Συνέντευξη: The Mongrelettes

[Άντα Λαμπάρα, Βαγγέλης Χαλικιάς - 07/05/12]

Μπορεί το Rock 'n' Roll να θεωρείται ανδρική υπόθεση αλλά πάντα υπήρχε χώρος για γυναικείες παρουσίες, γυναικείες μπάντες, και ροκ περσόνες. Πολλές φιγούρες γένους θηλυκού με έντονη αύρα και παρουσία σκέφτηκαν με μουσικό τρόπο και φλέρταραν με τις νότες.

Πολλές απ' αυτές μάλιστα, με όπλο τους τη μουσική άλλαξαν με τρόπο εμφατικό μια ολόκληρη φιλοσοφία και στάση ζωής. Οι Mongrelettes είναι σχεδόν μια θηλυκή μπάντα που αποτελείται από τέσσερα δροσερά κορίτσια και ένα σύμμαχο τους, τον Titto.

Η μουσική τους είναι ένα δυναμικό μέσο επικοινωνίας που μέσα απ' αυτό ανασύρουν την αναβίωση του γκαράζ της δεκαετίας του '60 μέσα από τη ματιά του σήμερα. Αλλά καλύτερα να μας μιλήσουν οι Mongrelettes, για το πώς χειρίζονται τα μουσικά τους συναισθήματα:

Άντα: Αρχικά, υπήρχε στο μυαλό σας η δημιουργία μιας αποκλειστικά γυναικείας μπάντας ή το line-up προέκυψε τυχαία; Και πότε προέκυψε;

Μαρίκα: Η ιδέα μιας γυναικείας μπάντας στριφογύριζε στο μυαλό μου αρκετό καιρό πριν τις Mongrelettes. Το είχα συζητήσει με τον Χρήστο και είχε ενθουσιαστεί. Οπότε, όταν η ευκαιρία παρουσιάστηκε, πρότεινα στη Μαριλένα να παίξει τύμπανα. Με την Πέννυ γνωριστήκαμε μια βραδιά στο Play στην Αγ. Παρασκευή, το καλοκαίρι του 2009. Αμέσως «κολλήσαμε» και οι τέσσερεις. Το φθινόπωρο αρχίσαμε τις πρώτες πρόβες χωρίς κιθάρα και μετά, όταν ήρθε η Μαριλού, το σχήμα ολοκληρώθηκε. Η χημεία μεταξύ μας είναι πολύ έντονη. Λειτουργούμε σαν ένα σώμα και όσο περνάει ο καιρός το δέσιμο γίνεται όλο και πιο έντονο.

Πέννυ: Ποτέ δεν μου είχε περάσει από το μυαλό η ιδέα μιας γυναικείας μπάντας με πλήκτρα. Όταν γνώρισα τον Χρήστο και μου το ανέφερε, ήμουνα λίγο επιφυλακτική στην αρχή αλλά τελικά προέκυψε κάτι πολύ όμορφο, αυθόρμητο και χωρίς πίεση. 

Μαριλένα: Η ιδέα της γυναικείας μπάντας τριγύριζε στο κεφάλι μου για αρκετό καιρό πριν μου προταθεί από τη Μαρίκα, απλά δεν είχε τύχει να μαζευτούμε ως τότε κοπέλες που να παίζουν διάφορα όργανα, αν και είχε συζητηθεί. Ειδικά κιόλας η ιδέα της μπάντας με γκαράζ ήχο, ήταν άκρως δελεαστική για μένα, καθώς μεγάλωσα με αυτή τη μουσική κατά κάποιο τρόπο. Παρόλο που δεν έπαιζα και πολύ τότε ακόμα (το 2009 ήμουνα σχετικά αρχάρια) δέχτηκα με ενθουσιασμό αλλά και αρκετή ανασφάλεια λόγω της απειρίας μου. Με τον καιρό όμως έμαθα να παίζω μαζί με τα παιδιά και στην ουσία ήταν ένα από τα καλύτερα μαθήματα που πήρα και ακόμα παίρνω.

