Η Jennifer Lawrence να τρέχει ιδρωμένη μέσα στο δάσος και το στήθος της να ανεβοκατεβαίνει αισθησιακά! (σσ. σεμνά κε Μπομπίνα). Αυτό είναι το μόνο που σου μένει μετά από τα 142 λεπτά του υπερφιλόδοξου 1ου μέρους, της διασκευασμένης για την μεγάλη οθόνη τριλογίας βιβλίων της Suzanne Collins.

Η ιστορία δεν είναι δα και πρωτότυπη. Με μια πρώτη σκέψη μου έρχονται στο μυαλό τα "The running man" με τον Arnold Schwarzenegger και το Ιαπωνικό "Battle royale". 

Σε ένα δυστοπικό μέλλον, όπου μια κυρίαρχη ελίτ ζει στην Πρωτεύουσα, μέσα στα πλούτη και τις διάφορες κιτς μόδες, παρακολουθεί μέσα από την τηλεόραση κάθε χρόνο τους Αγώνες Πείνας, όπου 24 έφηβοι, από διάφορες υποβαθμισμένες περιοχές της χώρας, αλληλοσκοτώνονται σε απευθείας μετάδοση. Σαφείς αναφορές στην εποχή μας και τα ριάλιτι. Η κοινωνία θυμίζει την αντίστοιχη Ρωμαϊκή, του Άρτου και των Θεαμάτων. 

Στο πρώτο μέρος παρακολουθούμε την επιλογή των υποψηφίων και την μεταφορά τους στην Πρωτεύουσα καθώς και την εκπαίδευσή τους. Τους υποδέχονται σαν ήρωες και είναι τα πρόσωπα της ημέρας σε κάθε σπίτι. Στη συνέχεια η ταινία επικεντρώνεται στον αγώνα και στην αγωνιώδη επιβίωση της πρωταγωνίστριας.

Υπάρχουν μερικά αξεπέραστα προβλήματα. Δεν είναι ότι η ταινία δεν βλέπεται ευχάριστα, απλά δεν είναι τίποτα το αξιόλογο. Κατ' αρχάς θέλοντας να κρατήσει το εφηβικό κοινό ρίχνει επικίνδυνα τον δείκτη της βίας που η ίδια θέλει να στηλιτεύσει. Επίσης ο κόσμος που παρουσιάζεται ισορροπεί ανάμεσα στην υπερβολή και το κιτς, με μια ηθελημένη σκηνοθετική προσέγγιση σε αυτό. Κατά την γνώμη μου, η ταινία γίνεται αστεία μερικές φορές. Μετά, είναι το υλικό αυτό καθ' αυτό. Είναι φανερό ότι δεν μπορεί να συμπυκνωθεί το ογκοδέστατο βιβλίο, με αποτέλεσμα να υπάρχουν τρύπες στο σενάριο, να πηδάμε σε πράγματα που δεν έχουν εξηγηθεί επαρκώς και να υποτιμούνται μερικοί βασικοί δεύτεροι χαρακτήρες. Αυτό κοστίζει στην ταινία, που όπως φαίνεται η αρχική της διάρκεια θα ήταν πάνω από 3 ώρες και την περιόρισαν για να γίνει πιο εύπεπτη. Όταν όμως διασκευάζεις ένα βιβλίο προσέχεις να δουλέψεις το σενάριο για την διάρκεια μιας ταινίας, εξ ου και η λέξη διασκευή. Εδώ γυρνάνε και ό,τι βγει στο μοντάζ βρε αδερφέ.

Κάνω ειδική αναφορά για την κάμερα στο χέρι που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης. Προφανώς θέλει να δώσει ζωντάνια και ρεαλισμό στην εικόνα. Μερικές φορές "σκεπάζει" τις βίαιες σκηνές. Δεν το βρήκα πάντα επιτυχημένο και μερικές φορές ήταν εκνευριστικό. 

Η Lawrence λοιπόν, είναι η καλύτερη επιλογή για τον ρόλο και λάμπει σε αυτόν. Δυναμική και τρωτή την ίδια στιγμή, μεταφέρει με το ταλέντο της όλο μας το ενδιαφέρον και την ταύτιση. Σηκώνει στις πλάτες τις την ταινία και είναι αξιοθαύμαστη, το καλύτερο στοιχείο του φιλμ. Σε δεύτερους ρόλους συναντάμε πασίγνωστους καρατερίστες. Τον Stanley Tucci που παίζει έναν τηλεπαρουσιαστή με ειρωνική διάθεση - πάντα ξεχωριστός - τον Donald Sutherland που είναι ο πρόεδρος Σνόου, ο απόλυτος άρχοντας του κόσμου, που παίζει συγκρατημένα και απειλητικά, και τον πάντα απερίγραπτα απολαυστικό Woody Harrelson.

Παρατηρούμε μια σημαντική έλλειψη φαντασίας στην σκηνοθεσία, καθώς περνάμε από σκηνή σε σκηνή χωρίς να υπάρχει κάποια που να μας μένει στο μυαλό, για να μην μιλήσουμε για το κάπως ερασιτεχνικό φινάλε. Διεκπεραιωτική σκηνοθεσία από τον Gary Ross, πρώην σεναριογράφο, που έχει κάνει 3 ταινίες με αυτή, την μεγάλη του ευκαιρία.

Άνιση λοιπόν, βλέπεται σχετικά ευχάριστα, δεν μας αφήνει τίποτα. Το Χόλιγουντ στην "πρεμούρα" του να μας εφοδιάσει με μια καινούργια σειρά ταινιών από βιβλία που θα αποδειχτεί "πακτωλός", τύπου Χάρι Πότερ ας πούμε, θα δοκιμάσει κάποια best sellers. Ελπίζω να μην μας σπάσει τα νεύρα.

Προσπεράστε ή συμμετάσχετε. Η απόφαση είναι δική σας. Δεν θα χάσετε τίποτα φοβερό. Όπως θα έλεγε και ο παλιόφιλος ο Highlander άλλωστε: "Στο τέλος θα μείνει μόνο ένας"... ή δύο... -- Mr. Lakis

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ:

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ;  142 λεπτά; Τρελοί θα είστε!!!