The Obits interview

Read english text

Η πιο rock'n'roll μπάντα που διαθέτει στο δυναμικό της αυτή τη στιγμή η Sub Pop θα εμφανιστεί για πρώτη φορά μπροστά στο ελληνικό κοινό στις 17 Οκτωβρίου. Οι Obits, από το Brooklyn της Νέας Υόρκης, έχουν δύο δίσκους ως τώρα στο ενεργητικό τους, αλλά το μουσικό υπόβαθρό τους φτάνει ως την δεκαετία του '80. Ο τραγουδιστής και κιθαρίστας Rick Froberg αποτελεί δεσπόζουσα μορφή της αμερικάνικης garage punk σκηνής, καθώς έχει υπάρξει μέλος των Pitchfork, Drive Like Jehu και Hot Snakes. Ο ντράμερ Alexis Fleisig έχει διαγράψει μια μοναδική πορεία στην ανεξάρτητη σκηνή με τους Girls vs. Boys, ενώ εκτός από τους Obits αποτελεί ενεργό μέλος των Paramount Styles και των Bellini και ο κιθαρίστας Sohrab Habibion έχει χρηματίσει ως μέλος στους Edsel.

Λίγες μέρες πριν από την επικείμενη συναυλία τους στο 6 D.O.G.S. οι τέσσερις μουσικοί μίλησαν στο Wild Thing για τις έως τώρα εμπειρίες τους με τους Obits, για το μουσικό παρελθόν τους, τη ζωή στην Νέα Υόρκη και την πολυαναμενόμενη εμφάνισή τους στην Αθήνα.

Wild Thing: Πώς προέκυψε το όνομα Obits;

Sohrab: Ο Rick πρότεινε το όνομα και οι υπόλοιποι συμφωνήσαμε. Όπως και στις υπόλοιπες μπάντες που συμμετείχα η υπόθεση ξεκίνησε σαν αστείο σχετικά με όλα τα απαίσια ονόματα που θα μπορούσαμε να δώσουμε στο συγκρότημα. Όταν προτάθηκε το όνομα Obits κανείς δεν γέλασε υπερβολικά, οπότε το προτιμήσαμε.

WT: Κυκλοφορεί μια ιστορία σχετικά μ' ένα bootleg στις αρχές του 2008 το οποίο αναρτήθηκε στο internet και αποτέλεσε την αιτία που συνεργαστήκατε τελικά με την Sub Pop. Τι συνέβη στην πραγματικότητα;

Sohrab: Η ιστορία αυτή ισχύει. Δώσαμε την πρώτη μας συναυλία τον Ιανουάριο του 2008 κι ένας τύπος την ηχογράφησε με μια φορητή ψηφιακή συσκευή και έπειτα την ανέβασε στο διαδίκτυο. Οι άνθρωποι της Sub Pop άκουσαν τα τραγούδια μας και μετά από μια βδομάδα επικοινώνησαν μαζί μας... Μοιάζει κάπως τρελό, αλλά έτσι γίνανε τα πράγματα.

WT: Αναγνωρίζεσαι ως ένας από τους σημαντικότερους μουσικούς της πανκ σκηνής της Νότιας Καλιφόρνια των δύο τελευταίων δεκαετιών, λόγω της συμμετοχής σου σε πολλές μπάντες όπως οι Hot Snakes, Drive Like Jehu, Pitchfork... Πιστεύεις ότι οι Obits είναι μια φυσική εξέλιξη της πορείας που είχες ως τώρα;

Rick: Ναι, συμφωνώ ότι υπάρχει μια φυσική εξέλιξη. Δεν είμαι βέβαια και τόσο σίγουρος ότι πλέον ό,τι κάνω έχει σχέση με την μουσική σκηνή της Νότιας Καλιφόρνια. Είμαστε μια μπάντα από τη Νέα Υόρκη και η μουσική μας επηρεάζεται απ' αυτό το γεγονός. Ο,τιδήποτε σε περιτριγυρίζει, ασκεί τρομακτική επιρροή πάνω σου και σε ό,τι κάνεις. Είμαι βέβαιος πως καταλαβαίνετε τι εννοώ...

WT: Πέρα από τη μουσική, αναλαμβάνεις και το artwork για τα εξώφυλλα των δίσκων σας. Πιστεύεις ότι μπορείς να κρίνεις ένα «καλό» δίσκο μόνο από το εξώφυλλό του;

Rick: Ναι! Δεν θα με ένοιαζε όμως και να μην τα είχα κάνει... Νομίζω πάντως πως δεν είναι εύκολο να διακρίνεις έναν καλό δίσκο μόνο από το εξώφυλλό του...

