Geheimnis Records

Ο Πάνος Dread, ένας έκ των τριών ιδιοκτητών της Geheimnis Records, μιλάει στο Wild Thing για τις μοναδικές κυκλοφορίες τους. Μία μικρή κουβέντα που αποκαλύπτει πολλά μεγάλα πράγματα. Μήπως επιτέλους ήρθε η ώρα των Ελληνικών ανεξάρτητων εταιριών;

WT: Καλησπέρα Πάνο και σε ευχαριστώ για την κουβέντα. Πες μας λίγο για την αρχή της Geheimnis. Πώς προέκυψε σαν ιδέα και πώς καταλήξατε στο γεγονός όλες σας οι κυκλοφορίες να βγαίνουν αποκλειστικά σε βινύλιο;

PD: Καλησπέρα και σε σένα Μάνο και σ' ευχαριστώ γιά την φιλοξενία. Η αρχή της Geheimnis... Δεν είναι κάποια τρομερή ή ιντριγκαδόρικη ιστορία που θα καταπλήξει τους αναγνώστες... Ουσιαστικά είναι η ένωση τριών ανθρώπων που γνωρίζονταν κάποια χρόνια και αποφάσισαν να πραγματοποιήσουν την τρέλα τους. Εγώ είχα δύο «κουσούρια»: την ενασχόληση με όλη αυτή τη σκηνή που ονομάζουμε κοινώς «εναλλακτική σκοτεινή ή dark underground ή όπως αλλιώς θέλεις» και αυτήν με τους δίσκους, cds, κασέτες κ.λπ. αυτού του χώρου. Αυτά περίπου πηγαίνουν χέρι-χέρι από το 1992 μέχρι σήμερα. Ο περισσότερος κόσμος μάλλον ξέρει εμένα, λόγω του ότι «φαίνομαι» περισσότερο στο διαδίκτυο και στα διάφορα μαγαζιά του χώρου, καθώς και στα δισκάδικα, ωστόσο υπάρχουν άλλοι δύο συνεργάτες, που χωρίς αυτούς δεν θα ήταν εύκολη η ύπαρξη της εταιρείας. Ο ένας, ο Κώστας, είναι ο άνθρωπος πίσω από το label, μιας κι αυτός είχε ήδη «στημένη» την εταιρεία (στην νομική της μορφή) και είχε ήδη συνεργαστεί με διάφορες πολυεθνικές και μη εταιρείες, ούτως ώστε να έχει το 'knowhow' και αυτός που θα δώσει λύσεις στο διαδικαστικό κομμάτι. Ουσιαστικά η Geheimnis είναι μέρος της εταιρείας του. Ο τρίτος, ο Γιώργος (και ο πλέον χαμηλών τόνων), είναι η ήρεμη δύναμη, ο πλέον καταρτισμένος και αυτός που έχει εμβαθύνει πιο πολύ κι από τους τρείς μας σε θέματα μουσικής αυτού του χώρου (αλλά και άλλων πολλών), ο οποίος ασχολείται με το θέμα «δίσκος-μουσική» από την δεκαετία του '80 και μέχρι της μέρες μας. Μας δίνει πολλές ιδέες σχετικά με τι και ποιον να βρούμε και να επικοινωνήσουμε, όσο αναφορά στα συγκροτήματα και στους καλλιτέχνες.

Με τον Κώστα γνωρίζομαι από το 2005 περίπου και με τον Γιώργο από το 2007. Είμαστε διαφορετικοί άνθρωποι, που όσο κι αν φανεί περίεργο, τα βρίσκουμε όταν καθίσουμε στο τραπέζι και οργανωθούμε, όπως και το καλοκαίρι του 2010, κάπου τον Αύγουστο, όταν πρωτοκουβεντιάσαμε τη δυνατότητα να φτιάξουμε αυτήν την εταιρεία. Ο ένας συμπληρώνει τον άλλο. Ήταν κάτι που μόνο ο Κώστας είχε ξανακάνει (έχοντας συνεργαστεί με την EMI και κυκλοφορίσει 6 cds) και οι υπόλοιποι δύο απλά το πήραμε αψήφιστα!! Πάμε και βλέπουμε !! Μας άρεσε τόσο πολύ η ιδέα να βγάλουμε αυτά που θέλουμε εμείς και όπως τα θέλουμε, που δεν καταστρώσαμε κανένα βαρύγδουπο πλάνο, ούτε βάλαμε κανένα αυστηρό χρονοδιάγραμμα.

