Οι Victory Collapse στο Wild Thing

[Στέφανος Μανούσης - 01/05/13]

Τους Victory Collapse τους γνώρισα μουσικά από το πρώτο κιόλας λάιβ τους, κάπου στην Γεωπονική σχολή της Αθήνας πριν εννιά χρόνια αν θυμάμαι καλά. Αυτό που μου κάνει πάντα εντύπωση σε ανθρώπους που γράφουν μουσική είναι η αμεσότητα, η ειλικρίνεια και η αυθεντικότητα. Τα συγκεκριμένα χαρακτηριστικά τα ξεχωρίζεις από τα πρόσωπα που έχεις απέναντι σου ανεξαρτήτως μουσικής επένδυσης. Και σαν Στέφανος αυτό το εκτιμάω περισσότερο από μία καλοκουρδισμένη μουσική μηχανή με ύφος πολλών καρδιναλίων. Τα έχουν όλα αυτά οι Victory Collapse; Θα απαντήσω στον εαυτό μου χωρίς περιστροφές και θα πω «ναι». Με δύο κυκλοφορίες στο μουσικό τους οπλοστάσιο, με πάρα πολλά λάιβ και με support που θα έκαναν και τους ίδιους να ζηλέψουν, αποτελούν πια για μένα μία από τις καλύτερες rock'n'roll μπάντες της χώρας. Με εμφανέστατη εξέλιξη στο δημιουργικό κομμάτι τα τελευταία χρόνια, θα πρότεινα σε όποιον γουστάρει να ακούσει αυθεντικό rock'n'roll να κλείσει ένα ραντεβού μαζί τους, όχι στα τυφλά αλλά στα φανερά και δεν θα χάσει. Το δώρο θα 'ναι ταξίδι σε έντονη ρυθμολογία, οργή, κραυγές και άλλα ζιζάνια. Τους συνάντησα, τα είπαμε και τα ήπιαμε, γελάσαμε και ιδού το αποτέλεσμα.

Wild Thing: Καλησπέρα παιδιά και ευχαριστώ πολύ για την σημερινή μας συνάντηση. Θα ήθελα να ξεκινήσουμε με μία τυπική, βαρετή για σας αλλά αναγνωριστικού τύπου ερώτηση. Ποιοι είναι οι Victory Collapse με την έννοια της σύνθεσης και πότε ξεκίνησε η δραστηριοποίηση της μπάντας;

Κώστας Α. Βαρώτσος: Εμείς ευχαριστούμε. Η μπάντα αποτελείται από εμένα στα φωνητικά, τον Κώστα στο μπάσο, τον Διονύση στην κιθάρα και το σαξόφωνο και τον Σταύρο στα τύμπανα. Σχηματιστήκαμε το 2004 και από τότε τα δύο μόνιμα μέλη είμαστε εγώ και ο Κώστας, αφού σε αυτά τα εννιά χρόνια έχουμε αλλάξει τρεις ντράμερ και δύο κιθαρίστες. Ο Διονύσης είναι μαζί μας από το 2008 και ο Σταύρος ήρθε στη μπάντα πέρυσι, λίγο πριν κυκλοφορήσουμε τον δίσκο μας. Με τον Διονύση γνωριζόμαστε μάλιστα απ' το σχολείο.

WT: Ωραία... Αλήθεια ποιος «ιός» εισέβαλε στον οργανισμό σας δημιουργώντας την απαραίτητη «αρρώστια» για να δημιουργήσετε μουσική;

Κώστας Β. Βαρώτσος: Κοίτα, ξεκινήσαμε να φτιάχνουμε μουσική χωρίς να έχουμε σχεδόν καμμία επαφή με τα όργανα μας και κυρίως γιατί βαριόμασταν. Όταν ξεκινήσαμε δεν είχαμε καν καταλήξει στο τι θα κάνει ο καθένας, μάλιστα στην πρώτη πρόβα φαντάσου ότι εγώ είχα κάτσει στα τύμπανα, ο Κώστας έπαιζε κιθάρα, ο Αντώνης, ο πρώτος μας ντράμερ, έπαιζε πλήκτρα, ό,τι να 'ναι δηλαδή. Μετά από κάποιες πρόβες καταλήξαμε στο τι όργανο θα αναλάβει ο καθένας με βάση το τι του άρεσε περισσότερο και τι ταίριαζε στη προσωπικότητα του. Αλλά θα έλεγα ότι το βασικό κίνητρο ήταν ότι θέλαμε να κάνουμε κάτι συλλογικό και ίσως αυτός να ήταν και ο μοναδικός τρόπος να το πετύχουμε.

Κώστας Α. Β.: Βασικά ακούγαμε πολύ μουσική και θέλαμε να κάνουμε κάτι ανάλογο χωρίς να έχουμε σχέδια ή κάποιο όραμα συγκεκριμένο. Τώρα που το σκέφτομαι, είχαμε ασχοληθεί και με το πέντε επί πέντε με πλήρη αποτυχία, οπότε καταλήξαμε στην μουσική για να κάνουμε κάτι συλλογικό.

Διονύσης Δασιός: Εγώ ήμουνα σε άλλη μπάντα εξ' αρχής, αλλά όπως λέει και ο Κώστας, ναι ακούγαμε πολύ μουσική και είπαμε αφού μας αρέσει τόσο, δεν παίζουμε κιόλας;

WT: Να πάμε μια βόλτα και στον ήχο σας; Ας προσπεράσουμε δημοσιογραφικούς χαρακτηρισμούς τύπου post punk, new wave, garage που σας έχουν προσδώσει. Μέχρι και νεοψυχεδέλεια διάβασα κάπου να σας προσάπτουν. Ποιο είναι το πρώτο πράγμα που σας έρχεται στο μυαλό όταν θέλετε να τον χαρακτηρίσετε;

ΚΒΒ: Αν με ρώταγες πιο παλιά θα έλεγα ακατέργαστος τελείως.Τώρα που τον έχουμε δουλέψει περισσότερο δεν μπορώ να το πω, μάλλον ένα δυναμικό κολάζ ρυθμών και ήχων θα το έλεγα και βασικά ο ήχος μας χαρακτηρίζει και τις προσωπικότητες μας, είναι ένα κολάζ και από αυτές.

ΔΔ: Δεν μου έρχεται κάτι πραγματικά. Σίγουρα ο ήχος μας παραπέμπει στα 80s και στο post punk και κυρίως στην βρετανική εκδοχή του, διότι υποσυνείδητα, λόγω του ότι ακούγαμε από παλιά και κυρίως σε πιο μικρές ηλικίες αυτές τις μουσικές, βγαίνουν και στο παίξιμο μας. Η πλάκα είναι πως πλέον ακούμε ελάχιστα 80s και ελάχιστη βρετανική μουσική. Γι' αυτό και μπαίνουν και νέα στοιχεία στον ήχο μας.

ΚΑΒ: Ειλικρινά, δεν μου έρχεται κάτι. Είναι αγχωτικοί ρυθμοί, κιθάρες κοφτερές, φωνητικά επιθετικά, τύμπανα πιο στακάτα με σαφείς αναφορές στο punk. Πάντως προσπαθούμε πια να βάλουμε όντως και νέα στοιχεία, ίσως και λίγο πιο εγκεφαλικά στην μουσική μας. Ακούμε και αμερικάνικα κατά βάση πράγματα πια. Αλλά έχουμε μία μανιέρα που ίσως ακολουθούμε λόγω των νεανικών μας ακουσμάτων που δύσκολα αλλάζει, χωρίς απαραίτητα να θέλουμε να αλλάξει κιόλας.

WT: Το σαξόφωνο και οι μαράκες έχουν προσθέσει πάντως μια χαρακτηριστική πινελιά στον ήχο σας. Διονύση να φανταστώ είσαι ο βασικός υπεύθυνος για το σαξόφωνο;

ΔΔ: Είχα ξεκινήσει να παίζω σαξόφωνο και επειδή άρεσε σε όλους το κολλήσαμε στις συνθέσεις. Αλλά εντάξει, σαξοφωνίστας δεν είμαι.

ΚΑΒ: Μας αρέσουν πολύ αυτές οι προσθήκες, εύχομαι και στους άλλους. Καμιά φορά αυτό το αυστηρό μπάσο/κιθάρα/τύμπανα όντως μας περιορίζει και θέλουμε να το κάνουμε λίγο πιο ενδιαφέρον όλο αυτό.

ΚΒΒ: Ήταν όντως ένας τρόπος να αλλάξουμε λίγο το κλασικό τρίπτυχο μπάσο/κιθάρα/τύμπανα και να γεμίσουμε τον ήχο μας.

WT: Οι στίχοι επηρεάζουν τις συνθέσεις σας;

ΚΒΒ: Γενικά οι στίχοι πατάνε πάνω στη σύνθεση και σπάνια το ανάποδο. Ίσως και μερικές φορές να είναι τελείως ανεξάρτητα πράγματα.

ΚΑΒ: Ναι, δεν έχουν κάποιο ιδιαίτερο ρόλο στο τρόπο που γράφουμε. Πιο πολύ, αν τύχει, πατάμε πάνω στην φωνή, άλλωστε και η φωνή ρυθμικά λειτουργεί πιο πολύ.

ΔΔ: Πιο πολύ πατάμε στην φωνή παρά στους στίχους, σε κάποια κομμάτια όντως.

WT: Στίχους παιδιά ποιος γράφει;

ΚΑΒ: Εγώ γράφω στίχους.

