Close Lobsters
[Δημήτρης Γονέος - 10/05/13]
Γνωρίζοντας τους Close Lobsters, πριν από περίπου δυο δεκαετίες, νομίζω ότι άρχισα να καταλαβαίνω τον κόσμο. Συνειδητοποίησα ένα χαρακτηριστικό του γνώρισμα τουλάχιστον: Ότι είναι άδικος. Σε έναν δίκαιο κόσμο, η μπάντα από το Paisley της Σκωτίας θα έπρεπε να θεωρείται ως ένα από τα μεγαλύτερα ονόματα της μουσικής των 80s.
Όπως και να ‘χει, στα δικά μου μάτια ήταν και είναι ένα από τα σημαντικότερα βρετανικά συγκροτήματα των τελευταίων 30 ετών και η περσινή τους επανασύνδεση ένα από τα γεγονότα της χρονιάς.
Στη συνέντευξη που ακολουθεί, ο Andrew Burnett, frontman των Lobsters, μας δίνει μια εικόνα της καθημερινότητάς του, μιλάει για παρόν, παρελθόν και μέλλον, για τον μουσικό τύπο και αποκαλύπτει ξανά τον φιλελληνισμό του.
[Γράφει ο Δημήτρης Γονέος]
Wild Thing: Γεια σου Andrew! Τι κάνεις αυτή τη στιγμή;
Andrew Burnett: Ακούω το The Secret Life of the Love Song του Nick Cave και λίγο πριν άκουγα το Live 1969 των Velvet Underground ενώ καθαρίζα τη τουαλέτα. Όσο περισσότερο αλλάζουν τα πράγματα, τόσο πιο ίδια μένουν.
WT: Οι Close Lobsters διαλύθηκαν στα τέλη της δεκαετίας του '80 και ξαναενώθηκαν πριν από περίπου ένα χρόνο. Ποιοι ήταν οι λόγοι πίσω από τη διάλυση και ποιο το κίνητρο για την επανένωση;
AB: Μείναμε από καύσιμα! Η τελευταία μας εμφάνιση σε πλήρη σύνθεση ήταν στο CBGB της Νέας Υόρκης το 1989. Η επόμενη μας είναι τον Ιούνιο, στο Popfest της Νέας Υόρκης. Πώς σου φαίνεται αυτό; Δε σου φαίνεται αρκετά συμμετρικό; Όλα γυρίζουν σε κύκλους.
Όσον αφορά δε στα κίνητρα, απλά έπρεπε να γίνει. Η μουσική είναι το παν.
WT: Τον τελευταίο Νοέμβριο ανακοίνωσες μέσω του Group σας στο Facebook ένα νέο άλμπουμ. Θα μπορούσες να μας πεις περισσότερα;
AB: Δυστυχώς το άλμπουμ αντιμετώπισε κάποιες δυσκολίες εξαιτίας ορισμένων μικρών προβλημάτων υγείας ενός μέλους του γκρουπ τον τελευταίο χρόνο. Τα σχέδια τώρα έχουν τροποποιηθεί προς τη κατεύθυνση της παραγωγής ενός σινγκλ σε διάφορα format, το οποίο ελπίζω να ονομαστεί "Now-Time". Καλώς εχόντων των πραγμάτων, το άλμπουμ θα βγει κάποια στιγμή του χρόνου.
WT: Πριν από μερικούς μήνες, δύο προ εικοσιπενταετίας συνεντεύξεις σου εμφανίστηκαν στο Υoutube. Σ' αυτές επιτίθεσαι κατά του μουσικού τύπου λέγοντας ότι απεχθάνεσαι τις συνεντεύξεις καθώς τις θεωρείς μέρος μιας διαδικασίας πώλησης προϊόντων. Μία άποψη που επανέλαβες και στα μέσα της δεκαετίας του '90 σημειώνοντας πως «οι μουσικογράφοι είναι μικροαστοί μπάσταρδοι απατεώνες». Τώρα που τόσο η βιομηχανία, όσο και η μουσική δημοσιογραφία έχουν αλλάξει αρκετά από τότε, ποια είναι η άποψή σου επί του θέματος;
AB: Φαίνεται πως η ανάπτυξη των νέων μέσων ελάττωσε τη δύναμη των κατεστημένων εξουσιών. Αυτό είναι πολύ ευπρόσδεκτο. Η ανησυχία μου σχετικά με τη μουσική βιομηχανία και με μερικούς μουσικογράφους ήταν ότι συχνά δίναμε συνεντεύξεις σε ανθρώπους οι οποίοι δεν έμπαιναν στον κόπο να κάνουν καμμία προετοιμασία-έρευνα πάνω στο συγκρότημα και απλά επαναλάμβαναν τεμπέλικα κλισέ για μας. Ήταν φοβερά ανιαρό. Ακόμα συμβαίνει δυστυχώς. Μερικές φορές αναφερόμαστε ως 'twee' για παράδειγμα. Αυτό είναι παράλογο. Είναι σαν να εξομοιώνεις τον Wayne Rooney (σσ. επιθετικός της Manchester United) με τον Morrissey. Δεν έχω τίποτα εναντίoν του 'twee' κοινού ή της 'twee' μουσικής, αν αυτό αρέσει στον κόσμο. Απλά εμείς δεν υπήρξαμε ποτέ ούτε κατά το ελάχιστο έτσι.
