Ghosts of Jupiter - Η επιστροφή του ροκ
[Γιάννης Ζώης - 22/05/12]
Η μεγαλύτερη ικανοποίηση ενός μουσικογραφιά είναι από καιρού εις καιρόν να ανακαλύπτει κάποιο νέο γκρουπ ή κάποιον καλλιτέχνη που πραγματικά να του αρέσει – όχι να του τον φορτώνουν με ακατάσχετο promotion τα ξένα και ελληνικά media – και που πιστεύει ότι αξίζει τον κόπο να κάνει την όποια σταυροφορία είναι σε θέση να ξεκινήσει για να τον κάνει περισσότερο γνωστό σε φίλους, γνωστούς, αναγνώστες, ακροατές, κ.ο.κ. Θυμάμαι λ.χ. παλιά να ακούμε μαζί με τον Γιώργο Φλωράκη τους Kyuss, πριν τους μάθει ο υπόλοιπος κόσμος και να χαζεύουμε με το πόσο ενδιαφέρον γκρουπ ήταν αυτοί οι μάγκες. Θυμάμαι και κάποιες ανάλογες καταστάσεις με την ομάδα του The Thing...
Έχοντας αυτά στο μυαλό μου με μεγάλη ευχαρίστηση πήρα την πρωτοβουλία να παρουσιάσουμε στο Wild Thing τους αγαπημένους μας φερέλπιδες βοστωνέζους Ghosts of Jupiter. Το συγκρότημα καταστάλαξε σε αυτό το όνομα και την τωρινή του σύνθεση μόλις πριν από ένα εξάμηνο, αν και έπαιζαν μαζί επί χρόνια ως Nate Wilson Band. Τον περασμένο Νοέμβρη παρουσίασαν το πρώτο τους (ομώνυμο) άλμπουμ, το οποίο ηχογράφησαν και προωθούν αποκλειστικά με τις δικές τους δυνάμεις. Για το λόγο αυτό κανείς, εκτός από τον γράφοντα, δεν φαίνεται να τους είχε ξανακούσει εδώ στα μέρη μας κι αυτό - ότι τους βρήκαμε - συνέβη μάλλον από απλή τύχη ή επειδή τα τελευταία χρόνια ο εν λόγω (σσ. ...) έχει αναπτύξει τη διαστροφή να σκαλίζει λιγότερο δημοφιλείς γωνίες του internet. Ωστόσο, η εμπειρία της ανακάλυψής τους ήταν τόσο απρόσμενα καλή, που ο δίσκος τους έχει έκτοτε περίπου μονοπωλήσει στερεοφωνικά, mp3 players και συζητήσεις στο αρχηγείο της «επαναστατικής οργάνωσης» Wild Thing.
Οι Ghosts of Jupiter είναι εξαιρετικοί παίκτες αλλά και πολύ ταλαντούχοι τραγουδοποιοί. Το υλικό τους αβίαστα φέρνει αμέσως στο μυαλό τις ηχογραφήσεις των 70s κατά τρόπο που μάλιστα πείθει και τον πιο δύσπιστο προς τα νέα γκρουπ fan του κλασικού ροκ (σσ. πιθανότατα ετών –άντα/-ήντα και βάλε..., «σειρά μας» δηλαδή σε καραβαναίικους όρους). Και επιπλέον οι τύποι έχουν ξεπεράσει προ πολλού τη φάση των ατέλειωτων τζαμαρισμάτων σε hard rock ιδεούλες και γράφουν κομμάτια που στέκονται δίπλα στα κλασικά.
Για την ιστορία τα μέλη του γκρουπ είναι οι Nate Wilson (τραγούδι, όργανο, μουσική, στίχοι), Adam Terrell (κιθάρα), Johnny Trama (κιθάρα), Tommy Lada (μπάσο) και Tom Arey (ντραμς). Για την πρώτη μας γνωριμία μιλήσαμε με τον Nate Wilson:
WildThing: Μιας και οι Ghosts of Jupiter είναι σχετικά άγνωστοι στη χώρα μας, πες μας λίγα λόγια για την ιστορία του γκρουπ. Ποια είναι τα μέλη του, ποιο είναι το υπόβαθρό τους και η πορεία τους στη μουσική, πώς συνεργαστήκατε και δημιουργήσατε τον ήχο των GOJ;
NateWilson: Όλα τα μέλη των Ghosts of Jupiter προέρχονται από την μουσική σκηνή της Βοστώνης. Οι περισσότεροι δούλευαν στην πόλη και σε περιοδείες ως session μουσικοί για άλλους καλλιτέχνες, από τον Peter Wolf των J Geils Βand, τους G. Love and special sauce, τον Martin Sexton, τους State Radio και άλλους. Γνωριστήκαμε όταν δουλέψαμε σε ένα κλαμπ στο New Hampshire ως house bandˑ στην αρχή δεν κάναμε τίποτα περισσότερο από το να τζαμάρουμε. Αλλά σιγά-σιγά αναπτυχθήκαμε μέσα σε μερικά χρόνια, καθώς μάλιστα έρχονταν και έφευγαν κάποια μέλη και ενώ παράλληλα ασχολιόμασταν και με άλλα πρότζεκτ. Αποφασίσαμε να χρησιμοποιήσουμε το όνομα ‘Ghosts of Jupiter’ όταν αρχίσαμε τις ηχογραφήσεις του τρέχοντος δίσκου μας και έκτοτε τα πράγματα έχουν σταθεροποιηθεί.
WT: Διάβασα ότι στα 90s ήσουν σε μια μπάντα που λεγόταν Percy Hill, που είχε jazzy ήχο και κυκλοφόρησε έξι δίσκους. Κάποιος μάλιστα έγραψε ότι ο ήχος σας έμοιαζε με τους Steely Dan! (σσ. ένα από τα πιο αγαπημένα μου συγκροτήματα) Μιας και οι Percy Hill είναι εξίσου άγνωστοι στο rock ακροατήριο της χώρας μου, μπορείς να μας πεις λίγα πράγματα για αυτούς; Αν και φαντάζομαι ότι οι GOJ είναι ένα αρκετά πιο rock σύνολο...
NW: Οι Percy Hill ήταν ένα συγκρότημα που ξεκίνησα με τον αδελφό μου όταν ήμουν ακόμα στο γυμνάσιο και εκείνος πήγαινε πανεπιστήμιο. Λίγο-πολύ ήμασταν μια κολεγιακή μπάντα, τα πήγαμε καλά στην γύρω περιοχή της Νέας Αγγλίας και κάναμε και μερικές περιοδείες στις ΗΠΑ παίζοντας σε διάφορα φεστιβάλ και σε κλαμπ κ.τ.λ. Ο ήχος τους ήταν σίγουρα διαφορετικός απ’ ό,τι παίζω τώρα, μιας και τότε είχα πολλές jazz αναφορές. Οπότε καταλαβαίνω τις συγκρίσεις με τους Steely Dan. Μείναμε κάτι χρόνια μαζί, κυκλοφορήσαμε μερικά καλά albums αλλά τελικά χώρισαν οι δρόμοι μας.
WT: Αληθεύει ότι κάποτε δούλεψες με τον John Scofield;
NW: Ναι, γνώρισα τον John Scofield όταν έπαιξε στον πρώτο δίσκο των Medeski Martin & Wood, γύρω στο ’98 νομίζω. Τότε έκανε την προσπάθεια να περάσει και στο χώρο του rock και έπαιζε σε πολλά rock φεστιβάλ στην Αμερική. Οι Percy Hill έτυχε να παίζουν σε κάποια από αυτά και γνωριστήκαμε στα παρασκήνια. Αργότερα είχα την τύχη να παίξω μαζί του σε ένα φεστιβάλ όταν ο διοργανωτής μάζεψε μια all-star μπάντα από τους διάφορους μουσικούς που είχαν παίξει εκείνη την ημέρα στο φεστιβάλ. Ήταν ο Scofield, ο μεγάλος ντράμερ Bob Moses που έπαιξε στο άλμπουμ Bright Size Life του Pat Metheny, ο σαξοφωνίστας Karl Denson και ο Oteil Burbridge από τους Allman Brothers. Καθότι ήμουν πιτσιρικάς τότε, ήταν τιμή για μένα να παίξω μαζί τους αλλά και τρομαχτική εμπειρία ταυτόχρονα. Ο 'Sco' (σσ. Scofield) είναι ένα από τα καλύτερα άτομα που έχω γνωρίσει - ευγενικός και γενναιόδωρος.
WT: Ο ήχος του πρώτου σας LP μεταφέρει τον ακροατή στα τέλη των 60s με αρχές 70s όταν κυριαρχούσαν το heavy και το prog rock: από τους Cream στους Mountain, τους Allman Brothers Band, Jo Jo Gunne, Led Zeppelin κ.λπ. Πάνω απ’ όλα ακουγόσαστε πειστικοί γιατί η μουσική σας δεν είναι απλά μια προσπάθεια να αναπαράγετε τα 70s – κάτι που συναντάμε όλο και συχνότερα στις μέρες μας (π.χ. με τους Wolfmother, Black Keys, Radio Moscow, κ.λπ.) – αλλά ένα απίστευτο ταξίδι πίσω στο χρόνο. Και τα τραγούδια και οι μελωδίες στέκονται άνετα δίπλα στα κλασικά τραγούδια. Τι περίεργες καταστάσεις στη ζωή σας παρήγαγαν αυτό το αποτέλεσμα; Πώς πετύχατε εκεί που οι άλλοι αποτυγχάνουν;
NW: Πρώτ’ απ’ όλα ευχαριστούμε και δεχόμαστε τα παραπάνω σαν κομπλιμέντο. Δεν ξεκινήσαμε να δημιουργήσουμε καμιά ρωγμή στο χωροχρόνο, απλά νομίζω ότι ο ήχος του συγκροτήματος βγαίνει φυσιολογικά από αυτό που είμαστε εμείς ως μουσικοί. Με τι μεγαλώσαμε, τι γουστάρουμε κ.λπ. Δεν προσπαθούμε να αντιγράψουμε κάποιον συγκεκριμένα, αλλά τρέφουμε σεβασμό για τους κλασικούς ήχους και δεν νιώθουμε καμμία πίεση να ακουγόμαστε σύγχρονοι ή εμπορικοί.
Μεγάλωσα στα 90s και πραγματικά πιστεύω ότι εκείνη η εποχή ήταν ο Μεσαίωνας του ροκ για την Αμερική. Το MTV και τα μεγάλα labels είχαν τη μουσική σε κεφαλοκλείδωμα και πριν τη διάδοση του internet ήταν αδύνατο να βρεις μουσική που δεν παιζόταν είτε στην τηλεόραση ή στο εμπορικό ραδιόφωνο. Δεν μπορούσα να ταυτιστώ με ό,τι ακουγόταν στο ραδιόφωνο ή το MTV όταν ήμουν μικρός. Όλη μέρα έπαιζαν hair metal, boy bands και χορευτική μουσική, αλλά και όταν εμφανίστηκε το grunge δεν μου έλεγε πολλά πράγματα. Άρχισα να ανακαλύπτω τους σταθμούς που έπαιζαν classic rock που ήταν δημοφιλείς τότε στην Αμερική, αλλά επειδή συνήθως ανήκουν σε μεγάλες εταιρείες παίζουν μόνο με αυστηρό play list, οπότε ακούς μόνο τις επιτυχίες των καλλιτεχνών και σε βάζουν ν’ ακούσεις τρεις πατάτες στο ύφος του John Cougar Mellencamp πριν βάλουν James Gang και άλλα παρόμοια συγκροτήματα (σσ. the right stuff). Για μένα ήταν μια καλή αρχή για να ψάξω τους «άλλους» δίσκους που δεν έπαιζαν στο ραδιόφωνο, όπως Blind Faith, Traffic, Emerson Lake & Palmer, Humble Pie και τα σχετικά. Ακόμη κι αν ήταν γνωστά αυτά τα συγκροτήματα πριν είκοσι χρόνια, για μένα ήταν σαν να εύρισκα χαμένο θησαυρό. Ήταν η μικρή μου «επανάσταση» μιας και τα άλλα παιδιά στο σχολείο μου δεν είχαν ιδέα ποια ήταν αυτά τα συγκροτήματα. Η πρώτη συναυλία που πήγα ήταν στους Jethro Tull στο Mansfield της Μασαχουσέτης κατά τη διάρκεια της περιοδείας τους για την προώθηση του άλμπουμ Crest of a Knave. Όταν το συγκρότημα που έφτιαξα στο γυμνάσιο έπαιξε σε μια battle of the bands, διαγωνιστήκαμε με το “John Barleycorn Must Die” και μας γιουχάρανε αλλά εμείς την καταβρήκαμε!
WT: Σε τι ακριβώς αναφέρεται το όνομά σας; Μήπως είσαστε ‘greek’; (σσ. με την αμερικάνικη έννοια)
NW: Το Ghost of Jupiter είναι ένα νεφέλωμα του αστερισμού της Ύδρας και νομίζω ότι γαμάει σαν όνομα. Είναι και τίτλος ενός τραγουδιού μας, πράγμα που μας βάζει στην ίδια κατηγορία με τους Bad Company και τους Black Sabbath, πράγμα που δε μας χαλάει καθόλου. Νομίζουμε ότι το όνομα ταιριάζει στη μουσική μας μια χαρά.
WT: Θα ‘θελα να μου περιγράψεις τη διαδικασία γραψίματος και ηχογράφησης των τραγουδιών στο συγκρότημα. Ποιος γράφει στίχους, ποιος μουσική, με ποιο τρόπο αναπτύσσετε και τελειοποιείτε τα τραγούδια σας;
NW: Τα τραγούδια τα γράφω εγώ, μουσική και στίχους. Τις περισσότερες φορές ηχογραφώ ένα demo και το στέλνω στους άλλους και μετά, όταν βρεθούμε, συνεργαζόμαστε για την ενορχήστρωση και τη δημιουργία της ατμόσφαιρας του τραγουδιού. Όλα τα μέλη του γκρουπ είναι φανταστικοί μουσικοί και ο καθένας μόνος του ξεχωριστός καλλιτέχνης. Οπότε οι ιδέες που πετάει ο ένας στον άλλο είναι ένα κρίσιμο στάδιο της όλης διαδικασίας. Συνήθως παίζουμε τα νέα κομμάτια για λίγο καιρό στα λάιβ και όταν «ωριμάσουν» μπαίνουμε στο στούντιο για τις τελικές πινελιές.
WT: Θα μπορούσες να περιγράψεις για τους αναγνώστες μας τη θεματολογία των τραγουδιών; Από πού αντλείς έμπνευση για να τα γράψεις; Είναι καλό να γνωρίζουμε λίγο την ιστορία πίσω απ’ τους στίχους στο πρώτο σας άλμπουμ.
NW: Γράφω τραγούδια με βάση τις προσωπικές μου εμπειρίες - πράγματα που είναι τυπικά αντικείμενα για τα οποία όλοι γράφουν: ανεκπλήρωτοι έρωτες, σχέσεις, συγκρούσεις, φιλοσοφία κ.λπ. Συνηθίζω να χρησιμοποιώ πολλές μεταφορές, εν μέρει γιατί μου αρέσει η ιδέα τα τραγούδια μου να ερμηνεύονται από τον καθένα με ξεχωριστό τρόπο αλλά και γιατί είμαι αρκετά κλειστός άνθρωπος και θα προτιμούσα κάποια πράγματα που αναφέρονται σε συγκεκριμένες καταστάσεις να παραμένουν κάπως κρυφά. Επίσης πάντα με έλκυαν στίχοι πιο ποιητικοί ως προς τη φύση τους, όχι οπωσδήποτε κυριολεκτικοί ή ρεαλιστικοί. Πιστεύω ότι σε πολλά ποπ τραγούδια οι στίχοι είναι πολύ ευθείς και προσπαθούν φανερά να βρουν ανταπόκριση μιλώντας για τα πλέον συνηθισμένα πράγματα. Καταλαβαίνω τη δύναμη των θεμάτων που απασχολούν όλους, αλλά δεν μου χρειάζεται να ακούσω ακόμα ένα ερωτικό τραγούδι που είναι σα να γράφτηκε από κάποιον δεκατετράχρονο... Προσπαθώ να σπρώξω τους στίχους μου προς μια πιο καλλιτεχνική κατεύθυνση και να δώσω βάθος στη μουσική.
Τώρα δεν θα ήθελα να προδὠσω το πραγματικό νόημα όλων των τραγουδιών, αλλά θα εξηγήσω κάνα δύο. To “Ghosts of Jupiter” λ.χ. είναι ένα τραγούδι που τη λέει στους ανθρώπους που ασχολούνται με νεοεποχιακές φιλοσοφίες και προκαταλήψεις. Ή το “Paper Roses” μιλάει για την μεταβολή, ιδιαίτερα στις προσωπικές μου καλλιτεχνικές απόπειρες και τις διαφορετικές φάσεις απ’ τις οποίες πέρασα ως τραγουδοποιός.
WT: Η “Yellow Woman” (σσ. του ομότιτλου κομματιού) διαθέτει κάποιο συγκεκριμένο ονοματάκι;
NW: Νναι...
WT: Θα σου άρεσε να χαρακτηρίσεις τη μουσική σας κάπως, λ.χ. ψυχεδελική, stoner, hard rock, κ.τ.λ.; Προσωπικά απέτυχα να καταλήξω σε ένα χαρακτηρισμό. Ακούω λίγο Gregg Allman σε ένα σημείο, μετά λίγο Jethro Tull, κάπου αλλού λίγο Pink Floyd (αλλά όλα όμορφα δεμένα με πολλή μαστοριά). Είναι όπως τα παλιά χρόνια, όταν οι Black Sabbath αποκαλούνταν συγκρότημα 'progressive rock' από τον τύπο. Πιστεύεις ότι οι κατηγοριοποιήσεις - περισσότερο από απλά «ροκ» - τελικά χρειάζονται;
NW: Νομίζω ότι αν ρωτούσες τους περισσότερους μουσικούς το πιο πιθανό είναι ότι θα σου έλεγαν ότι φοβούνται την κατηγοριοποίηση της μουσικής τους και ότι δεν τους αρέσουν γενικώς οι κατηγοριοποιήσεις. Ο άλλος τρόπος να το δεις αυτό όμως είναι ότι πολλοί μουσικοί γουστάρουν να παριστάνουν ότι η μουσική τους δεν υπόκειται σε κατηγοριοποίηση, πράγμα που κατά την άποψή μου είναι μαλακία. Εγώ καταλαβαίνω ότι οι άνθρωποι χρειάζονται κατηγορίες για να περιγράφουν τη μουσική και ότι χρειάζονται σημεία αναφοράς. Διαφορετικά δεν μπορούν να μιλήσουν για τη μουσική, Αν για παράδειγμα κάποιος σε ρωτήσει για ένα συγκρότημα, το πρώτο πράγμα που θα κάνεις είναι να αναφερθείς σε κάποιο είδος μουσικής και μετά να τους συγκρίνεις με κάτι άλλο που αυτός που σε ρώτησε έχει ήδη ακούσει. Και δεν βλέπω κάτι στραβό σε αυτή τη διαδικασία. Το κάνω εγώ ο ίδιος όλη την ώρα. Εκνευρίζομαι από τέτοιες περιγραφές μόνον όταν αυτοί που τις κάνουν ξεφεύγουν πολύ από την πραγματικότητα. Εμάς, μας έχουν κατά καιρούς περιγράψει ως stoner rock, progressive rock, ψυχεδελικούς, νεο-«κλασικό rock» και όλοι αυτοί οι χαρακτηρισμοί δεν με πειράζουν καθόλου. Επιπλέον, αν μας αποκαλούσαν απλά «ροκ», αυτό θα μας τοποθετούσε στην ίδια κατηγορία με τύπους σαν τους Nickelback και τον Rob Thomas και άλλες τέτοιες μαλακίες και αυτό είναι κάτι που δεν θα ήθελα.
