---

Pravda 1987 / DiDi Music 1987 / Megadisc 1988

Πίσω στο Blast From The Past... Αυτή τη φορά με μια μπάντα που θα μπορούσε - αν βέβαια ο πλανήτης των «ροκάδων» είχε πραγματικά καλό γούστο - να γίνει πολύ μεγάλη, αλλά φευ παρέμεινε στην πορεία απλά κοινό μυστικό κάποιων παρεών μουσικόφιλων. Και με ένα δίσκο που άνετα οποιοσδήποτε που αντιλαμβάνεται τo rock'n'roll σαν ένα αδιάκοπο συνεχές 70 χρόνων (1945-2015 - σσ. ξέρουμε τι λέμε) και δεν είναι παιδί της «καταραμένης» (και ελλιπώς πληροφορημένης) γενιάς των 80s, θα χαρακτήριζε ως ένα από τα δυνατότερα 12ιντσα βινύλια εκείνης της δεκαετίας. Στην Ελλάδα είχαμε την περίεργα καλή τύχη μάλιστα να δούμε το Elaine MacKenzie, δεύτερο άλμπουμ των Green από το Σικάγο, να κυκλοφορεί και εγχώρια από την DiDi Music (στις ρομαντικές ημέρες της, πριν γίνει επιτυχημένος μεγαλοδιοργανωτής συναυλιών). Ο γράφων ωστόσο, ων παλαιόθεν ανυπόμονο τέκνο σε πολύ συγκεκριμένους τομείς κατανάλωσης, έχει το αυθεντικό βινύλιο της Pravda Records.

Λοιπόν οι Green, που βρέθηκαν το 1987 μάλλον στο απόγειό τους, δεν έχουμε λόγους να πιστεύουμε ότι έχουν πάψει να υπάρχουν, αφού σχετικά πρόσφατα κυκλοφόρησαν το έβδομό τους άλμπουμ (The Planets - 2009), αν και επτά δίσκοι συν κάτι λίγα EP και εφτάιντσα δεν είναι και εκπληκτικό 'yield' μέσα σε μία πορεία σχεδόν 30 χρόνων. Η χαμηλή αυτή «απόδοση» βέβαια εξηγείται μάλλον και από τον δεύτερο παράγοντα που ενισχύει την άποψή μας ότι οι Green όλο και κάπου παίζουν ακόμη, ότι δηλαδή αποδείχθηκαν διαχρονικά, πρότζεκτ του μόνου σταθερού τους μέλους, του κιθαρίστα / τραγουδιστή Jeff Lescher.

Τελοσπάντων. Οι Green δεν «απογειώθηκαν» ποτέ. Δεν ξέρω αν η κίνησή τους να κυκλοφορήσουν το '90 ένα σινγκλ με τίτλο REM, αφού οι REM κυκλοφόρησαν το δίσκο Green, ήταν δείγμα φοβερής αίσθησης του χιούμορ (από αυτές που έχουν άνθρωποι που δεν το περιμένεις ότι έχουν χιούμορ, απλά επειδή δεν έχεις και πολλές ευκαιρίες να τους γνωρίσεις καλά) ή ιδιότροπη αυτοκριτική για την μάλλον ατυχή - 'marketing-wise' που λέμε και στο χωριό μας - επιλογή ονόματος, γιατί όπως και να το κάνουμε 'Green' είναι απλώς χρώμα, προσδιοριστικό που χρησιμοποιούν τύποι σαν τον ΓΑΠ κ.ο.κ. κι όχι υποψήφιο brand name - απλά γιατί παίζει πολύ. (σσ. Tο συγκεκριμένο ονοματολογικό trend είχε μάλλον ήδη κορεστεί από την εποχή των Deep Purple...)

Αλλά αρκετά ασχοληθήκαμε με τη (μη) καριέρα των Green. To BFTP δεν είναι στήλη κοινωνικού σχολιασμού, τροφοδοτείται με έμπνευση μόνο από την καλή μουσική. Και τέτοια προσφέρει σε άφθονη ποσότητα το Elaine MacKenzie. To κάνει μάλιστα χωρίς ουδεμία προσπάθεια για πλούσια ή πρωτότυπη παραγωγή, συστοιχίες από εφέ, φοβερές αναπτύξεις, αυτοσχεδιασμούς και τα σχετικά. Αξιοποιεί απλά το αλάνθαστο και κατά τα φαινόμενα ορθά πληροφορημένο περί το rock'n'roll ποπ αισθητήριο των δημιουργών του, που σκαρώνουν με απλό αλλά rock μέχρι το μεδούλι τρόπο μια αλληλουχία από τραγούδια που απλά δεν μπορείς να σταματήσεις να ακούς ("Up All Night", "She's an Addicton", "Radio Caroline", "Heavy Metal Kids", "Don't Ever Fall in Love with Someone When You're Already in Love with Someone Else", "Fingerprints", "She Was My Girl", "I Know, I Know" κ.τ.λ.) και τα παίζουν με ειλικρίνεια και ψυχή. Όταν διαθέτεις τέτοια προσόντα, δεν χρειάζεσαι φοβερούς ενισχυτές, εφέ, εντάσεις και άλλα μέσα εντυπωσιασμού για να πείσεις. Οι Green του Elaine MacKenzie είναι το γνήσιο τέκνο της rock'n'roll μπαλάντας των teen idols των 50s, του αγγλικού freakbeat, της αυθεντικής μετα-μπητλικής power pop και pub rock των 70s, των αμερικανών πρωτοπόρων του punk και των πιο εμπνευσμένων τραγουδοποιών του new wave. Και με αυτό τους τουλάχιστον το δίσκο μπορούν να ξεστραβώσουν πολλούς περί το rock τυρβάζοντες που παρά τις προσπάθειές τους μέχρι στιγμής δεν έχουν χτυπήσει «κέντρο»... -- Laertis