Gideon Smith: as the crow flies

Read text in english

Ξεκινώντας την καριέρα του το 1996 με τους Gideon Smith and the Dixie Damned, ο Gideon μαζί με τους φίλους του Otis Hughes και Boo Duckworth πρότεινε τη δική του εκδοχή του κλασικού ροκ και των μπλουζ, σε στυλ «Βόρειας Καρολίνας». Μετά από τρία άλμπουμ με τους Dixie Damned, η πιο πρόσφατη κυκλοφορία του είναι ένα EP με τέσσερα τραγούδια από το νέο του σχήμα, τους doom metal Cemetery Crows. Είχα μερικές ερωτήσεις γι' αυτόν και ήταν πολύ πρόθυμος να μου μιλήσει.

WT: Συνεργάζεσαι με τη Small Stone Records από παλιά. Πώς είναι η σχέση σου μαζί τους μέσα σ' όλα αυτά τα χρόνια;

Gideon Smith: Αναμφίβολα υπήρξε πάντα φοβερή. Είμαι πολύ υποχρεωμένος για την υποστήριξη και την πίστη που ο Scott (Hamilton) έχει προσφέρει προς εμένα. Είναι απίστευτο ότι τώρα είμαι πια βετεράνος αυτής της ετικέτας και ότι επί χρόνια ήταν και είναι ακόμα δίπλα μου.

WT: Λίγο μετά την κυκλοφορία του πρώτου σου άλμπουμ Southern Gentlemen ο φίλος σου και μέλος της μπάντας σου Boo Duckworth πέθανε. Τι σκεφτόσουν εκείνον τον καιρό;

GS: Πρώτα και κύρια το χαμό ενός φίλου. Όλοι όσοι γνώριζαν τον Boo τον αγαπούσαν. Ήταν χρυσό παιδί, είχε πολύ καλή καρδιά. Ήταν κατά βάθος ένας χίπης που γούσταρε να πηγαίνει εκδρομές στο βουνό και να πίνει μπύρες. Λάτρευε τον John Bonham (Led Zep.) και ήταν και ο ίδιος εξαιρετικός ντράμερ. Ένας από τους πιο cool κι απ' τους καλύτερους φίλους που είχα. Στον Boo μπορούσες να βασιστείς όταν καθόταν πίσω σου στη θέση του ντράμερ, κανένας δεν έπαιζε σαν αυτόν. Έχω γνωρίσει πολλούς καλούς ντράμερ και έχω καλά λόγια να πω γι' αυτούς, αλλά η αίσθηση του Boo ήταν μοναδική και πολύ δυνατή. Και σαν φίλος ήταν πολύ αγαπητός και πολύς κόσμος τον σεβόταν. Χωρίς αυτόν αισθανόμουν λίγο χαμένος κι ακόμη έχω αυτήν την εντύπωση μερικές φορές. Ανάλογα ένοιωσα βαθειά προσωπική απώλεια και με το θάνατο του κιθαρίστα Richard Parris το 2009. Ήταν εξαιρετικός μουσικός και εντυπωσιακά ευφυής. Ήταν μύστης της μουσικής και τον είχα κι αυτόν σαν αδελφό μου. Και οι δύο αυτοί άνθρωποι έπαιξαν καθοριστικό ρόλο στη μουσική μου και στη ζωή μου. Αγαπώ πολλούς από τους μουσικούς με τους οποίους έχω παίξει, αλλά αφού συζητάμε γι' αυτούς τους δύο που έχουν «φύγει», ο Boo κι ο Rich θα είναι πάντα βασικά πρόσωπα στην ιστορία μου.

WT: To "Draggin the River" παίχτηκε στην τηλεόραση, στη σειρά The Sopranos. Κατάλαβες τότε ότι όλη η δουλειά που είχες κάνει θα άρχιζε να αποδίδει καρπούς;

GS: Είναι φοβερό κοιτώντας τώρα προς τα πίσω να σκέφτομαι ότι η δουλειά μου ακούστηκε σε αυτές τις εκπομπές, γιατί ήταν πολύ ποιοτικές εκπομπές και με πολύ κοινό σε όλον τον κόσμο. Πάντα αγαπάω και σέβομαι παραγωγές όπως οι Sopranos, τα Dog the Bounty Hunter, Sons of Anarchy, κανάλια όπως το MTV και CW Channel και όλους όσους πρόβαλαν τη δουλειά μου στον κόσμο, σε τόσο πολλούς ανθρώπους. Είναι φοβερό. Αυτά τα προγράμματα έκαναν γνωστή τη μουσική μου σε αμέτρητους ανθρώπους, που πιθανότατα δεν θα με γνώριζαν με άλλο τρόπο, οπότε είμαι πολύ ευγνώμων γι' αυτό.

WT: Το 2008 διεύρυνες το κοινό σου με το επηρεασμένο από το goth rock άλμπουμ South Side of the Moon. Τι σήμαινε για σένα η επιτυχία εκείνου του δίσκου;

GS: Εκείνη την εποχή υπήρχε μια αβεβαιότητα, με την έννοια ότι ο πρώτος δίσκος ήταν πολύ πετυχημένος και δημοφιλής. Οπότε στο επόμενο βήμα μας ήταν πιθανό να μας συμβεί ό,τι παθαίνουν πολλές μπάντες με το γνωστό «σύνδρομο του δεύτερου δίσκου», που χάνουν τη μπάλα. Αυτό που έκανε τα πράγματα χειρότερα ήταν ο θάνατος του Boo, οπότε η σύνθεση του γκρουπ άλλαζε συνέχεια. Υπήρχε και ένταση ανάμεσα σε μουσικούς με τους οποίους έπαιζα στην περιοχή. 'Εκανα ατέλειωτα demo, που ποτέ όμως δεν ήταν αρκετά ικανοποιητικά ώστε να προχωρήσω στην ηχογράφηση ενός δεύτερου άλμπουμ. Έτσι εξαιτίας του ότι είχα χάσει ένα μέλος της μπάντας μου και εξαιτίας της πίεσης να υπάρξει μια καλή συνέχεια μετά το πρώτο άλμπουμ, χωρίς όμως και να υπάρχουν πολλά λεφτά κι αρκετός εξοπλισμός και με πολλά πράγματα να χρειάζονται να φτιαχτούν και να διορθωθούν, είχα μεγάλο άγχος. Αλλά προχώρησα και ήμουν αποφασιμένος να τα καταφέρω. Υπήρξε κι ένα πρόβλημα υγείας με τα πνευμόνια μου που εξελίχθηκε σε αυτοάνοσο νόσημα, κυρίως με τη μορφή ρευματοειδούς αρθρίτιδας, και πέρασα δύσκολα. Παράλληλα μαζεύονταν γύρω μου εχθροί, που έκαναν βόλτες σαν τα τσακάλια και τις ύαινες και προσπαθούσαν να χτυπήσουν την αχίλλειο πτέρνα μου, να εκμεταλλευτούν τη δουλειά μου και να με καταστρέψουν. Αλλά δεν τους έδωσα πάτημα και δεν τους δίνω ούτε και τώρα. Προσπάθησα σαν στρατιώτης φτιαγμένος από σίδερο κι αρνήθηκα να αφήσω τη μουσική μου να πεθάνει.

WT: Κάθε φορά που αλλάζεις τον ήχο σου, καταλήγεις να κάνεις κάτι εντελώς πρωτότυπο που παράλληλα «χτυπάει κέντρο». Ποιες ήταν οι βασικές σου επιρροές μέσα στα χρόνια που δημιούργησαν τα μοναδικά ηχητικά στυλ του Gideon Smith;

GS: Σε ευχαριστώ πάρα πολύ. Με ευχαριστεί το ότι γουστάρεις τα διαφορετικά κεφάλαια της μουσικής μου καριέρας. Είμαι ευχαριστημένος που ποτέ δεν κατέταξα τον εαυτό μου ως καλλιτέχνη σε μια συγκεκριμένη κατηγορία, αλλά αυτό δεν έγινε από συνειδητή επιλογή αλλά ήρθε φυσικά. Πολλοί καλλιτέχνες είναι γνωστοί από ένα μόνο στυλ δημιουργίας κι αν κάνουν κάτι που ελαφρά ξεφεύγει από την κατηγορία που τους έχουν κατατάξει, ο κόσμος απογοητεύεται από αυτούς. Ευτυχώς εγώ έκανα πάντα αυτό που ήθελα και ό κόσμος που με παρακαλουθεί έχει αποδειχθεί ανοικτός σε όλα κι έχει μπει στο κλίμα κάθε φορά, αντιμετωπίζοντας ό,τι κάνω σα μέρη ενός όλου. Από ακουστικά ψυχεδελικά τραγούδια μέχρικα βρώμικα μπλουζ ή δυνατά heavy ακούσματα - δεν υπάρχουν τείχη σ' αυτό που κάνω, δεν υπάρχουν κανόνες. Όσον αφορά μακρόχρονες επιρρόες, θα έλεγα ότι είναι αυτό που κόσμος τώρα λέει «κλασικό ροκ»: Zeppelin, Doors, Cult, Hendrix, Sabbath, Allman Brothers, Stones, Bowie... ροκ από τα 60s και τα 70s. Μου αρέσουν και οι goth μπάντες των 80s, όπως οι Sisters of Mercy. Τον τελευταίο καιρό έχω ξαναπιάσει το παλιό κλασικό μπλουζ, όπως λ.χ. τον Robert Johnson, τίμια και ψυχωμένη μουσική. Ακούω όλων των ειδών μουσική world beat, από reggae μέχρι rap από διαφορετικές κουλτούρες και σε πολλές γλώσσες - σκληρό black metal, βουδιστική και γιαπωνέζικη μουσική, κλασική reggae και ό,τι άκουγα όλη μου τη ζωή, τις μπάντες του κλασικού ροκ.

WT: Το βαρύτονο της φωνής σου έχει συγκριθεί με περιπτώσεις όπως του Jim Morrison, του Elvis Presley ή του Nick Cave. Πώς αιθάνεσαι που σε έχουν συγκρίνει με μερικούς από τους πιο σημαντικούς καλλιτέχνες του παρελθόντος και της τωρινής εποχής;

GS: Όποτε βλέπω το όνομά μου στην ίδια πρόταση με τον Morrison, το Nick Cave, τον Ian Astbury κ.ο.κ., νοώθω μεγάλη τιμή. Αγαπώ τη μουσική τους, οπότε το να με συγκρίνουν ή να με παραλληλίζουν μαζί τους ακροατές είναι πολύ τιμητικό. Έχω επισκεψτεί τον τάφο του Morrison στο Παρίσι και πάντα ένοιωθα κοντά του, περισσότερο απ' ό,τι θα μπορούσα να εξηγήσω. Ο Elvis θα είναι πάντα ο βασιλιάς του rock'n'roll, ήταν ούτως ή άλλως μια παγκόσμια μορφή της μουσικής σκηνής. Και ο Nick Cave είναι εκπληκτικός - ευφυής, ξεχωριστή προσωπικότητα, χωρίς συμβιβασμούς στην τέχνη του.

WT: Ήσουν γνωστός για τις δυνατότητές σου στο τραγούδι πολύ πριν κυκλοφορήσει ο πρώτος δίσκος των Gideon Smith and the Dixie Damned. Τι θα συμβούλευες τους νέους που φιλοφοξούν να γίνουν μουσικοί;

GS: Nα τραγουδάνε και να γράφουν τραγούδια ακούγοντας την καρδιά τους. Να κάνουν ό,τι τους λέει η καρδιά τους. Θα ήθελα να σε ευχαριστήσω για τα καλά σου σχόλια για τον τρόπο που τραγουδάω, τα εκτιμώ πολύ. Πιστεύω όμως ότι πάντα ήμουν λίγο ως πολύ τραγουδιστής βασισμένος στο μπλουζ, δεν είχα ποτέ την οπερατική φωνή ενός metal τραγουδιστή. Απλά τραγουδάω απ' την ψυχή, αφήνοντας τον εαυτό μου να είναι αληθινός και φυσικός. Πάντα λέω στον κόσμο να τραγουδάνε σε όποιο στυλ τους έρχεται φυσικό, να μην το ζορίζουν, να κάνουν ό,τι τους είναι εύκολο ώστε να βρουν το προσωπικό τους στυλ και να ακούγονται ειλικρινείς.

WT: Μίλησέ μου για το άλμπουμ-tribute σε σένα που λέγεται F.T.W.: A Tribute to Gideon Smith.

GS: Μέσα στα χρόνια έχω κι εγώ ηχογραφήσει πολλές διασκευές τραγουδιών άλλων καλλιτεχνών για tribute άλμπουπ, τα πιο πολλά κυκλοφορημένα από την Small Stone. Ποτέ δεν πίστευα ότι θα γίνει ένας τέτοιος δίσκος και για μένα, αυτό ήταν μαγικό. Καθώς περνούσαν τα χρόνια, γνώριζα από καιρού εις καιρόν άλλες μπάντες που διασκευάζαν τα τραγούδια μου. Καθώς μάλιστα η μουσική μου είχε ακουστεί σε τόσο πολλές, διαφορετικές σκηνές και ομάδες ανθρώπων, οι διασκευές που γίνονταν είχαν πραγματικά μεγάλη ποικιλία στο στυλ και ήταν ενδιαφέσουσες να τις ακούσεις. Η πρώτη μπάντα που άκουσα να διασκευάζει κάποιο από τα κομμάτια μου ήταν οι Γάλλοι KH Family, που ηχογράφησαν μιαν punk/ska reggae διασκευή του "Whisky Devil", η οποία με ενθουσίασε καθώς ήταν εκπληκτική. Ένοιωσα μεγάλη τιμή. Αυτό το CD είναι ένα δώρο για την ιστορία της ζωής μου και είμαι μεγάλη μου τιμή που άλλοι καλλιτέχνες εκεί έξω, όποιοι κι αν είναι, έχουν παίξει τις δικές τους εκδοχές των τραγουδιών μου.

WT: Ποιο από τα τραγούδια σου αγαπάς πιο πολύ και γιατί;

GS: Όλα τα τραγούδια έχουν βγει από την ψυχή μου με κάποιον τρόπο. Κάνοντας εκ των υστέρων μια επιλογή, θα σου πω μερικά που μου φαίνονται τώρα ξεχωριστά: Από το πρώτο άλμπουμ, τα "She is Venus" και "Wish You Were Mine" - τα κομμάτια που παίζαμε με ακουστική κιθάρα στο σπίτι εγώ κι ο Mike τότε ήταν πραγματικά μαγικά. Από το δεύτερο τα "The Wolf Will Survive", "Way of the Outlaw", "Shimmering Rain", "Daughter of the Moon" και "Lay Me down in Ecstasy". Από το τρίτο τα "Black Fire" και "South" - το "South" γιατί αντιπροσωπεύει ένα υπόγειο, βαθύ ποτάμι αγάπης, όταν δύο άνθρωποι αντιμετωπίζουν ο καθένας τα προβλήματά του αλλά η αγάπη του ενός για τον άλλο γίνεται όλο και μεγαλύτερη. Ανάφερα ακόμη το "Shimmering Rain" γιατί μιλάει για πραγματικό πάθος και για το ότι, όταν βρίσκεσαι στην έκσταση της αγάπης, ο χρόνος φαίνεται να σταματά, για το πώς η ομορφιά εμποδίζει το χρόνο να προχωρήσει και ο κόσμος φαίνεται να ακινητοποιείται. Το "Lay Me down in Ecstasy", επειδή είναι το πιο καθαρό, υπερβατικό, κοσμικό τραγούδι αγάπης που έχω γράψει. Πολλά πράγματα μου δίνουν έμπνευση για τα τραγούδια μου, αλλά νομίζω ότι παρά το γεγονός ότι τα πιο ζόρικα τραγούδια μου τα έχω γράψει με αφορμή το θυμό κι άλλα τέτοια συναισθήματα, είναι τελικά τα τραγούδια που αφορούν το πάθος που μου είναι πιο αγαπητά.

