C-46 #1

Molly Nilsson

Γεννήθηκε στη Σουηδία αλλά εδώ και μερικά χρόνια μένει μόνιμα στο Βερολίνο. Έχει κιόλας κυκλοφορήσει τρία albums, σε βινύλιο και CD με εξώφυλλα φτιαγμένα στο χέρι. Χρησιμοποιεί παλιά αναλογικά synthesizers από τη δεκαετία του '80, όπως αυτά που έπαιζε η Anne Clark. Ο ήχος δεν έχει μεγάλες διαφορές, μόνο που εκεί που η Clark απήγγελε, η Molly τραγουδάει. Όμως δεν είναι αυτή η κύρια διαφορά τους: Η Anne Clark είχε πάντα έναν υπόγειο κυνισμό που την έκανε να ξεχωρίζει ανάμεσα στις γυναικείες προσεγγίσεις και που την έφερνε κοντά στη Laurie Anderson. Αντίθετα, η Molly είναι ιδιαίτερα ρομαντική και απλώνει τις μελωδίες της απαλά και αθόρυβα, περίπου όπως πέφτει το χιόνι στη σκανδιναβική ύπαιθρο.

Πρόσφατα, ο John Maus διασκεύασε το "Hey Moon", ένα τραγούδι από τον πρώτο δίσκο της Nilsson, πράγμα που την έκανε γνωστή στην Αμερική, όπου και περιόδευσε τον προηγούμενο Νοέμβριο με επιτυχία.

Η Molly Nilsson κυκλοφόρησε ανάμεσα στον δεύτερο και τον τρίτο δίσκο της μία κασέτα που περιλαμβάνει τραγούδια από τα δύο πρώτα albums σε μόλις 100 κόπιες. Η κασέτα, προς μεγάλη της έκπληξη, κινήθηκε γρηγορότερα από τα LP της και εξαντλήθηκε μέσα σε τρεις μήνες. Τώρα επανακυκλοφορεί σε άλλες 100 κόπιες από την προσωπική της εταιρεία, την Dark Skies Association (http://www.darkskiesassociation.org/) σε πολύ χαμηλή - ακόμα - τιμή.

nick nicely

Το πραγματικό του όνομα είναι Nickolas Laurien, πήρε το ψευδώνυμό του σε παιδική ηλικία, όταν ένας συμμαθητής του μίλησε με αγένεια και κάποιος άλλος ανέλαβε να τον υπερασπιστεί: “Ask it now from Nick, nicely ”. Από τότε ξέχασε το κανονικό του όνομα και απαίτησε να μην γράφονται με κεφαλαία τα αρχικά του ονόματος και του επιθέτου του.

Ο nicely εμφανίστηκε στη μουσική σκηνή το 1979 και θεωρήθηκε από νωρίς ένας μουσικός με ιδιαίτερο ταλέντο και πολύ μέλλον. Το 1980 κυκλοφόρησε το πρώτο του single και με καθυστέρηση δύο χρόνων, το δεύτερο. Κάτι όμως οι ατυχίες και κάτι οι παραξενιές του, τα πράγματα έμειναν εκεί. Το πρώτο single βγήκε στη δική του εταιρεία, τη Voxette και πήρε πολύ καλές κριτικές. Το δεύτερο ήταν να βγει από την ΕΜΙ τρεις μήνες αργότερα, αλλά ο nick δούλευε και ξαναδούλευε το υλικό επειδή άλλοτε ο ήχος της κιθάρας κι άλλοτε ο ήχος των τυμπάνων δεν του άρεσαν. Έτσι, τελικά ο δίσκος βγήκε το 1982 και η ΕΜΙ δεν έδωσε ιδιαίτερη προσοχή στο υλικό με αποτέλεσμα να πάει άπατο. Επιπλέον ο nicely είχε καταχρεωθεί για να ξεπληρώσει το studio των ηχογραφήσεων και μόλις τα κατάφερε, αποσύρθηκε από τη μουσική σκηνή και συνέχισε να γράφει μόνος στο σπίτι.

