A Martyn Bates interview

Read text in english

Με την ευκαιρία της κυκλοφορίας πριν από λίγο καιρό του νέου του δίσκου 'Arriving Fire', ο Alan Trench συζήτησε εκ μέρους μας με τον Martyn Bates, τη φωνή των Eyeless In Gaza. Ο Martyn μιλάει στο Wild Thing για τη δημιουργική του μέθοδο, τις πηγές έμπνευσής του, το παρόν της φολκ μουσικής και τα νέα σχέδια για την προσωπική του δραστηριότητα αλλά και τoυς Eyeless In Gaza. Και βέβαια ό,τι λέει έχει ξεχωριστό ενδιαφέρον.

Wild Thing: Martyn, έχεις παίξει εδώ αρκετές φορές μέχρι σήμερα - πιο πρόσφατα στον Κάραβο, στην Εύβοια. Πώς ήταν η εμπειρία που αποκόμισες από την Ελλάδα;

Martyn Bates: Η πρόσφατη; ... Ανάμικτη, αλλά περισσότερο φταίω εγώ γι' αυτό. Ένα μέρος είχε να κάνει με πρακτικά ζητήματα, ένα άλλο με λιγότερο υλιστικά θέματα. Παίζοντας στην Ελλάδα με τους Eyeless In Gaza βέβαια ήταν πάντα μια εμπειρία ψυχικής ανάτασης, όλα αυτά τα χρόνια - πρέπει να το παραδεχθώ. Ειδικά η συναυλία που δώσαμε στη Θεσσαλονίκη το 2006. Η συναυλία στο Gagarin205 ήταν επίσης μια εξαιρετική εμπειρία, αλλά αυτή της Θεσσαλονίκης σαφώς ξεχωρίζει χωρίς δεύτερη σκέψη. Αισθάνθηκα σα να ήμουν σε κάποιου είδους trip … τρέλα, καλή τρέλα.

WT: Έχεις μόλις κυκλοφορήσει ένα νέο προσωπικό άλμπουμ, το Arriving Fire. Όπως και στο προηγούμενο, το Unsung, η προσέγγισή σου είναι πολύ λιτή και αφαιρετική. Ποιο είναι το σκεπτικό γύρω απ' αυτό;

MB: Ναι, ο τωρινός δίσκος είναι ταυτόχρονα ένα ακόμα βήμα προς την ίδια κατεύθυνση με το Unsung ως προς το ύφος και κατά ένα τρόπο η συνέχεια εκείνου του άλμπουμ. Πάλι είναι μια μοναχική δουλειά για φωνή και κιθάρα, αν και αυτή τη φορά περιέχει ένα μεγαλύτερο αριθμό από πρόσθετα ηχοχρώματα. Ο τίτλος παρακολουθεί αυτό που βλέπω ως απόσταση ανάμεσα στον εσωτερικό και τον εξωτερικό κόσμο. Αφορά σε μεγάλο βαθμό τις ιδέες του προσωπικού ασύλου και της καθαρότητας, την τάση να διαμορφώνεις ένα χώρο μέσα στον οποίο μπορείς να επιβιώνεις εν μέσω της μιαρότητας που χαρακτηρίζει τη σύγχρονη κοινωνική ζωή. Θα μπορούσες να πεις ότι αυτό το συναίσθημα συνοψίζει τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβάνομαι τη σημερινή πραγματικότητα. Έχω την ανάγκη ν' αντιδράσω, γιατί νοιώθω κουρασμένος από τη γενικότερη κακία που υπάρχει στην κοινωνία - δε νομίζω να είμαι ο μόνος που αισθάνομαι έτσι. Πιθανά γι' αυτόν τον λόγο αισθάνομαι την ανάγκη να κάνω τόσο απογυμνωμένες δηλώσεις με τη μουσική μου, όπως κάνω στο τελευταίο άλμπουμ.

WT: Το Arriving Fire είναι ένας δίσκος γεμάτος από πάθος - πολύ συναισθηματικός δίσκος. Θα διάλεγες ένα τραγούδι για να μας περιγράψεις το πώς γράφτηκε; Τι σου 'ρχεται πρώτο, οι λέξεις ή ο σκοπός;

MB: Θα διαλέξω το "Past Tense/Eclipse", γιατί μέχρι αυτή τη στιγμή αυτό το τραγούδι φαίνεται να ακούγεται περισσότερο. Δεν ξέρω, έχω την εντύπωση πως πάντα με κάποιο τρόπο κάνω το ίδιο πράγμα. Για την ακρίβεια ο τρόπος δουλειάς μου έχει μείνει απαράλλακτος από την εποχή του Dissonance, δηλαδή την εποχή πριν τους Eyeless In Gaza. Η προσέγγισή μου είναι παρόμοια σε όλη μου τη δουλειά, αλλά τα αποτελέσματα από πλευράς ήχου διαφέρουν εντυπωσιακά από δίσκο σε δίσκο. Ο τρόπος γραψίματος που ακολουθώ από το Unsung και μετά είναι περισσότερο επικεντρωμένος στο να γράφω με ένα τρόπο ταυτόχρονα τη μουσική/μελωδία και τον στίχο. Παρ' όλα αυτά η συναισθηματική προσέγγιση είναι σταθερά η ίδια. Είναι, θα μπορούσες να πεις, περίπου μυστικιστική ως προς το γεγονός ότι βασίζομαι υπερβολικά στη διαίσθηση και σε ένα είδος ενόρασης. Η μέθοδός μου περιλαμβάνει μια τεχνική κολάζ με την έννοια ότι γράφω παράλληλα αφενός το σκοπό και τη μελωδία για τη φωνή και αφετέρου τον πυρήνα του κειμένου που καθορίζει το χρώμα και τις βασικές έννοιες των στίχων. Χρησιμοποιώ επίσης αυτή τη μέθοδο για να δημιουργήσω το μουσικό υπόβαθρο για το τραγούδι, για να το κατευθύνω και να αποφασίσω τι θα παίξω - είτε στα κήμπορντς, είτε στην κιθάρα. Δεν υπάρχει κάποια πιο δομημένη μεθοδολογία στη δουλειά μου. Όμως παρ' όλα αυτά πάντα έχω συναίσθηση ότι είμαι ταυτόχρονα και καλλιτέχνης και τεχνίτης. Ξέρω ότι πρόκειται για δουλειά κι όχι για κάτι που απλά μου συμβαίνει.

WT: Έχεις παίξει σε πολλές συναυλίες με την Elizabeth S (σσ. είναι η σύζυγός του). Η ίδια έχει συνεισφέρει σε πολλά άλμπουμ, στο artwork και σε πολλά άλλα. Ποια θα έλεγες ότι είναι η επιρροή της πάνω στη μουσική σου;

MB: Η Elizabeth είναι η αδελφή ψυχή μου. Ήταν πάντα παρούσα για μένα υποστηρίζοντας όλα όσα έκανα στη μουσική πολύ πριν εμφανιστεί ο Pete (σσ. ο Becker, το άλλο μισό των Eyeless In Gaza). Ήταν πνευματικό στήριγμα, αποδιοπομπαίος τράγος, η αγαπημένη μου, αυτή που γιάτρευε τις πληγές μου, έμπνευση για αμέτρητα τραγούδια, η καλύτερή μου μούσα, roadie, οδηγός, φωτογράφος, μουσικός, τραγουδίστρια, υπομονετικός ακροατής, πιστός φίλος για πάμπολλα χρόνια και πολλά, πολλά, πολλά άλλα πράγματα με πολλούς ρόλους, με διαφορετικούς τρόπους και μέσα από πολλές αλλαγές. Δεν μπορώ να γίνω πιο ακριβής. Συνεχίζω να δουλεύω μαζί της και πάντα θα το κάνω με κάποιο τρόπο, δεν έχω άλλη επιλογή, όχι.

WT: Φαίνεται ότι η κιθάρα είναι το βασικό σου όργανο, αν και παίζεις και κήμπορντς, σφυρίχτρες, κρουστά και άλλα όργανα. Υπάρχει κάποιο άλλο όργανο που θα ήθελες να μάθεις να παίζεις;

MB: Δεν ξέρω, Alan. Μου φαίνεται κάπως περίεργη η όλη ιδέα του να επικεντρώνεσαι στο να είσαι οργανοπαίκτης κάποιου είδους, αν και ναι, μου αρέσει να παίζω. Οπότε δεν μπορώ να σου απαντήσω. Νομίζω ότι για μένα η όλη υπόθεση είναι σαν ανάσα, αποστασιοποίηση από ο,τιδήποτε μη πνευματικό. Για μένα η ασχολία με τη μουσική είναι σα να ζω μέσα στη μουσική τη στιγμή που παίζω. Γι' αυτό το λόγο δεν μπορώ να ξεχωρίσω την οργανοπαιξία από την όλη εμπειρία.

WT: Θα ήθελα τώρα να σε ρωτήσω ποιες είναι οι σκέψεις σου σε σχέση με την τωρινή φολκ σκηνή. Έχεις ασχοληθεί με πλήθος διασκευών παραδοσιακών τραγουδιών, αλλά φαίνεται ότι οι folkies δεν έχουν δώσει προσοχή σε ό,τι σχετικό έχεις κάνει.

MB: Δεν κολλάω πουθενά, φίλε! Το ξέρεις, πάντα πίστευα και συνεχίζω να πιστεύω ότι η καλύτερη ποπ μουσική είναι η αστική φολκ - αληθινή μουσική από αληθινούς ανθρώπους. Δυστυχώς τέτοιου είδους μουσική είναι πραγματικά δύσκολο να βρεις σήμερα. Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι είναι δυνατόν να βρεθεί, γιατί ο,τιδήποτε προορίζεται να εκτεθεί στα mainstream μέσα ενημέρωσης, μέχρι να κυκλοφορήσει, το φορτώνουν με όλων των ειδών τα χαρακτηριστικά που κρίνεται ότι θα το κάνουν ελκυστικό στην κατανάλωση, το «πηδάνε» και το ξενερώνουν όλοι όσοι έχουν και το παραμικρό συμφέρον από την διαδικασία παραγωγής. Η ιδέα ότι μπορεί να υπάρξει ένας αληθινός ποπ σταρ σήμερα είναι πλέον σίγουρα νεκρή, είναι παρωχημένη. Οι ποπ σταρ του παρελθόντος είναι ήρωες που οι σύγχρονες καταναλωτικές, καπιταλιστικές αξίες έχουν δολοφονήσει...

Σήμερα, με την εντύπωση παγκόσμιας διαδικτύωσης της πληροφορίας που υπάρχει, φαντάζομαι ότι έχει μεταβληθεί ο τρόπος με τον οποίον γίνεται αντιληπτή η ίδια η ιδέα της φολκ μουσικής και υπάρχει μια μετατόπισή της προς τις ιδέες της αμεσότητας και της διασύνδεσης, τις οποίες η σημερινή εποχή υπόσχεται. Νομίζω ότι αυτή είναι γενικά μια υγιής κατάσταση ανάκτησης των μέσων παραγωγής. Μοιάζει λίγο με αυτά που συνέβησαν με τη rave και chill κουλτούρα που είχαμε πριν από χρόνια. Για την ακρίβεια μπορείς να πει κανείς ότι τότε ήταν η τελευταία φορά που είχαμε στην Αγγλία κάποιο είδος νεανικής πολιτιστικής επανάστασης. Με την εμφάνιση φτηνής τεχνολογίας για να κάνεις μουσική που τότε πλημμύρισε την αγορά, η φάση έμοιαζε με το skiffle της δεκαετίας του '50: ένας διασκεδαστικός, προσιτός, δημιουργικός τρόπος έκφρασης! Μια άλλη μορφή έκφρασης σε εποχές πολιτισμικής ξηρασίας μπορεί να είναι και η κλοπή, με βάση αυτά που λέγαμε πριν - η «απελευθέρωση» της μουσικής, η ιδέα ότι «όλη η μουσική πρέπει να είναι δωρεάν για όλους!» Η άμεση αντίδρασή μου σε όλα αυτά είναι πως ζούμε σε μια περίοδο δραματικών αλλαγών, αλλά κάποια στιγμή ο κουρνιαχτός θα καταλαγιάσει. Τα πράγματα όμως δεν θα είναι ποτέ ξανά τα ίδια.

