαλούσαν την εντύπωση ότι παρακολουθείς τους τρεις μουσικούς σε φωτογραφικό φιλμ και ειδικότερα τον Ackermann κατά τις εξάρσεις του. Το είδος των φιλμ βέβαια που μπορεί να εκτυλίχθηκαν στο μυαλό των παρισταμένων μάλλον θα ποίκιλλαν δημιουργώντας ενδιαφέρουσες και αντιθετικές ταλαντεύσεις από το τρομώδες έως και το ευδαιμονικό.

Οι Zebra Tracks που άνοιξαν την βραδιά εμφανίστηκαν και αυτοί με δυνατό ήχο, αλλά το γενικότερο «μπασάρισμα» που επικράτησε, μάλλον αδίκησε την συνολική τους εικόνα καθώς και ορεξάτοι παρουσιάστηκαν και έμπειροι είναι για να διαχειριστούν ένα ανάλογο λάιβ. Το εν λόγω πρόβλημα πάντως απέτρεψε τη δημιουργία της άνεσης για την απόλαυση των εναλλακτικών και άλλοτε διαλεκτικών ερμηνειών και των συνθέσεών τους που συχνά πυκνά οδηγούσαν την σκέψη στο σπινταριστό ύφος των Clinic και των Placebo. -- Κώστας Οικονόμου, Ευθύμης Σακκάς

Zebra Tracks: