Please John, play for us (Στην Παγίδα του Νόμου)
[Ιλάν Σολομών - 14/05/12]
Χτες το βράδυ, αποφεύγοντας ένα ακόμα πνιγηρό μετεκλογικό τηλεοπτικό forum, ανανέωσα τη σχέση μου μ’ ένα χρόνια ξεχασμένο αλλά πολλαπλά αγαπημένο κινηματογραφικό ποίημα χαμηλού κόστους που απόδειξε στην εποχή του πως δεν χρειάζονται πολλά λεφτά για να δημιουργηθεί ένα διαμαντάκι.
Το πραγματοποίησε το 1986 ο γεννημένος το 1953 στο Οχάϊο Jim Jarmusch, αυτός ο ανανεωτής του ανεξάρτητου αμερικάνικου σινεμά με τις έντονες ευρωπαϊκές σινεφίλ αναφορές, σ’ ένα φίλμ εμπνευσμένο από τα Δύο Λιοντάρια στον Ειρηνικό του 1968 με πρωταγωνιστές τον σαμουράϊ Τοshiro Mifune και τον γερόλυκο Lee Marvin.
Μιλώ για το Down By Law στο οποίο πρωταγωνιστούν ο Tom Waits, που πολλές φορές συμμετείχε στις ταινίες του Τζάρμους με τη μουσική του, το φιλαράκι από την Ιταλία με την αμίμητη, ανεξάντλητη κωμική φλέβα, ο Roberto Begnini, και ο John Lurie, ιδρυτής και leader του πολυμελούς και πολύπλευρου free-funk-jazz συγκροτήματος των Lounge Lizards.
Η σχέση του τελευταίου με τον Τζάρμους διαρκεί από το 1983, όταν τον έχρισε πρωταγωνιστή στην πρώτη πειραματική μικρού μήκους ταινία του, ένα καλοστημένο μονοπλάνο φτιαγμένο πάνω στα «ρετάλια» μήκους 45 λεπτών μιας άλλης ταινίας.
Και η σχέση του Τζάρμους με τη μουσική τέτοια που τον κάνει να ομολογεί ότι αυτή είναι «η πιο αγνή μορφή έκφρασης, η πιο φυσική έκφραση του πολιτισμού, η πιο δεκτική επιρροών από τις άλλες τέχνες». Εξ’ άλλου ο σκηνοθέτης, παλιό μέλος των Del Byzanteers, δεν κρύβει πως θα έπρεπε να είχε γίνει μουσικός, γιατί μία ταινία είναι «μια μακριά και επίπονη δουλειά».
Όλα καλά. Στο τέλος, αραγμένος νωχελικά στον καναπέ ετοίμαζα τα νυχτερινά μου όνειρα όταν θυμήθηκα εκείνο το βράδυ που η μεγάλη απεργία της Δ.Ε.Η. είχε νεκρώσει τη χώρα. Χωρίς ραδιόφωνα, τηλεοράσεις, εφημερίδες, με τις συγκοινωνίες σε αποσύνθεση και τα τρόφιμα να εκπέμπουν S.O.S.
Ανεβαίνοντας στο λόφο αντιμετώπισα το απόλυτο σκοτάδι που κάλυπτε μ' ένα βαρύ πέπλο ολόκληρο το λεκανοπέδιο.
Η αναμονή ήταν ανεξήγητα μεγάλη και τα νεύρα πολλά πάνω στη σκηνή όπου γινόταν μία απελπισμένη προσπάθεια να λειτουργήσει η μικροφωνική εγκατάσταση με το λιγοστό ρεύμα μιας ανεπαρκούς ηλεκτρογεννήτριας που έκανε τους προβολείς να χλωμιάζουν και τα ηχεία να μουγκρίζουν…
Ο John Lurie, αυτή η γνωστή φιγούρα από τις ταινίες του Τζάρμους, σκύβει το μακρόστενο κορμί του και φεύγει βρίζοντας προς τις σκάλες των παρασκηνίων με το σαξόφωνο υπό μάλης, υπό το έκπληκτο βλέμμα των λίγων τολμηρών που αψήφησαν το γενικό black out και είχαν έρθει να τον δουν και να τον ακούσουν στην επεισοδιακή αθηναϊκή «πρώτη» των Lounge Lizards από το Μεγάλο Μήλο. “Fuck! I won't play”, απειλεί.
Και τότε, μια ισχνή απελπισμένη φωνή ακούγεται μέσα από το απογοητευμένο κοινό. Μια μικροκαμωμένη κοπέλα του απευθύνεται διστακτικά: “Please John, play for us.”
O Lurie στρέφεται, την κοιτά νευρικά και δείχνοντάς την φωνάζει: “Ο.Κ.! Ι'll play for YOU!”
Τα επόμενα ελληνικά καλοκαίρια των Lizards ήταν αποθεωτικά. Το θέατρο του Λυκαβηττού γέμιζε ασφυκτικά από το free-funk της καλοδεμένης μπάντας με τα έξοχα κρουστά, τα διπλά σαξόφωνα και τις ηλεκτρισμένες κιθάρες που υπηρετούσαν ένα ευφάνταστο παγκόσμιο μουσικό ιδίωμα. Άραγε, αυτή βρισκόταν εκεί να τo χαρεί;
DOWN BY LAW (Jim Jarmusch / Music by Tom Waits):
I, You, We All Scream for Ice Cream:
