---

Παρασκευή βράδυ στο κέντρο της πόλης και για άλλη μια φορά αναρωτιόμουν ποιο λάιβ έπρεπε να διαλέξω μια που τον τελευταίο καιρό δυστυχώς (;;) μου συμβαίνει όλο και συχνότερα... Την ίδια στιγμή με τους Baby Woodrose λοιπόν έπαιζε ο Damo Suzuki στο 6 D.o.g.s... Τους πρώτους όμως δεν είχα καταφέρει να τους δω την προηγούμενη φορά που έπαιξαν Αθήνα και κάτι μου έλεγε πως δεν θα συγχωρούσα τον εαυτό μου αν τους ξαναέχανα.... Το τελικό αποτέλεσμα μάλλον με δικαιώνει.

Κατά τις 10 όταν μπήκα στο Κύτταρο μόλις είχαν ξεκινήσει οι Snails , το πρώτο support γκρουπ της βραδιάς. Είχα ακούσει αρκετό από το υλικό του ντεμπούτου τους για να με κάνει να τους δώσω ιδιαίτερη σημασία. Πράγματι είναι μια πολύ καλή μπάντα με garage punk επιρροές, δεμένες συνθέσεις και καλούς μουσικούς. Έπαιξαν εκτός από τα δικά τους κομμάτια δύο διασκευές χαρακτηριστικές των ακουσμάτων τους. Το "Night of the Vampire" του Roky Erickson και το "D7" των Wipers, τα οποία και απέδωσαν πιστά σχεδόν στα πρωτότυπα. Γενικά άρεσαν στον κόσμο και αν ήταν αυτοί το μόνο support γκρουπ θα είχαμε προετοιμαστεί ιδανικά για αυτό που θα ακολουθούσε... Τη σκυτάλη όμως πήραν οι Mr. Highway Band, που μας απομάκρυναν από το ύφος της garage ψυχεδέλειας και μας πήγαν σε southern - folk - hard rock μονοπάτια, πράγμα που πιστεύω δεν ταίριαζε στο συγκεκριμένο λάιβ. Καλοί μουσικοί, φαινόταν να το απολαμβάνουν, αλλά ίσως αν έπαιζαν αυτοί πρώτοι και οι Snails δεύτεροι ο κόσμος να τους έδινε περισσότερη σημασία. Highlight της εμφάνισής τους η διασκευή του "5 to 1" των Doors...

11:30 ακριβώς έκανε την εμφάνισή του ο Lorenzo Woodrose και η παρέα του και το Κύτταρο ήταν πια γεμάτο, πράγμα που πρόσεξε αμέσως και ο ίδιος και το ανέφερε "It's good to see so many people here tonight!!!" Μετά από μια ολιγόλεπτη instrumental εισαγωγή μπήκαν δυναμικά με το "Disconnected" και το party είχε ήδη αρχίσει. Ακολούθησαν κομμάτια από όλα τα άλμπουμ τους, με λιγότερο βάρος ίσως στο Chasing Rainbows. Ο ίδιος ο Lorenzo με τις ολόλευκες φαβορίτες, το καταπληκτικό μουστάκι και το ιδιόμορφο παίξιμο της Fender Jaguar (στα περισσότερα solos δεν χρησιμοποιούσε σχεδόν καθόλου το δεξί του χέρι) έδειχνε να το απολαμβάνει και να «ζεσταίνεται» όλο και πιο πολύ, συνοδευόμενος και από μουσικούς που ήταν κάτι παραπάνω από ταιριαστοί... Ο ντράμερ Hans Beck, ημίγυμνος από την αρχή του σετ λες και ήξερε τι θα ακολουθούσε, είχε τα πιατίνια και ολόκληρη την μπαταρία τόσο χαμηλά στημένη που απορούσες πως άντεχε να παίζει κυριολεκτικά σκυμμένος όλη τη νύχτα... Ο δεύτερος κιθαρίστας, ο Yobo the feminine guy!!!, όπως τον αποκάλεσε κάποια στιγμή ο αρχηγός του group, με κούρεμα από άλλη δεκαετία, χόρευε και χαμογελούσε όλο το βράδυ, ενώ ο πιο cool ήταν ο μπασίστας Kare Joensen που έκανε πάντως τέλεια τη δουλειά του. Στα μείον απλά αναφέρω ότι δεν έφεραν μαζί τον οργανίστα που τους ακολουθούσε στις τελευταίες τους εμφανίσεις, Adam Olsson, πράγμα που έκανε τις συνθέσεις λίγο πιο απλές και σκληρές, κάτι που δεν φάνηκε βέβαια να ενοχλεί κανέναν...

Θα αναφέρω μερικά από τα κομμάτια που ακούσαμε την Παρασκευή το βράδυ αν και η σειρά δεν έχει ιδιαίτερη σημασία.Pouring Water, Volcano ,You better run από το Money For Soul του 2003,το προσωπικό μου αγαπημένο Lost you in my mind,η καταπληκτική διασκευή στους Painted Faces  από το Dropout, το Let Yourself Go από το Chasing Rainbows ,τα Down to the bottom ,Nothing is real και Bullshit Detector από τον τελευταίο τους Third Eye Surgery .Η μερίδα του λέοντος όμως ανήκε στο πρώτο τους album to Blows your Mind του 2001 μια που ακούσαμε πάνω από 5 τραγούδια από το εν λόγω άλμπουμ προς τιμήν τους βέβαια. Με το ομώνυμο, βγήκαν μπροστά οι 3 τους τζαμάροντας και ο κόσμος χόρευε και το διασκέδαζε τραγουδώντας το Refrain δυνατά ,και με αυτόν τον τρόπο έκλεισαν το 1ο μέρος του Live.Φυσικά για  κανέναν μας δεν ήταν αρκετό…Έτσι μετά από τα αναμενόμενα χειροκροτήματα έπαιξαν άλλα 2 encore,4 συνολικά κομμάτια ,όλα από τον πρώτο δίσκο!! Ξεκίνησαν με την αναφορά τους στο άκακο green plant drug,με το Right to get high,ακολούθησε το Caught In a Whirl και το Living A Dream ενώ έκλεισαν την βραδιά με το Nobody Spoil My Fun ,και ήταν πια 100 % σίγουροι ότι κανένας και τίποτε δεν τους είχε χαλάσει αυτή την βραδιά..

Συνολικά μετά από 90 λεπτά περίπου και κάμποσα τραγούδια ακόμη που δεν συγκράτησα τους τίτλους, μας καληνύχτισαν και ανανέωσαν το ραντεβού τους για το κοντινό μέλλον. Γύρω μου οι φίλοι και γνωστοί, όλοι τους ιδρωμένοι από τον χορό, χαμογελαστοί ήταν φανερό πως είχαν περάσει καλά και αυτό είναι το ζητούμενο πιστεύω σε μια rock'n'roll συναυλία. Οι Baby Woodrose, όπως είπα μετά το τέλος του λάιβ σε ένα φίλο, δεν θα αλλάξουν τον κόσμο με τη μουσική τους, σίγουρα όμως θα τον κάνουν πιο χαμογελαστό και αισιόδοξο, κάτι που μας είναι πια απαραίτητο... Παρασκευή βράδυ προς Σάββατο πρωί στο κέντρο της πόλης πια και ήμουν σίγουρος πως είχα κάνει τη σωστή επιλογή... -- Κώστας Οικονόμου