Dee Calhoun: heavy rock, λογοτεχνία τρόμου και ταινίες με ύφος
[Angela Domaingue - 27/09/16]
Τον γνωρίζετε πιθανά καλύτερα ως Screaming Mad Dee, συνιδρυτή και μπασίστα των Level και επίσης τραγουδιστή των θρυλικών doom metallers Iron Man, αλλά τον τελευταίο καιρό ο Dee Calhoun ασχολείται με άλλα ενδιαφέροντα, καθώς έχει πρόσφατα δημοσιεύσει το δεύτερο βιβλίο του "Tales of the Screaming and Mad" και παρουσιάσει την πρώτη προσωπική του δισκογραφική δουλειά, το "Rotgut", ένα ακουστικό νότιο blues / doom τζαμάρισμα, που κυκλοφόρησε στις 6 Ιουνίου 2016 από την ιταλική ετικέτα Argonauta Records. Είχα στο μυαλό μου μερικές ερωτήσεις να του κάνω κι εκείνος μου τις απάντησε ευχαρίστως.
Wild Thing: Από πού πήρες το παρατσούκλι ‘Screaming Mad’ Dee;
Dee: Όταν ήμουν μπασίστας, με φώναζαν «ο τρελός μπασίστας» ("the Mad Bassist"). Όταν άλλαξα ρόλο κι έγινα τραγουδιστής/frontman, ένας φίλος στενοχωρήθηκε που δεν θα μπορούσα πια να είμαι ο τρελός μπασίστας. Το σκέφτηκε και μου είπε, «το έχω, τώρα θα σε λένε 'Screaming Mad Dee'!» Τελικά αυτό έμεινε και δεν συνειδητοποίησα πόσο γελοίο ήταν, έως ότου ο κόσμος άρχισε όντως να το λέει (γέλια).
WT: Έμαθα ότι εμπνεύστηκες για να γίνεις μουσικός από τους Kiss. Μίλα μου για τα χρόνια που σε διαμόρφωσαν ως μουσικό.
Dee: Κάθε καλλιτέχνης ζει μια φάση «επιφοίτησης» στη ζωή του, που τον βάζει να ασχοληθεί με την τέχνη του. Για μένα αυτή η φάση ήταν όταν είδα τους Kiss στην τηλεόραση σε ηλικία εννιά ετών. Μέχρι τότε δεν ήξερα τίποτα σχετικά με τη μουσική, αλλά όταν είδα τους Kiss, σκέφτηκα ότι «αυτό θέλω να κάνω κι εγώ μια μέρα». Οι Kiss με έκαναν να θέλω να παίξω μουσική, οι Black Sabbath να θέλω να παίξω σκοτεινή, βαριά μουσική και ο Rob Halford καθόρισε τον τρόπο τραγουδιού που υιοθέτησα. Σαν κανονικός κλόουν, μπορούσα πάντα να μιμηθώ φωνές και χρησιμοποίησα αυτό μου το «ταλέντο» στο τραγούδι από νωρίς. Με βοήθησε αρκετά μέχρι να μπορέσω να αναπτύξω την προσωπική μου φωνή και στυλ τραγουδιού.
WT: Η φωνή σου είναι πολύ δυνατή και χαρακτηριστική. Περίγραψέ μου την εμπειρία σου μέχρι να φθάσεις στο σημείο που τώρα βρίσκεσαι.
Dee: Όταν άρχισα να τραγουδάω κανονικά, υπήρχαν τρεις φωνές που μου «μιλούσαν», o Rob Halford, ο Ronnie James Dio και o Ronnie Van Zant. Ήθελα να έχω την έκταση του Halford, τη δύναμη του Dio και την ψυχή του Van Zant. Το θέμα ήταν λοιπόν πώς θα εφαρμόσω τα χαρακτηριστικά στοιχεία αυτών των τριών φωνών πάνω στη δική μου, φυσική φωνή και πώς θα μάθω να το κάνω με καλόγουστο τρόπο. Πάντα πίστευα πώς ο,τιδήποτε τραβηγμένο κάνεις πρέπει να γίνεται μόνο ως εφέ και έχω μείνει θρησκευτικά προσκολλημένος προς αυτή την αντίληψη. Λατρεύω τη δυναμική στα φωνητικά και η προσθήση κραυγών ή μουγκρισμάτων λειτουργεί μόνον για να «διακοσμίσει» τη δυναμική σε σημεία που χρειάζεται.
