---

Reprise 1968, 1971 / See For Miles 1987,1989,1998 / Tapestry 2007

Το βράδυ της πρώτης Νοέμβρη του 1967 ένα νέο και πολλά υποσχόμενο βρετανικό μουσικό σχήμα από το Λέστερ έπαιξε μπροστά σε ένα πολύ ειδικό κοινό - και μάλιστα κεκλεισμένων των θυρών - στη μοδάτη τότε λονδρέζικη ντισκοτέκ Sibylla. Ανάμεσα στα εκατόν πενήντα περίπου άτομα που ήταν καλεσμένοι στο πάρτυ παρουσίασης της μπάντας των Family ήταν οι John Lennon και George Harrison, o Brian Jones, οι Graham Nash και Tony Hicks από τους Hollies, ο John Peel, κορυφαίοι παραγωγοί του BBC και πολλοί άλλοι τύποι της μουσικής «πιάτσας» της γηραιάς Αλβιώνας. Το συγκρότημα κέρδισε εύκολα την εκτίμηση και τον θαυμασμό του «εκλεκτού» κοινού και έμελλε να γίνει ένα από τα καλύτερα και σπουδαιότερα των τελών της δεκαετίας του '60 και αρχών των 70s αφήνοντας μας μερικούς από τους πιο απολαυστικούς και ποιοτικούς δίσκους της περιόδου.

Ας πάρουμε όμως τα πράγματα (σχεδόν) από την αρχή. Τον Γενάρη του 1967 το ρυθμ-εν-μπλουζ σχήμα των Roaring Sixties αλλάζει για τρίτη φορά, σε λιγότερο από ένα χρόνο, όνομα (το προηγούμενο ήταν The Farinas) ύστερα από πρόταση του φοβερού και τρομερού Kim Fowley. Η παρέα των Roger Chapman (φωνή, τενόρο σαξόφωνο, φυσαρμόνικα, κρουστά), John "Charlie" Whitney (κιθάρες, πλήκτρα), Ric Grech (μπάσο, βιολί, τσέλο, φωνητικά), Jim King (τενόρο και σοπράνο σαξόφωνο, φυσαρμόνικα, πιάνο, φωνητικά) και Harry Ovenall (ντραμς, κρουστά), που είχε μπόλικες συναυλίες στο ενεργητικό της και μάλιστα ήταν support για ονόματα όπως οι Cream ή ο Ike και η Tina Turner, εμφανίζονταν ντυμένοι με κουστούμια κ.λπ. θυμίζοντας στον μεγάλο αμερικάνο παραγωγό και συνθέτη, «οικογένεια» μαφιόζων! Γι' αυτό και τους πρότεινε το όνομα 'Family' το οποίο φυσικά υιοθέτησαν και με αυτό συνέχισαν τα λάιβ σε διάφορα μέρη της βρετανίας. Όμως μαζί με το όνομα άλλαξε η εμφάνιση αλλά και - το κυριότερο - ο ήχος τους. Άφησαν πίσω τους τα σόουλ και ρυθμ-εν-μπλουζ στανταράκια για να μπουν για τα καλά σε ψυχεδελικές περιπέτειες που μουσικά θα τους δώσουν την αυτοπεποίθηση να διαμορφώσουν τον ήχο τους αλλά και να παίζουν πια μόνο δικές τους συνθέσεις. Άρχισε έτσι να δημιουργείται γύρω τους ένα σχετικά μικρό αλλά φανατικό κοινό, που παρακολουθούσε τις συναυλίες τους στο Marquee, το UFO και τα άλλα γνωστά κλαμπ... Οι Family ήταν πλέον σημαντικότατο κομμάτι της λονδρέζικης ψυχεδελικής σκηνής που άρχισε να γράφει την δική του ιδιαίτερη μουσική ιστορία.

Περί τα τέλη Αυγούστου του 1967 μπήκαν στο στούντιο με παραγωγό τον Jimmy Miller για να ηχογραφήσουν ένα από τα καλύτερα δείγματα της βρετανικής ψυχεδέλειας, το εξαιρετικό σινγκλ "Scene Through the Eye of a Lens" / "Gypsy Woman" για την εταιρεία Liberty. Δυστυχώς το επτάιντσο πάτωσε εμπορικά, παρότι το γκρουπ είχε κερδίσει την εκτίμηση πολλών μουσικών της «φάσης».  Λίγο μετά ο Harry Ovenall που δεν συμμεριζόταν και πολύ τις νέες μουσικές ανησυχίες του γκρουπ έφυγε για να δώσει την θέση του στον εξαιρετικό Rob Townsend. Οι Family με τον νέο τους ντράμερ και με τον John Whitney να εμπλουτίζει το μουσικό του «οπλοστάσιο» με όργανα όπως το σιτάρ και το mellotron άρχισαν να δουλεύουν τα θέματα που θα αποτελέσουν το υλικό για το πρώτο τους άλμπουμ. Το γκρουπ υπέγραψε με την Reprise και ο Jimmy Miller, που ήταν η πρώτη επιλογή για την παραγωγή, είχε ήδη «καβατζωθεί» από τους Rolling Stones για το Beggars Banquet. Τελικά την παραγωγή ανέλαβε ο Dave Mason, φίλος των Family από τα σέσιον του πρώτου τους σινγκλ, όταν οι Traffic (που επίσης είχαν παραγωγό τον Jimmy Miller) παραβρίσκονταν σύσσωμοι στο στούντιο και παρακολουθούσαν με πολύ ενδιαφέρον τις ηχογραφήσεις του νέου - πολλά υποσχόμενου - γκρουπ της σκηνής.

