---

Βράδυ Τρίτης έξω από το Σταυρό του Νότου, το ελληνικό ροκ παρουσιάζει ξανά στο κοινό τα άξια τέκνα του. Οι GravitySays_i βγαίνουν πάλι στην αθηναϊκή νύχτα και αυτή τη φορά απολαμβάνουν την παρέα του Spyros Pan, ενός μουσικού με ιδιαίτερο χρώμα και κουλτούρα.

Αλλά ας πάρουμε τα πράγματα από την αρχή: όλα αρχίζουν στον Πειραιά τον Μάρτιο του 2003, όταν ο Μάνος Πατεράκης και ο Νίκος Ρέτσος αποφασίζουν να δώσουν σάρκα και οστά στην δική τους προσωπική μουσική οπτική της ελληνικής πραγματικότητας. Την προσφέρουν στο κοινό το 2007 με τον πρώτο concept δίσκο της μπάντας The Roughest Sea από το ιστορικό label Σείριος. Τον ακολουθεί το δεύτερο project The Figures of Enormous Gray and The Patterns of Fraud τέσσερα χρόνια αργότερα και τότε όλα δείχνουν ξεκάθαρα τί μπορούμε να περιμένουμε από τον εγχώριο progressive ήχο.

Η συναυλία ξεκινάει με την εμφάνιση του Spyros Pan που ανεβαίνει μόνος στη σκηνή μαζί με τα Hang του - σύγχρονη μορφή κύμβαλου από ατσάλινο κράμα που μοιάζει κεραμεικό - και η ατμόσφαιρα γίνεται παγανιστική. Η απόλυτη ησυχία που επικρατεί στο κοινό δίνει ελπίδες μουσικού πολιτισμού και απογειώνει την εμφάνιση. Μετά από δύο χρόνια απουσίας από τις σκηνές της πρωτεύουσας, ο μυσταγωγικός ήχος του Spyros αποδεικνύεται ένα από τα πιο ταιριαστά support που θα μπορούσαν να έχουν οι Gravity, χωρίς να γίνεται κουραστικός, αφού έπαιξε για μισή ώρα περίπου, διατηρώντας αμείωτο το ενδιαφέρον.

Λίγα λεπτά μετά το και μισή της δέκατης βραδυνής, ανεβαίνουν στη σκηνή οι headliners και το κοινό αδημονεί να επαναλάβει το ταξείδι. Στο ροκ της Μεσογείου έχουν τη θέση τους το σαντούρι, η άρπα, οι κιθάρες, η μελόντικα, τα ντραμς, το ηλεκτρικό μπάσο, το βιολοντσέλο, ακόμη και το ντέφι. Οι τέσσερις φωνές των The Enormous Grey Figures - της χορωδίας που συνοδεύει τους μουσικούς - δίνουν από νωρίς το παρόν και συμβάλλουν τα μέγιστα στη δημιουργία των ηλεκτρικών συναισθημάτων που αποζητούν οι συνθέσεις. Η παρουσία του Πατεράκη απολύτως αναγκαία για το δέσιμο της μπάντας, όπως άλλωστε και οι ερμηνείες και το παίξιμό του. Εξαιρετικοί και απαραίτητοι και οι Σπύρος Βρυώνης και Νίκος Ρέτσος στο τσέλο και τα τύμπανα, αντίστοιχα. Παρ' ότι η κυριαρχία του δεύτερου μουσικού πονήματος της μπάντας - και άρα του πιο ατμοσφαιρικού ήχου - είναι δεδομένη, highlight της βραδυάς οι σεισμικές δονήσεις αλά Pink Floyd που στέλνει το μπάσσο του Λευτέρη Βαρθάλη στα κομμάτια του πρώτου δίσκου. Τα μεστά ξεσπάσματα του "Air" ανέδειξε η αφοπλιστικά ειλικρινής ροκ ερμηνεία του Άκη Παπαβασιλείου. Ο στίχος ξενόγλωσσος, αλλά το feeling απολύτως οικείο και μεσογειακό. Η μεγάλη ευκολία με την οποία μεταπηδούν από το cinematic στο σκληρό groove αποδεικνύει την αξία της μουσικής παιδείας και της τριβής με τα πολλά είδη του ροκ. Τα βυζαντινά αρπίσματα διαδέχονται καταιγιστικά spacey εφέ και πετάλια με echo. Όλα τα μέλη της μπάντας μεταλλάσσονται μπροστά στα μάτια μας από μελαγχολικούς σκεπτικιστές σε σκληρούς post-prog επαναστάτες και όλα αυτά με απόσταση ενός τραγουδιού. Το live τα έχει όλα.

Η εμφάνιση τελειώνει μετά από μιάμιση ώρα συνεχών εναλλαγών, με έναν επτάλεπτο αυτοσχεδιασμό με την συμβολή του Spyros Pan και το κοινό φεύγει με τις καλύτερες εντυπώσεις από την επιλογή του συγκροτήματος να τολμήσει την πραγματική συναυλία. Αν και όπως μας πληροφόρησε ο Μάνος Πατεράκης στην αρχή του λάιβ, θα προτιμούσε να λέγονταν «τα σκοτεινά παιδιά», η βαρύτητα τους πάει πολύ. Ηθικόν δίδαγμα της βραδυάς: η μυσταγωγία είναι προνόμιο των αρχαίων!

Και εις άλλα... πολύ σύντομα! -- Κατερίνα Μυτιληναίου [a.k.a. t-dot]