WT: Εκτός από μουσικός, τραγουδιστής και τραγουδοποιός είσαι και επιτυχημένος συγγραφέας και μάλιστα πρόσφατα κυκλοφόρησε το δεύτερο βιβλίο σου, Tales of the Screaming and Mad. Μίλησε μου λίγο γι' αυτό.
Dee: Είναι το δεύτερο βιβλίο μου, αλλά από πολλές απόψεις το πρώτο. Το προηγούμενο, το Kidney Stone Soup for the Soul, κυκλοφόρησε σε πολύ μικρό αριθμό αντιτύπων το 2004. Ήταν βασικά μια συλλογή στίχων και ποιημάτων, με μερικές ιστορίες εμβόλιμες, ενώ το τωρινό βιβλίο, το "Tales", αποτελείται μόνον από ιστορίες (διηγήματα). Προέκυψε σχεδόν κατά τύχη. Άρχισα να γράφω τις ιστορίες αυτές αποκλειστικά για τη διασκέδασή μου, αλλά στην πορεία μαζεύτηκαν πολλές και έτσι αποφάσισα να τις εκδόσω. Ήταν μια κίνηση την οποία σκεφτόμουν αρκετό καιρό, αλλά τελικά η υποδοχή από τον κόσμο ήταν απρόσμενα καλή. Δεν είναι ιδιαίτερα εγκεφαλικές ιστορίες, απλά σύντομες και άμεσες ιστορίες τρόμου.
WT: Διάβασα ότι έχεις συνεισφέρει δουλειά για την H.P. Lovecraft Society. Τι ακριβώς έκανες;
Dee: Το 2012 η H.P. Lovecraft Historical Society (HPLHS) έκανε μια ανοικτή πρόσκληση για συμμετοχή σε ηχογράφηση δραματοποιημένων εκδοχών ιστοριών του Lovecraft. Οι παραγωγές αυτές γίνονται στο στυλ που γίνονταν θεατρικές παραγωγές για το ραδιόφωνο τα παλιά χρόνια, των οποίων είμαι μεγάλος φαν κι έτσι ανταποκρίθηκα. Μου έστειλαν το σενάριο και μια περιγραφή των φωνών που χρειάζονταν για την ηχογράφηση - κυρίως ήχοι όπως κραυγές και άλλοι θόρυβοι. Το διασκέδασα πολύ και οι ηχογραφήσεις μου χρησιμοποιήθηκαν σε τρεις παραγωγές τους: Το κάλεσμα του Κθούλου, Χέρμπερτ Γουέστ: Ο αναζωογονητής και Η περίπτωση του Τσαρλς Ντέξτερ Γουόρντ. Ήταν πολύ όμορφο και τιμή για μένα να συμμετέχω σε κάτι του οποίου ήμουν ήδη μεγάλος θαυμαστής.
WT: Ξέρω ότι σου αρέσουν ιδιαίτερα οι ταινίες και τα βιβλία. Πες μερικά από τα αγαπημένα σου.