Βλέπεις, εγώ ακόμα πιστεύω στα τραγούδια, όπως πάντα έκανα. Ακόμη πιστεύω ότι υπάρχει δύναμη και χαρακτήρας στην ανθρώπινη φωνή. Ο καθένας έχει μια ξεχωριστή φωνή που δεν δανείζεται από κανέναν άλλον και γι' αυτό η φωνή είναι παρούσα σε όλα τα πράγματα που κάνω, ακόμα και στους αυτοσχεδιασμούς. Η φωνή προσδίδει ταυτότητα και ψυχή στα τραγούδια κι αυτά είναι πράγματα που επιβιώνουν.

WT: Σχετικά με όλα αυτά φαντάζομαι ότι καταλαβαίνεις πως μπορείς να διδάξεις ολόκληρο μάθημα για τη φολκ μουσική στο Πανεπιστήμιο του Newcastle! Τι λες;

MB: Θεός φυλάξοι! Μόλις διάβασα το Fakesong του Dave Harker* (εκδ. 1984), εκεί θα μάθεις όσα χρειάζεσαι. Το πανκ ήταν πιθανότατα μία από τις τελευταίες εμπειρίες που μας δίδαξαν ότι η αναζήτηση της «αυθεντικότητας» είναι τουλάχιστον προβληματική, αν και μου λείπει η διαλεκτική - αριστερή ή δεξιά. Είναι ένα χρήσιμο πλαίσιο εργασίας, φυσικά μόνον αν είσαι προσεκτικός όταν χρησιμοποιείς ορολογία.

WT: Όταν σε πιέζουν, περιγράφεις τον εαυτό σου ως τραγουδοποιό περισσότερο παρά ως μουσικό. Ποιος θα ήθελες να διασκευάσει τα τραγούδια σου; Και ποια;

MB: Έχω καλύψει αυτό το θέμα λίγο πριν, αλλά προσπαθώντας να δώσω μια εκτενέστερη απάντηση, θα διαλέξω τώρα ένα άλλο τραγούδι για το οποίο κάποιος μου έκανε μια ερώτηση πρόσφατα, το "Lie Still, Sleep Long", το οποίο πραγματεύεται την πάλη ανάμεσα στην αρρενωπότητα και την επιθετικότητα από τη μία και την αδυναμία / τρυφερότητα από την άλλη, την τάση να υποκύπτεις στην ησυχία ακούγοντας την εσωτερική σου φωνή, μια φωνή που φαίνεται να γνωρίζει περισσότερα από σένα. Αναφέρεται ακόμη στην εμπιστοσύνη, την πίστη και εν τέλει την υποταγή. Αναφέρεται βέβαια και σε πολλά άλλα πράγματα, υπάρχει μάλιστα και μία νύξη για μερικούς ήρωες σε αυτό το τραγούδι... Άρα αφορά και την παράδοση και την κατάσταση να δοκιμάζει κανείς το «μανδύα» του ήρωα αποδεχόμενος τις προκλήσεις. Στη συγκεκριμένη περίπτωση ήρωες θα μπορούσαν να είναι ο Dylan Thomas ή ο Scott Walker στα τρυφερά και ταυτόχρονα πομπώδη πρώιμα τραγούδια του... Επιπλέον στο ίδιο τραγούδι υπάρχει και μπόλικη θρησκευτική εικονογραφία και πρέπει επίσης να παραδεχτώ ότι υπάρχει πολλή Laura Nyro (η οποία είναι μεγάλη ηρωίδα για μένα) και πιθανόν και κάτι από ταινίες όπως τα Λεωφορείον ο Πόθος και Το λιμάνι της αγωνίας... Υπάρχουν τουλάχιστον τρεις παράλληλες γραμμές διαλόγου μέσα στο ίδιο κομμάτι. Πιθανά λοιπόν αυτό που σου λέω τώρα είναι ότι θα ήθελα τα τραγούδια μου να τα πουν μόνο πεθαμένοι (ή περίπου πεθαμένοι) άνθρωποι...