Μαριλού: Η ιδέα μιας γυναικείας μπάντας προέκυψε, έτυχε! Θα μπορούσε να πει κανείς ότι σε μια μπάντα με τέσσερεις γυναίκες και έναν άντρα - τον καημένο κ.τ.λ. - δύσκολα βρίσκεις τις ισορροπίες, αλλά κάθε άλλο. Ήρθε και έδεσε το γλυκό!

Άντα: Το να ξεδιπλώνετε τα μουσικά σας συναισθήματα και την φαντασία σας  μέσα από την μπάντα είναι ένας τρόπος έκφρασης για εσάς;

Μαρίκα: Σίγουρα. Θεωρούμε τους εαυτούς μας τυχερούς που η μουσική μας συνοδεύει καθημερινά στη ζωή μας. Η απόλυτη ελευθερία είναι να μπορείς να μετατρέπεις σε νότες τις σκέψεις σου. Για μας, η μουσική γραφή δεν υπακούει σε κανόνες. Οδηγοί είναι το συναίσθημα, η φαντασία, ο αυθορμητισμός, ο πειραματισμός. Όταν παίζουμε μαζί απελευθερωνόμαστε! Είναι ένα είδος αυτο-ανάλυσης και αυτο-εξιλέωσης. Η μουσική μας απομακρύνει και μας συνδέει ταυτόχρονα με την πραγματικότητα. Είναι, όπως έλεγε και ο Μπετόβεν, ο μεσάζοντας μεταξύ της πνευματικής και της αισθησιακής ζωής (!).

Πέννυ: Είναι, και ειδικά μετά από ένα χρονικό διάστημα που όλες οι μπάντες θεωρώ ότι χρειάζονται για να «δέσουν». Όταν φτάνεις σ’ αυτό το σημείο είναι η αρχή των πάντων. Μπορείς να αφεθείς ελεύθερος και να εκφράσεις το κάθε σου συναίσθημα: χαρά, ενθουσιασμό, έρωτα, λύπη, τα πάντα… Πιστεύω ότι αυτός είναι και ένας βασικός παράγοντας - εκτός από τα άτομα εννοείται - που ενώνει μια μπάντα.

Μαριλένα: η απάντηση είναι σαφέστατα ναι, αν και προϋπόθεση γι’ αυτό είναι να είναι τέτοια η ατμόσφαιρα μέσα στο γκρουπ που να υποστηρίζει μια τέτοια έκφραση και να υπάρχει χώρος και διάθεση για να αναπτυχθούν οι ιδέες που θα πέσουν στο τραπέζι. 

Μαριλού: Εννοείται ότι μέσα από τη μουσική έχεις τη δυνατότητα να βγάλεις τα εσώψυχά σου, τις σκέψεις και τα όνειρά σου. Στη συγκεκριμένη μπάντα, πολλές φορές καταφέρνουμε να συντονίσουμε τις δυνάμεις μας και να δημιουργήσουμε κάτι που αγγίζει όλους μας.   

Βαγγέλης: Το 2011 κυκλοφορήσατε την πρώτη σας δουλειά, το 7" Mon Mec à Moi από τη Fuzz Overdose Records. Πώς προέκυψε αυτό το 7" και με ποια κριτήρια έγινε η επιλογή των τεσσάρων τραγουδιών που το αποτελούν;

Μαρίκα: Είχαμε ήδη αρχίσει να παίζουμε μαζί κάποιους μήνες και αποφασίσαμε να καταγράψουμε το αποτέλεσμα που είχαμε έως τότε σε ένα 7". Επιλέξαμε τα τραγούδια που ήταν περισσότερο ώριμα και που πιστεύουμε ότι αντιπροσωπεύουν τις Mongrelettes ως μπάντα.

