---

Μετά από καμιά δεκαριά άλμπουμ ο νεαρός bluesman με το Dust Bowl κάνει μια προσεκτική προσπάθεια επέκτασης των μουσικών του οριζόντων. Μη φανταστείτε τίποτε μεγάλες διαφοροποιήσεις βέβαια από τη συνηθισμένη «πόσο θα ήθελα να ήμουν οι Cream ή έστω ο Stevie Ray Vaughan» ταυτότητά του προς την απροσδιόριστη ατραπό των singer-songwriters. Κάποια δειλά βήματα κάνει προς τη σύγχρονη αισθητική προσθέτωντας κάπου και ολίγη country με το τελικό αποτέλεσμα, λόγω της αποφασιστικά μη-indie παραγωγής, να ακούγεται κάπως «νότιο». Δυστυχώς όμως στον ταπεινό αυτόν συντάκτη τελικά αρέσουν αρκετά μόνον οι πιο σκέτες blues εκφάνσεις αυτού του δίσκου, όπως το μισο-ακουστικό "Black Lung Heartache", όπου - αν δε με γελάν τα αυτάκια μου – ακούω τζουράδες και μπαγλαμάδες (από παλιά έχω διαπιστώσει ότι το ηχόχρωμα αυτών των οργάνων μπορεί να ταιριάζει μια χαρά και στα blues) ή το τύπου «Stevie Ray plays Muddy Waters» "You Better Watch Yourself" ή το αεράτο piano blues της "Sweet Rowena" παρέα με τον Vince Gill των Pure Prairie League. Καλός και ο Glenn Hughes που συμμετέχει στο "Heartbreaker" (στο στοιχείο του). Από την άλλη τα πιο σαλονάτα blues ποτέ δεν με εξέφραζαν, οπότε το “Dust Bowl” αποσπά τελικά μόνον την απλή μου συμπάθεια. Αισθάνομαι καλός σήμερα. -- Laertis

---

O Joe Bonamassa καλωσορίστηκε ως παιδί-θαύμα της κιθάρας σε μικρή ηλικία. Πόσους δωδεκάχρονους μπορείς να σκεφτείς που θα διεκδικούσαν τη θέση του ως opening act για τον BB King; Σήμερα, μόλις τριάντα-τεσσάρων ετών, μπορεί να καυχιέται ότι έχει συνεργαστεί με μερικά πολύ σπουδαία ονόματα. Το έβδομο album του με τίτλο Dust Bowl είναι ένα αμάλγαμα καθαρόαιμων blues, southern rock και hard rocking blues ήχων, υπό το πρίσμα των οποίων εκτελούνται νέα τραγούδια του Joe αλλά και διασκευές σε λευκούς κυρίως, country και blues μουσικούς.

Αυτό που μου αρέσει ιδιαίτερα με την περίπτωση του Bonamassa είναι ότι όταν γυρνάω το δίσκο ανάποδα και βλέπω τη χρονολογία κυκλοφορίας, το ευχαριστιέται η καρδιά μου. Μπορεί τα όσα παίζει να έχουν παιχτεί εξαιρετικά επιτυχώς στο ένδοξο παρελθόν, αλλά η φρεσκάδα που φέρνει στο ιδίωμα λόγω ηλικίας και κατά συνέπεια όρεξης και έμπνευσης, είναι απαραίτητη και αναζωογονητική. Τα τραγούδια του, άψογες μουσικές συνθέσεις, σφύζουν από ειλικρινείς, δυνατές ερμηνείες, τέτοιες που τιμάνε τα γαλόνια των μεγάλων μουσικών που προηγήθηκαν και επηρέασαν τον Joe Bonamassa. Δε θα μπω στη διαδικασία να ξεχωρίσω τραγούδια γιατί ο δίσκος κυλάει σα νεράκι και καταφέρνει να λάμπει σαν ολότητα παρά σα μια συλλογή ωραίων τραγουδιών.

Κλείνοντας, δε μπορώ να παραλείψω το γεγονός ότι το με το εξώφυλλο αυτού του δίσκου, συμπληρώνεται η τριλογία του concept «Σπίτι κινδυνεύει από ανεμοστρόβιλο» μαζί με τα εξώφυλλα των Tinderbox (Siouxsie and the Banshees) και Stormbringer (Deep Purple), αλλά και την τραγουδιστική συμμετοχή του Μr. Voice-of-Rock, Glenn Hughes στη διασκευή του "Heartbreaker" των Free. Όσοι γουστάρετε Stevie Ray Vaughan, BB King και Gary Moore του 1990 και δώθε μεταξύ άλλων, σπεύσατε. -- Φάνης Μανταίος