---

Δυστυχώς λόγω επαγγελματικών υποχρεώσεων χάσαμε τους Drunk Motherfuckers και ζητάμε ταπεινά συγνώμη από τη μπάντα. Οι SiXforNinE είναι μια πολύ ωραία περίπτωση alternative/prog metal συγκροτήματος και ο κόσμος που σταδιακά μαζευόταν φάνηκε να εκτίμησε ιδιαίτερα, τόσο τη μουσική τους, όσο και την απόδοση κάθε μέλους ξεχωριστά. Η εμφάνισή τους θα μας μείνει στο μυαλό για τον μπομπάτο ήχο τους, την πίστη στο υλικό τους και φυσικά γιατί απολαύσαμε τον Φώτη Bernardo, ντράμερ των Septic Flesh πίσω από το μικρόφωνο να κάνει τα δικά του σε ένα ξεχωριστό ρόλο. Οι SiXforNinE αποδείχτηκαν ιδανικό σχήμα για προθέρμανση του κόσμου πριν τους βασιλιάδες Spiritual Beggars, αφού και στάθηκαν στο ύψος της περίστασης, και κούνησαν τους σβέρκους μας, και μας έκαναν να θέλουμε να τους ξαναδούμε σύντομα.

Συνέχεια με τους Full House Brew Crew, το όνομα των οποίων θυμάμαι από το προηγούμενο λάιβ των Beggars στην Αθήνα. Για να είμαι ειλικρινής, το southern metal / Black-Label-Society-meets-90s-Metallica στυλ τους δε με εντυπωσίασε, αλλά οφείλω να πω ότι ταίριαζε στο ύφος της βραδιάς. Ο ήχος βαρύς και ασήκωτος, το ίδιο και η στάση της μπάντας, η οποία απέδωσε στιβαρά όλο της το set. Αξίζει να αναφερθεί ότι ο κιθαρίστας και τραγουδιστής του power trio, Van Ace, είναι ο μπασίστας των Rotting Christ. Θα τους προτιμούσα ως pub band σε κάποιο μπιλιαρδάδικο, στέκι μηχανόβιων. (2,5)

Πρώτη φορά που θα έβλεπα το ψυχεδελικό heavy rock σχήμα των Spiritual Beggars και ειλικρινά ανυπομονούσα, αφού έχω την τύχη να έχω παρευρεθεί σε συναυλίες και των άλλων δύο σχημάτων που ηγείται ο Ammot, το αξιότερο πνευματικό τέκνο του Michael Schenker. Πάντα είχα στο μυαλό μου ότι η καρδιά του Ammot χτυπάει για τους Beggars, όσο καλή δουλειά και αν έκανε στην επενασύνδεση των Carcass και όσο μπροστά και αν έχει καταφέρει να πάει τους Arch Enemy, που μάλλον είναι η κύρια πηγή εσόδων του.

Έχοντας αυτό λοιπόν υπ' όψιν και έχοντας λατρέψει το ολοκαίνουριο άλμπουμ των Beggars, Earth Blues, το οποίο είχαν στις αποσκευές τους, παρακολούθησα με μεγάλη αφοσίωση το συγκρότημα. Συμπέρασμα πρώτο: Ο Apollo απέδειξε και ζωντανά ότι είναι χαμελαίοντας και μπορεί να ανταποκριθεί το ίδιο καλά σε ένα power metal λάιβ (Firewind) όσο και σε μια heavy rock συναυλία. Παρ' όλα αυτά, η συνεχής προτροπή του για 'sing along' προς το τέλος κούρασε αρκετά. Τελικά όμως πιστεύω ότι η φωνή του δένει καλύτερα με αυτό το σχήμα παρά με τους Firewind.

Ο Michael Ammot, όπως πάντα, έκλεψε την παράσταση. Σχετικά αποστασιοποιημένος από εμάς (αν και δεν έλειψαν οι πόζες) και αφοσιωμένος στο ρόλο του, μας βούτηξε στο συναίσθημα της μουσικής και του παιξίματός του. Το rhythm section ήταν αρκετά στιβαρό, ώστε να τον αφήσει να οργιάσει επί της ταστιέρας και έτσι το set κύλησε όμορφα. Τα καινούρια τραγούδια, έχοντας μια ξεκάθαρη 70s hard rock αύρα, εντυπωσίαζαν και κράταγαν το ενδιαφέρον αμείωτο ανάμεσα στα κλασικά, στα οποία ο κόσμος έδειχνε να διασκεδάζει περισσότερο.

Θεωρώ την εμφάνιση των Spiritual Beggars πάρα πολύ καλή και είμαι σίγουρος ότι κάποιοι μπορεί να διαφωνήσουν. Να ξεκαθαρίσω ότι προτιμώ τον ήχο που έχουν στο Earth Blues παρά στους προηγούμενους, αγαπημένους του κοινού τους δίσκους. Επίσης στα αυτιά μου έδεσε πάρα πολύ καλά ο Apollo και επιπλέον δεν έχω συναυλιακή εμπειρία με κάποιον από τους παλιότερους και περισσότερο «αληταράδες» τραγουδιστές που έχουν περάσει από τις τάξεις της μπάντας. Πέρα από αυτά όμως, δε νομίζω να υπήρξε άνθρωπος στο Κύτταρο εκείνο το βράδυ που να μην ευχαριστήθηκε τη συναυλία. Στα δυνατά σημεία η φοβερή παρουσία και οι πινελιές του Per Wilberg στα πλήκτρα, το αεικίνητο βουνό πίσω από το μπάσο, Sharlee D'Angelo (επίσης στους Arch Enemy) και φυσικά η όλη ενέργεια του γκρουπ που δε το βάζει κάτω αλλά, παρ' ότι πιστό στις αξίες του vintage ήχου, ελίσσεται και πρωτοτυπεί με το δικό του τρόπο. -- Φάνης Μανταίος