Βαγγέλης: Το ότι η Fuzz Overdose Records ανήκει στον Χρήστο Τριάντη, δηλαδή των οργανίστα των Mongrelettes, σας δίνει μια παραπάνω ευκολία στο να κυκλοφορήσετε τη δουλειά σας σε αντίθεση με το να συνεργαζόσασταν με κάποια άλλη δισκογραφική εταιρεία;

Μαρίκα: Φαντάζομαι είναι πιο εύκολο να σε βοηθάει η ίδια σου η οικογένεια! Η Fuzz Overdose έχει δύο βασικά θετικά στοιχεία: πρώτον είναι του Χρήστου (χεχε) και δεύτερον είναι ανεξάρτητη. Αυτό για εμάς είναι πολύ σημαντικό. Για να μπορείς να παράγεις τη μουσική που πραγματικά σε εκφράζει πρέπει να συνεργάζεσαι σαν μπάντα με ανθρώπους που σε αποδέχονται όπως είσαι, που έχουν ανοιχτό πνεύμα και δεν φοβούνται να πάρουν ρίσκα. Επιπλέον, ο Χρήστος, σαν μέλος της μπάντας αντιλαμβάνεται πλήρως το πρότζεκτ 'Mongrelettes' περισσότερο από κάθε άλλον πιθανό συνεργάτη.

Μαριλένα:  Απλά συμπληρώνω στα παραπάνω ότι έτσι όπως έχουν τα πράγματα δισκογραφικά, δεν υπάρχουν και πολλές επιλογές εγχώρια τουλάχιστον, για να κυκλοφορήσουμε κάπου αλλού ένα δίσκο, ίσως μόνο με διαδικασίες 'self release'. Κι αυτό μάλλον και λόγω της φύσης του ήχου και της γενικότερης κατεύθυνσης. Με ξένες εταιρίες δεν έχουμε ασχοληθεί, ούτε έχει γίνει κάποια πρόταση, αλλά δεν θα το απέκλεια για μελλοντικές παραγωγές, αν και εφόσον αυτό είναι μια κοινή επιθυμία και απόφαση και το έχουμε ανάγκη για κάποιους λόγους.

Μαριλού: Το ότι είμαστε στη δισκογραφική του Χρήστου μας δίνει τη δυνατότητα να προωθήσουμε το υλικό μας αυτούσιο, έτσι όπως μας γράφτηκε εξαρχής, χωρίς αλλαγές/μετατροπές ανάλογα με τα κριτήρια άλλων δισκογραφικών εταιρειών.

Άντα: Ποιός γράφει τις συνθέσεις των κομματιών, από τι είναι επηρεασμένη η θεματολογία των στίχων σας και ποιο μέλος της μπάντας τους γράφει;

Μαρίκα: Συνήθως δουλεύουμε πάνω σε συνθέσεις της Μαρίκας ή του Χρήστου. Βέβαια, η ενορχήστρωση είναι πάντα ομαδική δουλειά. Ο κάθε ένας αναλαμβάνει το όργανό του και η μαγιά σιγά-σιγά δένει. Είναι πολύ ενδιαφέρον να μας παρακολουθήσει κανείς να δουλεύουμε ένα καινούριο κομμάτι: φωνές, καταιγισμός ιδεών, γέλια. Το απολαμβάνουμε πραγματικά. Ο συγγραφέας της παρέας, μέχρι στιγμής, είναι η Μαρίκα. Τα κομμάτια μας εμπνέονται γενικά από στιγμές της καθημερινής ζωής. Γράφουμε για την αγάπη, τη μοναξιά, τα «πρέπει» του κοινωνικού κατεστημένου. Γενικά, ερωτήματα που απασχολούν όλους μας.