WT: Φαίνεται ότι ο μόνος τρόπος να αποκτήσει κανείς το άλμπουμ σας είναι μέσω download από το Amazon, το e-music, κ.τ.λ. Έχει κυκλοφορήσει και κανονικά και πώς μπορεί κανείς να το βρει; (Με ρωτάνε συνέχεια το ίδιο πράγμα τους τελευταίους μήνες όλοι σε όσους έχω μιλήσει για σας).
NW: Αυτή τη στιγμή ο ευκολότερος τρόπος να βρεις το δίσκο είναι σίγουρα από download. Το έχουν με αυτή τη μορφή όλοι οι μεγάλοι retailers, όπως το iTunes, και μπορείς να το κατεβάσεις και από τη σελίδα μας www.ghostsofjupiter.com. Δίσκους μπορείς να παραγείλεις από τη σελίδα μας. Δεν έχουμε ακόμα διεθνή διανομή αλλά είμαστε πρόθυμοι να δώσουμε τη μουσική μας σε οποιονδήποτε θέλει να την ακούσει ανά τον κόσμο.
WT: Τι άλλες ηχογραφήσεις έχετε κάνει μέχρι τώρα; Υπάρχουν σχέδια για επόμενο δίσκο;
NW: Πριν μερικά χρόνια είχαμε ηχογραφήσει ένα άλμπουμ ως Nate Wilson Group. Ήταν μια προηγούμενη εκδοχή του γκρουπ αλλά η μουσική ἠταν παρόμοια με την τωρινή μας μουσική ταυτότητα. Αν σου αρέσουν οι Ghosts of Jupiter, πολύ πιθανόν να σου αρέσει και αυτός ο δίσκος. Εκτός από αυτό είμαστε τώρα στη διαδικασία της ηχογράφησης ενός καινούργιου άλμπουμ, κάτι για το οποίο είμαι πολύ ενθουσιασμένος.
WT: Πώς προωθήσατε το δίσκο σας μέχρι τώρα; Πού παίξατε λάιβ; Έχετε προγραμματίσει συναυλίες για το μέλλον; Τι γίνεται με την Ευρώπη;
NW: Το συγκρότημα είναι ακόμη μια νέα προσπάθεια - έχουμε εμφανιστεί σε συναυλίες ως Ghosts of Jupiter μόνο τους τελευταίους μήνες, από τον περασμένο Νοέμβριο (σσ. το Wild Thing τους βρίσκει στα πρώτα δοντάκια...) Έχουμε κάνει περιοδεία κυρίως στη Νέα Αγγλία και στη Νέα Υόρκη και ψάχνουμε τρόπους να επεκτείνουμε αυτή τη δραστηριότητα. Γουστάρουμε τρελλά να παίξουμε στην Ευρώπη. Έχουμε φίλους που έχουν κάνει περιοδείες στο εξωτερικό και μας είπαν ότι το ακροατήριο εκεί ήταν πολύ δεκτικό. Είμαστε λοιπόν πρόθυμοι να διαδώσουμε τη μουσική μας όπου μπορούμε. Από πλευράς promotion πάντως μέχρι στιγμής είμαστε σε μια DIY κατάσταση. Το άλμπουμ μας το ηχογραφήσαμε με δικά μας έξοδα και το προωθούμε όπως μπορούμε μέσω διαδικτύου και κοινωνικής δικτύωσης. Το γεγονός ότι κάποιος μας ανακάλυψε στην Ελλάδα πάντως δείχνει ότι κάτι καταφέρνουμε κι έτσι. Πρόσφατα κάναμε μια συμφωνία management και μέσω αυτής δουλεύουμε σε ένα ενδιαφέρον πρότζεκτ με το Μουσείο Επιστημών της Βοστώνης. Το άλμπουμ μας θα χρησιμοποιηθεί σαν σάουντρακ για το νέο πρόγραμμα animation στο πλανητάριό τους, μια κατάσταση που μοιάζει με τα παλιά rock’n’roll σόου με λέιζερ που έκαναν με τους Pink Floyd ή τους Led Zeppelin. Ελπίζουμε αυτή τη δουλειά που ξεκίνησε στη Βοστώνη να την προωθήσουμε και σε άλλα πλανητάρια στην Αμερική και αλλού. Είναι μια μεγάλη ευκαιρία και ένας πραγματικά πρωτότυπος τρόπος για να κυκλοφορήσει η μουσική μας.
WT: Τι είδος μουσικής ακούτε αυτόν τον καιρό; Ποιοι ας πούμε ήταν οι αγαπημένοι σου δίσκοι το 2011;
NW: Μ’ αρέσει πολλή μουσική από τη λεγόμενη "indie rock" σκηνή τον τελευταίο καιρό. Λέω «λεγόμενη» γιατί έχω αρχίσει να αναρωτιέμαι τι σημαίνει πια αυτός ο όρος... αλλά πραγματικά γουστάρω μπάντες όπως οι: Fleet Foxes, Tame Impala, Midlake, The Black Angels, Dead Meadow, Grizzly Bear (και το σόλο EP του Daniel Rosen) και οι Blitzen Trapper. Πολλές από αυτές τις μπάντες, σαν τους Ghosts of Jupiter, έχουν τις ίδιες ρίζες στο παρελθόν, κυρίως από πλευράς ήχου, αν και ο καθένας ακολουθεί διαφορετική πορεία.