WT: Ποιες είναι οι επιρροές σου από το χώρο της μουσικής αλλά και γενικότερα των τεχνών; Τελικά τι σε ικανοποιεί περισσότερο, να γράφεις μουσική ή να σχεδιάζεις – ζωγραφίζεις;

Rick: Η μουσική είναι πάνω απ' όλα για μένα. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου να λειτουργεί χωρίς αυτή. Ένας από τους αγαπημένους μου Αμερικανούς καλλιτέχνες είναι ο ζωγράφος Charles Burchfield, ενώ από το χώρο της μουσικής μου αρέσει ο Michael Yonkers και ο δίσκος του Microminiature Love. Μου αρέσει η ατμόσφαιρα και η αίσθηση του αφηρημένου, στοιχεία που τα διαθέτουν και οι δύο αυτοί καλλιτέχνες.

WT: Πόσο σε επηρέασε η μετακόμιση και η ζωή στη Νέα Υόρκη στο γράψιμο της μουσικής;

Rick: Αρκετά! Δεν είναι σαν την Καλιφόρνια. Δεν μπορώ να πω σε τι βαθμό με έχει επηρεάσει...Τώρα που το σκέφτομαι ζω στη Νέα Υόρκη πολύ καιρό...

WT: Πώς προέκυψε η συνεργασία σας με τον Alexis Fleisig (Girls vs. Boys, Paramount Styles, Bellini);

Sohrab: Με τον Alexis γνωριζόμαστε από τα 15 μας. Μεγαλώσαμε μαζί στην Washington. Συνηθίζαμε να παίζουμε μαζί με τις μπάντες που είχαμε τότε. Εγώ ήμουν στους Lünch Meat και ο Alexis στους Kids for Cash. Με τα χρόνια γίναμε όλο και πιο στενοί φίλοι. Με το παλιό μου συγκρότημα, τους Edsel, είχαμε κάνει περιοδεία μαζί με τους Girls vs Boys. Σε μια άλλη περιοδεία τους ήμουν ο roadie τους, ενώ έπαιξα και μπάσο γι' αυτούς σε Ευρωπαϊκή περιοδεία όταν ο Eli δεν μπορούσε να τους ακολουθήσει. Όταν ο Scott Gursky αποχώρησε από τους Obits για να ακολουθήσει έναν μη-rock & roll τρόπο ζωής, πρότεινα στους υπόλοιπους να ζητήσουμε από τον Alexis να παίξει μαζί μας σε μερικές συναυλίες και να δούμε αν θα δέσουμε. Ο Rick ήδη γνώριζε τον Alexis από πολύ παλιά και με τον Greg είχαν συνεργαστεί για μια εταιρεία σχεδιασμού γραφικών, οπότε υπήρχε άνεση μεταξύ μας. Είναι ένας σπουδαίος ντράμερ και ευχάριστος τύπος για να ταξιδεύεις μαζί του.

WT: Ποιο τραγούδι από άλλο συγκρότημα θα θέλατε να είχατε γράψει; Παίζετε διασκευές στα λάιβ;

Greg: To "Rain" των Beatles. Όσο για διασκευές αυτή τη περίοδο παίζουμε το "The City is Dead" από τους The Kids και άλλοτε το "Let Μe Dream if I Want To" του Mink Deville ή το "Military Madness" του Graham Nash.

WT: Ασχολείστε με ο,τιδήποτε καινούργιο συμβαίνει στην ανεξάρτητη μουσική σκηνή; Σας αρέσουν συγκεκριμένα κάποιες νέες μπάντες;

Sohrab: Κατά κάποιο τρόπο. Στις περιοδείες μας πηγαίνουμε να παρακολουθήσουμε συναυλίες από καινούργια συγκροτήματα ή συγκροτήματα που δεν τα γνωρίζουμε. Είμαστε τυχεροί που έχουμε παίξει με ορισμένες σπουδαίες μπάντες όπως οι Disappears, οι METZ, οι Fists, οι Jaill, οι The People's Temple, οι Beaters, οι Messer, οι Gentleman Jesse, οι Tijuana Panthers, οι Browns, οι Xaxaxa... Πάντως δεν συνηθίζουμε να διαβάζουμε μουσικά blogs και δεν ασχολούμαστε γενικότερα με ανάλογα πράγματα. Υπάρχει μουσική του παρελθόντος από διάφορα σημεία του κόσμου που ανακαλύπτω στη πορεία, αποτελεί πηγή έμπνευσης και είναι πιο ενδιαφέρουσα απ' ό,τι είναι στη μόδα αυτή τη περίοδο και οδηγεί τον κόσμο σε ακροάσεις των 15 δευτερολέπτων στα mp3 και στο internet. Εκτιμώ πολύ κάποιες δισκογραφικές εταιρίες όπως η Sublime Frequencies, η Light In The Attic και η Honest Jon's που συνεχίζουν να βγάζουν ασυνήθιστους, πραγματικά φανταστικούς δίσκους.

