---

To πρώτο άλμπουμ του νεοϋορκέζου jazz πιανίστα και συνθέτη Craig Hartley κυκλοφόρησε από μία μικρή ιταλική ετικέτα πριν ένα χρόνο (7/2012) και τώρα επανεκδίδεται δίνοντας στον κόσμο μια νέα ευκαιρία να το ακούσει και να το αξιολογήσει. Στο άκουσμα του Books On Tape Vol. 1 η πρώτη αντίδραση ενός κυνικού, επαγγελματία μουσικοκριτικού, ειδικά αν δεν προσέξει το εναρκτήριο "Dial 411" θα μπορούσε να είναι «άλλος ένας νεαρός με ακαδημαϊκές σπουδές jazz στο στόμα του θηρίου και μαθητεία δίπλα σε γνωστά ονόματα της σκηνής - άρα αναμενόμενα αποτελέσματα αλλά δεν θα αλλάξει και τον κόσμο.» Πριν μπω στον αντίλογο όμως, που είναι και η θέση μου για τούτον εδώ το δίσκο, θα ήθελα να παρατηρήσω ότι δεν είναι και λίγο για έναν σύγχρονο μουσικό να βάζει στο CV του μαθήματα από τύπους όπως ο Jackie McLean ή ο Joe Chambers και θητεία σε σχήματα που φιλοξενούσαν λ.χ. τον Anthony Braxton!

Ο αντίλογος που λέγαμε τώρα: Είναι αλήθεια πως η «πεπατημένη» στην ως τώρα ανάπτυξη του ταλέντου του Hartley είχε τα αναμενόμενα εν μέρει αποτελέσματα, δηλαδή έναν εύδηλο σεβασμό στη σχετική παράδοση - όλες μάλιστα τις πτυχές της, από τη δημοφιλή φωνητική jazz και το λεγόμενο κλασικό αμερικανικό 'songbook' μέχρι τη fusion της δεκαετίας του '70 - και επιπλέον μια υψηλού επιπέδου παικτική δεξιοτεχνία κι εκφραστικότητα. Άλλωστε στο παρελθόν όλοι οι μεγάλοι έτσι ξεκινούσαν την καριέρα τους - μπορεί η jazz να μην είχε γίνει ακόμη «ακαδημαϊκό» πρόγραμμα σπουδών, αλλά όλοι οι μετέπειτα bandleaders είχαν θητεύσει επί μακρόν δίπλα στους ήδη καταξιωμένους μουσικούς. Ας μη γελιόμαστε, σε μουσικές όπως η jazz δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να ωριμάσει ένα μουσικό ταλέντο ώστε να «λυθούν τα χέρια του» και να απελευθερωθεί πλήρως η δημιουργικότητά του. Κι αυτήν την εντύπωση ακριβώς μου δίνει ο Hartley, δηλαδή ενός μουσικού με πολύ στέρεες βάσεις, που νοιώθει ασφαλής ως προς τις ικανότητές του και άρα ελεύθερος να γίνει δημιουργικός, ενώ επιπλέον έχει και πράγματα να πει.

Ο τίτλος του δίσκου είναι χαρακτηριστικός, είναι σα να μας λέει «αντί να γράψω βιβλία με τις ιστορίες μου, πάρτε τώρα μια ηχογράφηση που τα λέει όλα». Στο Books On Tape όλες οι συνθέσεις έχουν ένα σκηνικό ή μια αναφορά σε πρόσωπα πίσω τους, τα οποία μάλιστα μας περιγράφει ο ίδιος ο δημιουργός τους με ένα μικρό κείμενο στο εξώφυλλο για την κάθε σύνθεση. Έχουν δηλαδή μια «προγραμματική» αξία, υπό την έννοια βέβαια πως ο συνθέτης ζει τη ζωή του φτιάχνοντας παράλληλα μουσικές στο μυαλό του. Μουσικές που ποικίλουν ως προς τη διάθεση και το ύφος, από νοσταλγική vocal jazz στο "I Should Love You More", όπου ο συνθέτης έχει γράψει και στίχους που αποδίδει γλυκά η ισραηλινή τραγουδίστρια Dida Pelled (παράλληλα σε μια πολύ ενδιαφέρουσα διασκευή εδώ του "My Foolish Heart" των Ned Washington / Victor Young - ενός jazz standard με άπειρες εκτελέσεις, από τον Billy Eckstine μέχρι την Astrud Gilberto και τον Dion και διασκευές από τον Bill Evans μέχρι τον Keith Jarrett), μέχρι το εκρηκτικό, σύνθετο, δεξιοτεχνικό και «υπερεπείγον» "Dial 411" που ανοίγει τη συλλογή με έναν εξαιρετικά αξιομνημόνευτο τρόπο. Αλλά ο Hartley δεν περιδιαβαίνει απλά επιδέξια τα διάφορα χωράφια της jazz. Υποπτευόμαστε ότι έχει και αξιόλογες δυνατότητες στη σύνθεση, ακούγοντας την εισαγωγή σε σόλο πιάνο του "Just For You" που βασίζεται στην πέμπτη Γαλλική Σουίτα σε σολ μείζονα του J.S. Bach (BWV 816) και στη συνέχεια την αυτοσχεδιαστική ανάπτυξή της στις δύο εκδοχές που εμπεριέχονται στο δίσκο, μια με το piano trio που παίζει στα περισσότερα κομμάτια (Hartley - πιάνο / Carlo de Rosa - ακουστικό μπάσο / Henry Cole - ντραμς) και μια ως κουαρτέτο με την προσθήκη του τρομπετίστα (και παραγωγού του άλμπουμ) Fabio Morgera. Ή το ομότιτλο λυρικό "Books On Tape" που αναμενόμενα είναι και ο πυρήνας της συλλογής.

Δεν υπάρχει ούτε κομμάτι, ούτε νότα για πέταμα σε αυτό το άλμπουμ. Και η παραγωγή και το παίξιμο έχουν τη στόφα του κλασικού. Αν τώρα ο Craig Hartley θα εξελιχθεί σε κλασικό όνομα της jazz, δεν το ξέρουμε γιατί φανερά προετοιμαζόταν πολλά χρόνια για το δίσκο αυτό. Το Vol. 2 και το μέλλον θα δείξει. Αλλά επί του παρόντος αυτό δεν μας ενδιαφέρει ιδιαίτερα. Ο δίσκος έχει παίξει στο στερεοφωνικό μας καμιά δεκαριά φορές ήδη και έπεται συνέχεια... -- Γιάννης Ζώης