Dee: Το γούστο μου στον κινηματογράφο είναι πολύ ευρύ. Με ελκύουν οι δυνατοί χαρακτήρες και οι δυνατοί διάλογοι. Είμαι τρελαμένος με τις ταινίες τρόμου, αλλά μ’ αρέσουν ταινίες από όλα τα είδη. Είμαι από τους λίγους ανθρώπους που μπορώ να σου πω χωρίς δισταγμό την αγαπημένη μου ταινία: Οι συνήθεις ύποπτοι. Γενικά μ' αρέσουν τα πάντα, από b-movies τρόμου μέχρι ταινίες του Bogart και βωβός κινηματογράφος. Δεν ήμουν ποτέ από εκείνους που πιστεύουν ότι μία ταινία πρέπει να σε συγκινήσει ή ν’ αλλάξει τη ζωή σου. Απλά πρέπει να σε διασκεδάσει. Για να είμαι ειλικρινής είμαι περισσότερο φαν του σινεμά παρά της μουσικής και διασκεδάζω πολύ όταν σκηνοθετώ και μοντάρω τα βίντεο κλιπ μου.
Όσον αφορά τα βιβλία τώρα, είμαι φυσικά μεγάλος φαν του Lovecraft. Μου αρέσουν επίσης ο King, ο Poe, ο Neil Gaiman, ο Brian Keene και αρκετοί ακόμη συγγραφείς λογοτεχνίας τρόμου. Μου άρεσε και η σειρά βιβλίων "Harry Potter".
WT: Στα μέσα των 90s, αφού υπήρξες συνιδρυτής των Level και κυκλοφόρησες δύο άλμπουμ μαζί τους, άλλαξες το όνομα της μπάντας σε M Francis Fester, κυκλοφόρησες το I M Your God και πέτυχες με αυτό να έχεις παγκόσμια διανομή και αναγνώριση από τους κριτικούς. Πώς αποφάσισες να αλλάξεις το όνομα της μπάντας και γιατί δεν έκανες τίποτε για δύο χρόνια μετά από μια τέτοια επιτυχία;
Dee: Η αλλαγή ονόματος έγινε για δύο λόγους. Πρώτα και κύρια είχαμε ανακαλύψει και άλλα συγκροτήματα με το ίδιο όνομα και δεύτερον, αλλάζαμε τότε μουσική κατεύθυνση. Οι Level ήταν μια πολύ επιθετική heavy μπάντα, ενώ οι M Francis Fester είχαν μια πιο σκοτεινή, industrial και goth προσέγγιση. Ένοιωθα ειλικρινά ότι είχαμε πέσει σε τέλμα. Δεν ξέρω πώς, αλλά φτάσαμε σε ένα σημείο που ο καθένας μας είχε βαρεθεί και δεν θέλαμε να κάνουμε τίποτα. Μας έκαναν όλων των ειδών τις προτάσεις τότε, από λάιβ εμφανίσεις ως συμβόλαια για ανεξάρτητες ταινίες, αλλά αυτοί που έπαιρναν τις αποφάσεις στο συγκρότημα είτε φοβούνταν είτε δεν ήθελαν να πάρουν μια οριστική απόφαση. Ήταν μια πολύ ενοχλητική κατάσταση και έτσι τελικά αποφάσισα να αρπάξω την ευκαιρία να συμμετέχω σε ένα παράλληλο πρότζεκτ ως τραγουδιστής σε μια tribute μπάντα για τους Sabbath. Είχα βαρεθεί να κάθομαι και να μην κάνω τίποτα και η φάση με το tribute στους Sabbath ήταν διασκεδαστική και ήταν αυτή που με έβαλε πάλι στο ρόλο του frontman, καθώς στους Level και τους M Francis Fester ήμουν αυστηρά ο μπασίστας. Αφού ασχολήθηκα λίγο καιρό με την tribute μπάντα και οι MFF στο μεταξύ δεν έκαναν τίποτα, αποφάσισα τελικά να τους αφήσω τελείως. Με αντικατέστησαν, αλλά το συγκρότημα δεν έπαιξε ούτε σε μία συναυλία ως MFF παρά τις σπουδαίες κριτικές που είχε πάρει το I M Your God.