WT: Και συνθετικά πώς λειτουργείτε διαδικαστικά; Γράφει κάποιος τα κομμάτια π.χ. στο homestudio του και φέρνει ιδέες ή τζαμάρετε στις πρόβες και όλα βγαίνουν από κοινού;

ΚΑΒ: Γράφουμε τα κομμάτια από κοινού, όλα βγαίνουν τζαμάροντας στις πρόβες.

ΔΔ: Ναι, κυρίως τα κομμάτια τα γράφουμε όλοι μαζί στις πρόβες. Μπορεί να έρχονται κάποιες ιδέες κατά καιρούς αλλά γενικά τα πάντα γράφονται από κοινού στις πρόβες.

ΚΒΒ: Ο καθένας συνεισφέρει ισότιμα στη μπάντα.

WT: Δεν υπάρχει δηλαδή ένας μικρός «δικτάτορας» στην μπάντα;

ΚΒΒ: Όχι, όχι, σε καμμία περίπτωση. Λειτουργούμε συλλογικά στα πάντα.

WT: Το επονομαζόμενο post punk revival κίνημα της προηγούμενης δεκαετίας υπήρξε σε έξαρση την περίοδο που αποφασίσατε να ξεκινήσετε. Έπαιξε κάποιο ρόλο στην επιλογή σας να στραφείτε προς αυτόν τον ήχο η απλά έτυχε;

ΔΔ: Δεν επηρεαστήκαμε από την επιστροφή αυτή, γιατί εμείς ακούγαμε αυτή την μουσική πολύ πριν γίνει όλο αυτό.

ΚΒΒ: Όχι μωρέ, απλά αυτό μας άρεσε και μας βγήκε να κάνουμε. Δεν είμαστε οι τύποι που ακολουθούν τη «μόδα» ή την όποια τάση μπορεί να υπάρχει. Παίζουμε ό,τι μας βγαίνει βασικά.

ΚΑΒ: Όχι, δεν επηρεαστήκαμε. Ακούγαμε αυτή τη μουσική από το 1996- 7 που σίγουρα δεν ήταν - να το πώ - «της μόδας» και μετά, όταν αρχίσαμε να παίζουμε, συνειδητοποιήσαμε την γενικότερη αναβίωση. Ήταν μόδα αλλά ήταν και καλό για μας για διάφορους λόγους. Επιφανειακούς και ουσιαστικούς. Δεν μας ενδιέφερε που ο άλλος εκεί που άκουγε Pearl Jam ξαφνικά έγινε φανατικός των Magazine. Εμείς ξέραμε γιατί ακούμε αυτά που ακούμε. Δεν παθιαζόμαστε με τις τάσεις γενικά, δηλαδή δεν παθιαστήκαμε ποτέ π.χ. με Black Lips αλλά με τους Wooden Shjips ή τον Panda Bear ναι.

WT: Αποτελείτε μία από τις πλέον δραστήριες μπάντες όσον αφορά στο κομμάτι των ζωντανών εμφανίσεων. Πόσο σημαντικό είναι αυτό για σας και παράλληλα αισθάνεστε τυχεροί που σε αυτή την δεκάχρονη περίπου πορεία σας είχατε την τύχη να μοιραστείτε την σκηνή με μερικές από τις σημαντικότερες επιρροές σας όπως οι Savage Republic, Fall, Wire, Liars κ.ά.;

ΚΒΒ: Είμαστε τυχεροί και γενικά έγινε και στην σωστή ηλικία, αν είχε γίνει τώρα θα τα έβλεπα λίγο διαφορετικά τα πράγματα. Είναι πολύ καλή εμπειρία γενικά και σαν λάιβ δηλαδή είναι ιδανικό, γιατί παίζεις με μία μπάντα που γουστάρεις - αυτό είναι το καλύτερο. Κάνεις την εμφάνιση σου και μετά παρακολουθείς και μία μπάντα που γουστάρεις πραγματικά. Αν και για να είμαι ειλικρινής, αν με ρωτούσες για αγαπημένες συναυλίες, θα έλεγα πιο πολύ δικές μας με άλλες ελληνικές μπάντες παρά κάποιο support.

ΚΑΒ: Ναι, θεωρώ ότι είμασταν σε ένα βαθμό τυχεροί, είχαμε και το 'timing' και μας δόθηκε η ευκαιρία να παίξουμε μαζί τους. Και γενικά έτσι κάποιες ωραίες στιγμές μας έμειναν στην μνήμη έντονα. Θυμάμαι π.χ. παίζαμε με τους Liars και μπήκαμε στα καμαρίνια και τους πιάσαμε να ακούνε Michael Jackson, είχε γέλιο, περάσαμε καλά. Άλλωστε όπως το είπες, οι μπάντες αυτές ήταν που ακούγαμε πάντα. Πια πάντως πιο πολύ μας νοιάζει για εμάς, εννοώ για δικά μας λάιβ.

