Οι καλύτερες ταινίες του κύριου Μπομπίνα για το 2013 σε δόσεις: Μέρος βου! (β')

Η συνέχεια της αχρείαστης αλλά ενδιαφέρουσας καταγραφής των καλύτερων ταινιών μου για τον χρόνο που φεύγει. Έπεται συνέχεια... γι' αυτό έχετε τον νου σας!

Star Trek Into Darkness (J.J. Abrams)

Ε λοιπόν, δεν χρειάζεται να είσαι 'trekkie' για να απολαύσεις τη νέα ταινία του J.J. Abrams. Στην πραγματικότητα δεν χρειάζεται ούτε να έχεις δει την πρώτη της επανεκκίνησης του διαστημικού μύθου του Star Trek.

Με όπλα την γνώση για το «σύμπαν» της σειράς, τους χαρακτήρες, με τη ματιά ενός ένθερμου οπαδού, προϋπολογισμό αρκετά εκατομμύρια δολάρια και καταπληκτικό 3D που βγάζει τα λεφτά του. Με καστ ιδανικό και επιπροσθέτως την συμμετοχή του ανερχόμενου και καταπληκτικού Benedict Cumberbatch (Khan), που ανεβάζει την απόδοση του κακού σε σαιξπηρικά επίπεδα, στιβαρό σενάριο με σεβασμό στην τηλεοπτική καταβολή, γεμάτο χιούμορ και επικές μάχες και βασισμένο στους χαρακτήρες, δεν νομίζω να υπάρχει άνθρωπος που να προβάλλει σοβαρές ενστάσεις.

Εντάξει είναι κατά κάποιο τρόπο ριμέικ, αλλά σε παράλληλο σύμπαν, μια και αυτό έχει θεσπιστεί από την προηγούμενη ταινία. Υπάρχει ελαφρότητα και υπερβολές σε καταστάσεις, αλλά ΑΥΤΟ είναι το space-οπερετικό και σαπουνοπερετικό Star Trek! Ο τίτλος είναι παραπλανητικός. Το Into Darkness είναι μες στην καλή χαρά! Διασκέδαση για όλα τα παιδιά!

Σαν blockbuster είναι από τα λίγα που διασώθηκαν σε ένα σοβαροφανές και ανέμπνευστο καλοκαίρι. Πραγματικά όμως είναι ευκαιρία να το προσεγγίσουν και άνθρωποι που πάντα το σνόμπαραν. Ελπίζω μόνο, η αναβίωση του Star Wars, από τον Abrams επίσης, να έχει την ίδια αντιμετώπιση. Βάλτε τις πίτσες να ψηθούν, ανοίξτε μπύρες και δείτε το σε μεγάλη οθόνη!

Θλιμμένη Τζασμίν (Blue Jasmin) (Woody Allen)

Το καταπληκτικό με τον Γούντι Άλεν είναι ότι καταφέρνει να κάνει τις παλιές ιδέες να δείχνουν σαν καινούργιες. Επίσης συνεχώς αποσπά καταπληκτικές ερμηνείες από τους πρωταγωνιστές του. Και επειδή πολλοί είναι αυτοί που γκρινιάζουν ότι δεν τον αντέχουν, εντούτοις κάθε τόσο μας προσφέρει μια νέα έκπληξη.

Πέρα από το πολύ πετυχημένο κοινωνικό σχόλιο της Θλιμμένης Τζάσμιν έχουμε να κάνουμε με μια γιγαντιαία ερμηνεία της Cate Blanchett. Η Αυστραλή ηθοποιός, αφού έχει δώσει μερικές καταπληκτικές ερμηνείες στην καριέρα της και θεωρείται από πολλούς - και από τον κύριο Μπομπίνα φυσικά - μία από τις καλύτερες εν ζωή ηθοποιούς, μας καθηλώνει με μια τουλάχιστον οσκαρική μεταμόρφωση σε μια νευρωτική, υστερική, καταθλιπτική και τραγελαφική Τζάσμιν.

Aφού πρέπει να γυρίσει καμιά δεκαριά ταινίες ο Άλεν για να βγάλει λαγό απ' το καπέλο, είναι φυσικό να είστε επιφυλακτικοί - και εγώ ήμουν. Ξεπερνώντας όμως τα στερεότυπα των χαρακτήρων, εδώ έχουμε να κάνουμε με μια ειρωνική και κριτική ματιά στις προτεραιότητες των ανθρώπων και στη «φούσκα» που είναι η ίδια η ζωή.

Μόνο και μόνο για την σκηνή που η Τζάσμιν εξηγεί στα μικρά της ανίψια, που τα έχει βγάλει για φαγητό, πώς έπεσε στα Prozac και τα Lithium και πώς της κάνανε ηλεκτροσόκ... αξίζει να δεις την ταινία. Πραγματικά ανεκτίμητα ξεκαρδιστική σκηνή.

Δεν χρειάζεται να είστε φαν του Γούντι για να την απολαύσετε. Μετά από τα χαζοχαρούμενα διακοποδάνεια που έπαιρνε από τις χώρες της Ευρώπης και γύριζε τις ταινιούλες του, επιτέλους γύρισε εκεί που η μούσα του είναι πιο δυνατή.

Pacific Rim (Guillermo del Toro)

Για το Pacific Rim τα έχουμε πει εκτενώς στην παρουσίαση της ταινίας που θα βρείτε στο τμήμα ταινιών του Wild Thing. Αυτό που πρέπει να τονίσω είναι ότι για μένα οι καλύτερες ταινίες δεν είναι απαραίτητα οι σοβαροφανείς. Μια αγνή ταινία καταστροφής με γιγάντια ρομπότ και τέρατα από μια άλλη διάσταση έχει το ίδιο βάρος με μια ταινία του Asghar Farhadi, αρκεί να εξυπηρετεί τον σκοπό για τον οποίο βγήκε και να μην προσβάλει την νοημοσύνη μου.

To Pacific Rim είναι πολλά παραπάνω. Eίναι η λατρεία του αγνού 'geek' που έχει μεγαλώσει με Γκοντζίλες σε πλαστικά κουστούμια και z-movie sci-fi απόπειρες. Σαν τέτοιος και ο del Toro, με τεράστια αγάπη για το είδος, του δίνει μια αναβάθμιση. Αν αφαιρέσεις όλα τα μπιχλιμπίδια, στο τέλος αυτό που θες από μια ταινία είναι μια ωραία ιστορία, ψυχαγωγική, να σε κάνει να θυμηθείς τα παιδικά σου χρόνια, τότε που πήγαινες να δεις τον E.T. Αν τώρα έχεις και εκατοντάδες εκατομμύρια στον προϋπολογισμό, που φαίνονται, δουλεμένες όλες τις λεπτομέρειες και ένα συμπαθές σενάριο - που ίσως να μπορούσε να εμβαθύνει λίγο παραπάνω, αλλά τι το θέλεις άμα έχεις τόσα τέρατα... - και καταφέρνεις να κρατήσεις καθηλωμένο το κοινό σου σε μια ιστορία τραβηγμένη από τα μαλλιά, τότε έχεις πετύχει.

Δεν χρειάζεται να απαριθμήσω πόσες κλασικές πλέον ταινίες κρίθηκαν ασόβαρες στην εποχή τους και μετέπειτα γαλούχησαν μια στρατιά νέων σκηνοθετών - δηλαδή χρειάζεται, αλλά θα το κάνω σε ειδικό αφιέρωμα.

Ο κινηματογράφος από την εποχή του Georges Méliès ήταν πρώτα απ' όλα θέαμα. Τα διάφορα είδη και οι υποκατηγορίες υπάρχουν και για τον υπογράφοντα, υπάρχει μαγεία σε όλα, από τον Αγγελόπουλο έως τον Ed Wood, αρκεί να πετύχεις το κατάλληλο μείγμα. Την απόλυτη συνταγή κανείς δεν την ξέρει, αλλά το κοινό και ο χρόνος είναι οι απόλυτοι κριτές.

© Lakis Bobinas do it better!