---

Οι Marbin ξεκίνησαν ουσιαστικά ως ντούετο αποτελούμενο από το σαξοφωνίστα Danny Markovitch και τον κιθαρίστα Dani Rabin στο Ισραήλ το 2007 πριν μετακομίσουν μόνιμα στο Σικάγο, όπου ηχογράφησαν τα δύο πρώτα τους άλμπουμ: Marbin (2009) και Breaking the Cycle (2011) - το δεύτερο με τη βοήθεια δύο μουσικών γνωστών σε όσους παρακολουθούν τη δισκογραφία του Pat Metheny, των Paul Wertico (ντραμς) και Steve Rodby (μπάσο). Οι τελευταίοι εμφανίζονται ως 'guests' και σε τούτον τον τρίτο τους δίσκο, δίπλα σε μια πλειάδα από τραγουδιστές, κημπορντίστες, πνευστούς και περκασιονίστες (μεταξύ των οποίων και ο Jamey Haddad!). Αλλά οι Marbin - αν κρίνω από το διαθέσιμο promo υλικό - πρέπει πλέον να έχουν μπει σε φάση ολοκληρωμένου γκρουπ όντας πια τέσσερεις μετά την προσθήκη του ντράμερ Justyn Lawrence και του μπασίστα Jae Gentile. Και το Last Chapter... ακούγεται ως η πιο ολοκληρωμένη τους μέχρι σήμερα προσπάθεια. Δεν το λες βέβαια κατασταλαγμένο, καθώς ακούς σε αυτό έναν χείμαρρο από μουσικές ιδέες που ξεπηδάνε από παντού κι από πουθενά ταυτόχρονα, είναι παιγμένες δεξιοτεχνικά με φρεσκάδα και δυναμισμό, η αλλεπάλληλη έκθεσή τους σου προκαλεί συχνά έκπληξη και σε αναγκάζουν σε επαναλαμβανόμενες ακροάσεις για να χωνέψεις αυτό το νέο «υβρίδιο» με το οποίο είσαι αντιμέτωπος: prog, 70s jazz rock, fusion με ανατολικές και βαλκανικές μουσικές, Zapp-ικές εμπνεύσεις, r'n'b, funk, blues rock, μουσικές για το κλασικό ιταλικό σινεμά, μια διασταύρωση Rota, Zappa και Di Meola; Τώρα που το έγραψα αυτό, θα ήθελα να υπογραμμίσω πως ο Dani Rabin σε ορισμένα σημεία του δίσκου παίζει εκπληκτική κιθάρα ("Blue Fingers", "On the Square", "Redline", "Volta") - είναι και αυτά τα σημεία που προσωπικά ξεχωρίζω περισσότερο. Αν και τα σόλο του Markovitch στο σαξόφωνο στα "Inner Monologue" (σσ. πολύ Καντερβούργια η εισαγωγή σε αυτό το κομμάτι!) και "Last Days of August" είναι εξίσου γοητευτικά. Οι δύο Ντάνυ είναι δυνατοί παίκτες και το κτίσιμο των ριφ που κάνουν ενίοτε από κοινού αλλά και η εναλλαγή στα σόλο μπορούν πραγματικά να σε ξεσηκώσουν.

Για να ομολογήσω πάντως την αμαρτία μου, μετά την ακρόαση του Last Chapter of Dreaming δεν μπόρεσα να καταλάβω πού ακριβώς βρίσκονται τα κύρια μουσικά γούστα των Marbin, οπότε αν με ρωτήσετε τι περιμένω από αυτούς στη συνέχεια, ειλικρινά δεν ξέρω τι να σας απαντήσω. Θεωρητικά ο,τιδήποτε μπορεί να συμβεί, από μουσικές για ψευτοκουλτουριάκες ταινίες μέχρι prog/fusion αριστουργήματα. Το «πολυπολιτισμικό» στοιχείο πάντως (που διαβλέπω εδώ) σπανίως δουλεύει ως απλό κολάζ, αν υποθέσουμε ότι γενικώς δουλεύει. Χρειάζεται πολύ δυνατό θεωρητικό υπόβαθρο, βαθεία κατανόηση του τρόπου με τον οποίο η μουσική επιδρά στον ψυχισμό κάθε ανθρώπου και σε κάθε κουλτούρα και πολύχρονη εντρύφηση. Οψόμεθα. -- Laertis