WT: Έχεις ένα πολύ ευρύ γούστο στη μουσική, αλλά μπορείς να ξεχωρίσεις μόνο έναν μουσικό τον οποίο θαυμάζεις πολύ και ο οποίος σε έχει ουσιατικά επηρεάσει - είτε από τη δραστηριότητά του επί σκηνής, είτε μέσω των δίσκων του;

MB: Τη Laura, τη Laura Nyro... τις ηχογραφήσεις της στο στούντιο στην πρώτη δεκαετία της καριέρας της.

WT: Πέραν από τους Eyeless In Gaza έχεις δουλέψει στα πλαίσια πολλών συνεργασιών: Troum, Max Eastly, Mick Harris, Ann Clark, Elizabeth S για να αναφέρω μερικούς - όλοι πολύ διαφορετικοί. Ακολουθείς διαφορετική μέθοδο δουλειάς σε καθένα από όλα αυτά τα διαφορετικά πρότζεκτ; Με ποιον άλλο θα ήθελες να συνεργαστείς;

MB: Νομίζω ότι στην παρούσα φάση δεν θα ήθελα να συνεργαστώ με κανέναν άλλον εκτός από εσένα (σσ. τον Alan Trench), τον Peter Becker και την Elizabeth S.

WT: Πληροφόρησε μας τώρα λίγο για τους Eyeless In Gaza... Πες μας κάτι για το νέο άλμπουμ. Επίσης τι γίνεται με το box set που ετοιμάζετε τόσο καιρό;

MB: Η δουλειά για το νέο άλμπουμ των Eyeless In Gaza, που θα έχει τίτλο Mania-Sour, έχει μόλις ολοκληρωθεί. Ο δίσκος βασίζεται σε μία συλλογή τραγουδιών παιγμένων με ηλεκτρικές κιθάρες και ντραμς που έχουμε παντρέψει με μερικά εκλεκτικά ηλεκτρονικά κομμάτια αυτοσχεδιασμού. Ηχογραφήσαμε στο στούντιο A-Scale εδώ στην Αγγλία και το περίφημο στούντιο Hansa στο Βερολίνο. Το τελικό αποτέλεσμα είναι πολύ ωραίο, αν και πρέπει να παραδεχθώ ότι ο «τοκετός» γίνεται με το πέρασμα των χρόνων όλο και πιο δύσκολος. Παρ' όλα αυτά θέλουμε πάρα πολύ να συνεχίσουμε να κάνουμε αυτό το πράγμα - το έχουμε ανάγκη κι εγώ κι ο Peter Becker να αντιμετωπίζουμε αυτή τη διαδικασία, να συνεχίσουμε αυτό το κεφάλαιο της ζωής μας. Το box set πιθανότατα θα συνοδεύεται από ένα CDr ηχογραφήσεων στο A-Scale, αλλά είναι καθ' οδόν. Θα επιθυμούσα και τα τρία volume του να κυκλοφορήσουν μέχρι το τέλος της φετινής χρονιάς. Θα δεις που θα το κάνω!

WT: Ξέρω ότι η επόμενη ερώτηση είναι περισσότερο για τον Peter Becker... αλλά δεν είναι καιρός να βγάλει κι αυτός ένα νέο προσωπικό δίσκο; Έχουν περάσει 30 χρόνια από τον προηγούμενό του και δεν είναι είναι λίγα!

MB: Λοιπόν, μου φαίνεται ότι στην παρούσα φάση ο Peter προτιμάει να δουλεύει με άλλους. Πρόσφατα συζήτησα μαζί του την ιδέα ότι «πρέπει να κάνεις κάποιο νέο σόλο άλμπουμ», αλλά κατά τα φαινόμενα δεν τον ενδιαφέρει. Ποιος ξέρει, ίσως αργότερα...

