---

Όποιος κάνει το λάθος να νομίσει ότι έχουμε ένα άλμπουμ των Metallica θα απογοητευτεί, όπως δεν πρόκειται να ικανοποιηθούν και οι φίλοι του Lou Reed. Οι μεν metallers δεν συγκινούνται ιδιαίτερα από το θέατρο, οι δε κουλτουριάρηδες που έλκει ο Reed σαν το σκατό τη μύγα θα το βρουν θορυβώδες.  Το Lulu με τον Reed να απαγγέλει, να βρίζει και να ουρλιάζει τους στίχους, για μια κακομοίρα κοπέλα που τραβάει τα χίλια μαρτύρια στα χέρια λιμασμένων πορνόγερων, θυμίζει περισσότερο μια κατάβαση σε Δαντική Κόλαση παρά μουσικό άλμπουμ. Ας ξεχωρίσουμε το προσωπικό γούστο από την παρουσίαση ενός μουσικού δημιουργήματος, γιατί ειλικρινά μας άρεσε στο σύνολό του, όμως δεν νομίζουμε ότι θα πάρει διαπρεπή θέση στη δισκοθήκη μας και ειλικρινά βλέπουμε τις αράχνες να υφαίνουν ήδη τον ιστό τους γύρω του. Και αυτός δεν είναι ο προορισμός ενός άλμπουμ. -- Παναγιώτης Φουρκιώτης

---

Εντάξει, και μόνη η ασυνήθιστη συνύπαρξη κάνει αυτό το δίσκο ενδιαφέροντα και άρα απαραίτητο τουλάχιστον για τους fans του Lou Reed και των Metallica. Οι πρώτοι δεν θα ξαφνιαστούν από το περιεχόμενο. Ο Lou τους έχει συνηθίσει σε «κουλά» project. Για τους δεύτερους δεν είμαι και τόσο σίγουρος... Ο δίσκος αυτός είναι καθαρό project του Reed και οι Metallica απλά του κάνουν τα γούστα, αν και σε σημεία ο Ulrich φροντίζει κάπως παραπάνω απ’ όσο σηκώνει το κλίμα να υπογραμμίζει ενοχλητικά την παρουσία του (το συνηθίζει άλλωστε) με άστοχα και άτεχνα γεμίσματα στα τύμπανα. Δράττομαι της ευκαιρίας να ξεκαθαρίσω την από εικοσαετίας άποψή μου ότι αν οι Metallica είχαν πιο σοβαρό ντράμερ θα ήταν ασύλληπτα καλύτερο συγκρότημα. O Reed νομίζω ότι εδώ ήθελε να χρησιμοποιήσει για τους σκοπούς του το φοβερό δίδυμο Hetfield – Hammett και πέτυχε απόλυτα το αισθητικό αποτέλεσμα που επιζητούσε σε κομμάτια όπως το “Frustration” ή το “The View”. Ήθελε να πει μια σκληρή ανθρώπινη ιστορία με θεατρικό τρόπο και με το αντίστοιχο σκληρό και συντριπτικό soundtrack και εν πολλοίς το κατάφερε.

Το ερώτημα τώρα είναι αν αυτός είναι ένας καλός δίσκος του Reed. Εγώ θα έλεγα ότι μάλλον τον κατατάσσω στην κατηγορία των δίσκων όπου μας πουλάει κουλτούρα, αυτή την ενίοτε συναρπαστική αλλά συχνά-πυκνά βαρετή και δήθεν μοντερνιστική νεοϋορκέζικη κουλτούρα. Ίσως επιλέγοντας πιο βαρεμένους underground συνεργάτες (διατίθεται άλλωστε πληθώρα) και όχι σταρ, ο Reed να έβαζε αυτό το κάτι παραπάνω που λείπει από τη “Lulu”… -- Laertis