Προσωπικό στοίχημα του ίδιου του Depp, η μεταφορά στην μεγάλη οθόνη του βιβλίου του Hunter S. Thompson, με το ίδιο τίτλο, περίμενε για κάποιον άγνωστο λόγο 2 ολόκληρα χρόνια για να βγει στις αίθουσες. Από την άλλη, το βιβλίο κυκλοφόρησε 40 χρόνια μετά την συγγραφή του και είναι αυτοβιογραφικό. Ο Thompson, για όσους δεν γνωρίζουν, είναι ο συγγραφέας του επίσης αυτοβιογραφικού "Φόβος και παράνοια στο Λας Βέγκας" (Fear and loathing in Las Vegas), που φυσικά είχε γυριστεί ταινία από τον φοβερό Terry Gilliam, με πρωταγωνιστή πάλι τον Depp. Αυτοκτόνησε το 2005. Αυτό κάνει το "Μεθυσμένο ημερολόγιο" άτυπο πρίκουελ της παραπάνω ταινίας. Το οξύμωρο είναι ότι ο Depp παίζει τον ίδιο χαρακτήρα σε αρκετά πιο νεαρή ηλικία όντας 14 χρόνια μεγαλύτερος από όταν γύρισε την πρώτη! Ας είναι... δεν παίζει κανέναν ρόλο.

Ο συγγραφέας ήταν γερό ποτήρι και μεγάλο "τζάνκι". Στην ταινία βλέπουμε μια πιο ήπια εκδοχή του, καθώς σαν δημοσιογράφος πιάνει δουλειά σε μια εφημερίδα Αμερικάνικων συμφερόντων στο Πουέρτο Ρίκο στα τέλη της δεκαετίας του '50. Ο ήρωας, τόσο στο βιβλίο, όσο και στην ταινία, λέγεται Paul Kemp, ένα ψευδώνυμο φυσικά. Εκεί θα συναντήσει τους τελείως "κατεστραμμένους" συναδέλφους του, βουλιαγμένους σε μια θάλασσα από ρούμι, μερικά λαμόγια που θέλουν να μετατρέψουν τον φυσικό παράδεισο του Πουέρτο Ρίκο σε ξενοδοχειακή ζώνη για πλούσιους και μια γυναίκα, την Chenault (Amber Heard), ερωμένη του Sanderson (Aaron Eckhart) ενός από τους επιχειρηματίες.

Από την πρώτη σκηνή, με τις πανέμορφες λήψεις από τον αέρα, μεταφερόμαστε σε έναν πολύχρωμο κόσμο με εξωτική ομορφιά. Το Πουέρτο Ρίκο είναι ένας από τους βασικούς πρωταγωνιστές στην ταινία. Οι κάτοικοί του πάντως είναι μες στην μιζέρια. Καταπιεσμένοι και φτωχοί, ζουν κάτω από την εκμετάλλευση μιας χούφτας ανθρώπων, που τους αρνούνται ακόμα και την πρόσβαση στις παραλίες. Ο πρωταγωνιστής θα μυηθεί φυσικά στον τρόπο ζωής των συναδέλφων του - οι καλύτεροι ρόλοι στην ταινία - Sala (Michael Rispoli) και Moberg (Giovanni Ribisi - απολαυστικός) και θα γίνει μια ανθρώπινη "σκνίπα". Η εποχή είναι χαρακτηριστική, λίγο πριν επελάσουν τα τρελά sixties. Το τσιγάρο και τα "ξίδια" είναι τρόπος ζωής. Παράλληλα θα νιώσει να έλκεται από την σέξι ερωμένη ενός άλλου. Η εξέλιξη αυτής της σχέσης, σημειολογικά, είναι ολόκληρη η ταινία, ουσιαστικά δηλαδή δεν γίνεται τίποτα το συνταρακτικό. Όποιο θέμα πολιτικό ή συναισθηματικό τίθεται απλά, δεν προχωρά. Αντίθετα έχουμε μια χαριτωμένη εξιστόρηση των ημερών του πρωταγωνιστή, με αρκετό γούστο και πολλά επί μέρους γεγονότα, από έναν γκουρού σκηνοθέτη και σεναριογράφο, τον Bruce Robinson που μας έχει δώσει το Withnail & I (Ο φίλος μου κι εγώ, 1987). Ο Robinson έχει σκηνοθετήσει μόλις 4 ταινίες με αυτήν εδώ και έχει γράψει σενάρια σε καμιά δεκαριά, συμπεριλαμβανομένου και αυτού για το Killing Fields (Κραυγές στην σιωπή, 1984).

Ο χαλαρός τόνος, η ρέουσα σκηνοθεσία, η επιμονή σε χαρακτηριστικές λεπτομέρειες και η αγάπη του για τους δεύτερους χαρακτήρες κάνουν την ταινία ό,τι μπορεί να είναι. Ο Depp παίζει τον εαυτό του μια-δυο σκάλες χαμηλότερα, τίποτα ιδιαίτερο.

Γενικά μια απόλυτα feelgood ταινία, με κάποιες στιγμές έμπνευσης, που εξελίσσεται ανούσια και δεν μένει στην μνήμη. Καλή επιλογή για βίντεο, λίγη στο σινεμά. -- Mr. Lakis

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ:

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ;   Μόνο με ένα μπουκάλι Captain Morgan...