WT: Ποια είναι τα άμεσα σχέδιά σου, προσωπικά αλλά για τους Eyeless In Gaza; Θα πρέπει να περιμένουμε να σε δούμε πάλι στην Ελλάδα τώρα κοντά;

MB: Έχω σχέδια για τα επόμενα δύο (ίσως και τρία) άλμπουμ των Eyeless in Gaza και επιπλέον τώρα γράφω υλικό για το επόμενο προσωπικό μου άλμπουμ μετά το Arriving Fire. Μερικές φορές πιστεύω ότι αναπόφευκτα οι σόλο δουλειές μου, μου δίνουν περισσότερη ελευθερία έκφρασης, από κάποιες απόψεις βέβαια. Όμως κάποιες άλλες φορές δουλεύοντας με τον Peter Becker στους Eyeless in Gaza και δημιουργώντας μαζί του μουσικά ηχοτοπία, νοιώθω ότι έχω πολύ πολύ περισσότερη «δημιουργική ελευθερία» απ' όση θα μπορούσα να πετύχω μόνος μου. Μπορώ να πάρω μεγαλύτερα ρίσκα με τους  Eyeless in Gaza και γι' αυτό το λόγο θέλω να συνεχίζουν να υπάρχουν. Ως δημιουργός, εκτελεστής, καλλιτέχνης πιστεύω ότι η σύνθεση είναι κεφαλαιώδους σημασίας - πρώτα τη στιγμή της έμπνευσης/σύλληψης και μετά με την τέχνη που πρέπει να βάλεις για να διαμορφώσεις την πρώτη ιδέα. Δεν υπάρχει άλλη συνταγή από το ακούς την ψυχή σου. Αυτό είναι όλο.

[*] Στο Fakesong ο Dave Harker ισχυρίζεται ότι όλα τα Αγγλικά φολκ (παραδοσιακά) τραγούδια που συλλέχθηκαν από μεσήλικες, μεσοαστούς κυρίους της «καλής» Βικτωριανής κοινωνίας, όπως ο Cecil Sharp, ήταν όλα ένα κατασκεύασμα για να στηριχθεί η θεωρία ότι στη χώρα υπήρχε μια αγροτική κουλτούρα, η οποία ωστόσο ήταν στην ουσία ανύπαρκτη. Σήμερα η γενική αντίληψη που κυριαρχεί στους ακαδημαϊκούς κύκλους για το θέμα είναι ότι παρά το γεγονός ότι η άποψη του Harker είναι κατά βάση σωστή, δεν παύει ωστόσο να είναι και πολύ αυστηρή.

Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης στα αγγλικά:

On the occasion of the release a little while ago of his new album 'Arriving Fire', Alan Trench interviewed Martyn Bates, the voice of Eyeless In Gaza. Martyn talks to Wild Thing about his creative process, sources of inspiration, views on folk music today and his immediate plans for both solo and Eyeless In Gaza work. Of course whatever Martyn says is always really really interesting.

Wild Thing: You've played in Greece quite a few times now, most recently in Karavos on Evia. How has your Greek experience been?

Martyn Bates: Recently? ... Mixed, but that's mostly due to my own fault - some reasons pragmatic, and some for other less materialistic reasons. Playing here with Eyeless In Gaza has always been a sublime experience, all down the years I must say - particularly the concert we did in Thessaloniki back in 2006... Playing at Gagarin205 was an excellent experience also, but the Thessaloniki gig wins, hands down. I felt like I was tripping or something ... madness, good madness.

WT: You've just released a new solo album, Arriving Fire. Like the previous one, Unsung, it has a very stripped back and sparse approach. What is the reasoning behind this?

MB: Yes, this album is both an extension and continuation of Unsung in terms of approach. Again, it is very much a solitary work, of voice and guitar, tho with a greater number of additional colourings on this occasion. The title attends what I see as the distance between the inner and outer world, and has very much to do with sanctuary and sanctity, with the act of building a space to survive in within the miasma of contemporary existence. I guess you might say that feeling sums up my take on things at the moment. I am defiantly feeling overwhelmed by the wider social malaise, and I can't be the only one feeling like this. That's probably why I feel the need to make such denuded statements as I do with the music on this album.