Εδώ θα απαντήσω σχετικά με το θέμα του βινυλίου, σαν συνέχεια των όλων συζητήσεών μας τότε. Το βινύλιο ήταν και θα είναι μονόδρομος, χωρίς να αποτελεί κι απ' την άλλη κάποιο είδος φετίχ ή ψύχωσης. Σήμερα (αλλά κι από παλιά), αυτοί που συνειδητά ακούνε μουσική από jazz μέχρι psychedelic trance προτιμούν την πιστότητα και μουσικότητα του ήχου του βινυλίου. Δεν θα αναλύσω περισσότερο το θέμα του ήχου απ' το βινύλιο, είναι κάτι που το έχουν κάνει άλλοι καλύτερα από εμένα. Το cd φαίνεται ότι σιγά σιγά σβήνει ή το format του θα αντικατασταθεί από κάποιο άλλο μέσο. Σχετικά με την επιστροφή του βινυλίου δεν έχω καταλήξει ακόμα που θα φτάσει... Είναι ανάγκη για καλό ήχο, μόδα ή κάποια ανεξήγητη λαχτάρα για επιστροφή στα χρόνια της αθωότητας (σε σχέση κιόλας με αυτό που βιώνουμε αυτήν την περίοδο) που όλα ήταν «πια καλά», άρα και ο ήχος;; Ας μην ξεχνάμε ότι αρκετά δυναμικά και ακόμα πιο underground έχει επιστρέψει και η κασέτα, που ήταν παντελώς εξαφανισμένη σε σχέση ακόμα και μ' αυτό το βινύλιο... Τα τελευταία 4 - 5 χρόνια, ίσως λίγο παραπάνω, το βινύλιο έχει επιστρέψει δυναμικά, γεμίζει ξανά τα ράφια των δισκοπωλείων, αλλά ακόμα κινείται/χρησιμοποιείται στα πιο εναλλακτικά μουσικά είδη (όπως και στο δικό μας) και δεν έχει παρεισφρύσει στη mainstream βιομηχανία, εκτός κάποιων τρανταχτών ονομάτων. Προς το παρόν δείχνει ανοδικές τάσεις και μάλλον θα παραμείνει το κατ' εξοχήν μέσο για τους λάτρεις του καλού/σωστού ήχου. Είναι κάτι που βλέπουμε και μεις συνεχώς, δεν ζητάει κανείς τις κυκλοφορίες μας σε cd. Αυτοί που θέλουν να έχουν χειροπιαστή την μουσική θα επιλέξουν βινύλιο, οι υπόλοιποι θα αρκεστούν στο downloading (επ' ευκαιρία, σε λίγο καιρό θα εγκαινιάσουμε και αυτή την επιλογή στο διαδίκτυο). Φυσικά δεν μπορούμε να παραβλέψουμε και το γεγονός ότι αν παραστεί ανάγκη, θα προχωρήσουμε και στην κυκλοφορία cd, για λόγους όμως καθαρά εμπορικούς και ευρύτερης διανομής και αναγνωρισιμότητας του εκάστοτε γκρουπ ή καλλιτέχνη, ειδικά στα νέα σχήματα, όπως οι Wonky Doll and The Echo. Ένα νέο συγκρότημα πρέπει να ακούγεται και να ξεπερνάει τους περιορισμούς ενός μοναδικού format ήχου. Και όσο κι αν είμαστε ρομαντικοί πάνω σ' αυτό, δυτυχώς ή ευτυχώς, το cd ακόμα δεν έχει ξεπεραστεί και ειδικά σε κάποιες αγορές είναι ακόμα ισχυρό. Είναι κρίμα λοιπόν κάποιο συγκρότημα να περιοριστεί μόνο στο βινύλιο ή στο downloading, όταν μπορεί μέσω ενός cd να φτάσει σε κόσμο που δεν τον ενδιαφέρει το βινύλιο ή δεν θέλει να το «κατεβάσει» από το internet. Μέχρι τώρα δεν έχουμε φτάσει σ'αυτό το δίλημμα. Το βινύλιο είναι πάντα η βασική - βασικότατη επιλογή μας και θα το υποστηρίζουμε όσο μπορούμε.

