---

Μετά από πολύχρονη κύηση οι U2 μας παρουσιάζουν το Songs of Innocence. Μια ακρόαση αποκαλύπτει εύκολα στο πεπαιδευμένο αυτί δύο πράγματα:

(α) Το αλλοτινό supergroup προσπαθεί να συνεχίσει να σημαίνει κάτι από πλευράς ήχου στο νεανικό κοινό του 2014. Βέβαια από την εποχή του Achtung Baby, όταν το συγκρότημα δεν ήταν απλώς σε θέση να παρακολουθήσει τις νέες (τότε) εξελίξεις στη μουσική τεχνολογία κι αισθητική, αλλά και να καταθέσει και μια πολύ σημαντική δουλειά μέσα στο κλίμα της εποχής, έχει περάσει απίστευτα πολύς καιρός. Σήμερα ούτε τα υπερβολικά φαλσέτο του Bono, ούτε η παραγωγή που βασίζεται σε μεγάλο βαθμό στο διαθέσιμο λογισμικό μπορούν να κάνουν το θαύμα. Οι U2 είναι αρκετά παλιές καραβάνες και δεν είναι φυσιολογικό να έχουν μεγάλη συνάφεια με τα πιτσιρίκια. Επιπλέον δεν είναι και σκόπιμο. Αντί να τα τροφοδοτούμε με τις ίδιες χαζομάρες που καταναλώνουν αδιάκοπα, αφού στην πλειονότητά τους δεν έχουν ακούσματα και αναπτυγμένο μουσικό κριτήριο, καλύτερα όσοι από τη θέση τους μπορούν (;) να τους δώσουν κάτι πιο ουσιαστικό να το κάνουν. Με βάση το σημείωμα που συνοδεύει τους στίχους και τιτλοφορείται "Flashback 4 Songs of Innocence" η έμπνευση για πολλά από αυτά τα τραγούδια προέρχεται από παλιές εμπειρίες, μερικές πίσω από την αρχή της πορείας του γκρουπ. Πώς γίνεται λοιπόν ένα τραγούδι που λέγεται "The Miracle (of Joey Ramone)" να έχει τόσο λίγο Joey πάνω του; Ή ο στιχουργός μας δουλεύει (πράγμα που προσωπικά δεν πιστεύω), ή έχει απλά πουλήσει την ψυχή του εις τον Μαμμωνάν! Σε αυτόν τον κόσμο, όλα δεν γίνονται. (σσ. Βέβαια οι Ramones γίνονται μπλουζάκια που φοριούνται από θαμώνες σκυλάδικων και κλαμπ της Mυκόνου... - φευ!) Είτε η πίτα θα μείνει ολόκληρη, είτε θα χορτάσει ο σκύλος. Διαλέγεις και παίρνεις. Οι μεσοβέζικες, «κεντρώες», PR-ίστικες λύσεις είναι για τον ψεύτικο κόσμο των επιχειρήσεων, όχι για την τέχνη.

(β) (Συμπέρασμα β':) To συγκρότημα διακατέχεται από μία αγωνία για το παρόν και το μέλλον του. Δημιουργική, καριέρας; - δικό τους θέμα. Ο παλιός συντάκτης που τους παρακολουθεί από την ημέρα #1 έχει να παρατηρήσει ότι αναπόφευκτα υπάρχει μια φυσική «καμπύλη» στο έργο κάθε καλλιτέχνη που είναι τυχερός να έχει μια μακριά καριέρα. Καμπύλη που αφορά τόσο την αισθητική, όσο και την αποδοχή της δουλειάς του κι από την οποία κανένας αληθινός καλλιτέχνης δεν μπορεί να παρεκκλίνει, όσο κι αν το προσπαθήσει. Επειδή προφανώς υπάρχει μια σοφία στα πράγματα, καλό είναι να την αποδεχόμαστε. Κάθε προσπάθεια να την παρακάμψουμε δε, δεν προδίδει αγαθές προθέσεις.

Πάντως όλα τα τραγούδια στο Songs of Innocence είναι αντικειμενικά αρκετά καλά και η παραγωγή παραπάνω από άψογη, αλλά το ξέρουμε όλοι ότι στο rock'n'roll αυτά δεν αρκούν. Από τη στιγμή που αρχίσει να ακούγεται ως 'business as usual' η συνταγή έχει χαλάσει και πολύ λίγοι - βασικά οι εντελώς άσχετοι - πείθονται. Δυστυχώς η νέα συλλογή των U2 δεν σταματάει την αρνητική παράγωγο που έχουν πιάσει ως δημιουργική ομάδα εδώ και αρκετά τώρα χρόνια - καθώς και μερικά άλμπουμ. Θα τύχει - είμαι σίγουρος - τρελής προβολής και προώθησης αλλά σύντομα θα ξεχαστεί. Για να είμαι όμως δίκαιος, αφού περάσουν αρκετά χρόνια, κάποια στιγμή στο μέλλον οι συλλογές με τα «καλύτερα» των U2 θα περιέχουν κάποιες επιλογές κι από αυτόν το δίσκο. -- K.F. Panda

ΥΓ.

(1) Το "Αccoustic Sessions" στο δεύτερο CD (της «φυσικής» κυκλοφορίας) δείχνει ότι τα τραγούδια του Songs of Innocence είχαν κι άλλες δυνατότητες - περαιτέρω απόδειξη ότι μερικές από τις σκέψεις που προηγήθηκαν είχαν βάση.

(2) Τι εξώφυλλο είναι αυτό;! Καλό είναι να είμαστε πιο σαφείς, διαφορετικά υποκύπτουμε στα κόλπα του marketing που αντιμετωπίζει τους ανθρώπους συλλήβδην ως πνευματικά καθυστερημένους.