Μαριλένα:  Η δημιουργική διαδικασία γίνεται με κάποιους τρόπους που συνήθως ακολουθούμε και είναι αρκετά αυθόρμητη και δη συλλογική, κι έτσι το αποτέλεσμα είναι τελείως διαφορετικό από το αν για παράδειγμα ένας έκανε όλη τη δουλειά ή υπήρχε διάθεση για επιβολή μιας άποψης ή ενός μόνο τρόπου. Μπορεί να υπάρχει διάθεση για κάτι καινούριο ή για την απλή και δοκιμασμένη συνταγή του τρία (ή λιγότερα!) ακόρντα, για πιο πρωτόγονο και ακατέργαστο γκαράζ...! Πάντως οι πιθανότητες και οι επιλογές είναι ατελείωτες και νομίζω μας παίρνει να ανοιχτούμε περισσότερο τόσο στη θεματολογία, όσο και στις συνθέσεις.

Βαγγέλης: Αυτό τον καιρό ηχογραφείτε το πρώτο σας άλμπουμ, σωστά; Πείτε μας για αυτό το άλμπουμ. Επίσης, πότε και σε τι μορφή θα κυκλοφορήσει, βινύλιο, cd ή και τα δύο;

Μαρίκα: Το άλμπουμ αυτό θα περιέχει πολλά από τα τραγούδια που παίζουμε στα λάιβ μας εδώ και καιρό. Έχουμε μπει στο στούντιο εδώ και ενάμιση μήνα περίπου και ελπίζουμε το βινύλιο να είναι έτοιμο στα μέσα του φθινοπώρου.

Μαριλένα: Αρχικά σίγουρα σε βινύλιο, αλλά είναι πολύ πιθανό και σε cd εν καιρώ, αναλόγως με τη διανομή. Σίγουρα πάντως θα πάρει αρκετό καιρό να ολοκληρωθεί γιατί ως γνωστόν αυτή δεν είναι η κύρια ασχολία μας, αλλά στοχεύουμε στο να βγει μέσα στο 2012...

Βαγγέλης: Ποιο είναι το μουσικό σας παρελθόν; Η Μαρία απ' ό,τι γνωρίζω έχει τραγουδήσει και σε μια άλλη γκαράζ μπάντα, τους B-Sides, ενώ ο Χρήστος στους Teddy Boys From The Crypt και τους Psychics. Οι υπόλοιπες είχατε ανάλογες εμπειρίες;

Πέννυ: Από τότε που ξεκίνησα να παίζω έχω υπάρξει σε διάφορα σχήματα, άλλοτε φιλικά, άλλοτε γιατί υπήρχε έλλειψη μπασίστα αλλά προέκυπτε και φιλική σχέση μετά εννοείται. Απλά πάντα κάτι τύχαινε και δεν μας προέκυπτε να συνεχίσουμε. Από μουσικές παίζαμε classic rock και blues κυρίως. Είναι η πρώτη μου επαφή με το συγκεκριμένο είδος και μπορώ να πω ότι είμαι καταενθουσιασμένη.

Μαριλένα: Τα μουσικά ερεθίσματα νομίζω τα έχω από τότε που γεννήθηκα. Μέσα στο σπίτι υπήρχε πάντα πολλή και καλή μουσική, δίσκοι κ.λπ. και σε μικρή ηλικία είχα ασχοληθεί με το πιάνο. Αλλά τελικά με κέρδισε ο χορός - μια πλευρά της μουσικής κατ' εμέ και αντίστροφα. Οπότε και πάλι μέσα εκεί ήμουν. Ως σπουδάστρια στην ΚΣΟΤ έκανα ιστορία μουσικής και ρυθμική και πολλά άλλα που μπορείς να πεις ότι ήταν μουσική παιδεία. Ήταν πολύ αργότερα βέβαια όταν μου ήρθε μια αλλοπρόσαλλη αναλαμπή να ξεκινήσω ντραμς - πριν 5 χρόνια περίπου. Λίγο μετά συνάντησα τις Mongrelettes, όπως και τους Bruised Lee των οποίων είμαι επίσης μέλος, ένα σχήμα με επιρροές από διάφορες «ταμπέλες» όπως ψυχεδέλεια, noise rock, kraut, drone, doom, free jazz/impov (όλα αυτά σε ένα τρελό ανακάτεμα), οι οποίοι ξεκίνησαν περίπου ένα χρόνο πριν τις Mongrelettes.