WT: Πώς αποφασίσατε να είναι η πρώτη σας κυκλοφορία, το EP των The Vyllies. Ποια είναι η ιστορία πίσω απο την (εξαντλημένη πια) πρώτη κυκλοφορία της Geheimnis;

PD: Το Vyllies της Creep Records είναι δίσκος «φετίχ» για το Ελληνικό, αλλά και όπως φάνηκε και για το ξένο / ευρωπαϊκό κοινό, εδώ και δύο δεκαετίες. Δεν μπορώ να περιγράψω με λόγια τι συνέβαινε τη δεκαετία του '90, όταν όλοι το ακούγαμε και το ψάχναμε στα δισκάδικα... Η ιδέα για επανακυκλοφορία του δίσκου είχε συζητηθεί για πρώτη φορά από τον Γιώργο και τον Κώστα, όταν εγώ δεν τους ήξερα καν, το 2003. Παρέμεινε απλή κουβέντα και δεν πραγματοποιήθηκε τότε για πολλούς και διαφόρους λόγους - άλλες εποχές, άλλες προτεραιότητες, δυσκολία στην ανεύρεση εταιρείας κοπής, όχι επαρκή οικονομικά... Ουσιαστικά ξεκινήσαμε με το Vyllies για να κάνουμε αισθητή την παρουσία μας άμεσα και να δείξουμε πάνω-κάτω που θέλουμε να κινηθούμε. Τον Μπάμπη Δαλλίδη (τον ιδιοκτήτη της Creep Records) δεν τον ξέραμε προσωπικά, παρά μόνο σαν τον ξακουστό Μπάμπη Δαλλίδη... Εγώ γνωρίζω με προσωπική φιλία εδώ και 11 χρόνια των Θοδωρή Βλαχάκη των Magic De Spell. Αυτόν παρακάλεσα να μας φέρει σε επαφή με τον Μπάμπη και έτσι κι έγινε. Η ιστορία είναι γνωστή από κεί και πέρα. Με τον Μπάμπη αμέσως τα βρήκαμε και παράλληλα γνώρισα και έναν άνθρωπο που έχουμε μια περίπου ίδια αντίληψη για πολλά πράγματα. Το αποκορύφωμα όλης αυτής της προσπάθειας και της θέσης σε κυκλοφορία του δίσκου είναι ότι επιτέλους, μετά από 20 και πλέον χρόνια, που θεωρούσαν όλοι ότι οι Vyllies είναι νεκρές και ότι δεν τις έχει δεί κανείς ποτέ από τότε, μου ήρθε ένα email και κατόπιν ένα μήνυμα στο facebook από την Ursula Nun, η οποία είχε μάθει για την κυκλοφορία του δίσκου από ένα ελβετικό δισκάδικο, ήταν ενθουσιασμένη και τον Ιούλιο του 2011 επισκέφθηκε την χώρα μας για διακοπές, την γνωρίσαμε και επιτέλους μάθαμε όλοι ότι και οι τρείς χαίρουν άκρας υγείας και έχουν τις απλές, καθημερινές δουλειές τους χωρίς τυμπανοκρουσίες και φανφάρες. Μας είπε όλη την ιστορία για το πώς βρέθηκαν τότε στην Ελλάδα, τη γνωριμία με τον Fill Scars των Yell-O-Yell και πώς ηχογραφήθηκε ίσως ένας απ' τους πιο στοιχειωμένους δίσκους της εγχώριας dark σκηνής.

Θα σου δώσω και μια πληροφορία, αποκλειστική που λένε... Θα κυκλοφορήσει ένα διπλό cd από μια ελβετική εταιρεία με το σύνολο των τραγουδιών τους. Οι ίδιες φαίνεται ότι ενδιαφέρονται προσωπικά για την κυκλοφορία αυτή και επικοινώνησαν μαζί μου και με τον Μπάμπη για να μας ενημερώσουν και να ζητήσουν το remastered υλικό. Αυτό που έχει ενδιαφέρον στην προκειμένη περίπτωση, είναι ότι σκέφτονται να μας επισκεφθούν ξανά την άνοιξη του 2013, χωρίς όμως να είναι κάτι επιβεβαιωμένο 100% !! Αυτή τη φορά θα έρθουν τουλάχιστον οι δύο απ' τις τρείς, η Ursula Nun και η Manu Moan. Θα προσπαθήσω πάντως να τις «ψήσω»... Ίδωμεν...

WT: Δεύτερη κυκλοφορία, ο δίσκος των Magic de Spell - Nightmare. Διάφανο βινύλιο και επετειακή περιορισμένη έκδοση. Λίγα λόγια για αυτό;

PD: Όπως είπα, γνώριζα τον Θοδωρή Βλαχάκη των Magic De Spell εδώ και 11 χρόνια. Όταν ξεκινήσαμε την όλη ιστορία με τους δίσκους και τις επανεκδόσεις, αυτόν είχα πρώτο και καλύτερο στο μυαλό μου, απλά τα τραγούδια και το ακυκλοφόρητο υλικό έπρεπε να συγκεντρωθεί και να επεξεργαστεί και δεν ήταν απλά μία και μόνο μπομπίνα, όπως ήταν με τις Vyllies. Τον Ιούνιο και Ιούλιο του 2011, πέραν του ότι μου δόθηκε η δυνατότητα να γνωρίσω και τον Γιώργο Σκαρλάτο (μπάσο, στίχοι, μουσική στους τότε Magic De Spell), έπρεπε να κάνουμε και σκληρή δουλειά στο στούντιο του Χρήστου Μανωλίτση και να επαναφέρουμε ένα υλικό σε άσχημη κατάσταση και από διάφορες μπομπίνες και πηγές (το Nightmare υπήρχε μόνο σε μία κασέτα 30 χρόνων). Το αποτέλεσμα μας δικαίωσε και αυτό που μας εντυπωσίασε πιo πολύ ήταν η αποδοχή του κόσμου και το πιo γρήγορο sold-out που έχουμε κάνει. Δεν σου κρύβω ότι κακώς βγήκε μόνο σε 320 αντίτυπα. Μας το ζητάνε ακόμα... Ο δίσκος στην πραγματικότητα είναι μιa συλλογή από τα κομμάτια του γκρουπ τις πρώτες δύο χρονιές της ύπαρξής του, το 1981 και '82. Ο Θοδωρής και ο Γιώργος (Σκαρλάτος) βοήθησαν όσο κανένας για τη συλλογή του υλικού και τις λεπτομέρειες του δίσκου και ο Χρήστος Μανωλίτσης για τη διάσωση, επεξεργασία και ψηφιοποίησή του. Όσο για το διαφανές βινύλιο, είχε να κάνει με τον πιο 'punk' χαρακτήρα του δίσκου. Θα μου πεις τι σχέση έχει το διαφανές βινύλιο με το punk; Κανονικά καμμία, απλά στο συλλογικό ασυνείδητο του κόσμου, που αγαπάει αυτή τη μουσική έχει επικρατήσει στο παρελθόν, αρκετοί δίσκοι αυτής της σκηνής και αισθητικής να είναι διαφανείς. Είναι δύσκολο να το καταλάβει κάποιος που δεν ξέρει ή δεν είναι μέσα στο πνεύμα του πράγματος... Δεν κάναμε κάτι καινούριο, απλά διατηρήσαμε την παράδοση...

WT: Πάμε στην τρίτη κυκλοφορία σας που είναι ο δίσκος των Not Only Bones. Πολύ ιδιαίτερη (επανα)κυκλοφορία, αφού και μουσικά το σχήμα θα χαρακτηριζόταν μάλλον σαν πειραματικό...