ΔΔ: Σαφώς δεν μυθοποιήσαμε ποτέ κάτι, αλλά το να παίζεις με τις μπάντες που γουστάρεις από μικρός είναι πολύ όμορφο. Σε κάποιες είχαμε και αρκετό άγχος, αλλά γενικά περάσαμε πολύ καλά.

WT: Να αναφέρουμε λίγο και τις δισκογραφικές σας απόπειρες μέχρι στιγμής;

ΚΑΒ: Κυκλοφορήσαμε το 2007 ένα EP, το Rumors, αυτή ήταν η πρώτη μας δουλειά. Μετά από αυτό κάναμε ένα μεγάλο διάλειμμα για περίπου ένα χρόνο, πήγα εγώ φαντάρος, αλλάξαμε κιθαρίστα, δύο φορές ντράμερ και - να μην πολυλογώ - ήρθε το 2012 με το πρώτο μας ολοκληρωμένο άλμπουμ που ονομάζεται Convenience Has Poisoned Our Souls.

ΚΒΒ: Ναι, να πούμε εδώ απλά ότι το άλμπουμ το γράψαμε με τον Παναγιώτη στα ντραμς, ο οποίος για προσωπικούς λόγους έφυγε στην Αγγλία και έπειτα στο εξάμηνο που μεσολάβησε από το στούντιο μέχρι να κυκλοφορήσει ο δίσκος τον αντικατέστησε ο Σταύρος.

WT: Περιγράψτε μας λίγο την ιστορία πίσω από το άλμπουμ τόσο σε καλλιτεχνικό όσο και παραγωγικό επίπεδο. Απ' ό,τι ξέρω είναι μια αυτοχρηματοδοτούμενη παραγωγή, έχει δε μία do-it-yourself φιλοσοφία εν γένει.

ΚΒΒ: Ένα από τα βασικά στοιχεία του άλμπουμ ήταν ο Νίκος, ο μηχανικός του ήχου μας και αυτό γιατί αποτύπωσε απόλυτα αυτό που είχαμε στο κεφάλι μας στο στούντιο. Ο δίσκος γράφτηκε λάιβ. Δεν υπήρχε προσχέδιο, απλά πήγαμε, παίξαμε και γράψαμε. Τον ήχο της μπάντας βέβαια τον καθορίσαμε εμείς, αλλά ο Νίκος μας βοήθησε πολύ στο να γίνει πραγματικότητα αυτό που θέλαμε να κάνουμε.

ΔΔ: Δεν είναι εξ ολοκλήρου do-it-yourself αλλά αυτοχρηματοδοτούμενο όπως είπες, δεν κάναμε δηλαδή την παραγωγή μόνοι μας. Αυτό που κάνουμε γενικά το αποτυπώνουμε απλά, οπότε στο στούντιο δεν αλλάξανε και πολλά πράγματα από αυτά που είχαμε στο κεφάλι μας. Σίγουρα ο Νίκος πάντως μας βοήθησε πάρα πολύ όπως είπε και ο Κώστας, μας έδωσε την δυναμική που χρειαζόμασταν, δεν ήταν κολλημένος και αυτό μας βοήθησε. Φαντάσου ότι τα κομμάτια δεν τα γράψαμε με μετρονόμο, βασιζόμασταν πάνω στο ντράμερ και έτσι μας βγήκε η δυναμική που έχει ο δίσκος.

ΚΑΒ: Ο ήχος της μπάντας σε μεγάλο βαθμό είναι καθορισμένος από μας, έβαλε βέβαια και ο Νίκος τα στοιχεία του, αλλά εγώ θέλω να σταθώ στο ότι το πio σημαντικό είναι ότι ήταν ανοικτόμυαλος και έβγαλε το αποτέλεσμα που θέλαμε.

WT: Είστε ευχαριστημένοι από το αποτέλεσμα μουσικά; Υπήρχε κάποια σημειολογία στον τίτλο του δίσκου;

ΚΑΒ: Δεν υπήρχε κάποιο κόνσεπτ ή σημειολογία, πιο πολύ θα έλεγα ότι αποτυπώσαμε προσωπικά πράγματα στον τίτλο. Τα τραγούδια δεν έχουν κάποιο ενιαίο νόημα, είναι ξεχωριστά. Ο τίτλος αποτυπώνει πιο πολύ προβληματικές καταστάσεις που βιώσαμε στη μπάντα, όπως το γεγονός ότι είχαμε άπειρο χρόνο για να κάνουμε πράγματα και δεν τα κάναμε, η αδράνεια, το γεγονός ότι γενικά δεν περνούσαμε τότε καλά όλοι μαζί, δεν κάναμε πρόβες, δεν αφιερώσαμε το χρόνο που ίσως θα έπρεπε, δεν ξέρω κάτι τέτοιο. Αυτό με κάποιο τρόπο το αποτυπώσαμε στο τίτλο του δίσκου. Αφορά δηλαδή τη μπάντα παρά κάτι προσωπικό. Εγώ προσωπικά είμαι πολύ ευχαριστημένος από το αποτέλεσμα.

