---

Τι μπορείς να πεις γι' αυτή τη διοργάνωση που δεν το έχει πει η ίδια η παρουσία τόσων ανθρώπων; Είχα να δω τέτοια κοσμοσυρροή στο Gagarin 205 πάρα πολύ καιρό, από τις μέρες πριν την οικονομική κρίση. Το φεστιβάλ «Εδώ δεν Υπάρχει Άσυλο» πραγματοποιήθηκε με σκοπό να συγκεντρωθούν χρήματα για τη συνέχιση και ολοκλήρωση του ομώνυμου ντοκυμαντέρ που ασχολείται με την ελληνική underground σκηνή της δεκαετίας του '80. Και ο κόσμος από μεριάς του έσπευσε να τιμήσει τόσο την παραγωγή του φιλμ, όσο και τους εγχώριους ήρωες και τη συνολική τους παρουσία όλα αυτά τα χρόνια. Προφανώς βιώσαμε περισσότερο μια μεγάλη γιορτή παρά ένα ακόμα φεστιβάλ ελληνικών συγκροτημάτων.

Μπαίνοντας στο χώρο είδαμε τρεις γενιές ακροατών να παρακολουθούν στιγμιότυπα του ντοκυμαντέρ και μέχρι να πιάσουμε θέσεις, να σου οι Not 2 Without 3 επί σκηνής να ανοίγουν την ιστορική αυτ βραδιά. Με το αγγλόφωνο new wave τους, τη ζεστή παρουσία τους επί σκηνής, ήταν στα σίγουρα η καλύτερη επιλογή για την έναρξη του event.

Συνέχεια με τους Ανυπόφορους, μακράν την πιο εύθυμη μπάντα της βραδιάς. Ο μπασίστας Γιώργος Γλυνέλης, με το χαρακτηριστικό χαμόγελο ντυμένο σε perfecto δε σταμάτησε να αλωνίζει, κάνοντας τους υπόλοιπους της παρέας να φαίνονται  σχετικά στατικοί. Πράγμα βέβαια που δεν ενόχλησε κανέναν, αφού από θέμα ήχου και απόδοσης ήταν πολύ καλοί. Κοιτώντας το κοινό, δεν μπόρεσα να βρω ούτε ένα θεατή που με τη στάση του να παραδέχεται το όνομα που έχει επιλέξει το γκρουπ.

Είχε έρθει η ώρα των Cpt. Νέφος και επιτόπου μάτια και αυτιά στρέφονται στο «ταυράκι» και τα πετάλια του Ντρενογιάννη αλλά και στον μπασίστα/τραγουδιστή Άκη Βογιατζή. Στα τραγούδια μέσα από τα ιστορικά Cadillac Dream EP και Silence Interrupted LP  (με τις απαραίτητες τζούρες από Anti-Troppau Council και Libido Blume), το post punk μπλέκεται με το garage και η ποιότητα του ήχου ανεβαίνει κατακόρυφα. Το κατάμεστο Gagarin το ευχαριστιέται και δε διστάζει να το εκδηλώσει. Πέραν των δικών τους έπαιξαν παραδοσιακά τη διασκευή στο "Guns of Brixton" των Clash (σσ. αλήθεια, πόσες καλύτερες μπασογραμμές έχουν γραφτεί στην ιστορία της μουσικής;) όπου προφανώς τα αίματα άρχισαν να ανάβουν επικίνδυνα...

... κάνοντας έτσι την καλύτερη πάσα στα Αρνάκια, που ήρθαν με σκοπό να βάλουν φωτιά στο μαγαζί! Δίχως αμφιβολία ήταν η πιο ευθυτενής punk μπάντα της βραδιάς και η σειρά που εμφανίστηκαν στο φεστιβάλ ήταν η κατάλληλη προκειμένου να επιτευχθεί η αλληλουχία απόλαυσης-εκτόνωσης-απόλαυσης. Για να πω την αμαρτία μου, ποτέ δεν υπήρξα οπαδός του παραδοσιακού εξαρχιώτικου punk και προσωπικά, τόσο τα τραγούδια, όσο και συνολικά η εμφάνιση της μπάντας δε «μου είπε» κάτι ιδιαίτερο. Όταν όμως όλοι γύρω σου είναι μεταξύ δακρύων συγκίνησης και moshing, τότε ναι, ο στόχος επετεύχθη. Στο «Ο Κακός σου Εαυτός» τα συνθήματα δε θα μπορούσαν να λείπουν και στο «Ζεις για να Πεθάνεις» ο crossover ρυθμός στα τύμπανα έριξε τις πρώτες σειρές «στη μάχη».