WT: Με δεδομένο ότι η μουσική σου χαρακτηρίζεται από σημαντική ποικιλία ανά τα χρόνια, με επιρροές από κλασικό ροκ, μπλουζ και goth rock, δεν μου προκάλεσε μεγάλη έκπληξη όταν αποκάλυψες ότι το νεώτερό σου πρότζεκτ, οι Cemetery Crows, θα έχει επιρροές doom. Τι σε ενέπνευσε να γράψεις αυτό το δίσκο; Ήθελες από καιρό να κάνεις έναν doom δίσκο;

GS: Οι Cemetery Crows ξεκίνησαν σαν side project για διασκέδαση, για την ικανοποίηση να κάνουμε κάτι σε αυτό το είδος. Όπως με κάθε άνθρωπο που γουστάρει το doom, όλα ξεκινούν από τους Sabbath. Οι Cemetery Crows βέβαια με κάποιο τρόπο ξεκίνησαν από doom για να εξελιχθούν παράλληλα και με ψυχεδελικά, μπλουζ και goth στοιχεία. Επειδή το αρχικό demo με τέσσερα τραγούδια Wolves of Desire μας διασκέδασε πάρα πολύ και ο κόσμος έκανε σαν τρελός γι' αυτό, αποφάσισα ν' αφιερώσω περισσότερο χρόνο στο πρότζεκτ και να διευρύνω τον ήχο. Ηχογραφώ λοιπόν καινούργιο υλικό Cemetery Crows έχοντας προσθέσει μερικούς φοβερούς μουσικούς στο σχήμα και το αποτέλεσμα ακούγεται πιο κοντά στους Zeppelin, τους Sabbath και τα delta blues. Οι Cemetery Crows ξεκίνησαν για λίγο τζαμάρισμα σε doom/blues βάση αλλά κατέληξαν πολύ ταξιδιάρικοι ρίχνοντας λίγη σκιά στα μεσάνυχτα και το ξημέρωμα, τις ώρες που γίνονται όλα τα διασκεδαστικά πράγματα. Ήταν βασικά ένα πείραμα που έγινε στην πορεία κάτι πιο μεγάλο μέσα από τη φυσική εξέλιξη του groove. Ακούγεται σίγουρα πολύ πρωτόγονο, σαν μουσική μιας μπάντας μουσικών του δάσους. Πάρτο όπως θέλεις. Είναι πάντως πηγαία, τίμια μουσική που πέφτει πάνω σου όπως ένα μαύρο φτερό από κοράκι που περνάει πετώντας. Δεν νομίζω ότι το αποτέλεσμα είναι κάποιου τύπου σατανικό άκουσμα. Είναι μουσικές νότες βαμμένες σε σκούρα μωβ και φωτεινά ασημένια χρώματα ανακατωμένα με μαυρίλα. Ρυθμική, παθιασμένη μουσική, γι' αυτό και μερικοί βρίσκουν τον ήχο εθιστικό. Είναι σαν εγκεφαλική κάθαρση, ένα χάδι από βαρειά ριφ με αρχαία, πρωτόγονη ψυχή. Και αν είναι βαρειά μουσική, είναι τελικά και χαλαρωτική μουσική αλλά με πολύ πρωτογενή τρόπο. Το μέλλον είναι μπροστά και τα κοράκια πετούν ευθεία. Μείνε «συντονισμένη» και πάντα κοίτα το φεγγάρι που ανατέλλει.

WT: Gideon, σ' ευχαριστώ για τη σημερινή μας κουβέντα. Είσαι πραγματική έμπνευση. Μακάρι να θριαμβεύεις σε ό,τι κάνεις στο μέλλον.

GS: Κι εγώ σε ευχαριστώ για τη συνέντευξη και το γεγονός ότι παρακολουθείς τη δουλειά μου. Έχεις την ευγνωμοσύνη μου για την καλοσύνη και το σεβασμό που δείχνεις σε μένα. Να είσαι πάντα καλά. Η μουσική μιλάει τη γλώσσα της ψυχής...

Για περισσότερες πληροφορίες και νέα για τη δουλειά του Gideon επισκεφθείτε την επίσημη ιστοσελίδα του www.gideonsmith.net.

Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης στα αγγλικά:

Beginning his career in 1996 with Gideon Smith and the Dixie Damned, Gideon, along with friends Otis Hughes and Boo Duckworth brought forward his version of classic rock and blues, North Carolina style. After three GSDD albums, his most recent release is a four-song EP for his newest gig, the doom metal Cemetery Crows. I had some questions for Gideon, and he was more than gracious about talking with me.

WT: You've been with Small Stone Records since very early on. How has your relationship with them been over the years?