ΔΔ: Θα έλεγα ότι ο τίτλος ξορκίζει παλιά κακά πνέυματα, αν και ακούγεται κάπως βαρύγδουπο αυτό. Είμαστε ευχαριστημένοι. Αν μας έβαζες να το ξανακάνουμε απ' την αρχή, πάλι το ίδιο θα κάναμε. Ακόμα και το ότι κουραστήκαμε με το τρέξιμο της κοπής, της κυκλοφορίας, να τελειώσουμε με το artwork, μας άρεσε έως ένα βαθμό, παρόλο που μας άγχωσε αρκετά σε κάποια σημεία.

ΚΒΒ: Είχαμε τον έλεγχο όλης της διαδικασίας, οπότε με βάση τους περιορισμούς που είχαμε το αποτέλεσμα ήταν άκρως ικανοποιητικό για μας. Όταν βάζω το βινύλιο και το ακούω, νοιώθω πολύ μεγάλη ευχαρίστηση.

WT: Μιλήσατε προηγουμένως για άγχη, για τρέξιμο που σας κούρασε στα διαδικαστικά πράγματα. Σκέψεις για δισκογραφική υπάρχουν; Με την έννοια να σας «κάνει κλικ» αισθητικά και φιλοσοφικά παρέχοντάς σας τα παραπάνω ούτως ώστε εσείς να ασχολείστε κυρίως με το καλλιτεχνικό κομμάτι; Το έχετε κυνηγήσει γενικά ή είστε αξιακά εναντίον και προτιμάτε να είστε παντελώς αυτόνομοι στα πάντα, και στο δημιουργικό αλλά και στο παραγωγικό κομμάτι;

ΚΑΒ: Όχι, η αλήθεια είναι ότι δεν το έχουμε κυνηγήσει. Αλλά δεν θα έλεγα ότι είμαστε εναντίον μίας τέτοιας συνεργασίας. Αν βρεθεί κάτι που να μας κάνει, όπως το είπες, έτσι αισθητικά και φιλοσοφικά, ναι γιατί όχι; Μάλιστα ήθελα να ξεκινήσω σήμερα να σου κάνω και γυμνασιακή πλάκα λόγω ημέρας ότι υπογράψαμε στην 4AD (σσ. Η συνέντευξη έγινε 1 Απριλίου).

ΚΒΒ: Αν μας προσέφερε μiα εταιρία κάτι παραπάνω από αυτά που μπορούμε να κάνουμε μόνοι μας, ναι θα το κάναμε, γιατί όχι; Αρκεί όλο αυτό να είχε μία ουσία, δηλαδή όχι να δώσει την δουλειά μας στα πέντε - δέκα δισκοπωλεία που μπορούμε να τα πάμε και μόνοι μας, να κάνει κάτι επί της ουσίας τέλος πάντων για να έχει και νόημα μία τέτοια συνεργασία.

ΔΔ: Δε είμαστε ενάντια σε κάτι τέτοιο, αν μας αρέσει η φιλοσοφία και η αισθητική της χωρίς να είμαστε αυστηροί κιόλας, θα το συζητούσαμε.

WT: Σκέψεις για ξένη δισκογραφική υπάρχουν;

ΚΒΒ: Κοίτα, μας ενδιαφέρει, αλλά κυρίως από αδράνεια ίσως δεν το ψάξαμε. Παρόλα αυτά θα θέλαμε να το κοιτάξουμε στο μέλλον, είναι κάτι που δεν το απορρίπτουμε, αρκεί φυσικά να υπάρχουν οι προϋποθέσεις που είπαμε και πριν.

WT: Ο Μάνος Χατζιδάκις είχε πει κάποτε κάτι που για την εποχή εκείνη και για πολλά χρόνια στη συνέχεια είχε πολύ μεγάλη σημασία. «Ανεξάρτητες παραγωγές έχουν γίνει πολλές και καλές μάλιστα, αλλά αυτό που δεν μπορεί να γίνει ποτέ είναι η ανεξάρτητη διανομή». Το συμμερίζεστε στην σημερινή τεχνολογική συγκυρία;

ΚΑΒ: Αλήθεια το έχει πει αυτό ε; Κοίτα, θεωρητικά μπορεί, αρκεί να πληρώσεις ένα διανομέα. Μετά από ένα σημείο όμως δεν μπορεί να γίνει μαζικά π.χ. εκτός Ελλάδας, απαιτεί χρόνο και πολύ κόπο και χρήμα, δεν ξέρω. Παλιά πίστευα ότι αυτός που θέλει να σε βρει και να ανακαλύψει την μουσική σου, θα το κάνει - ειδικά σήμερα με το ίντερνετ - αλλά τελικά ναι, ίσως είχα άδικο, η ανεξάρτητη διανομή είναι αρκετά δύσκολο να γίνει, τουλάχιστον μαζικά.

