Μια ιδιαίτερη ταινία, με καταπληκτική κινηματογράφηση, μια αμφιλεγόμενη ερμηνεία και άσχετες μεταξύ τους σκηνές. Ένα γλυκό road-movie, για τους λάθος λόγους, με έναν συνταξιοδοτημένο ροκ σταρ στο κυνήγι του ναζί βασανιστή του πατέρα του. Ο Sean Penn (Cheyenne), εγκλωβισμένος σαν άλλος Robert Smith, μέσα στο σώμα ενός μεσήλικα που έχει μείνει για πάντα στην εφηβική ηλικία. Ένας Ιταλός σκηνοθέτης, ο Paolo Sorrentino του "Il Divo", με προφανή την μαεστρία του, σε ένα σενάριο που ακροβατεί ανάμεσα στην γκροτέσκα κωμωδία και τον σουρεαλισμό. Οι Talking Heads σαν το απόλυτο "τοτέμ" της Αμερικάνικης εναλλακτικής σκηνής - το "This must be the place" είναι άλλωστε δικό τους τραγούδι. Απίθανοι δευτερεύοντες χαρακτήρες διασταυρώνονται με τον πρωταγωνιστή, άλλοτε προσφέροντας μια παράξενη ιστορία και άλλοτε μια παράξενη κατάσταση. Ο ορίζοντας είναι ατελείωτος. Ο Cheyenne πετάει θανατερές ατάκες και γελά εκνευριστικά... και η ταινία κυλά... oύτε λίγο ούτε πολύ για 2 γεμάτες ώρες.

Δεν είναι ότι δεν έχει το ενδιαφέρον της και το γούστο της, ακόμα βρε αδερφέ και στιγμές μεγαλείου. Το πρόβλημα είναι ότι δεν αποφασίζει τι δρόμο θέλει να πάρει. Περισσότερο είναι σαν ένα δοκίμιο εκκεντρικότητας. Ακόμα και η υπόθεση με τον ναζί εγκληματία, είναι περισσότερο λόγος για να παρακολουθήσουμε το ταξίδι του ήρωα στην καθυστερημένη του ενηλικίωση, γιατί κατά τα άλλα είναι γελοίο.

Γυρισμένο για να αγαπηθεί σαν μια cult δημιουργία, με φανερά τα σημάδια της Ευρωπαϊκής της κληρονομιάς και ματιάς, μια παράξενη ταινία για έναν παράδοξο "εκδικητή", σε μια ονειρική και διαφορετική Αμερική, το φιλμ του Sorrentino είναι μια γλυκιά αποτυχία που αξίζει κανείς να δει, όχι τόσο για την αξία της, αλλά για το "ταξίδι"... -- Mr. Lakis

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ:

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ;   ...πάμε παρακάτω...