WT: Τελευταία συνεργάστηκες με την ετικέτα Argonauta και κυκλοφόρησες έναν προσωπικό δίσκο, το Rotgut, στις 6 Ιουνίου 2016. Ποια είναι η εμπειρία σου μέχρι τώρα από την «οικογένεια» της Argonauta;
Dee: Ο Gero και η Argonauta υπήρξαν πολύ καλοί μαζί μου. Για μένα ήταν σημαντικό να συνεργάζομαι με μια ετικέτα που σέβεται τη ελευθερία μου ως δημιουργού και που μπορεί να αντιληφθεί ότι η προσωπική μου καριέρα έρχεται δεύτερη σε σχέση με την καριέρα μου στους Iron Man. Η Argonauta από αυτήν την άποψη είναι καταπληκτική και είναι θαυμάσιο που δουλεύω μαζί τους.
WT: Από πού εμπνεύστηκες τη μουσική του Rotgut;
Dee: Πάντα εμπνέομαι από όσα συμβαίνουν γύρω μου, τις εμπειρίες μου. Ως προς αυτό δεν διαφέρει ούτε αυτός ο δίσκος. Το γράψιμό του ήρθε ως συνέπεια κάθε δύσκολης και εξαιρετικά επίπονης κατάστασης της ζωής μου, όλων των πραγμάτων που συνέβησαν στο χρόνο που διαμόρφωνα τα θέματα και τα αντικείμενα των τραγουδιών στο άλμπουμ.
WT: Τι σε παρακίνησε να κάνεις έναν ακουστικό δίσκο;
Dee: Πάντα μου άρεσε η ακουστική μουσική και για χρόνια έπαιζα ακουστικά λάιβ και έκανα διασκευές. Στο τέλος της περασμένης χρονιάς έχασα μια φίλη από καρκίνο στο συκώτι και για να το διαχειριστώ ως γεγονός έγραψα και ηχογράφησα ένα τραγούδι, το "Sincerely Yours", γι' αυτήν και τον κύκλο των φίλων μας. Το ανέβασα στο YouTube και άρεσε σε αρκετό κόσμο. Μετά από αυτό αποφάσισα να συνεχίσω να ηχογραφώ τα λίγα τραγούδια που είχα γράψει και πραγματοποίησα και κάποιες επιπλέον ιδέες και τα άλλα θέματα μου ήρθαν στη συνέχεια σαν χιονοστιβάδα. Σε καμμία φάση της όλης διαδικασίας δεν είχα συνειδητά σχεδιάσει να κάνω ένα ακουστικό άλμπουμ. Απλά συνέβη.
WT: Πες μου μερικά πράγματα για το ομότιτλο με το δίσκο κομμάτι.
Dee: Μιλάει για τον εθισμό. Το συγκεκριμένο τραγούδι αφορά το αλκοόλ, αλλά η ίδια ιδέα ισχύει για κάθε μορφής εθισμό. Είχα έναν φίλο τελειωμένο αλκοολικό κι έτσι είχα τη δυνατότητα να γίνω μάρτυρας των συνεπειών αυτής της κατάστασης. Βίωσα τις συνέπειες στην υγεία του, τις ψυχολογικές συνέπειες, τις συνέπειες στους ανθρώπους του περίγυρού μας, την άρνηση και το ρίξιμο του φταίξιμου σε άλλους. Η εμπειρία αυτή με έκανε να ευγνωμονώ τον πατέρα μου, που στα νειάτα του ήταν γνωστό ότι έπινε πολύ αλλά επέμενε να μου κάνει κήρυγμα να είμαι πολύ συγκρατημένος με το ποτό.
WT: Ποια τραγούδια θέλεις περισσότερο να παίζεις;
Dee: Θα σου φανεί ότι αποφεύγω να απαντήσω, αλλά μ' αρέσει να τα παίζω όλα. Αν υποσυνείδητα τείνω να ρίχνω το βάρος σε κάποιο υποσύνολο των τραγουδιών μου, νομίζω ότι πρόκειται γι' αυτά τα τραγούδια που είναι πιο απαιτητικά από πλευράς φωνητικών.