ΚΒΒ: Ναι, καταλήγουμε ότι ευρείας κλίμακας ανεξάρτητη διανομή δεν μπορεί να υπάρξει.

ΔΔ: Θα συμφωνήσω και εγώ με την σειρά μου με τα παιδιά...

WT: Ποια άποψη έχετε για την ελληνική σκηνή, αν υπάρχει τελικά με την μορφή που συναντάται σε άλλες χώρες; Επικοινωνία, αλληλοσεβασμός και αλληλοϋποστήριξη υπάρχει ανάμεσα στις μπάντες;

ΔΔ: Ίσως, αν έλεγες σκηνή της Αθήνας ή της Θεσσαλονίκης, ίσως λέω να είχε περισσότερο νόημα. Τώρα ελληνική σκηνή, όπως το έχω εγώ στο μυαλό μου, δεν νομίζω να υπάρχει - μιλάω για την αγγλόφωνη σκηνή. Εμείς π.χ. πήγαμε στην Θεσσαλονίκη να κάνουμε λάιβ και ενώ υπήρχαν αρκετές ενδιαφέρουσες μπάντες, δεν τις γνωρίζαμε. Και στην Αθήνα δηλαδή πολλές από τις μπάντες με τις οποίες παίξαμε μαζί δεν τις γνωρίζαμε από πριν, τις μάθαμε αφότου κάναμε λάιβ μαζί τους. Ναι, δεν ξέρω, δεν νομίζω ότι υπάρχει σκηνή. Ίσως παίζει ρόλο ότι δεν υπάρχει και ουσιαστική οικονομική στήριξη για να αναπτυχθεί μία σκηνή. Όταν έχεις λίγο χρόνο διαθέσιμο, πολλές φορές δεν φτάνουν στα αυτιά σου μπάντες που μπορεί να αξίζουν, είτε από την ίδια είτε από διαφορετική πόλη. Επίσης σκέψου ότι εμείς σχεδόν στα 4/5 των λάιβ που έχουμε κάνει δεν έχουμε πάρει φράγκο, άρα τι σκηνή να υπάρξει οργανωμένα χωρίς υποστήριξη;

ΚΑΒ: Ανέφερες πριν για επικοινωνία ανάμεσα στις μπάντες, για αλληλοσεβασμό κ.ά. Εγώ, μιλώντας για μας, θα έλεγα ότι δεν είναι θέμα επικοινωνίας η αλληλοσεβασμού. Εμείς π.χ. επικοινωνούμε, έχουμε καλές σχέσεις, σεβόμαστε (και ελπίζουμε και οι άλλοι) μπάντες με τις οποίες παίξαμε μαζί, π.χ. με τον Boy, τους Drog_Α_tek, τους Phoenix, τους Callas κ.ά. Όμως δεν είχαμε ένα σύνολο κοινών πραγμάτων που θα μας επέτρεπαν να αποτελέσουμε μία σκηνή. Για να δώσω ένα παράδειγμα: Σκηνή στην Ελλάδα εγώ είδα μόνο στην περίπτωση των συγκροτημάτων από το «Καταραμμένο Σύνδρομο». Mε την έννοια της κοινής αισθητικής μουσικής και καλλιτεχνικής κοινής νοοτροπίας, υποστήριξης, ακόμα και έδρας αν θες. Oι Bazooka, οι Acid Baby Jesus, οι Gay Anniversary και μερικές άλλες μπάντες ίσως συνέθεσαν μία σκηνή με την πλήρη και υγιή της έννοια αλλά και πάλι οι ίδιοι μπορεί να σου πουν κάτι άλλο. Τα συγκροτήματα της Creep την δεκαετία του'80 δηλαδή οι Villa 21, οι Yell-o-Yell και άλλα τότε ίσως να αποτελούσαν μία σκηνή, αλλά και πάλι δεν το ξέρω. Εμείς πάντως δεν ανήκαμε ποτέ σε καμμία σκηνή.

WT: Αν υποθέσουμε ότι όντως υπήρχε τότε μία σκηνή, δεν είμαι αρμόδιος να το απαντήσω, άλλοι είναι που έζησαν την φάση τότε από κοντά, αλλά λέω αν υποθέσουμε ότι τότε στα 80s οι μπάντες στις οποίες αναφέρθηκες αποτελούσαν μία σκηνή, τι εμποδίζει π.χ. τους Victory Collapse, τους Rita Mosss, τους Sick Boys Connection και άλλες σύγχρονες μπάντες π.χ. να απαρτίζουν κάτι αντίστοιχο;

ΔΔ: Πολύ πετυχημένα παραδείγματα αυτά που αναφέρεις, αλλά παρόλο που όπως λες η μουσική μας είναι πάνω κάτω της ίδιας αισθητικής και ύφους, δεν έχουμε κάνει πυρήνες, απλά κατά καιρούς συναντιόμαστε και παίζουμε. Δεν ξέρω τι εμποδίζει από το να γίνει κάτι παραπάνω, για να σου πω την αλήθεια δεν ξέρω και κατά πόσο ισχύει όντως για την σκηνή των 80s για την οποία μιλάμε.