WT: Φαντάζεστε τους  εαυτούς σας μακριά από τη μουσική σκηνή;

Alexis: Δεν θα μπορούσα να φανταστώ τον εαυτό μου μακριά από την μουσική. Η μουσική έχει την δυνατότητα να εκφράζει έννοιες και συναισθήματα που τουλάχιστον για μένα είναι αδύνατο να νoιώσω ή να εκφράσω με οποιαδήποτε άλλη αίσθηση. Όταν είμαι στενοχωρημένος ή χαρούμενος, με την μουσική τα συναισθήματα αυτά ενισχύονται. Πιστεύω πως το ίδιο θα ένιωθα ακόμη κι αν ήμουν απλά ένας εγκέφαλος μέσα σε ένα τηγάνι με καλώδια να βγαίνουν από πάνω μου.

WT: Ποιο θεωρείτε το ιδανικό κοινό;

Greg: Αυτό που είναι ταυτόχρονα θερμό, το νoιώθεις να σε αγκαλιάζει και να βρίσκεται κοντά σου και φυσικά ροκάρει!

WT: Τι να περιμένουμε από την εμφάνισή σας στην Αθήνα στις 17 του Οκτώβρη; Έχετε επισκεφθεί ξανά την Ελλάδα, έχετε κάποια εικόνα για την ελληνική μουσική σκηνή;

Alexis: Να περιμένετε τέσσερεις ιδρωμένους τύπους από την Αμερική, που έχουν παίξει σε πολλές μπάντες, και που τους αρέσει να παίζουν λάιβ και να βρίσκουν κοινούς τρόπους έκφρασης κακοποιώντας τα μουσικά τους όργανα... Ελπίζω πως θα έχουμε έξυπνα αστεία και θα κάνουμε την πλάκα μας με πειράγματα και κλεισίματα ματιών και ας ελπίσουμε όχι πολύ μπέρδεμα! Κάποιοι από εμάς έχουν ξαναέρθει στην Ελλάδα. Έχω επισκεφτεί την χώρα σας και ως τουρίστας αλλά και ως μέλος των Soulside,των Girls Against Boys και των Paramount Styles, έτσι θα δείχνω ότι ξέρω τα πάντα - όπως για παράδειγμα ότι ο Παρθενώνας αρχικά ήταν φτιαγμένος από τυρί! Ή ότι η Πλάκα είναι το μέρος που χτίστηκε το πρώτο ατμόπλοιο, μια που στα αρχαία χρόνια ήταν θάλασσα. Θα παραθέτω απλά γεγονότα!! Όλοι μας γνωρίζουμε λίγα πράγματα για την Ελληνική μουσική σκηνή, αλλά σίγουρα όχι όσα θα έπρεπε. Οι φίλοι μας οι False Alarm μας έμαθαν να ακούμε Ρεμπέτικα!!!

Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης στα Αγγλικά:

Sub Pop's hottest rock'n'roll band at the moment, the Obits, will be performing for the first time in front of a Greek audience on October 17th at 6 d.o.g.s. in Athens.The Obits, living in Brooklyn New York, are so far counting two el-pee's  but actually their story goes way back to the music scene of the 80s. Their lead singer and guitarist Rick Froberg is a leading figure in the US garage punk scene having been a founding member of such great bands as Pitchfork, Drive Like Jehu and The Hot Snakes. Drummer Alexis Fleisig has made a in the independent scene as the drummer for Girls Against Boys, and apart from the Obits is also an active member of Paramount Styles and of Bellini. Finally their guitarist Sohrab Habibion has in the past served as a member of Edsel.

Counting down the days before their live show at 6 d.o.g.s the four talented musicians agreed to be interviewed for Wild Thing; they talked about their experiences so far as Obits, their background in music, their life in New York and of course their long-awaited performance in Athens.

Wild Thing: How did you come up with the band name 'Obits'?

Sohrab: Rick came up with it and we all agreed it was fine. Like every band I’ve been in, it started with joking about all the amazingly terrible names we could call ourselves. When Obits was suggested, nobody laughed too hard, so we kept it.