WT: Κοιτάζοντας πίσω, υπάρχουν κάποια στοιχεία των Close Lobsters ως μπάντα που σου λείπουν;
AB: Η συντροφικότητα! Αλλά όχι τα συνεχή ταξίδια.
WT: Ποια είναι η γνώμη σου για τη σύγχρονη indie σκηνή;
AB: Οι Pains of Being Pure at Heart είναι θαυμάσιοι! Καλύτερα όμως, ρώτα με μετά το NYC Popfest. Το line-up εκεί είναι εξαιρετικό και ελπίζω να δω αρκετά συγκροτήματα.
WT: Υπάρχουν κάποια σχέδια για περιοδεία; Κάποια πιθανότητα να σας δούμε ζωντανά στην Ελλάδα;
AB: Έχω φοβερές αναμνήσεις και υπέροχους φίλους, τους οποίους γνώρισα όταν δούλεψα για λίγο στην Αθήνα. Είναι μία προσωπική φιλοδοξία το να παίξουν οι Close Lobsters κάποια στιγμή στην Ελλάδα. Αγαπώ την Ελλάδα.
Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης στα αγγλικά:
Getting to know Close Lobsters, almost two decades ago, I think I started to realize the world around me. At least one of its characteristics: It's unjust. In a just world, the band from Paisley, Scotland should have been considered as one of the great names in music in the 80s.
Anyway, in my eyes they were and still are one of the most important British groups of the last 30 years and their reunion last year was one of the highlights for 2012.
In the following interview, Andrew Burnett, Lobsters' frontman, gives us a snapshot of his everyday life, talks about past, present and future, about the music press and reveals (again) his Philhellenism.
Wild Thing: Hello Andrew! What are you up to at the moment?
Andrew Burnett: Listening to Nick Cave, The Secret Life of the Love Song and a little earlier Velvet Underground Live 1969 while cleaning the bathroom! The more things change the more they stay the same.
WT: Close Lobsters called it a day by the end of the 80s and reunited about a year ago. What were the reasons for the break up and what was the motivation behind the reunion?
AB: We ran out of petrol! Our last gig in our full format was at CBGBs in NYC in 1989. Our next gig is in NYC at the New York City Popfest in June. How's that for symmetry? Everything goes round in circles.
In terms of motivation, it just has to be done. Music is everything.
WT: Last November, you announced via your Facebook group a new Close Lobsters album. Could you tell us more about it?
AB: I'm afraid it's run into a little difficulty due to one of the group being a little unwell this year. Plans are now amended to produce a new single in various formats. I hope for it to be entitled "Now-Time". Hopefully the album will see the light of day sometime next year.
WT: Few months ago, two almost 25-year-old interviews of you showed up on Youtube. In those you were attacking music journalism, saying that you hate interviews as you consider them to be part of a product selling process. An opinion you repeated in the mid-90s by saying that "music journalists are just petit-bourgeois bastard bandits". Now that both the industry and the music press have changed a lot since then, what's your current opinion on the subject?
AB: It seems that the growth of new media has diminished the power of the established powers. This is very welcome. My concern about the music industry and some music journalists was that often we would be interviewed by people who didn't bother to do their homework on the group and just repeated lazy stereotypes about us. It was terribly tedious. It still happens unfortunately. We sometimes are referred to as 'twee' for example. This is absurd. That's like equating Wayne Rooney with Morrissey. I have nothing against 'twee' people or 'twee' music if that's what people like. It's just that we have never been remotely like that.
WT: Looking back, are there any elements of the Close Lobsters as a band you miss?
AB: The camaraderie! But not the incessant trips.
WT: What's your opinion on the current indie scene?
AB: The Pains of Being Pure at Heart are magnificent! However, best ask me that after the NYC Popfest. The line-up is great and I hope to see a number of groups there.
WT: What are your touring plans? Any chance to see you live in Greece?
AB: I have great memories and wonderful friends that I met when I worked in Athens for a while. It is a personal ambition of mine for Close Lobsters to play in Greece at some point. I love Greece.