ΚΒΒ: Κοίτα, ίσως το γεγονός ότι υπάρχει διαφορά στον ήχο και στον τρόπο που χειριζόμαστε τα πράγματα προς τα έξω, το κάνει δύσκολο τελικά να συνεργαστείς σε πολλά πράγματα.

WT: Αλήθεια, σύγχρονες ελληνικές μπάντες που σας αρέσουν μπορείτε να αναφέρετε;

ΔΔ: Εμένα μου αρέσει πολύ ο Boy, οι Rita Mosss, οι Α Victim of Society.

ΚΑΒ: Fun With Nuns, Allien Mustangs, Wham Jah, Masturbation Goes Cloud.

ΚΒΒ: Sick Boys Connection, Callas, Drog_A_Tek.

WT: Μπορούμε να εξάγουμε πολιτιστικά τέτοια μουσική ή πρέπει να συμβιβαστούμε με το γεγονός ότι είναι άλλης κουλτούρας; Υπάρχει περίπτωση μία ελληνική μπάντα να περάσει τα σύνορα της χώρας και να βγεί προς τα έξω, με αξιώσεις; Και όταν λέω με αξιώσεις δεν εννοώ να κάνει κάποια λάιβ στο εξωτερικό, εννοώ να βιοποριστεί από την μουσική. Είναι μάλλον ρητορικό το ερώτημα, αλλά θέλω την άποψη σας.

ΚΑΒ: Ήδη κάποιες μπάντες έχουν κάνει το άλμα γιo το εξωτερικό, αλλά στο θέμα του βιοπορισμού με την έννοια του επαγγελματισμού δεν ξέρω αν το έχει καταφέρει κανείς. Ίσως μέταλ μπάντες μόνο, δεν ξέρω όμως τη συγκεκριμένη σκηνή να πω την αλήθεια. Έχει πάντως το μέταλ πολύ γερές βάσεις, έχει καλές ζυμώσεις γενικά σαν είδος, ειδικά εδώ στην Ελλάδα.

ΔΔ: Ναι, γίνονται πράγματα που παλιά ίσως δεν τα έβλεπες, λάιβ στο εξωτερικό δηλαδή.Τώρα ναι, το μέταλ κοινό είναι πιο μαζεμένο και δεμένο θα έλεγα, οπότε ναι, κάποιες μπάντες μπορεί να ζούνε και από την μουσική, οι Rotting Christ π.χ. Δεν το ξέρω κιόλας.

ΚΒΒ: Είναι και θέμα κοινού νομίζω, το δικό μας κοινό δεν είναι τόσο δεμένο όσο το μέταλ κοινό. Π.χ. στο Rockwave θυμάμαι πάντα στις μέταλ μέρες γινόνταν πανικός.

WT: Για ποιο λόγο πιστεύετε ότι απομακρύνθηκε το μουσικόφιλο κοινό από τα δισκοπωλεία; Το ίντερνετ και γενικά η σύγχρονη τεχνολογική υποδομή πιστεύετε ότι έχει αποτρέψει τα πιο νέα παιδιά από το ρομαντισμό προηγούμενων εποχών στο θέμα αναζήτησης της μουσικής; Θυμάμαι παλιά ότι για να αγοράσουμε δίσκο ή δίσκους βαστάγαμε το χαρτζιλίκι μας και ξεκινούσαμε για τα δισκοπωλεία του κέντρου αγοράζοντας το πολύ - ξέρω 'γω - κατά μέσο όρο δύο δίσκους το μήνα. Και το πονούσαμε περισσότερο, γιατί κοπιάζαμε ή στερούμασταν άλλα πράγματα για να το πραγματοποιήσουμε. Μήπως τελικά κάτι που το αποκτάς τόσο εύκολα δεν το εκτιμάς και όσο πρέπει;

ΔΔ: Εντάξει όλοι το κάνουμε αυτό, ανεξάρτητα ηλικίας. Και εσύ φαντάζομαι θα το κάνεις. Αλλά εγώ θα μιλήσω για το rock'n'roll, εφόσον συζητάμε γι' αυτό. Πιστεύω ότι όλα εξαρτώνται τελικά από το πόσο σου αρέσει η μουσική ή όχι. Εγώ ακόμα και σήμερα ψάχνομαι, δεν κατεβάζω τα πάντα, ίσως βέβαια να είναι και λίγο ελιτίστικο αυτό που λέω. Γενικά νομίζω απλά ότι αλλάζει η εποχή με τα θετικά και τα αρνητικά της, κάτι αντίστοιχο δεν έγινε και με την μετάβαση από το βινύλλιο στο cd; Δεν βλέπω γενικά κάτι άσχημο ή όμορφο, αλλά ναι, θα συμφωνήσω ότι ο ρομαντισμός σε εισαγωγικά έχει χαθεί αρκετά.