PD: Ήταν ιδέα και επιθυμία του Γιώργου (του συνεργάτη μας), ως επί το πλείστον, όχι ότι οι υπόλοιποι δεν το θέλαμε. Απλά ο Γιώργος το υποστήριξε απ' την αρχή, καθότι γνώριζε και τον αδελφό ενός απ' τα μέλη του γκρούπ και είχε εδώ και πολλά χρόνια ακούσει τα κομμάτια και των δύο πρωτότυπων κασετών, που τα θεωρούσε και τα θεωρεί εξαιρετικά. Προσωπικά δεν τους είχα ακούσει τη δεκαετία του '90 και τους έμαθα στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας, θεωρώντας τις κασέτες τους εξαιρετικά σημαντικές, αναλογικά και με τον τόπο και χρόνο που κυκλοφόρησαν. Δύσκολο άκουσμα, όχι ακραίο, αλλά σίγουρα δεν είναι κομμάτια που θα τα χορέψει κανείς σ' ένα club. Μετά από πολλαπλές ακροάσεις του υλικού τους, το αποτέλεσμα που μου αφήνει είναι εσωτερικότητα και ζάλη, όχι με την έννοια φυσικά ότι κουράζει και ζαλίζει η μουσική τους, απλά σε κρατάει σε έντονους μεταβαλλόμενους ρυθμούς τόσο προς τα πάνω, όσο και προς τα κάτω και στο τέλος σ' αφήνει ζαλισμένο - εξιταρισμένο. Μάλιστα και οι Not Only Bones μπορούν πλέον να θεωρηθούν sold out μιας και μόνο 3 κόπιες μας έχουν απομείνει. Θέλαμε μέχρι το τέλος αυτής της χρονιάς να βγάλουμε και το δεύτερο άλμπουμ/κασέτα τους, αλλά το χρονοδιάγραμμα, που είχαμε θέσει, έπεσε λίγο έξω και θα το μεταθέσουμε την επόμενη χρονιά.

Εδώ μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε δύο πραγματικά πολύ καλούς και αξιόλογους ανθρώπους με Α κεφαλαίο. Τον Γιάννη Ράικο και τον Γάλλο φίλο και μέλος του συγκροτήματος, Philippe Mignon. Ο Γιάννης είχε κρατήσει όλο το υλικό σε dat και αργότερα σε ψηφιακή μορφή, ήδη επεξεργασμένο απ' αυτόν. Ουσιαστικά το Not Only Bones είναι εν μέρει (μαζί και με τα ακυκλοφόρητα των Magic De Spell) τα πρώτα «δικά» μας κομμάτια, με την έννοια ότι ποτέ δεν είχαν το προνόμιο να βρεθούν στα αυλάκια ενός δίσκου και ουσιαστικά εμφανίσθηκαν στο ευρύ κοινό με τις παρούσες κυκλοφορίες. Το Not Only Bones ήταν κασέτα, που είχε κυκλοφορήσει το 1984 σε πολύ περιορισμένα αντίτυπα, χέρι με χέρι. Οπότε είναι περίεργο και ίσως καμιά φορά και μεγάλο το βάρος, να είμαστε εμείς αυτοί που το έφεραν «στη ζωή» για πρώτη φορά σε βινύλιο, 28 χρόνια μετά... Κάποια πράγματα δεν είναι εύκολο να τα συνειδητοποιήσουμε εύκολα και εγώ ειδικά πολλές φορές θεωρώ ότι ζω ένα όνειρο, μια άλλη πραγματικότητα, που δεν αντιλαμβάνομαι πλήρως τη διάσταση του θέματος... Κι αυτά μέχρι τον Δεκέμβριο του 2011...