WT: There is a story about a bootleg in early 2008 that leaked in the internet and became the reason that you signed with Sub Pop. What really happened?

Sohrab: It's completely true. We played our first show in January of 2008 and a guy used one of those portable digital devices to record our set and then posted it online. Sub Pop heard it and emailed us later that week. Seems a little crazy, but it's actually what happened.

WT: (to Rick) You have a huge background in the Southern Californian punk scene during the last two decades thanks to your participation in many bands like Hot Snakes, Drive Like Jehu, Pitchfork... Are the Obits the natural course of things for you?

Rick: Yes, I think so. I think we are doing what comes natural. That's the idea. I'm not sure if it has much to do with SoCal at this point. We are a New York band and the music is keyed on that. Your surroundings exert tremendous influence on you and everything you do. I'm sure you know what I mean.

WT: (to Rick) You have designed the artwork for the Obits' albums. Do you think you can tell a 'good' record only by looking at its cover?

Rick: Yes. I wouldn't bother if I didn't, but it ain't easy.

WT: What are your artistic and musical influences? And at the end of the day what do you get the biggest kick out of? Composing or designing/drawing?

Rick: Music would be the biggest kick for sure. Can't see how it could be otherwise. Favorite American Artist: Charles Burchfield. Music to check out: Michael Yonkers' Microminiature Love. I like vibe and intangibles. Both of these artists have these.

WT: How much of an impact has living in New York City on your writing and art?

Rick: Quite a bit. It's not California. I don't even know how much I really notice at this point. I've been here for quite awhile.

WT: How did your collaboration with Alexis Fleisig (drummer of Girls Against Boys, Paramount Styles & Bellini) happen?

Sohrab: I've known Alexis since I was 15. We both grew up in the Washington, DC area. Our high school bands used to play together. He was in Lünch Meat and I was in Kids For Cash. Over the years we just became better and better friends. My old band, Edsel, went on a tour with Girls Against Boys, I was a roadie for another tour, and later I even played bass for them on a European tour, when Eli couldn’t make it. When Scott Gursky left Obits to enjoy a non-rock’n’roll-focused lifestyle, I suggested we ask Alexis to fill in for some shows and see how it goes. Rick already knew Alexis for a handful of years and Greg had worked with him at a graphic design firm, so it was very comfortable. It also helps that he's a great drummer and an excellent person to travel with.

WT: Is there any song you wish you had written? Do you play any covers in your live sets?

Greg: "Rain" by The Beatles. Yes, right now mostly "The City is Dead" by The Kids. Sometimes Mink DeVille's "Let Me Dream if I Want To" or "Military Madness" by Graham Nash.

WT: Do you keep up with new music? Are there any bands that you particularly like?

Sohrab: Somewhat. When we play shows we get to see bands that are often new or maybe new to us. And we've been lucky to play with some really good groups: Disappears, Metz, Fists, Jaill, The People's Temple, Beaters, Messer, Gentleman Jesse, Tijuana Panthers, Browns, Xaxaxa, etc. But we don't obsessively read music blogs or pay too much attention to those things. There's a lot of old music from around the world that's new to me and much more exciting and inspiring than most of the hyped stuff that drives people to listen to 15 seconds of an mp3 on a website before clicking on something else. I am glad that record labels like Sublime Frequences and Light In The Attic and Honest Jon's exist and continue to find and share unusual and really fantastic recordings.

WT: Can you imagine yourselves not being involved in music?

Alexis: I can't imagine ever not being involved in music in some sense. Music has the ability to convey meanings and feelings that are somehow impossible for me to convey or feel in a regular conversational sense. If I'm feeling down or happy, music can capture that exact feeling and enhance it. I would probably feel this way even if I was just a brain in a pan with little wires sticking out of it.

WT: What's the ideal crowd in a live show for you?

Greg: Warm, cuddly, close and rockin'.

WT: What should we expect from your upcoming show in Athens on October 17th ? Have you ever visited Greece before? Are you familiar with the Greek music scene?

Alexis: You should expect four sweaty guys from America who have played in a ton of bands and who love to play and find a common language through abusing their various instruments. I hope that there will be witty banter and inside jokes and nods and winks and hopefully not too much confusion. Some of us have been to Greece before and some of us haven't. I've been to Greece both as a tourist and with my other bands Soulside, Girls Against Boys and Paramount Styles and I plan on pretending that I know everything about everything - like how the Parthenon was originally made entirely of cheese or that the Plaka is where they built the first steamship since it used to be an ocean. Simple, straightforward facts. We all know a little bit about the Greek music scene but not as much as we should. Our friends in False Alarm turned us on to the old Rebetiko music.