---

To “Bestival Live 2011” δεν είναι «κανονική» κυκλοφορία των Cure αλλά benefit. Ηχογραφήθηκε ζωντανά στις 10 Σεπτέμβρη 2011 μπροστά σε 50.000 ανθρώπους στο ομώνυμο φεστιβάλ, το «μικρό εναλλακτικό» ξαδερφάκι του Isle of Wight Festival. Υπό αυτήν την έννοια είναι δίσκος που ενδιαφέρει κυρίως τους φανατικούς συλλέκτες, αν και έχει κάποιες αρετές που αξίζει να αναφερθούν. Μέσα στα δύο CD που το απαρτίζουν, τις σχεδόν 2,5 ώρες διάρκειας και τα 32 τραγούδια που περιέχει είναι ένα πραγματικό live ‘best of’ με τραγούδια από όλη την πορεία του γκρουπ – μέχρι και το “The Caterpillar” παίζουν - παρουσιασμένα με τρόπο που δεν θα στενοχωρήσει καθόλου τους fans. Η φωνή του Smith είναι σε καλή κατάσταση και το συγκρότημα παίζει αυτό το υλικό ζωντανά τόσα χρόνια που δεν υπάρχει πια περίπτωση να πάει κάτι στραβά. Η ποιότητα του ήχου είναι πολύ καλή, για την ακρίβεια το πρόγραμμα ακούγεται σα να ηχογραφήθηκε απευθείας από την κονσόλα με τις αντιδράσεις του κοινού χαμένες κάπου στο βάθος, γεγονός που όμως χαλάει κάπως την αίσθηση που πρέπει να δίνει ένα live άλμπουμ. Σημαντικό είναι και το ότι οι Cure έχουν να βγάλουν live δίσκο 18 χρόνια (από την εποχή των “Show” και “Paris”), οπότε αυτό είναι ένα ηχητικό ντοκουμέντο που οι πιστοί μάλλον δεν θα θέλουν να χάσουν. Καλά περάσαμε πάλι. -- Laertis

---

Τι θα μπορούσε να γράψει κάνεις για μια μπάντα όπως οι Cure? Το 2008, κυκλοφόρησαν τη τελευταία δουλειά τους με τίτλο “4:13” προτού αποσυρθούν, λέγοντας ότι δε θα ξανακάνουν τίποτα αν δεν έχουν κάτι καινούργιο να πουν. Όμως την χρονιά που μας πέρασε έκαναν την έκπληξη και ανακοίνωσαν κάποιες ζωντανές εμφανίσεις, ανάμεσα στις οποίες ήταν και το Bestival στο Ιsle of Wight της Αγγλίας. Έτσι γεννήθηκε και το συγκεκριμένο άλμπουμ. Επί του θέματος τώρα. Η ηχογράφηση είναι πολύ καλή, αποτυπώνοντας την καλή εμφάνιση των Cure στο φεστιβάλ. Ένα πλήρες και χορταστικό set list που θα μπορούσε κάλλιστα να είναι best of. Όλα τα γνωστά κομμάτια που αγαπήσαμε, ερμηνευμένα με ζωντανό τρόπο από τον Robert Smith, θυμίζοντας φρεσκάδα από προηγούμενες δουλειές του συγκροτήματος, χωρίς βέβαια να σημαίνει αυτό ότι είναι κάτι εξαιρετικό ή διαφορετικό.

Δυνατό, έντονο, χωρίς ιδιαίτερες εκπλήξεις αφού πάνω κάτω η επιλογή των κομματιών είναι γνωστή, αλλά γεμάτη συναισθήματα και νοσταλγία για τα παλιά. Μελαγχολικός ήχος, παρέα με την ονειρική φωνή του Smith σε ένα δίωρο ταξίδι που πρόσφεραν οι Cure στους θαυμαστές τους, αποδεικνύοντας (χρειάζεται άραγε;) ότι είναι ακόμα εδώ. Αγαπημένες στιγμές του άλμπουμ είναι  τα: "Fascination Street", "The End of the World", "Why Can’t I Be You?" αλλά και κάποια κομμάτια-εκπλήξεις όπως το "Push", το "Killing an Arab" και το "Open", τα οποία δεν παίζουν συχνά.

Αν είσαι φανατικός θαυμαστής, αξίζει να το έχεις στη συλλογή σου γιατί είναι καλοδουλεμένη παραγωγή και θυμίζει τους παλιούς καλούς Cure. Aν όχι, είναι ένας καλός τρόπος να τους γνωρίσεις και να τους αγαπήσεις λίγο περισσότερο. -- Ανή Ορφανίδου