Μαριλού: Γενικώς όλοι στο συγκρότημα έχουμε μουσικά βιώματα από νεαρή ηλικία. Η πρώτη επαφή μας σίγουρα είναι από την κοιλιά της μαμάς μας. Έπειτα, συμμετοχή σε σχολικά, πανεπιστημιακά συγκροτηματάκια αλλά κυρίως παίξιμο στο σπίτι παρέα με το αγαπημένο μας συγκρότημα.

Βαγγέλης: Το Γενάρη του 2010, λίγους μήνες αφού μαζευτήκατε ως μπάντα, ανοίξατε τη συναυλία των γερμανών Magnificent Brotherhood στο Ροντέο στην πρώτη σας ζωντανή εμφάνιση.  Ακολούθησαν αρκετά λάιβ με ελληνικά και ξένα συγκροτήματα και πριν λίγους μήνες εμφανιστήκατε για πρώτη φορά σε μεγάλο κοινό ανεβαίνοντας στη σκηνή του Gagarin πριν τους Fall. Πώς ήταν αυτή η εμπειρία;

Μαρίκα: Ήταν πραγματικά μια πολύ ωραία στιγμή. Για πρώτη φορά εμφανιστήκαμε μπροστά σε μεγάλο κοινό, το οποίο δεν ήταν απαραίτητα εξοικειωμένο με τη μουσική μας. Γενικά πήραμε θετικό feedback και αυτό λειτούργησε ως έναυσμα για να προσφέρουμε κάτι καλύτερο. Το λάιβ το ευχαριστηθήκαμε όλοι μας, ιδίως όταν το κοινό μας ακολούθησε.

Πέννυ: Όλα τα λάιβ πιστεύω είναι ξεχωριστά. Το συγκεκριμένο λάιβ στο Gagarin ήταν πολύ ωραία εμπειρία. Η προετοιμασία και αναμονή για τη συναυλία, το κατά τη διάρκεια και το μετά ήταν όλα μοναδικά και υπήρχε πιστεύω συναίσθημα ευτυχίας σε όλα τα στάδια.

Μαριλένα: Οι Fall πρέπει να ήρθαν με ελικόπτερο... οπότε είχαμε το μεγάλο καμαρίνι δικό μας! Λίγο σαν περίεργο όνειρο ήταν γενικά. Είχαμε ένα σχετικό άγχος κ.λπ. αλλά νομίζω, επειδή είχαμε αποφασίσει πως ότι και να γίνει εμείς θα παίξουμε σα να είμαστε μέσα σε ένα μικρό και ζεστό χώρο, έτσι η ενέργεια συμπυκνώθηκε και περάσαμε καλά, με αρκετά καλή αποδοχή από το κοινό.

Μαριλού: Επιτέλους παίξαμε σε ένα χώρο που μπορεί να υποστηρίξει ένα σωστά στημένο λάιβ! Δυνατή εμπειρία!! Άντε, κάθε χρόνο και καλύτερα!

Βαγγέλης: Η 12^η του Μάη είναι φαντάζομαι μια μεγάλη βραδιά για σας, αφού οι Mongrelettes θα ανέβουν για μια ακόμα φορά στη σκηνή του Gagarin, αυτή τη φορά για να προετοιμάσουν το κοινό για τους μεγάλους Fuzztones. Πώς αισθάνεστε για τη συγκεκριμένη βραδιά και πώς προέκυψε η συγκεκριμένη συναυλία;

Μαρίκα: Επικοινώνησαν τα παιδιά από το Gagarin και μας πρότειναν να ανοίξουμε τη συναυλία. Εννοείται πως ενθουσιαστήκαμε! Είναι πολύ αναζωογονητικό να παίζεις για μεγάλο κοινό και να προλογίζεις εκρηκτικά ονόματα της γκαραζοσκηνής! Χεχε! Αναμένουμε το λάιβ με τρέλα!!!!

