---

Μια ζωγραφική (και κάτι ακόμα...) έκθεση

Ένα βράδυ ξεκίνησα για το Εθνικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης.  Μια πάνω-κάτω τυπική επίσκεψη, καθώς συχνά έχω νιώσει ότι πολλά από τα σύγχρονα εικαστικά με αφορούν από λίγο έως καθόλου. Εννοώ όλα αυτά τα εννοιολογικά (και δεν συμμαζεύεται) - είναι όμως μια μεγάλη κουβέντα, κι άλλως τε για να είμαι ειλικρινής κάποιες φορές έχω ξεκάθαρα συγκλονισθεί μπροστά σε εκθέματα στους χώρους αυτού του ίδιου του Ε.Μ.Σ.Τ.
Περιδιάβαινα λοιπόν, έφτασα και στην έκθεση του Γιώργου Χατζημιχάλη – και έμεινα! Ο τίτλος «Ο ζωγράφος Α.Κ. – Ένα μυθιστόρημα»  πρακτικά τα λέει όλα.  Πρόκειται για την παράθεση των έργων ενός φανταστικού ζωγράφου, του Α.Κ. δηλ., με στόχο την κατάδειξη της “ιδιότροπης” αντίληψής του για τον κόσμο – εν ολίγοις ο Χατζημιχάλης στήνει μια πλασματική περσόνα για να εκφέρει πιο εύκολα κάποιες από τις δικές του ανησυχίες και οράματα. Μέχρις εδώ δεν υπάρχει κάτι το ιδιαίτερο, όμως ο τρόπος υλοποίησης και παρουσίασης της ιδέας αλλά και ο ζωγραφικός πυρετός πολλών μικρών ή μεγαλύτερων σε επιφάνεια έργων οικοδομούν ένα εξαιρετικά ερεθιστικό σύνολο που κουρδίζει περίτεχνα τόσο την εικαστική απόλαυση, όσο και διάφορες νοητικές διαδρομές, λοξής οπτικής γωνίας και αρκετά ιδιόρρυθμες ταυτόχρονα όμως τόσο οικείες σε όλους μας την ώρα της περισυλλογής μέσα στο σπίτι μας.
Ένα μικρό κείμενο στην αρχή της εκθεσιακής ενότητας ορίζει ένα βασικό πλαίσιο βάζοντας τον θεατή στο παιχνίδι και προσδιορίζει όλη τη διαδρομή μέχρι και το τελικό (σύντομο) βίντεο, ενώ η ηχητική μπάντα αυτής της προβολής ακούγεται σε όλο τον χώρο ιντριγκάροντας γόνιμα τον επισκέπτη της έκθεσης.
Ένιωσα κερδισμένος. Τίποτε άλλο.
 
Υ.Γ.  Το Ε.Μ.Σ.Τ. φιλοξενείται προσωρινά (για πόσο;) στο Ωδείο Αθηνών. Αξίζει να κοιτάξει κανείς για λίγο την οροφή των σχετικών χώρων. Τα τελειώματα του κτιρίου (συνολικά) ποτέ δεν ολοκληρώθηκαν πλήρως, κι έτσι το βλέμμα αγκαλιάζει αεραγωγούς εμφανείς και λοιπά παρεμφερή στοιχεία. Παράγεται μια περίεργη γοητεία, την οποία φυσικά κανείς ποτέ δεν επεδίωξε … -- Νίκος Διαμαντόπουλος