---

Δέκα χρόνια, λέει, πέρασαν από το προηγούμενο άλμπουμ τους, το Magnification. Η πρώτη εύκολη ατάκα είναι: ε, και!  Με τη θετική έννοια (δεν έχει σημασία, ο χρόνος δεν καταβάλει τέτοια γκρουπ κι άλλως τε εμείς οι οπαδοί είμαστε πάντα εδώ), ή με την αρνητική (ποιος χέστηκε, το παιχνίδι για τους Yes αλλά και για όλη αυτήν την κατηγορία τέλειωσε πριν από 35 γεμάτα χρόνια). Ισχύουν και τα δύο νομίζω, το καθένα με τον τρόπο του.

Σίγουρα το φαγητό είναι ξαναζεσταμένο και πολλή από την κάποτε νοστιμιά έχει χαθεί. Πολλές μουσικές ιδέες ηχούν σαν κλισέ, οι ρυθμοί δηλώνουν ευφυή πολυπλοκότητα αλλά στεγνό και μηχανικό είναι το σχετικό παιχνίδι, η φωνή του Μπενουά Νταβίντ δεν καταφέρνει πάντα να συντονιστεί με το μήκος κύματος Εκείνης της φωνής (αν και για να είμαι δίκαιος σε αρκετά σημεία πετυχαίνει να στήσει το ισοδύναμο της τότε μαγείας), η όλη σύλληψη σε πολλά σημεία πλατειάζει, και βέβαια λείπει το ολόφωτο εκείνο élan που ανύψωνε και τη μουσική τους και εμάς, τότε…

Φυσικά εκείνη η εποχή έχει ανεπιστρεπτί παρέλθει, κανείς μας δεν είναι πια ούτε 18, ούτε 20, ούτε καν 25 ή έστω 30 χρονών.  Και, ναι, – παρά τα τόσα μείον –  ένα σημαντικό μέρος της μαγείας και πάλι λειτουργεί. Είναι παρούσα η συμφωνικότητα και η δύναμη της έκφρασής της, η μεγαλόστομη ελεγεία ανακτά βήμα-βήμα μιαν άξια λόγου λάμψη, που δικαιώνει όπως και τότε (εν μέρει όπως και τότε…) το μεγαλόστομο στοιχείο, η ένταση και ο ρεμβασμός ξαναπλάθονται έστω κι αν τα υλικά δεν έχουν πια το ίδιο βάρος και – κυρίως – την ίδια αέρινη ελαφράδα, κάποια σημεία μέχρι που σε καθηλώνουν, έστω και για λίγο. Το σύνολο εν τέλει, κάπου, κάπως κυλάει με αξιώσεις. Και σε παίρνει μαζί του.

Δεν μετάνιωσα που ξαναδιασταυρώθηκα με τους κάποτε λατρεμένους μου (άλλως τε σίγουρα θα επεδίωκα μία τουλάχιστον ακρόαση). Οπωσδήποτε δεν ενθουσιάστηκα. Ένιωσα όμως ότι επέστρεψα σ’ ένα τοπίο που, για τα μάτια μου έστω, κρατάει αρκετή από την ομορφιά του. Δεν είναι μικρό κέρδος… -- Νίκος Διαμαντόπουλος

---

Η κυκλοφορία δέκα χρόνια μετά το “Magnification” νέου studio άλμπουμ από τους Yes, ανεξαρτήτως των λεπτομερειών που αφορούν τη σύνθεση και τις συνθήκες ηχογράφησής του, είναι από μόνη της σημαντικό γεγονός. Έχουμε - βλέπετε - να κάνουμε με έναν από τους πυλώνες του progressive rock, δεδομένο που δεν έχει αμφισβητηθεί ποτέ στην πορεία τους που έχει μπει ήδη στην πέμπτη της δεκαετία. Και ο λόγος αυτής της μη αμφισβήτησης αναδίδεται ανάγλυφα και από αυτό τους το πόνημα. Οι Yes δεν χρειάζεται να προσπαθήσουν για να παράξουν κάτι περίτεχνο και πολύπλοκο, αντάξιο της φήμης τους. Το συλλογικό μουσικό ταλέντο και η εμπειρία που συναθροίζουν αυτοί οι άνθρωποι, ακόμα και με τη σύνθεση του “Drama” που περίπου εμφανίζεται εδώ, είναι ασυναγώνιστα μεγάλο ώστε ακόμα και όταν προσπαθούν να είναι απλοί (όπως εμφανώς κάνουν εδώ) η μουσική που παράγουν ακούγεται ταυτόχρονα εύληπτη αλλά και έντεχνη, πραγματικά κλασική για τα δεδομένα του rock. Σουίτες σε έξι μέρη, συνθέσεις για σόλο κιθάρα του Howe, ξέρετε τώρα εσείς οι «παλιές σειρές». Το μόνο που λείπει είναι ο Anderson, αλλά και ο Benoît David που τον αντικαθιστά εδώ και χρόνια δεν είναι κακός. Ο άνθρωπος είναι σκέτο tribute στον Anderson. Αυτές οι μικρές χαρές έχουν απομείνει στον τεχνοροκά των 70s στην άχαρη εποχή που διανύουμε. -- Laertis