WT: Όλοι όσοι σε γνωρίζουν, ξέρουν ότι η πρώτη προτεραιότητα στη ζωή σου και ο καλύτερος φίλος σου είναι ο γιος σου, ο Robert. Ένα από τα τραγούδια στο Rotgut που ξεχωρίζουν είναι ένα τραγούδι που του τραγουδάς, το "Little 'Houn, Daddy 'Houn". Πώς αισθάνεται ο Robert γι' αυτό το τραγούδι και για το γεγονός ότι εμφανίζεται ο ίδιος στο βίντεο κλιπ;
Dee: O Rob το λατρεύει αυτό το τραγούδι και καταλαβαίνει πλήρως το συναίσθημα στο οποίο στηρίζεται. Παρουσιάζεται με πολύ απλό τρόπο, αλλά το μήνυμα είναι πολύ βαθειά ριζωμένο. Το κατάλαβε μόνος του κι αυτό σήμαινε πολλά για μένα. Διασκεδάσαμε πολύ κάνοντας το βίντεο. Το τραγούδησε με έμφαση, το ήξερα ότι θα το κάνει.
Για το τραγούδι αυτό φοβήθηκα, δεν ήξερα πώς θα αντιδράσει ο κόσμος με δεδομένο ότι είναι χαρούμενο και διασκεδαστικό. Δεν είμαι ακριβώς γνωστός ως συνθέτης χαρούμενων τραγουδιών και πίστευα ότι ο κόσμος θα πίστευε ότι το συγκεκριμένο τραγούδι δεν κολλάει. Όμως συνέβη εντελώς το αντίθετο. Ο κόσμος ανταποκρίθηκε πολύ καλά και φαίνεται ότι καταλαβαίνει την αγάπη και την ειλικρινή φύση του τραγουδιού. Το συμπεριλαμβάνω πάντα στο σόλο σετ μου και μ' αρέσει πάντα να το παίζω. Πάντα λέω πως γράφω ό,τι αισθάνομαι και δεν υπάρχει πιο έντονο συναίσθημα στη ζωή μου από την αγάπη μου για το γιο μου.
WT: Πες μου την ιστορία πίσω από το τραγούδι "Not Everyone Wins a Prize".
Dee: Είναι η απάντησή μου στην κοινωνική αντίληψη που έχει επικρατήσει ότι όλοι πρέπει πάντα να επιβραβεύονται για κάτι. Πάντα λέω στο παιδί μου ότι στη ζωή υπάρχουν περισσότερες ήττες παρά νίκες. Το πραγματικό στοίχημα της ζωής είναι να ξανασηκώνεσαι πάνω μετά από κάθε ήττα και απογοήτευση και να συνεχίζεις να το παλεύεις, χωρίς τίποτα να είναι ποτέ εγγυημένο. Όλα είναι αγώνας και διαρκής προσπάθεια. Τα πάντα, από τις δικές σου αδυναμίες μέχρι τους ζηλόφθονες ανθρώπους γύρω σου, θα κάνουν τα πάντα για να σταματήσουν την πρόοδό σου, αλλά πρέπει να συνεχίζεις να προσπαθείς.
WT: Ποια είναι τα σχέδια για το μέλλον του Screaming Mad Dee;
Dee: Ελπίζω να συνεχίσω να κάνω τα καλά πράγματα που μου συμβαίνουν τώρα. Πρώτη μου προτεραιότητα είναι ο γιος μου, να τον βοηθήσω να μεγαλώσει καλά και να γίνει καλός άνθρωπος. Η μουσική μου θα συνεχίσει βέβαια να με απασχολεί και σαν σόλο καλλιτέχνη και μαζί με τους Iron Man. Έχω ήδη γράψει και ηχογραφήσει ντέμο αρκετών νέων τραγουδιών, οπότε αν υπάρξει δεύτερο προσωπικό άλμπουμ, έχω κάνει ήδη δουλειά γι' αυτό. Οι τροχοί της δημιουργίας γυρίζουν πάντα, αν και δεν ξέρω πάντα που θα με οδηγήσουν. Ένα πράγμα που έμαθα αυτήν την τελευταία χρονιά είναι ότι μερικές φορές καλά πράγματα συμβαίνουν ακόμα και όταν δεν τα σχεδιάζεις και τα αναζητάς, οπότε θα συνεχίσω να παίρνω τα πράγματα όπως έρχονται, για καλό ή για κακό. Ελπίζω να είναι για καλό.