Gideon Smith: Without a doubt, always awesome. I treasure the support and belief Scott (Hamilton) has always shown me. I am stoked to be a veteran of that roster, and of all the years he has been and still is in my corner.

WT: Shortly following the release of your debut album Southern Gentlemen your friend and band mate Boo Duckworth passed away. What was on your mind during that time?

GS: First and foremost was the loss of my friend. Everyone who knew Boo loved him. He was a golden soul. He had such a big heart. He was just a mountain-going, beer drinking hippie drummer at heart. He worshipped John Bonham, and was such a tremendous drummer. One of the coolest, best friends I ever had. Boo was like an anchor when he sat down behind you on the drums, and nobody played like that. I have known many great drummers and big praise to them all, but his feel was singular in its power. But as a friend, yeah he was a well loved and much respected person by many. Without him we kinda felt lost and still do at times. I also felt deep, personal loss when guitarist Richard Parris died in 2009. He was a brilliant player and massively clever. He was a mystical musician who was like my brother figure as well. Both those guys were instrumental in my music and life journey. I love many of the musicians I have played with, but since we discuss two that have moved on from this earth we walk... Boo and Rich will always be key figures in my story.

WT: "Draggin the River" was featured in The Sopranos. Was that the moment when you knew your hard work was beginning to pay off?

GS: It's awesome to look back and know I was a part of those shows because they were such high quality and well-loved all over the world. I will always have mad love and big respect for Sopranos, A&E Dog the Bounty Hunter, Sons of Anarchy, MTV, CW Channel and other shows that put me out in the world to so many people. Just awesome. Those programs and films brought my music to countless people who might not have known me at the time, so I'm really grateful for that.

WT: In 2008 you broadened your audience with the goth- influenced rock gem South Side of the Moon. What did the success of that album mean to you?

GS: It was a shaky time in the sense that the first album was very successful and got a lot of acclaim. So following it up could have been potentially like many bands who get rumbled on the second album syndrome and drop the ball. What made it worse is that Boo had died and the line-up was in constant fluctuation. There was also tension between the revolving guys I played with locally. I did endless demos that just were never making the cut to move on to actually recording album two. So because of the cocktail of losing one band member to death, the pressure to deliver a great follow-up with no solid line-up and little money, little equipment and all the little things needed to gear up and do it right, it was pretty stressful. But I carried on and was determined to do it. I had a health crash from lung trouble and eventually came down with auto-mmune disease issues, mostly by way of arthritis, and it was a rough journey. Haters were gathering, giggling like the jackals and hyenas they were, to try to slit my Achilles tendon, hoping to exploit my hard work and knock me down. I gave them no power and give them none in my life today. I soldiered on, like a true warrior of iron, and refused to let my music die.

WT: Every time you have changed your sound, you bust out with something really original that crushes to the core. What has been your main influences over the years that brought the unique sounds of Gideon Smith?

GS: Thank you very much. I'm glad you dig the various chapters of my music. I'm really glad I never painted myself into a corner artistically, which hasn't been deliberate, but happened naturally. Many artists are just known for one thing and if they vary slightly, people that like them become upset with them. Fortunately, I just always did what I wante and the people who follow what I do are open to it all and absorb the vibration as all parts of the whole. From psychedelic acoustic songs to dirty blues, to slamming heaviness there are no walls around my style, or rules. As for long running influences, I suppose it's what people now call classic rock: Zeppelin, The Doors, The Cult, Hendrix, Sabbath, Allman Brothers, Stones, Bowie... and sixties, seventies rock. I also love 80s goth bands like Sisters of Mercy. These days I've reconnected with old classic blues like Robert Johnson, so honest and soulful. I listen to all kinds of world beat music like reggae, rap from many different cultures in multiple languages, fierce black metal, a lot of Buddhist and Japanese music, old school reggae and my life long favorites, classic rock bands.

WT: Your baritone vocal style has been compared to the likes of the mighty Jim Morrison, Elvis Presley and Nick Cave. How does it feel to be compared to some of the most influential artists of yesterday and today?

