---

Καιρό είχαμε να παρευρεθούμε σε power metal συναυλία, συνεπώς η περασμένη Παρασκευή έμοιαζε η τέλεια ευκαιρία για να το κάνουμε. Τη βραδιά άνοιξαν οι Τhe Silent Rage, από την εμφάνιση των οποίων προλάβαμε δυστυχώς μόνο το τελευταίο τραγούδι. Εν συντομία λοιπόν, ο ήχος του συγκροτήματος είναι ένα συμπαθές αμάλγαμα ευρωπαϊκού και αμερικάνικου power metal. Από τις αντιδράσεις του κοινού αλλά και από το ελάχιστο που μπορώ να έχω άποψη, συμπέρανα ότι η εμφάνιση ταίριαζε με το ύφος της βραδιάς και ήταν ικανοποιητική, δεν απογειώθηκε όμως. Υπόσχομαι την επόμενη φορά να τους προλάβω.

Συνέχεια με τους Secret Illusion. Η μπάντα έφερνε κατ' ευθείαν στο νου τους Φιλλανδούς που θα ακολουθούσαν, όχι μόνο στις ομοιότητες του ήχου, αλλά και στον επαγγελματισμό που είχαν. Άριστη σκηνική παρουσία, φοβερός ήχος και παθιασμένη απόδοση. Προφανώς οι Secret Illusion αγαπάνε πολύ το power metal τους και επί σκηνής καταφέρνουν να πείσουν ακόμα και τους τουρίστες του ήχου. Η ωδειακή πλην κάργα metal συναυλία που οφείλει να δίνει κάθε μπάντα ευρωπαϊκού power metal ήταν αυτή που έδωσαν εκείνο τα βράδυ οι Secret Illusion. Ιδιαίτερη μνεία στον τραγουδισταρά Δημήτρη Γιαννακόπουλο, στα πορωμένα και συναισθηματικά φορτισμένα πλήκτρα αλλά και στον lead κιθαρίστα. Παίδες, βγείτε σε σκανδιναβικό tour αμέσως!

Μια εμφάνιση των Stratovarius είναι πάντα καλοδεχούμενη, πόσο μάλλον όταν έχουν πολύ καλό δισκάκι στις αποσκευές τους. Προσωπικά είχα να τους δω από το 2006 (αν θυμάμαι καλά) και είχα μεγάλη περιέργεια να δω πως λειτουργούν και τι ενέργεια έχουν δίχως τον Timo Tolkki στις τάξεις τους. Εμφανίζονται λοιπόν οι Φιλανδοί με το "Abandon" από τον καινούριο δίσκο Νemesis.  Πρώτες εντυπώσεις; Ο Jens Johansson (τον έχουμε αγαπήσει και στον Malmsteen) έχει διακοσμήσει το keyboard του με παπάκια που φέγγουν και ο Lauri Porra στο μπάσο (ο οποίος σίγουρα έχει αφίσα του Cliff Burton στο εικονοστάσι του) φέρει ραφτό Hello Kitty στο 'battle vest' του! Ευτυχώς η αίσθηση του χιούμορ περιορίστηκε σε αυτές τις ασήμαντες λεπτομέρειες και επί της ουσίας χαρήκαμε μια καλή συναυλία.

Η μπάντα δίχως το πάλαι ποτέ βασικό της μέλος, Timo Tolkki, δείχνει λειτουργική, ορεξάτη και χαμογελαστή, κάτι που έλλειπε εμφανώς από την τελευταία φορά που τους είχα δει. Τα τραγούδια που έπαιξαν βασίστηκαν αρκετά στο καινούριο άλμπουμ, το οποίο έχει εκτιμηθεί από κοινό και τύπο, αλλά δε θα μπορούσαν να λείπουν και τα κλασικά και αγαπημένα που «έπαιζαν» εναλλάξ.

Όλα καλά λοιπόν. Τι μας μένει; Μια αγαπημένη στο ελληνικό κοινό και φανταστική στη δεκαετία του '90 μπάντα που με μαεστρία έχει ανταπεξέλθει τα μπόλικα προβλήματα που της παρουσιάστηκαν στο πρόσφατο παρελθόν. Το νέο αίμα στο rhythm section που τα έδινε όλα, καθώς και ο άξιος αντικαταστάτης του Tolkki, Matias Kupiainen. Νέα τραγούδια (έξι στο σύνολο) που η μπάντα πήρε το ρίσκο να τιμήσει και τελικά αγκαλιάστηκαν από τους οπαδούς. Μια χούφτα κλασικοί metal ύμνοι. Συνεχόμενα solo που μας έσπασαν τα νεύρα όσο ένα 'Kottak Attack'. Ένας Kotipelto που χαίρεσαι να τον βλέπεις και να τον ακούς, αλλά κατανοείς ότι το γήρας ου γαρ έρχεται μόνον. Ένα "Hunting High and Low" στη λήξη του encore που χαντακώθηκε από ξενέρωτο παιχνίδι με το κοινό. Πείτε με κυνικό, αλλά από τους Stratovarius περίμενα ακριβώς αυτά που μου έδωσαν. Τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο. Συνεπώς πέρασα μια χαρά και ας μην ήταν μια εμφάνιση αψεγάδιαστη. -- Φάνης Μανταίος

Secret Illusion:

The Silent Rage: