---

Πόσες και πόσες μπάντες πριν εμφανιστούν σε ένα λάιβ κάνουν εκτός από κουραστικές πρόβες και μια ειδική προετοιμασία - ο καθένας την δική του - για να αντιμετωπίσουν το κοινό. Τι γιόγκες, τι ψυχαναλύσεις, τι απομόνωση και περισυλλογή, τι κατανάλωση αλκοόλ κ.λπ.

Η έκθεση σε υπερυψωμένη πλατφόρμα στη σκηνή είναι αδυσώπητη. Τα λάθη δεν θα τα συγχωρέσει ο κόσμος, ειδικά αν έχει πληρώσει ένα εισιτήριο από το υστέρημα του. Ακόμη και αν δεν αποδέχεσαι το ρόλο και το χαρακτήρα του 'star' είναι πολύ δύσκολο να μην νιώθεις «κάπως» κάθε φορά που θα κληθείς να εκτεθείς στον κόσμο. Και μάλιστα σε συνθήκες απόλυτου διαχωρισμού μεταξύ μπάντας που βγαίνει σε υπερυψωμένη σκηνή και κόσμου που παρακολουθεί από κάτω. Ασφαλώς υπάρχουν πρακτικές ανάγκες που αυτό συμβαίνει και που έχουν να κάνουν με την ποιότητα του ήχου, τον απαραίτητο χώρο του συγκροτήματος, την ασφάλεια του κοινού και των οργάνων, την ανάγκη θέασης από τους μικρόσωμους θεατές κ.λπ. Ωστόσο, αυτό έχει δημιουργήσει έναν παγιωμένο διαχωρισμό μεταξύ κοινού και εμφανιζόμενου. Το συνακόλουθο «ροκ-σταριλίκι» είναι το προϊόν αυτής της κατάστασης.

Ωστόσο υπάρχουν και μπάντες που δεν ακολουθούν την πεπατημένη αυτή. Για την ακρίβεια όχι μόνο δεν την ακολουθούν αλλά συνειδητά την παλεύουν και την καταστρατηγούν όποτε και όσο μπορούν.

"60 years of the same old shit, of music, money, hit after hit" και περίπου 30 από όταν το κατήγγειλαν - μαζί με τους Chumbawamba, τους Crass, τους Conflict και μερικούς ακόμη - οι ολλανδοί ΕΧ ήρθαν για πέμπτη φορά στην Ελλάδα και για δεύτερη σε ένα χρόνο με σκοπό να μας το υπενθυμίσουν αυτό. Ακριβώς πριν 365 μέρες είχαν ξανά-εμφανιστεί και όπως είχαν δηλώσει ήθελαν φέτος να κάνουν κάτι τελείως ξεχωριστό με δύο διαφορετικά show, ένα low key και ένα main σε δύο διαφορετικούς χώρους.

Δύο χώρους που από την φύση της διαρρύθμισης τους δεν προσφέρονται για διαχωρισμό μεταξύ κοινού και μπάντας. Το Drugstore και το Six Dogs, με ενιαίο εισιτήριο 15 ευρώ. Οι γραμμές αυτές γράφονται μετά το πρώτο λάιβ στο Drugstore και πριν το main show:

Ήρθαμε αρκετή ώρα πιο πριν στο μπαρ προβλέποντας ότι τόσο μικρό που ήταν, θα γέμιζε ασφυκτικά και ίσως να μην ήταν εφικτή η άνετη παρακολούθηση της συναυλίας. Οι ολλανδοί, κάθονταν στο διπλανό τραπεζάκι και πίναμε το ποτό μας δίπλα-δίπλα σαν να είμαστε δύο απλές παρέες σε ένα συνοικιακό μπαρ. Αν δεν έβλεπες σε μια γωνιά του μαγαζιού δύο ενισχυτές με τις κιθάρες και δύο μικρά ταμπούρα δεν θα καταλάβαινες ότι ήσουν σε χώρο που θα δίνονταν συναυλία, αλλά ακόμη και έτσι πιο πολύ έμοιαζε με την διακόσμηση ενός συνηθισμένου μπαρ παρά με σκηνή.