WT: Και φτάνουμε στο σήμερα, Wonky Doll and the Echo. Νέα παιδιά, το πρώτο τους full άλμπουμ και με πολύ θετική ανταπόκριση από τον τύπο και το κοινό. Θες να μας πεις δύο λόγια;

PD: Και εδώ φτάνουμε στον Δεκέμβριο του 2011, που είναι ένα άλλο ορόσημο για μένα προσωπικά και την εταιρεία μας. Η απόπειρα να ασχοληθούμε με ένα ολοκαίνουριο και σχετικά άγνωστο, αλλά πολύ ελπιδοφόρο συγκρότημα, τους Wonky Doll and The Echo. Η ιστορία ίσως να έγραφε αλλιώς, αν δεν είχα δεί τους Wonky Doll and The Echo σαν support συγκρότημα στους Clan Of Xymox στις 17 Δεκεμβρίου 2011. Δεν τους ήξερα σχεδόν καθόλου, ούτε εγώ, ούτε ο Κώστας, αλλά ούτε και ο Γιώργος. Τελικά, εκείνη τη βραδιά, οι Wonky Doll ήταν η αποκάλυψη και όχι οι Clan Of Xymox... Ήρθα σε επαφή μαζί τους άμεσα, μόλις τελείωσε το σετ τους. Η ανταπόκριση θετική και οι απόψεις στο ίδιο μήκος κύματος. Τα βρήκαμε σχετικά γρήγορα, ήταν ένα ξεκίνημα και για τους δυό μας, του καθενός από το πόστο του, εμάς σαν εταιρεία που ασχολείται με κάτι καινούριο και του συγκροτήματος σαν πρώτη δισκογραφική δουλειά. Πήρα το demo cd τους και τους άκουσα καλύτερα στο σπίτι. Ο ενθουσιασμός παρέμεινε. Τον Φεβρουάριο - Μάρτιο του 2011 ακούσαμε και κομμάτια που δεν είχαν συμπεριλάβει στο demo cd και από κει βγήκανε κι άλλα «διαμαντάκια», όπως το "The Cut". Τον Μάιο - Ιούνιο μπήκαν στο στούντιο και βγήκαν με το αποτέλεσμα που ακούτε σήμερα. Χαιρόμαστε πολύ όταν ακούμε καλά λόγια για το συγκρότημα και πολύ περισσότερο εγώ, λόγω του ότι είναι μία προσωπική επιλογή. Δεν θέλουμε να ακούμε μόνο τα θετικά, θέλουμε και εποικοδομητική κριτική, ούτως ώστε να βελτιωνόμαστε και εμείς και αυτοί. Μέχρι στιγμής είμαστε ικανοποιημένοι, καθώς βλέπουμε όλη αυτή την ανταπόκριση από τον κόσμο. Δεν θέλουμε ούτε εμείς, ούτε πολύ περισσότερο το συγκρότημα, να «καβαλήσει το καλάμι». Ήδη επεξεργάζονται κομμάτια για επόμενη δουλειά και είμαστε όλοι 'stand by'.

WT: The Reporters - Bare Ηands. Ένας δίσκος - θρύλος για την Ελληνική new wave σκηνή και μόλις επανακυκλοφόρισε σε μια πανέμορφη έκδοση από την Geheimnis. Πώς ήρθατε σε επάφη με τους Reporters για αυτή την έκδοση; Λίγα λόγια;