ΚΒΒ: Εγώ νομίζω ότι και παλιά και σήμερα αυτός που θέλει να ακούσει κάτι θα το κάνει, με άλλο τρόπο μεν αλλά θα το κάνει. Βέβαια έχουνε πέσει πολύ οι πωλήσεις. Νομίζω και σήμερα υπάρχει ρομαντισμός, απλά τότε το να αγοράσεις ένα δίσκο ήταν και ο μόνος τρόπος να ακούσεις την μουσική που γούσταρες. Εντάξει ναι, έχει χαθεί ίσως ο έντονος ρομαντισμός, αλλά μην ξεχνάς ότι ο δίσκος στην σημερινή εποχή είναι είδος πολυτελείας για πάρα πολύ κόσμο. Από το να μην ακούει κάποιος μουσική επειδή δεν έχει λεφτά να αγοράσει, ας την ακούει αλλιώς.

ΚΑΒ: Ο πομπός παλιά για να μάθεις νέα και να ακούς μουσική ήταν π.χ. ένα περιοδικό, ένα δισκοπωλείο. Τώρα απλά όλο αυτό έχει μεταφερθεί στο ίντερνετ, δεν αλλάζει τόσο η ουσία αλλά το μέσο. Εμείς, επειδή μεγαλώσαμε στον Πύργο, θυμάμαι τότε ότι είχαμε μόνο το Ποπ+Ροκ για να μαθαίνουμε καινούργια πράγματα.

WT: Να αφήσουμε λίγο το αμιγώς μουσικό τοπίο και να πάμε λίγο στη σημερινή πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας. Πιστεύετε ότι η συστημική αυτή κρίση μπορεί να αποτελέσει εφαλτήριο για μεγαλύτερη μουσική δημιουργία τέτοιου προσανατολισμού στην χώρα;

ΚΒΒ: Γενικά δεν πιστεύω ότι μπορεί κάτι τέτοιο να συμβεί στην Ελλάδα. Αντίθετα το οικονομικό περιβάλλον νομίζω ότι συμπιέζει ως ένα βαθμό την αγγλόφωνη σκηνή, αφού δημιουργεί και πρακτικές δυσκολίες π.χ. μικρός αριθμός προβών, περιορισμένη κυκλοφορία δίσκων ή αν είναι τετραμελής μπάντα π.χ., όπως εμείς, δεν μπορεί εύκολα να πάει να κάνει λάιβ σε μία άλλη πόλη, οπότε νομίζω είναι πολύ δύσκολο. Ακόμα και να γίνει, θέλει πολύ χρόνο για να επικοινωνηθεί, οπότε...

ΚΑB: Εγώ διαφωνώ. Και ιστορικά αν το δούμε, ανάλογες κρίσεις στο παρελθόν στο εξωτερικό, σε άλλα μεγέθη βέβαια, έδωσαν την σπίθα για να ξεπηδήσουν μουσικές που ίσως δεν θα υπήρχαν σε άλλο κοινωνικό πλαίσιο. Αλλά να γίνει στην Ελλάδα και κυρίως στην αγγλόφωνη σκηνή,το θεωρώ πολύ δύσκολο.

ΔΔ: Δεν νομίζω ότι υπάρχει έδαφος για την αγγλόγωνη σκηνή στην Ελλάδα.

WT: Τελικά ο «καλλιτέχνης» είναι κάποιο ιδιαίτερο είδος ανθρώπου, ή κάθε άνθρωπος είναι κάποιου είδους καλλιτέχνης; Εσείς θεωρείτε ότι είστε καλλιτέχνες;

ΚΒΒ: Δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη και ούτε με ενδιαφέρει να του δώσω ένα τέτοιο χαρακτηρισμό.

ΚΑΒ: Όχι, δεν θεωρώ τον εαυτό μου καλλιτέχνη, ούτε μουσικό.

ΔΔ: Θυμάμαι παλιά, ήμουν στα Εξάρχεια και με πλησίασε ένας τύπος για να με πείσει να υπογράψω για κάτι, σχετικά με την διεθνή αμνηστία νομίζω. Με ρώτησε κάποια στιγμή τι επάγγελμα κάνω και δίστασα να απαντήσω, οπότε μου λέει «άστο, καλλιτέχνης». Αστειεύομαι, συμφωνώ με τα παιδά απόλυτα.

WT: Ευχαριστώ πολύ παιδιά για τον χρόνο σας.

VC: Εμείς ευχαριστούμε πολύ.

Η σύνθεση των Victory Collapse είναι:

Dennis Dasios (guitars, sax)
Kostas A. Varotsos (vocals, maracas)
Kostas V. Varotsos (bass)
Stavros Tsolkanakis (drums not dead)