Οι Family μπήκαν για ηχογραφήσεις την άνοιξη του 1968 με τον Mason και τον Eddie Kramer ως μηχανικό ήχου στην κονσόλα, με αποτέλεσμα το υπέροχο ντεμπούτο τους Music in a Doll's House που κυκλοφόρησε τον Ιούλιο της ίδιας χρονιάς. Η μουσική ποικιλομορφία του άλμπουμ περιελάμβανε σχεδον τα πάντα: ροκ, μπλουζ, τζαζ, φολκ, κλασική. Επίσης ο πλουραλισμός των οργάνων αλλά και των στουντιακών δυνατοτήτων έδωσαν ένα μαγικό αποτέλεσμα: όλων των ειδών οι κιθάρες και τα κιθαριστικά εφέ, πνευστά, πλήκτρα ακουστικά και ηλεκτρικά, το βιολί του Grech, κρουστά, σιτάρ, mellotron, ανάποδες ταινίες και πολλά άλλα στουντιακά «κόλπα» από τον Mason που έκανε και αυτός το ντεμπούτο του ως παραγωγός. Μάλιστα έδωσε και στο κουιντέτο μία σύνθεση, το πανέμορφο "Never Like This", ενώ και ο Jimmy Miller που βρέθηκε «σκαστός» από τα σέσιον του Beggers Banquet βοήθησε στην παραγωγή των "The Breeze" και "Peace οf Mind". Από τα πλέον χαρακτηριστικά στοιχεία του δίσκου αλλά και συνολικά των Family, ήταν η υπέροχη φωνή του Chapman με το φοβερό βιμπράτο και την μοναδική εκφραστικότητα πάνω στους μυστικιστικούς, λυσεργικούς στίχους των κομματιών του άλμπουμ.

Αξίζει - και με το παραπάνω - να αναφέρουμε και την εξαιρετική δουλειά του γραφίστα Peter Duvalο για το εξώφυλλο του δίσκου Music In A Doll's House, που όπως και το περιεχόμενο είναι από τα πλεόν χαρακτηριστικά της περιόδου. Ο τίτλος του δίσκου ανάγκασε τους Beatles να αλλάξουν τα σχέδια τους για το όνομα που σκόπευαν να δώσουν στο διπλό άλμπουμ που εκείνη την εποχή ετοίμαζαν. Το αρχικό A Doll's House, που αρχικά είχαν σκεφτεί, έδωσε μετά την κυκλοφορία του ντεμπούτου των Family την θέση του στο απλό The Beatles, το γνωστό και ως White Album...

Οι πωλήσεις του άλμπουμ δεν πήγαν και πολύ καλά, όμως σε καθαρά μουσικό και αισθητικό επίπεδο οι Family τα είχαν καταφέρει περίφημα. Όπως προαναφέραμε, η εμπορικότητα ουδέποτε ήταν το δυνατό σημείο τους και ως φαίνεται ούτε το ζητούμενο γι' αυτούς. Στην Αμερική ουδέποτε έγιναν γνωστοί και μάλιστα τους είχαν στην 'blackist' μετά από έναν ομηρικό καυγά του Chapman με τον διοργανωτή συναυλιών και ιδιοκτήτη των Fillmore, Bill Graham. Αυτό που έμεινε από την εξάχρονη πορεία των Family είναι η εκπληκτική και ποιοτική μουσική τους, που καταγράφτηκε στα επτά LP που κυκλοφόρησαν καθώς και οι ιστορικές, ζωντανές τους εμφανίσεις μπροστά σε ένα δικό τους πιστό κοινό αλλά και η αναγνώριση από πολλούς σύγχρονούς τους μουσικούς. Πόσοι άραγε μπορούν να περηφανευτούν ότι ήταν το αγαπημένο γκρουπ τύπων όπως ο Syd Barrett; -- Άκης Γαρράς