WT: Θα μπορούσες να μας υποδείξεις κάποιες νέες μπάντες με ήχο παρόμοιο με τους Ghosts of Jupiter, ώστε οι αναγνώστες μας να ψάξουν και το δικό τους υλικό;
NW: Ένα συγκρότημα που μου’ ρχεται τώρα στο μυαλό είναι οι φίλοι μας οι Buffalo Killers, με τους οποίους είχαμε την ευχαρίστηση να περιοδεύσουμε εδώ στην Αμερική. Στο δεύτερο άλμπουμ τους (σσ. το Let It Ride στην Alive Naturalsound, 2008) την παραγωγή έκανε ο Dan Auerbach των Black Keys. Είναι φιλαράκια και φανταστική μπάντα!
WT: Έχεις ακούσει τίποτε για την κρίση στην Ελλάδα; Έχεις κάτι σχετικό να πεις στους έλληνες ρόκερ;
NW: Δυστυχώς, σε ό,τι αφορά την οικονομία και την πολιτική, είμαι γενικά ένα ανενημέρωτο άτομο. Έχω δει πολλές σκηνές ταραχών και έχω ακούσει λίγες πληροφορίες, αρκετά πράγματα πάντως για να καταλάβω ότι η κατάσταση είναι σοβαρή. Οι άνθρωποι ανά τον κόσμο αισθάνονται τις συνέπειες. Δεν πιστεύω ότι έχω τις προδιαγραφές να κάνω κάποιο βαθυστόχατο σχόλιο για το θέμα, αλλά ως μουσικός πιστεύω ότι η μουσική μπορεί να παίξει σημαντικό ρόλο στη ζωή των ανθρώπων σε εποχές κρίσης.
WT: Θα σας άρεσε η ιδέα τα «Φαντάσματα του Δία» (σσ. Ghosts of Jupiter) να έρθουν στην Ελλάδα για μερικά λάιβ, ώστε να σας γνωρίσουν και τα παιδιά του Δία (σσ. εμείς);
NW: Απολύτως!!
Για να δούμε τι μπορεί να γίνει; Πάντως εμείς από το Wild Thing συνιστούμε: (α) να προσπαθήσετε με κάθε τρόπο να βρείτε το δίσκο τους (κατεβάστε τον στην ανάγκη – αν και δεν θα βρείτε τζαμπατζίδικο υλικό), (β) να παρακολουθείτε τη σελίδα μας γιατί σκοπεύουμε να σας πληροφορούμε για ο,τιδήποτε κάνουν.
Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης στα Αγγλικά:
The greatest satisfaction for a music journalist is being able to ‘discover’ from time to time a newcomer in the scene that he really likes - instead of being forced to bother to listen to someone’s music after being bombarded by relentless media hype. Someone whom he believes in enough to attempt starting a ‘crusade’ of sorts to help make him better known to friends, acquaintances, readers, listeners, etc.
With this in mind with great pleasure I took the initiative to present the Wild Thing populace with our new Boston darlings, the Ghosts of Jupiter. The group settled down in this name and its current line-up less than a year ago, having played together as the Nate Wilson Band for some years back (as we are informed). Back in November ’11 they produced their first album, which they recorded and promote based only on their own forces. For this reason, nobody but this writer seems to have heard about them here in our part of the world. The experience of their ‘discovery’ though was so unexpectedly good that their record has since almost monopolized stereos, mp3 players and discussions at the headquarters of the "revolutionary organization” of Wild Thing.
The Ghosts of Jupiter are excellent players and very talented songwriters. Their material effortlessly brings to mind the recordings of the 70s in a way that convinces even the most skeptical toward new groups (usually fans of classic rock). These lads have actually surpassed the stage of endless jamming according to classic hard rock standards - seemingly long ago - and are able to write memorable songs that - yes - can stand up next to the classics.
For the record the current band members are Nate Wilson (vocals, organ, music, lyrics), Adam Terrell (guitar), Johnny Trama (guitar), Tommy Lada (bass) and Tom Arey (drums). For the purpose of introducing them to you we talked to Nate Wilson:
Wild Thing: Since Ghosts of Jupiter are still virtually unknown in our country, I'd like you to tell us the story behind the band. Who are the band members, what's their background and prehistory in music, how did you all come together and create the GOJ sound?
Nate Wilson: All the members of Ghosts of Jupiter have roots in the Boston music scene. Most of the guys have been working around town and on the road as session musicians and hired guns for various people; anyone from Peter Wolf of the J Geils Band, G. Love and special sauce, Martin Sexton, State Radio etc. We got together by doing a weekly residency at a club in New Hampshire and it started off as more a jam session than anything else. It developed slowly over a few years while we were changing members a little bit and people were busy with other projects. But we decided on the name ‘Ghosts of Jupiter’ right around the time we started recording our current record and things have been solid since then.
WT: I've read that you (Nate) were in a band in the 90s called Percy Hill that released six albums and had a jazzy sound - someone wrote something about that band sounding like Steely Dan! (one of my personal all-time favourites). Since Percy Hill is also vastly unknown to rock audiences in my country, can you tell us a few things about them? I have the feeling that GOJ are decidedly more rock oriented though.
