---

Αληταράς σε αναστολή, αναλαμβάνει κοινωφελή εργασία και συγχρόνως αποκτά μια κόρη. Η ηθική συμπαράσταση, καθοδήγηση και μύηση στα μυστικά του καλού ουίσκι από τον επόπτη του θα τον οδηγήσει στον ίσιο δρόμο... κλέβοντας το πιο σπάνιο malt... Η εργατική τάξη πάει για «ξίδια»!

Το έργο του Ken Loach είναι γνωστό και μη εξαιρετέο. Με μια σειρά κοινωνικές ταινίες, βαθιά πολιτικές και αριστερής κατεύθυνσης, ξεχωρίζει και είναι ίσως ο μόνος από τους Ευρωπαίους σκηνοθέτες που δεν μπορείς να τον φανταστείς να δουλεύει για το Χόλιγουντ. Οι δουλειές του αποπνέουν έναν αέρα τιμιότητας και κοινωνικής συνείδησης. Είναι βέβαια βουτηγμένες στην μιζέρια και στην πιο σκοτεινή εικονογράφηση της βρετανικής πραγματικότητας. Εδώ έχουμε να κάνουμε με μια πιο ελαφριά ταινία, κωμωδία που λέει ο λόγος, αλλά με την σφραγίδα του Loach.

Οι ήρωες προέρχονται από την χαμηλότερη και χωρίς οποιαδήποτε ελπίδα κοινωνική τάξη. Είναι δύσκολο να τους συμπαθήσεις, αλλά όμως τους καταλαβαίνεις. Προσπαθούν να ξεφύγουν όπως μπορούν.

Το Μερίδιο των αγγέλων του τίτλου δεν είναι άλλο από το ελάχιστο ποσοστό αλκοόλης που εξατμίζεται κατά την διάρκεια της γήρανσης στα βαρέλια. Έτσι και οι ήρωες είναι σαν να προσπαθούν να ξεφύγουν από την προδιαγεγραμμένη, κατεστραμμένη μοίρα που τους προορίζουν. Να γίνουν το απειροελάχιστο ποσοστό που «έκλεψαν» οι άγγελοι.

Η τιμιότητα είναι πάλι εμφανής στην κινηματογράφηση. Δεν υπάρχουν καλλωπισμοί και όμορφες εικόνες. Το χιούμορ είναι γλυκόπικρο και η ερμηνείες απόλυτα φυσικές. Το πρόβλημα είναι στην ιστορία. Ο σκελετός είναι ο κλασικός μιας ταινίας εξιλέωσης και επιτυχίας μέσα από αντίξοες συνθήκες. Υπάρχουν έως και τραβηγμένες από τα μαλλιά καταστάσεις. Πως δηλαδή ένας βίαιος τύπος, με μηδέν προσόντα και γνώσεις, που έχει μεγαλώσει με συμμορίες, γίνεται καταπληκτικός δοκιμαστής ποτών. Έμφυτο; Δεν μας πείθει. Ξαφνικά μεταμορφώνεται σε συγκροτημένο άτομο που γνωρίζει τι θέλει και συναλλάσσεται κιόλας με ειδικούς. Δεν αμφισβητώ την δυνατότητα του να γίνει κάτι τέτοιο, απλά στην ταινία δεν καταλαβαίνουμε την μετάβαση.

Κάτι σημαντικό επίσης είναι ότι το φιλμ δεν είναι ιδιαίτερα αστείο. Έχει κάποιες καλές στιγμές, αλλά στο πρώτο μέρος θα βαρεθείτε λίγο. Οι καλές προθέσεις δεν φτάνουν για να γίνει το «γλυκό». Ο μάστορας του ρεαλισμού θα έπρεπε να το ξέρει αυτό. Ξαφνικά όλα δείχνουν να οδηγούν σε ένα happy end! Δεν γίνεται όμως να πατάς με το ένα πόδι στον σοσιαλιστικό ρεαλισμό και με το άλλο στην χολιγουντιανή ευκολία. Δηλαδή όλα γίνονται, αλλά όχι πάντα επιτυχημένα.

Υποφέροντας από μια μέτρια ιστορία, η ταινία του Loach αντέχει εξαιτίας των καλών υλικών της. Όμως είναι μια μέτρια ταινία.

Μην τολμήσετε να την δείτε χωρίς υπότιτλους! Τα τυπάκια μιλάνε απίστευτα, καθότι Σκωτσέζοι, σε Σκωτσέζικη αργκό υπονόμου, με αντήχηση και σκατά στο στόμα. Απίστευτο!!! -- Lakis Bobinas

ΜΠΟΜΠΙΝΟΜΕΤΡΟ:

ΘΑ ΤΟ ΞΑΝΑΒΛΕΠΑΤΕ;;;

Όχι νηφάλιος...