WT: Arriving Fire is an album full of passion; very emotional. Could you pick a song and describe how it was written? What comes first, words or tune?

MB: I'll pick on "Past Tense/Eclipse" as that is the tune that seems to be getting widest circulation so far. I dunno - it all feels like the same work to me somehow. In fact my approach has been the same since Dissonance, which was of course pre-Eyeless in Gaza. My approach is similar for all my work, although the end results are spectacularly different, sonically speaking. With the 'song work' such as in Unsung there is a more directed focus in creating both the music / melody and then the lyric / text;  however my 'feeling' towards the approach is ever the same. It is, you might say, ‘mystical’ in my supra-reliance on the intuitive and on a kind of channeling. Collaging is used in my method - with regard to writing both the tune and the vocal melody, and the essence of the text, and the timbre and meaning of the lyric. I also use this device when creating the musical setting for the whole piece, i.e. I use it to direct and decide whatever I play (be it keyboards or guitar). I use no other structured methodology other than this. Always, always however I am aware of myself as both artist and craftsman. This is work, it is not 'happenstance'.

WT: You've played many shows with Elizabeth S (note: Martyn's wife). She's contributed to many albums, artwork and so forth. What influence would you say that's she has had on your music?

MB: Elizabeth is my soul mate; she was there, supporting what I was doing in music, way before Pete (note: Becker, the other half of Eyeless In Gaza) was around. She's been my (spiritual) amanuensis, scapegoat, lover, bearer of my wounds, inspirer of countless songs, muse par excellence, roadie, driver, photographer, musician, singer, patient ear, friend always, always for many's the year plus much, much, much more, in many guises, in many manifestations, in many transformations. I can't be any more precise. I continue to work with her; and I always will on some level, there isn't another path for me, no sir.

WT: Guitar seems to be your main instrument, although you also play keyboards, whistles, percussion and so forth. Is there an instrument you'd really like to learn?

MB: I dunno, Alan. I feel a bit strange about the whole idea of playing an instrument as 'a thing in itself'; tho yes of course I love to play! It would be impossible for me to say therefore. I guess to me it's all breathing, separating myself from everything which is not numinous. For me, the process of making music is ALL about totally living inside the music of that moment; I can't separate the 'playing of the instrument' from that.

WT: I'd like to ask you a bit about your thoughts on the modern folk scene. You've been involved in numerous re-interpretations of traditional material, yet the folkies don't seem to pay you much attention...

MB: I don't fit anywhere, man! You know, I always felt and I still feel that the best pop music is urban folk music - if it's real music, from real people. Sadly, that music really is genuinely hard to find today. I find it hard to believe that it can be found, cos if it gets wide, mainstream, mass media exposure it's such a fucking saturated text by the time it gets out there, ameliorated by so many other market/product consumer considerations, dicked about with and anaesthetised by every two bit shareholder in the company! The idea of the true pop star is surely dead, is an outdated idea: those were heroes that contemporary consumer capitalist values have murdered...

With the www infonet simulacrum that currently exists I guess I can see why there's been a change in perceptions of folk music, and a move towards ideas of immediacy and connection that these ideas promise. I think it's a healthy re-seizing of the means of production. It's kind of like what happened with the rave / chill cultures way back when. In fact, you might say that was the last time we had some sort of cultural youth revolution here in the UK. With the advent of cheap music-making technology flooding the market it was like skiffle was in the 50s: fun, inexpensive, creative self-expression! Another form of expression at time of cultural aridity might be theft, as referred to earlier; the 'liberation' of music, the idea that 'all music should be free, maaaaaaan'. My stock response to this is simply that we are living at a time of escalated change, and that the dust will settle. Things will never be quite the same tho.

You see, I still believe in the song, and I guess I always have done. I also believe there to be a strength of character within the human voice - an individual voice, that is, not one that’s borrowed from someone else - and the voice usually figures in everything I do, even in improvisation. It is both identity and the soul, and these are things that will survive.