Σιγά σιγά ο κόσμος γέμιζε τα τραπέζια και τα σταντ στον δρόμο. Η ώρα περνούσε και σχεδόν είχες ξεχάσει ότι είχες έρθει να δεις μια από τις ιστορικότερες και επιδραστικότερες αναρχο-πανκ μπάντες.

Ξαφνικά στις 11 ακριβώς ο Terrie Hessels, ο μοναδικός από τα ιδρυτικά μέλη τους, και ο βρετανός Andy Moor, αφού ήπιαν λίγο νευρικά μονορούφι το ποτήρι που κρατούσαν, χωρίς δεύτερη ειδοποίηση πήγαν και συνέδεσαν στους ενισχυτές τις δύο ταλαιπωρημένες και μισό-κατεστραμμένες κιθάρες τους. Αναρωτιόμουν τι έχουν τραβήξει αυτά τα όργανα, αλλά σύντομα μου λύθηκε η απορία. Για τα επόμενα 25 λεπτά της ώρας έκαναν ένα σεμινάριο noise-punk-jazz ελεύθερου αυτοσχεδιασμού βασανίζοντας τις χορδές των κιθάρων με γρατσουνιές, slide με ξύλινη μπαγκέτα, εναλλασσόμενες ερωταπαντήσεις μεταξύ τους, και άπειρους αρμονικούς μικροφωνισμούς.

Στο τέλος του πρώτου μέρους του ατμοσφαιρικού σετ, οι κιθάρες πραγματικά δεινοπάθησαν, καθώς σύρθηκαν στο πάτωμα και το έσκαβαν με ελαφριά χτυπήματα από τα κλειδιά τους. Νομίζω η συνθήκη της Γενεύης για τα δικαιώματα των αιχμαλώτων το απαγορεύει αυτό...

Όσο απότομα ξεκίνησαν, άλλο τόσο αναπάντεχα τέλειωσαν και έγινε μια μικρή παύση. Η χαρά τους και τα γέλια τους όπως και τα δικά μας, έμοιαζαν περισσότερο με αυτά ενός μικρού παιδιού που έκανε μια φάρσα στα φιλαράκια του, που και αυτά με την σειρά τους το απόλαυσαν. Δέκα λεπτά αργότερα, ανέβηκαν ο Arnold de Boer στην κιθάρα και η Katherina Bornefeld στο «μια-σκέτη-από-drum-kit-με-πολλές-πολλές-κουδούνες».

Όπως οι ίδιοι είπαν, τα θέματα που θα μας έπαιζαν ήταν ελεύθεροι αυτοσχεδιασμοί σε τζαμάρισμα που δεν είχαν προβαριστεί ποτέ. Στην πραγματικότητα ήταν οι κιθαριστικές ιστορίες που έπαιζε και τραγουδούσε ο Arnold de Boer (ως Zea) και προσπαθούσε να μαντέψει και να ακολουθήσει η χαρισματική Katherina Bornefeld στα τύμπανα έχοντας απλά συνεννοηθεί προφορικά μαζί χωρίς να τα έχουν ξαναπαίξει.

Το playlist που ευγενικά μου έδωσε η ίδια, έγραφε και μερικές σημειώσεις στα ολλανδικά για τα κρουστά, δίπλα από κάθε θέμα που την βοηθούσαν να ακολουθήσει το κομμάτι:

1. Agrarian Daydreams
2. Exploding Head Syndrome
3. People Shrink (Fietswiel?)
4. Mooi Niet
5. It’s Quiet (rustic)
6. Insecurity Expert (rustic afro)
7. Bourgeois Blues (koebellen)
8. Crisis (tamboerein)
9. Electricity (brusies)

Συνοπτικά, ήταν μια ευχάριστη βραδιά που συνεχίστηκε όπως ξεκίνησε: συνεχίσαμε να καθόμαστε σε διπλανά τραπεζάκια πίνοντας παρεΐστικα τα κρασάκια μας σαν θαμώνες. -- Γιώργος Χλωρός