Πέννυ: Πιστεύω ότι θα περάσουμε (μπάντα και κοινό) τέλεια. Τους Fuzztones τους είχα δει πέρσι στο ίδιο μέρος και την επόμενη μέρα σηκώθηκα με αυχενικό οπότε καταλαβαίνετε και πώς νιώθουμε που θα κάνουμε το opening.

Μαριλού: Ελπίζω να παίξουμε με πολύ κέφι και όρεξη. Η ανταπόκριση του κοινού σίγουρα μπορεί να επηρεάσει το παίξιμό μας αλλά και το feeling μας πάνω στη σκηνή. Ευελπιστώ ότι θα μπορέσουμε να ικανοποιήσουμε τις προσδοκίες του κοινού.   

Βαγγέλης: Τι γνώμη έχετε για τους Fuzztones;

Μαρίκα: Πρωτεργάτες της αναβίωσης του γκαράζ, των οποίων ο ήχος επηρέασε πολλά συγκροτήματα των τελευταίων δεκαετιών.

Μαριλένα: Πέρα από τα γνωστά για μένα οι Fuzztones είναι κάτι σαν σύμβολο αυτού του μουσικού είδους, καλώς ή κακώς βέβαια σε απόλυτη σύνδεση με τη σκηνή του '80 και μια αρκετά πιο dark αισθητική, μακριά από αυτή των 60s, ή από την αναβίωση που συντελείται τώρα στην Αμερική και αλλού. Όπως και να’χει σεβασμός και τιμή μου που θα παίξω μαζί τους. Τους άκουγα στα 16-17 σε κασέτες γραμμένες από φίλους!

Άντα: Ξεχωρίζετε κάποιο αντρικό ή γυναικείο group και κάποια αντρική ή γυναικεία παρουσία;

Μαρίκα: Ακούμε πολλά πράγματα, υποστηρίζουμε την ελληνική γκαράζ - και όχι μόνο - σκηνή, και λατρεύουμε τις συναυλίες. Σίγουρα, ο κάθε ένας από εμάς έχει τους μουσικούς του ήρωες - κάτι σαν τους φανταστικούς φίλους των παιδιών - αλλά το να ονομάσεις είναι πολύ δύσκολο. Το πρωί μπορεί να ξυπνήσεις με Beau Brummels, το μεσημέρι να ακούσεις Billie Holiday, να πιεις τον απογευματινό σου καφέ με Mozart και να τα σπάσεις το βράδυ με Sepultura… άντε γεια! (σσ. πώς;!!)

Πέννυ: Πολλά και διάφορα. Μη ξεχαστώ πάλι με τους Black Sabbath. Λατρεύω τους Seeds, τους Music Machine και άλλα πάρα πολλά. Ακούω πολλά είδη όπως και τα υπόλοιπα παιδιά της μπάντας. Αν αρχίσω να ονοματίζω όλα τα γκρουπ θα πάρει καμιά σελίδα.

Μαριλένα: Είναι δύσκολο να διαλέξεις και να ξεχωρίσεις, κι επειδή δεν ακούμε μόνο γκαράζ μουσική. Aπλά θα αναφερθώ σε γυναίκες σύμβολα του rock'n'roll στο σπάνιο πόστο των τυμπάνων, που αποτελούν για μένα πηγή έμπνευσης και θαυμασμού και που λίγες φορές αναφέρεται και ασχολείται κανείς μαζί τους... Maureen Tucker (Velvet Underground), Yoshimi (Boredoms), Georgia Hubley (Yo La Tengo), Cindy Blackman (Lenny Kravitz) και όσες έπαιξαν στις θρυλικές γυναικείες μπάντες Slits και Raincoats.

Μαριλού: Δύσκολη ερώτηση. Ανάλογα με τα ακούσματά μου αυτή την εποχή (2-3 μήνες), θα απαντήσω αναλόγως: Mutemath για σύνθεση και παίξιμο, Tool/Perfect Circle και Foo Fighters για τα ξεσπάσματά τους, Tori Amos και Björk για την ιδιαιτερότητά τους και Air και Groove Armada για κάτι ηλεκτρονικό/ ατμοσφαιρικό.   