Είκοσι δύο χρόνια αργότερα κυκλοφόρησε ένα CD που περιλάμβανε το υλικό από τα singles αλλά και πολλά από τα τραγούδια που ο συνθέτης έγραφε εν κρυπτώ τα προηγούμενα χρόνια. Το CD επανεκδόθηκε άλλες δύο φορές από διαφορετικές εταιρείες που περίμεναν ότι επιτέλους ο Άγγλος μουσικός θα τους παραδώσει την καινούργια του δουλειά, πράγμα που ποτέ δεν έκανε.

Η μουσική του έχει πολλά στοιχεία από την ψυχεδέλεια των sixties αλλά και με πολλές αναφορές στα eighties. Σε αρκετούς μπορεί να θυμίσει Paul Roland, μόνο που ο Roland (με τον οποίο δούλεψαν μαζί) θεωρεί τον nicely μία από τις βασικές επιρροές του. Από τον nick nicely έχουν επηρεαστεί κατά τα λεγόμενά τους οι XTC (ειδικά στο project τους Dukes Of Stratosphear), ο Bevis Frond, ο Robyn Hitchcock και ο Robert Wyatt.

Η νέα δουλειά του nicely κυκλοφόρησε μόλις το 2011 και μάλιστα μόνο σε κασέτα και σε 250 αντίτυπα από την αμερικάνικη εταιρεία Burger Records (http://www.burgerrecords.org/). Λέγεται Lysergia και περιλαμβάνει ολόκληρη τη νέα αυτοσχεδιαστική ψυχεδελική οπτική του nicely. Η κασέτα είναι ήδη πολύ σπάνια και θα χρειαστεί χρόνο, κόπο και χρήμα να την αποκτήσετε. Τα αξίζει και τα τρία, πάντως...

Porcupine Tree

O Steven Wilson είναι μία από τις πιο ενδιαφέρουσες περιπτώσεις στην ιστορία του rock. Έχει δημιουργήσει πολλά σχήματα (Porcupine Tree, No Man, Bass Communion, I.E.M., Blackfield) κι έχει κυκλοφορήσει μαζί τους δεκάδες albums. Παίζει σχεδόν όλα τα όργανα, είναι ηχολήπτης, παραγωγός, κάνει mastering, έχει δική του δισκογραφική και πολλές καταπληκτικές ιδέες για το πακετάρισμα των δίσκων του.

Από νωρίς έδειξε ιδιαίτερη αγάπη στις κασέτες και κυκλοφόρησε τις πρώτες δουλειές του σ' αυτή τη μορφή. Εκείνες οι πρώτες δουλειές - αν βρεθούν - είναι πλέον πανάκριβες.

Όμως εδώ πρόκειται για μία κασέτα που αφορά στον τρίτο δίσκο των Porcupine Tree, το The Sky Moves Sideways για την Delerium του Richard Allen. Ως promo του δίσκου αυτού κυκλοφόρησαν δύο εκδόσεις σε κασέτα. Η πρώτη είχε ολόκληρο το "Moonloop" και επιπλέον το "Men Of Wood", που στη συνέχεια αποφασίστηκε να μην μπει στον δίσκο. Έτσι, η κασέτα ξαναβγήκε με ένα μικρό edit στο "Moonloop" (λείπει το solo των drums) και χωρίς το "Men Of Wood" που παρ' όλα αυτά υπάρχει στα credits.

Αν κάποιος από εσάς έχει κάποια από αυτές τις εκδόσεις (και ειδικά την πρώτη) μπορεί να θεωρεί τον εαυτό του πλούσιο. Βέβαια, πλούσιος είναι κάποιος που έχει απλώς ακούσει αυτό το album που είναι εξαιρετικό.

Μια που το έφερε η κουβέντα, στις αρχές Μαΐου, ο Wilson μαζί με τον Mikael Aakerfeldt των Opeth κυκλοφορούν κάτω από το όνομα των Storm Corrosion έναν πολύ ιδιαίτερο δίσκο. Όσοι γνωρίζετε το κόλλημα του Steven με το νορβηγικό black metal και τις metal τάσεις των Opeth, μη σκιαχτείτε. Προς την ψυχεδέλεια και το progressive κλίνει αυτό το album, άλλωστε και η πιο πρόσφατη δουλειά των Opeth, το Heritage, προς τα εκεί το πήγαινε. Οι κακές παρέες φαίνεται...

Tags: Molly Nilsson, nick nicely, Steven Wilson, Porcupine Tree

Wild tapes

Tags: C46, tapes, cassette