NW: Percy Hill was a band that I started with my brother when I was still in high school and he was at the University of New Hampshire. We were more or less a college band - we did very well around New England and were able to tour nationally several times playing festivals and clubs etc. The sound was very different than what I'm up to now for sure, much more jazz influenced which was what I was interested in then. So I can see the Steely Dan comparisons. We were together for a number of years and were able to release a few good albums but eventually went our separate ways.
WT: I've also read that you once worked with John Scofield. Is this true?
NW: Yeah - I got to know John Scofield a little bit back when he made that first record with Medeski Martin and Wood sometime around ‘98 or so I think. He was crossing over and playing a lot of rock festivals in the US. Percy Hill was on a few of those dates and we met back stage. Later I got a chance to play with him on a festival where the promoter assembled kind of an all-star band from some of the different players who performed that day. It was Scofield, the great drummer Bob Moses who played on Pat Metheny's album Bright Size Life, the saxophonist Karl Denson and Oteil Burbridge from the Allman Brothers. I was pretty young at the time and it was a huge honor to be on stage with those guys (and totally terrifying at the same time.) But Sco is truly one of the nicest guys I've ever met - and was very kind and generous.
WT: The sound on your first LP really takes me back to late 60s / early 70s heavy & prog rock: everything from Cream to Mountain, Allman Brothers Band, Jo Jo Gunne, Led Zep. etc. etc. And it's too damn convincing. I'm really having a good time with your music. I mean that the music is not just a nice try to reproduce the 70s - something that we encounter every now and then these days (e.g. with Wolfmother, Black Keys, Radio Moscow, etc.) - but an unbelievable time travel to the era. And the songs and melodies are really good, they stand up to the classic standards. What weird circumstances in your lives produced this result? How do you succeed where everyone else fails?
NW: Well thanks and we certainly take those comparisons as a compliment. We don't set out to try and create a time capsule or anything; I think the sound of the band just comes naturally out of what we're all into musically; what we grew up on, what we dig etc. We don't try to emulate anyone in particular but we certainly all have a ton of reverence for vintage sounds, and we don't let any pressures to sound modern or commercially viable get in the way of what we want to do.
I grew up in the 90s and looking back I honestly think that era was the dark ages for rock music in the US. MTV and the huge record labels had such a strangle hold on everything; and before the internet came along it was nearly impossible to find out about any music that wasn't either on TV, on commercial radio etc. I just couldn't identify with anything that was on MTV or on pop radio stations as a kid. It was all hair metal and boy bands and dance music for a while, and even when grunge came along it really didn't resonate with me. I discovered a lot of music from classic rock radio stations. Classic rock radio has always been a very popular format in the US and even in rural New Hampshire I was able to tune into a few good stations. Those stations are also super corporate and stick to a strict play list; so you'll only get certain hit songs from artists, and you'll have to sift through three crappy John Cougar Mellencamp songs before you hear the James Gang etc. But it was a jumping off point for me and from there I dug deeper into different bands’ catalogs and discovered the stuff they weren't playing on the radio. Blind Faith, Traffic, ELP, Humble Pie... all sorts of stuff. Even though these artists were all well known twenty years before it seemed like discovering lost treasures. And it was kind of an "against the grain" rebellious thing for me since none of the other kids in school had any clue about this stuff. My first concert was Jethro Tull in Mansfield, Mass. when they were on the Crest of a Knave tour. And my high school band got bood off the stage playing “John Barleycorn Must Die” at the battle of the bands! It was awesome.
WT: The name - ‘Ghosts of Jupiter’ - refers to what exactly? You are not greek, are you?
NW: The Ghost of Jupiter is a nebula in the constellation Hydra - which I think is pretty badass. It’s also the name of one of our songs which I guess puts us in the same category as Bad Company and Black Sabbath and I can live with that. We thought the name suited our music well.
WT: I'd like you to tell me a few things about the songwriting / recording process in the GOJ camp. Who writes the lyrics, who writes the music, what is the process of finalizing the songs?
NW: I write the songs; music and lyrics included. I typically record demos of the songs and then send the music out to the other band members and then we get together and collaborate on the arrangement and vibe. Everyone in the band is a fantastic musician and an artist in their own right, so bouncing ideas off each other is a crucial part of the process. We usually play the songs out live a bunch and then hit the studio for the finishing touches.
WT: Can you describe for our readers what are your songs usually about? How do you get the inspiration to write them? It would be nice if you shared with us a little insight about the story behind the songs (each one or all of them) in the first album?
NW: I write songs based on my own experiences - things that are typical subjects that everyone writes about; unrequited love, relationships, conflicts, philosophy etc. I tend to write with a lot of metaphor; partially because I like the idea that songs can be re-interpreted by the listener and partially because I'm a fairly private person and I'd rather obscure a few things than tell you exactly what’s what. I've always been drawn to lyrics that are more poetic in nature and not necessarily literal or mundane. I think too much pop music has lyrics that are right in your face and tries too hard to appeal to the lowest common denominator. I understand the appeal of universal themes but I don't need to hear a love song that sounds like it was written by a 14 year old if you know what I mean. I try to push my lyrics to be artistic in nature and add depth to the music.