Άντα: Υπάρχουν σχέδια για περιοδεία ή κάποιες συναυλίες για να υποστηρίξετε το νέο άλμπουμ σας;

Μαρίκα: Για περιοδεία σίγουρα όχι για τους επόμενους μήνες και αυτό γιατί έχουμε ευχάριστα στην μπάντα! Μια από μας θα γίνει ΚΑΙ μαμά. Oπότε για λίγο καιρό θα το πάμε χαλαρά. Βλέποντας και κάνοντας από την επόμενη χρονιά που θα’χει βγει και το LP!

Μαριλού: Θα δείξει. Μια από εμάς σήμερα-αύριο θα είναι κάποια άλλη και βλέπουμε!!  

Βαγγέλης: Την επόμενη μέρα από τη συναυλία έχουμε εκλογές, θέλετε να κάνετε κάποιο σχόλιο για τις φετινές εκλογές και την κατάσταση που επικρατεί στη χώρα γενικότερα;

Μαρίκα: «Each candidate behaved well in the hope of being judged worthy of election. However, this system was disastrous when the city had become corrupt. For then it was not the most virtuous but the most powerful who stood for election, and the weak, even if virtuous, were too frightened to run for office» (Machiavelli).

Πέννυ: Απλά να δώσω μια ευχή. Μακάρι να καταφέρουμε να ξεκινήσουμε από την αρχή, σε διαφορετικές βάσεις και να δούμε πραγματικές αξίες να εφαρμόζονται γιατί η κατάσταση έχει τελματωθεί και ο κόσμος έχει πελαγώσει. Θέλω να δω στο μέλλον τα νεότερα παιδιά να μπορούν να αξιοποιήσουν τα ταλέντα τους, τη μόρφωσή τους και να ανταμειφθεί ο κόπος τους.

Μαριλένα: Η κατάσταση επιβάλλει να είμαστε τολμηροί, σοβαροί, υπεύθυνοι και σε καμμία περίπτωση «μια από τα ίδια» στις επιλογές μας. Τα πράγματα έχουν αλλάξει και θα αλλάξουν κι άλλο κι άλλο... Προσωπικά βλέπω την κρίση μόνο σαν κάτι δημιουργικό, ελπιδοφόρο και αφορμή για αλλαγές, παρόλο που έχει κάνει τη ζωή αρκετών συμπολιτών μας κόλαση. Αλλά ειλικρινά νομίζω ότι επειδή ακριβώς έτσι είναι που χάνουμε την ουσία, χρειάζεται να πάμε πίσω στα πολύ βασικά. Στον άνθρωπο και στο τι πραγματικές (και όχι επινοημένες και επιβεβλημένες) ανάγκες έχει.

Μαριλού: No comments. Waste of time! Ο κάθε ένας πρέπει να προσπαθήσει για το καλό όλων, του συνόλου δηλαδή. Πιστεύει κανείς ότι σαν λαός θα σκεφτούμε ποτέ έτσι; Μακάρι. Για την ώρα όμως θα προσπαθήσει ο κάθε ένας να βολέψει τον εαυτό του, με ό,τι συνεπάγεται αυτό.

Βαγγέλης: Τι μέσα χρησιμοποιείται για να ενημερώνεστε μουσικά;

Μαρίκα: Τώρα, περισσότερο από παλιά, χρησιμοποιούμε το διαδίκτυο.

Μαριλού: Internet και ραδιόφωνο και πού και πού καλωδιακή.

Βαγγέλης: Πώς σας φαίνεται το Wild Thing;

Μαρίκα: Είναι σούπερ. Το παρακολουθούμε ανελλιπώς! (σσ. thanx)

Πέννυ: Μπράβο παίδες.

[Συνέντευξη: Βαγγέλης Χαλικιάς & Άντα Λαμπάρα]