PD: Οι Reporters είναι για μένα και για τον Γιώργο (και συγγνώμη αν στεναχωρήσουμε κάποια άλλα εξίσου μεγάλα σχήματα εκείνης της περιόδου) το πιο αγαπημένο μας από την λίστα της Creep και σίγουρα στα πέντε καλύτερα ελληνικά new wave σχήματα της δεκαετίας του '80. Το Reporters είχε συζητηθεί με τον Μπάμπη Δαλλίδη από την πρώτη στιγμή που ήρθαμε σε επαφή μαζί του για να βγάλουμε το Vyllies. Μας είχε δώσει το 'OK', απλά παρενέβησαν οι δύο δίσκοι (Magic De Spell και Not Only Bones) μέχρι να το βάλουμε μπροστά. Δεν θα σχολιάσω, ούτε θα κάνω κριτική στους δύο δίσκους των Reporters. Δεν θα είμαι αντικειμενικός, γιατί απλά τους έχω πολύ ψηλά, όπως είπα. Τους γνωρίσαμε τον Φεβρουάριο φέτος, κατόπιν διαμεσολάβησης του Μπάμπη Δαλλίδη, στην αρχή των Γιώργο Ρουμάνη και τον Μάκη Μουράτογλου (ντραμς και πλήκτρα αντίστοιχα) και κατόπιν και τους άλλους δύο (Σόλωνα Σταθόπουλο και Παρασκευά Καραμικέ). Καταλαβαίνεις με τη μία ότι αυτοί οί άνθρωποι ήταν, είναι και θα είναι προπάντων καλοί φίλοι μεταξύ τους και καταλαβαίνονται ο ένας με τον άλλο με κλειστά μάτια. Αυτό αποτυπώθηκε και στους δίσκους. Δεμένοι και συμπαγείς μέχρι και τώρα, που οι τρείς (Γιώργος, Σόλωνας και Παρασκευάς) ακόμα παίζουν μαζί σ' ένα σχήμα που ονομάζεται Κηφήνες (ήταν το συγκρότημά τους πριν τους Reporters και την έλευση του Κώστα Ποθουλάκη). Υπάρχει και σχετικό βίντεο στο YouTube για όποιον ενδιαφέρεται. Μακάρι να είχαμε και τον Κώστα Ποθουλάκη να μας έλεγε κι αυτός τις ιστορίες από τότε... Επ' ευκαιρία της συναντήσεως μας με τα παιδιά για να κανονίσουμε τα διαδικαστικά για την κυκλοφορία, μας δόθηκε η ευκαιρία να γνωρίσουμε και ένα άτομο που βρίσκεται στον ίδιο χώρο με σένα Μάνο (και ίσως έχετε και παράλληλους βίους - ηλεκτρονικός μουσικός τύπος και συγκρότημα-μουσική), την Άντα Λαμπάρα, την οποία θεωρήσαμε τιμή μας να την καλέσουμε στις συζητήσεις που είχαμε με το συγκρότημα, σαν «εκπρόσωπο» και εν ζωή συνεχιστή της μουσικής κληρονομίας του Κώστα Ποθουλάκη... Είναι απ' τα καλύτερα παιδιά της σκηνής και την γουστάρουμε πολύ!!

WT: Γενικά η εταιρεία έχει κάνει ως επί το πλείστον επανακυκλοφορίες. Τι να περιμένουμε στο μέλλον απο την Gehemnis Ρecords; Νιώθεις πως με το να επανακυκλοφορεί ένα άλμπουμ είναι λίγο σαν να του ξαναδίνεις ζωή;

PD: Σίγουρα οι επανακυκλοφορίες ακόμη είναι ο βασικός κορμός των εκδόσεών μας και ο αιμοδότης μας. Έτσι ξεκίνησε ουσιαστικά και η ιδέα της εταιρείας. Πολύ γρήγορα όμως, βλέποντας κι εμείς τις δυνατότητές μας, αποφασίσαμε και κάναμε πράξη, το άνοιγμα σε σχήματα και καλλιτέχνες της νέας εποχής και των πιο νέων ήχων, πάντα βέβαια κάτω από το πρίσμα του είδους (ή των ειδών) που αγαπάμε και ξέρουμε καλύτερα (new wave, dark wave, experimental, minimal synth, post punk και alternative γενικότερα).