Όταν στη σκηνή στήνονται δύο synth, ξέρεις τι θα ακολουθήσει. Ήταν η ώρα των Χωρίς Περιδέραιο. Το rhythm box πήρε ζωή για πρώτη φορά σε ζωντανή εμφάνιση του γκρουπ και ακούει στο όνομα Τάκης Γιαννούτσος. Ο Ντρενογιάννης θα παίξει δεύτερο set και αυτό δε χαλάει κανέναν μας, τουναντίον μάλιστα. Στο μπάσο βρίσκεται ο παλαίμαχος Παντελής Πετρονικολός, ενώ η «νέα» Λία Μιχαηλίδου πίσω από το συνθεσάιζερ χαίρει της εκτίμησης του ιθύνοντα νου Νίκου Αγγελή, ο οποίος αφού κάνει κάποιο inside joke σχετικά με τη Βαρκελώνη, σημαίνει με τα πλήκτρα του την έναρξη. H αρχή έγινε με το «Έγχρωμη Γρίπη» και έπειτα από το «Αίμα δε Γίνεται Νερό» είχαμε την τύχη να ακούσουμε νέο, αρκετά αξιόλογο εκ πρώτης ακρόασης, υλικό. Προς το τέλος της εμφάνισης τους με τα «Άνωση» και «48 Σιωπές» τραγουδούσαν και οι τοίχοι, ενώ το πάτωμα κουνήθηκε όπως λίγοι το έχουν ξανακουνήσει. Οι εκτελέσεις ζωντανά είχαν πιο γεμάτο ήχο και  αν και έχαναν την αίσθηση ψύχους που αποπνέουν στο LP, είχαν πολύ ενδιαφέρον. Φαίνεται ότι τα ντραμς και τα σόλο του Ντρενογιάννη δίνουν ένα διαφορετικό αέρα στα κομμάτια. Χωρίς υπερβολές η καλύτερη εμφάνιση της βραδιάς μέχρι τότε, αφού δυστυχώς για σοβαρούς λόγους έπρεπε να αποχωρήσω με το πέρας της εμφάνισης των Χωρίς Περιδέραιο.

-- Φάνης Μανταίος

Y.Γ. Η συναυλία συνεχίστηκε με τους (Not) Metro Decay, μια σύμπραξη από μέλη του συγκροτήματος και φίλους τους, δηλαδή τους Κώστα Μάστορη (μπάσο), Στέλιο Μαστρόκαλο (κιθάρα/φωνή), Κώστα Κούζα (πλήκτρα), μαζί με τους Μάνο Βασιλάκη (τύμπανα), Ηλία Ράπτη (Χερουβείμ / κιθάρα) και Ζαφείρη Μαράνο (Grain / φωνή). Παίρνοντας το κοινό ζεστό απ' όσα προηγήθηκαν, κατάφεραν να κρατήσουν ψηλά τον ενθουσιασμό παρά το προχωρημένο της ώρας, το οποίο μάλλον ευθυνόταν και για το περιορισμένο σετ - τέσσερα μόλις κομμάτια («Απειλή», «Κειμήλια», «Σκιές», «Ταξίδι»).

Με το ρολόι μας να δείχνει περίπου 2:30, το όλο happening έληξε με τα ad hoc σχήματα της βραδιάς. Δυστυχώς σιγά - σιγά μέρος του κοινού είχε αρχίσει να αποχωρεί και ο κόσμος στην αίθουσα του Gagarin 205 να αραιώνει. Οι γενναίοι που έμειναν να παρακολουθήσουν τη συναυλία μέχρι και το τέλος της έπρεπε να περιμένουν μέχρι τις 4:00 το πρωί! Οι Αsylum Overdrive (βασικά οι Stress με τον Τάκη Πολυχρονόπουλο των Παρθενογένεσις και τον Frank των Panx Romana) έπαιξαν από το "House οf The Rising Sun" μέχρι το «Δικαίωμα στη ζωή». Oι δε Asylum Nursery, αποτελούμενοι από μουσικούς από τα σχήματα που προηγήθηκαν συν τη «δική» μας Άννα Λαμπάρα (Villa 21, Nonmandol) και - έκπληξη! - τον Ethan Port των Savage Republic με το βαρέλι του (σσ. αν και νομίζω ότι δεν ήταν ακριβώς το δικό του βαρέλι αλλά κάποιο δανεικό... - το κατάλαβα από το κούρδισμα) έκλεισαν μπροστά σε λίγο κόσμο αλλά τα «έσπασαν». Η εμπειρία να βλέπεις την Άντα, τον Ντρεν και τον Port να παίζουν μαζί κιθάρες στο "House of the Damned" των Villa ήταν ανεκτίμητη.

-- Kung Fu Panda