---

Λοιπόν ναι, οι Wilton, Rockenfield, Jackson μαζί με τον τραγουδιστή Τodd La Torre και τον πιτσιρικά κιθαρίστα Parker Lundgren είναι τελικά εδώ δίνοντας την απάντηση σε όλο αυτό το θέατρο παραλόγου που ζήσαμε το τελευταίο διάστημα. Οι μεν Queensrÿche λοιπόν (γιατί υπάρχουν και οι δε), δήλωσαν ξεκάθαρα ότι θα παίξουν το metal που θέλαν τόσα χρόνια, αλλά τους απαγορευόταν από τον «δυνάστη» Tate. Γι' αυτό το λόγο προσέλαβαν και ένα metal λαρύγγι που θα έμπαινε στα παπούτσια του 80s Τate, αλλά και θα μπορούσε να στηρίξει νέο υλικό σε εκείνο το ύφος. Όλοι είχαν καταλάβει ότι οι 'rÿche θα επέστρεφαν στα 80s, τις τσιρίδες και τα new wave κουρέματα και όλοι είχαν καταλάβει λάθος. Προσωπικά ήμουν λίγο επιφυλακτικός για το αν μια τέτοια κίνηση θα είχε κάτι να πει, εκτός από μια ακόμα περιοδεία νοσταλγίας και μερικά αποθεωτικά σχόλια στα forum τις πρώτες δέκα μέρες κυκλοφορίας του δίσκου.

Ο δίσκος λέγεται απλώς Queensrÿche δηλώνοντας με εμφατικό και κόσμιο τρόπο ορισμένα πράγματα που ο Tate τα δήλωσε με ένα εξώφυλλο που προέτρεπε τους υπόλοιπους στη γενετήσια πράξη. Το περιεχόμενο όπως είπαμε και παραπάνω, δε θα στείλει κανέναν να μαζέψει βρούβες σε US power λιβάδια. Από το πρώτο κομμάτι φαίνεται ότι επιχειρούν μια επιστροφή στο αποκορύφωμα της εμπορικής τους επιτυχίας, δηλαδή το Empire. Aν οι Queensrÿche δεν ήταν μια αληθινά προοδευτική μπάντα, αυτός ο δίσκος θα είχε κυκλοφορήσει αντί του Promised Land, προσπαθώντας να κάνει μια δεύτερη μικρότερη εμπορική επιτυχία. Τελικά το έκαναν είκοσι χρόνια, μερικές αποχωρήσεις και μερικά δικαστήρια μετά. Είναι αυτό κακό; Όχι βέβαια. Άλλωστε πιστεύω ότι ήταν μονόδρομος μια τέτοια κατεύθυνση, ώστε να μην καταντήσουν ούτε γραφικοί συνθέτοντας υλικό σε προ 25-ετίας ύφος, ούτε να το παίξουν μοντέρνοι χάνοντας αυγά και πασχάλια, όπως κάνει ο Tate.

Η διάρκεια των 35 λεπτών και οι δηλώσεις των ίδιων, δείχνουν ότι πιέστηκαν λόγω των καταστάσεων να βγει ο δίσκος πριν το καλοκαίρι και αυτό ίσως κάποιος το αντικρύσει και στις ιδέες του δίσκου, που με λίγη περισσότερη δουλειά (π.χ. στις κιθάρες) θα είχαν δώσει διαμάντια. Ο La Torre εδώ είναι ένας τέλειος κλώνος του Tate, αλλά δυστυχώς δεν περνάει καθόλου στοιχεία της δικιάς του φωνής στον δίσκο. Παρ' όλα αυτά ικανοποιεί και με το παραπάνω. Πραγματικά μελανό σημείο του δίσκου είναι η παραγωγή, η οποία θα ήθελε να είναι μοντέρνα, αλλά καταλήγει να θάβει τις ωραίες ατμόσφαιρες και το συναίσθημα κάτω απο τον ψηφιακό της ήχο. Ειδικά τα φωνητικά σε σημεία κουράζουν μόνο και μόνο λόγω αυτής.

Συνολικά πάντως ο δίσκος είναι κάτι παραπάνω από αξιοπρεπής, έχει συνθέσεις που θα μείνουν, αλλά το κυριότερο είναι ότι ξαναδίνει μια ελπίδα σε όλους εμάς. Ο κάθε φαν των 'rÿche μπορεί και πάλι να ελπίζει ότι αν τα τρία εναπομείναντα μέλη πραγματικά εννοούσαν αυτά που είπαν όλον αυτό τον καιρό και κρατηθούν μαζί, μπορούν να παράξουν μουσική που θα τιμάει και με το παραπάνω το θρυλικό αυτό όνομα. Δώστε 5-10 ευκαιρίες πριν κρίνετε! -- Γιάννης Κυρατζόπουλος