Προσωπικά από τα πρώτα χρόνια που άκουσα αυτό το είδος μουσικής γύρω στο '92 - '93, το εναλλακτικό σκοτεινό, για να το πω με συντομία, και συγκεκριμένα τα ελληνικά συγκροτήματα της σκηνής, «κόλλησα» απίστευτα και απορούσα γιατί αυτοί οι άνθρωποι δεν ακούγονται (τότε, το '92-'93), δεν ακούστηκαν ιδιαιτέρως στις μέρες τους, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων και τελοσπάντων γιατί οι ίδιοι οι λάτρεις αυτού του ήχου γενικότερα δεν τους πολυ-έδιναν σημασία (πάλι εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων). Τα θεωρούσα και τα θεωρώ ανώτερα και στιχουργικά και συνθετικά από πολλά ξένα αμφιβόλου καλλιτεχνικής ποιότητας σχήματα και καλλιτέχνες, που κατά καιρούς μας βομβάρδιζε και βομβαρδίζει η μουσική βιομηχανία. Σκοπός μου, και όλων μας γενικότερα στην εταιρεία, είναι να τα αναδείξουμε όσο μπορούμε (αν και θεωρούμε ότι πλέον από το δεύτερο μισό της δεκαετιάς του 2000 κατέλαβαν τη θέση που τους αξίζει στις καρδιές των ανθρώπων) και να τα προβάλουμε και στο εξωτερικό, πράγμα που το θεωρούμε μεγάλη υπόθεση γι' αυτό που κάνουμε. Παράλληλα, θέλουμε να βοηθήσουμε ανθρώπους που θεωρούμε ότι έχουν κάτι να πουν και να καταθέσουν γύρω απ' αυτήν τη σκηνή, που ανέφερα πιο κρύβω ότι μιλάμε και με άλλα καινούρια σχήματα και καλλιτέχνες που μας αρέσουν οι ιδέες τους και πολύ σύντομα θα ακούστε κάτι καινούριο πάλι... Κακά τα ψέμματα, οι επανακυκλοφορίες είναι πολύ ωραίες για μας, τους ρομαντικούς, τους συλλέκτες, τους ανθρώπους που δεν μπορούν να βρουν τον αυθεντικό δίσκο ή κασέτα και πληρώνουν μιά περιουσία... Είναι κάτι που λατρεύουμε, γιατί όντως του ξαναδίνεις ζωή και μεταλαμπαδεύεις τη γνώση και τη μουσική σε νέους ανθρώπους που θέλουν να ακούσουν και να αφουγκραστούν τους ρυθμούς και ήχους μιας άλλης εποχής, ωστόσο το ιντριγκάρισμα που σου δίνει το κάτι εντελώς καινούριο μάλλον δεν συγκρίνεται με τίποτα. Ουσιαστικά, αν το σκεφτούμε όλοι καλά, και οι άνθρωποι στη δεκαετία του '80 έπαιζαν κάτι καινούριο, της εποχής τους και προσπαθούσαν να φτάσουν σ'έ να μουσικό επίπεδο εφάμιλλο με το ευρωπαϊκό. Και αυτό είναι που έγραψε ιστορία. Οι επανεκδόσεις είναι κομμάτι της καρδιάς μας και συνδετικός κρίκος του παλιού με το νέο, αλλά σίγουρα το νέο είναι αυτό που θα μας καταξιώσει (ή καταδικάσει αντίστοιχα) σαν εταιρεία.

Μπορώ να πω ότι το παλιό δίνει πνοή και εμπνέει το καινούριο, το οποίο είναι στο χέρι του να γίνει κι αυτό τόσο ένδοξο όσο το παλιό.   

WT: Ας κλείσουμε αυτό τον διάλογο με ένα υποθετικό σενάριο: Καίγονται τα γραφεία σας (χτύπα ξύλο) και προλαβαίνεις να σώσεις ένα και μόνο κομμάτι από τα πέντε βινύλια που έχετε εκδώσει μέχρι στιγμής... Πες μου στα γρήγορα ποιο είναι αυτό και γιατί;

PD: Δεν μπορώ να ξεχωρίσω κάποιο συγκεκριμένα, γιατί και τα πέντε είναι «παιδιά» μου και έχω μοχθήσει γι' αυτά. Είπα παραπάνω για το Reporters ότι είναι από τα πιο αγαπημένα μου της σκηνής αυτής, αλλά στην περίπτωσή μας είναι αλλιώς τα πράγματα. Δεν τα κρίνω σαν αποστασιοποιημένος ακροατής αλλά σαν... χαζομπαμπάς... Μέσα μου ξέρω μόνο τι έκανα για το καθένα και πόσο το έχω ακούσει, διορθώσει το εξώφυλλο, το ένθετο, την ετικέτα και πως σε κάποια απ' αυτά αναμείχθηκε και η προσωπική ζωή μου μέσα τους... Όχι, να μην πιάσει ποτέ φωτιά !!! Μάνο, θα σε φωνάξω να βοηθήσεις !!

http://www.geheimnis-records.gr