GS: Whenever I hear or see my name end up in the same sentences as people like Morrison, Nick Cave, Ian Astbury etc. I am honored. I love all their music, so to be compared or seen in a similar light by music fans is an honor. It means the world. I visited Morrison's grave in Paris, and have always felt a kinship with Jim, more than I can explain. Elvis will always be the king of rock and roll. He was a world-class musician in every way. And Nick Cave is amazing. Such a brilliant, original figure, with no compromise in his art.

WT: You've were known for your vocal abilities long before you released GSDD's debut album. What advice would you give to aspiring musicians?

GS: Sing from your heart. Write from your heart. Follow your heart. Thank you, I appreciate the kind regards about my singing. I've always been more or less a blues-based singer, so I was never a good operatic metal singer guy. I just sing from my soul and let it be real and natural. I always tell people to sing in what style comes naturally to you, with no strain, with ease, so that you find your own style and just be real.

WT: Tell me about the tribute album called F.T.W.: A Tribute to Gideon Smith.

GS: Over the years, I had recorded versions of other artist's songs for tribute albums, mostly the ones released by Small Stone. I never thought there would be one to me, so that was so magical. As the years went by, from time to time I knew bands were covering my songs too. Since my music had gotten all over so many different music scenes from all walks of life, the covers were really diverse and interesting to hear. The first band I ever heard cover one of my songs was a French band, HK Family, that did a punk/ska reggae version of "Whisky Devil", which just blew my mind because it was so amazing. I was so honored. The CD is a gift to my life story and I am beyond honored that other artists out there, whoever they are, played their own versions of my songs.

WT: What song of yours is closest to your heart and why?

GS: All of them come from my spirit somehow. In hindsight, I will name a few that stand out to me now: From the first album, "She is Venus" and "Wish You Were Mine" - the songs Mike and I played on acoustic guitar sitting around the house during that time were really magical. From the second, "The Wolf Will Survive", "Way of the Outlaw", "Shimmering Rain","Daughter of the Moon" and "Lay Me down in Ecstasy". From the third album, "Black Fire" and "South". "South" because it represents such a deep-running, river of love, as two people deal with their challenges, but their love for each other is greater. The song "Shimmering Rain" because it's all about true passion and how when you're in the ecstasy of love, time seems to stop - how beauty can put time on pause, as the world goes still. "Lay Me down in Ecstasy" because it's my one pure, transcended, cosmic love song. Many things inspire many songs, but I think while you can draw bad ass songs from anger and other emotions, songs about passion are my favorites.

WT: Given that your music has been so diverse over the years with classic rock, blues, and goth influences, it wasn't surprising when you revealed your newest project, the doom metal-influenced Cemetery Crows. What inspired you to do the record, and had you wanted to do a doom record long?

GS: Cemetery Crows started as a side project for fun, just for satisfaction in the genre. Like everyone who digs doom, it all starts with Sabbath. Cemetery Crows somehow grew from doom to psychedelia, blues and gothic all at the same time. Because the initial four-song demo Wolves of Desire was so much fun and people were psyched about it, I decided to devote more time to it and expand on the sound. I am recording new CC and adding some bad ass musicians to join me in the line-up and the result is more Zeppelin, Sabbath, delta blues sounding. Cemetery Crows started as I needed to get my doom blues jam on and ended up being super-trippy and throwing a little shadow on the midnight and sunrise, when all kinds of fun things happen. It was basically an experiment that grew into something bigger by natural evolution of groove. It's definitely elemental sounding; an earthy, forest band. Take from it what you will. It's very raw and honest music that comes down like a falling black feather as the crows fly. I don't consider it evil sounding at all. It's like music notes colored dark purple or bright silver, mixed in with the blackness; a rhythmic, passionate music which is why the sound becomes addictive to some. Many people who have heard it tell us they find the sound addictive. It's like cerebral catharsis. It's a caress of crushing riffage but with ancient elemental soul. As heavy as it is, it's actually relaxing music but very primal. The future waits and the crows will fly. Stay tuned and keep your eyes on the moonrise.

WT: Thanks, Gideon for talking with me today. You are a true inspiration. May you triumph in all your future endeavors.

GS: Thank you to you, Angela for the interview and always keeping up with me. I send much respect and big appreciation your way for all the kindness and respect you show me. Shine like a supernova! Music speaks the language of the soul.

For more info and news on Gideon's work visit his official webpage www.gideonsmith.net.