WT: On a similar note, I suppose you know that you can do a degree in folk music at Newcastle University. What's your opinion about this?

MB: God save us!! Just read Fakesong by Dave Harker* (publ. 1984) - that'll tell you all you need to know. Punk was probably among the last things to teach us that the search for 'authenticity' is problematic at best - although I miss the absence of the dialectic ... i.e. left/right. It's a handy framework; that is it's useful ONLY if you are careful when using such terminology.

WT: When pushed, you've described yourself as a songwriter rather than a musician. Who would you like to cover your songs? And which song?

MB: I have covered this slightly earlier in the interview but, in order to make an attempt to further answer this, I'm going to 'pick on' another song that someone asked me about recently: "Lie Still, Sleep Long", which is a song about male power and conflict / strength & weakness/ tenderness/ surrendering to the quiet, listening to your inner voice, that voice that knows more than you will ever know. It's also about trust & belief, and ultimately, I guess, surrender. And it is about so much more - there's also more than a nod to some heroes in this song... so it is about legacy/heritage and 'trying on the mantle', accepting the challenge - the heroes here would be Dylan Thomas, Scott Walker's tender/bombastic, early solo works... plus there is much religious iconography, plus acknowledgement must be made of Laura Nyro (another HUGE hero to me) also... and something of A Streetcar Named Desire / On The Waterfront crept in here (perhaps). There are at least THREE key, parallel strands of dialogue going on in this song... Maybe what I am trying to say is that I only want dead people (or nearly dead) people to cover my songs!

WT: You have an incredibly wide taste in music, but can you pick just one musician whom you admire and who has influenced you? Live or studio?

MB: Laura, Laura Nyro - studio recordings, the first 10 years.

WT: You've worked with a number of different collaborators outside EIG...  Troum, Max Eastly, Mick Harris, Ann Clark, Elizabeth S to name a very few - all very different. Do you have a different approach to these different projects?  Who would you like to collaborate with?

MB: I think, maybe no-one at present - except you, Peter Becker, Elizabeth S.

WT: And a small update on EIG... Tell us something about the new album. And what of the box set that's been upcoming for so long?

MB: Work has just been completed on a brand new Eyeless In Gaza album, Mania-Sour. It's based around a set of electric guitars and drums songs, married together with a range of eclectic/electric improvisation pieces. The album was recorded at A-Scale studios here in the UK and at the infamous Hansa studios in Berlin. It has shaped up beautifully, although birthing becomes more and more of a struggle somehow. Yet, we very much want to continue on and do it - we need to do it, its very important to both Pete Becker and myself to bring these things to term, to continue this story of our lives. Box set plus probably an A-Scale CDr edition release! ...but it IS happening. I want all three volumes out by the end of this year - watch me now.

WT: I know this is more a question for Pete Becker... but isn't about time there was new solo stuff from him? 30 years is a long time between albums!

MB: Well, it seems that right now Peter loves just to collaborate. I've recently discussed with him the idea that he 'should do some new solo stuff', but it really doesn't interest him it seems. Maybe later, eh?

WT: What are your immediate plans, both solo & with EIG? And can we expect to see you back in Greece sometime soon?

MB: I have plans for the next two (maybe three) Eyeless in Gaza albums, plus I am writing for the follow up to Arriving Fire right now. At times I think it inevitable that my solo works provide me with creative freedom - that is, in some respects. At other times, working with Peter Becker in Eyeless in Gaza, crafting sonic landscapes, I have far far more 'creative freedom' than I could ever provide for myself. I can take wilder chances within Eyeless in Gaza; and that's why I always want it to exist. As a writer, performer, artist, I always feel that composition is paramount - first, the moment of inspiration/possession, then the craft that one must apply. There is no formula beyond listen to the soul, that’s all.

[*] In Fakesong Dave Harker argued that ALL English folk song as collected by middle-class bourgeoise middle aged Victorian gentlemen such as Cecil Sharp was ALL a construct to fit a theory of a rural culture that was essentially non-existent. General academic opinion has it that this view, whilst correct in essence, is rather harsh.