I don't want to give away all of the songs, but I'll toss a few out. “Ghosts of Jupiter” is a song that takes some digs at people who are into new age philosophies and superstitions. “Paper Roses” is about change; particularly in my own artistic endeavors and the different phases I've gone through as a songwriter.
WT: Does “Yellow Woman” have a real name?
NW: Yes...
WT: Do you care about characterizing your music somehow, e.g. ‘psychedelic’, ‘stoner’, ‘hard rock’, etc.? I've failed to do so though. I hear a little Gregg Allman here, a little Jethro Tull there, a bit of Pink Floyd somewhere else (but all very well knit together in a masterful way). It's like the old days when Black Sabbath were called 'progressive rock' by the press. Do you feel that categories - other than just plain 'rock' - are necessary?
NW: I think if you asked most musicians they'd probably tell you that they dread categorizing their own music, and that they dislike categories in general. The other side of the coin is that a lot of musicians wax pretentiously about the fact that their music defies categories which is pure bullshit in my opinion. I understand that people need categories to describe music and they need reference points; otherwise we can't actually talk about music. If someone asks you about a band, the first thing you're going to do is reference a genre and then compare them to something they've heard before and I don't see anything wrong with that. I do it myself all the time. The only time I get irritated by descriptions is when people are way off base. We've been described as stoner rock, progressive, psych rock, neo-classic rock and I'm fine with any of those descriptions. Plus; just plain rock leaves us in the same genre as Nickleback and Rob Thomas and a bunch of other shit I'd rather not be associated with.
WT: It seems that the only way for someone to get your album is to download it through Amazon, e-music, etc. Has it been released in any physical format and if so how can one get it? (I get the same question over and over these past few months that I'm preaching the GOJ gospel).
NW: Right now the easiest way to get the record internationally is definitely through digital download. It’s available on all the major retailers like itunes and you can also get it from our website which is www.ghostsofjupiter.com. Physical copies can be ordered from our site too. We don't have distribution abroad quite yet but we'd be eager to get the music to anyone who wants to hear it worldwide.
WT: What other recordings have you done up to now? Are there any plans for a next record?
NW: We have one album we recorded as the Nate Wilson Group a few years back. It’s an earlier incarnation of the band but the music is in a similar vein and if you enjoy Ghosts of Jupiter you'd probably dig that too. Other than that we just have the current record but we are in the process of recording a new album which I'm very excited about.
WT: How have you promoted the album up to now? Where have you appeared live? Do you have any gigs planned for the future? In Europe maybe?
NW: The band is still a relatively new endeavor - we've only been playing gigs as Ghosts of Jupiter since this past November. We've toured mostly throughout New England and New York and we're looking to expand on that soon. We would LOVE to tour in Europe. We've all had friends who have toured overseas and have found very appreciative audiences world wide and we're eager to spread our music anywhere we can. Promotion-wise we've been mostly a do-it-yourself organization so far. Our album was self funded and we've been promoting it as best we can using tools like social media and the internet. I guess someone in Greece can pick up on the album it must be a testament to that in some way. We recently signed a management deal and we're working on something really exciting with the Museum of Science in Boston. Our album will be the soundtrack to a new animation program for their planetarium - something akin to the old rock’n’roll laser light shows they used to do with Pink Floyd or Led Zeppelin. We're looking to get it started in Boston and hopefully send it off to other planetariums in the US and maybe even around the world. It's a really great opportunity and a totally out of the box kind of way to release our music.
WT: What kind of music are you listening to these days? Which were your favourite records in 2011?
NW: I like a lot of the music coming out of the so called "indie rock" scene these days. I put that in quotations only because I'm starting to wonder what that term really means anymore... but I really dig bands like Fleet Foxes, Tame Impala, Midlake, The Black Angels, Dead Meadow, Grizzly Bear (and Daniel Rosen's solo EP), Blitzen Trapper. A lot of these bands, like Ghosts of Jupiter, have some roots in the past especially sonically although they all take their own twists of course.
WT: Can you point out for us any new bands that sound a little like GOJ, so that our readers can try to find their stuff?
NW: The one band that jumps to my mind that you might not know about is our friends the Buffalo Killers who we've had the pleasure of touring with here in the US. Their second album was produced by Dan Auerbach of the Black Keys. They're good friends and a phenomenal band!
WT: Do you know anything about the crisis that Greece is facing nowadays? Have you got anything to say to rock'n'roll people in Greece?
NW: I'm unfortunately a fairly uninformed person when it comes to economics and politics. I've seen lots of clips of rioting and heard little bits and pieces of information - enough to know that the situation is severe. People are feeling the effects around the world for sure. I don't feel qualified to comment too deeply but I will say that as a musician I have a lot of respect for the role that music can play for people.
WT: Would you like to come to Greece for some gigs so that the Children of Jupiter get to know you?
NW: Absolutely!!
Erm... we’ll see what we can do. In the meantime, dear readers, Wild Thing proposes: (a) Get their alb at any cost! (b) Stay tuned to this page; we’ll try to keep up with these guys.
Ghosts of Jupiter: Play It Blind (video)