Ευχαριστούμε πολύ τον Dee Calhoun για τη συνέντευξη. To "Tales of the Screaming and Mad" μπορείτε να το βρείτε στο amazon.com, το δε "Rotgut" στο amazon.com και στην ιστοσελίδα της Argonauta (argonautarecords.com).
Ακολουθεί το κείμενο της συνέντευξης στα αγγλικά:
You probably know him best as Screaming Mad Dee, co-founder and bassist for Level, and vocalist for legendary doom metal band Iron Man, but these days Dee Calhoun is onto other interests with his recently published second book, "Tales of the Screaming and Mad", and his debut solo release, "Rotgut", an acoustic southern blues/doom jam released June 6, 2016, by Italy's Argonauta Records. I had some questions for Dee, and he graciously answered.
Wild Thing: Where'd you get the name Screaming Mad Dee?
Dee: In my bassist days, people called me "The Mad Bassist". When I returned to the singer/frontman role, a friend of mine lamented that I would no longer be that mad bassist. He finally said "I've got it, now you're 'Screaming Mad Dee'!" It stuck, and I never realized how ridiculous it was until people actually started using it (laughs).
WT: I heard Kiss inspired you to become a musician. Tell me about that, and the years that formed your musical identity.
Dee: Every artist has that moment of epiphany in their life that sets them down the path to the art they embrace. For me, that moment was seeing Kiss on TV when I was nine years old. I knew absolutely nothing about music, but when I saw Kiss I said "that's what I want to do someday". Kiss made me want to play music, Black Sabbath made me want to play dark heavy music, and Rob Halford gave me my vocal template. As a full-blown class clown, I was always able to mimic voices, and I applied that "talent" to my efforts at singing early on. It served me well until I developed my own true voice and style.
WT: You do have a powerful voice that is distinctively you. Tell me more about your experience finding your voice.
Dee: When I really got into singing, there were three voices that really reached out to me: Rob Halford, Ronnie James Dio, and Ronnie Van Zant. I wanted the range of Halford, Ronnie Dio's power, and Ronnie Van Zant's soul. It just became a matter of applying those characteristics to what I naturally had, and learning to use and apply those characteristics in a tasteful way. I've always felt that anything done to extreme should be used for effect, and I try to stick to that thinking religiously. I love vocal dynamic, and putting screams and/or growls in the right places only works to embellish that dynamic.
WT: Besides being a musician-singer-songwriter, you're an accomplished author with recently publishing your second book, Tales of the Screaming and Mad. Please tell me about it.
Dee: It's my second book, but in many ways my first. The other one, Kidney Stone Soup for the Soul, was very limited and came out in 2004. It was comprised of mostly lyrics and poetry, with a few stories here and there, whereas "Tales" is all stories. It came out almost by accident. I started writing stories again for my own amusement, and as they started to accumulate I decided to put them out there. It's something I had pondered doing for some time, and the response has been overwhelmingly good. It's nothing too cerebral, just quick to-the-point horror stories.
WT: I read that you have contributed to the H.P. Lovecraft Society. In what way is this?
Dee: In 2012, the H.P. Lovecraft Historical Society put out an open call to contribute ensemble voice work for some of HPLHS's audio dramatizations. The dramatizations are done in the style of Old Time Radio, which I am a huge fan of, so I responded and was sent a script and a description of what was wanted/needed, mostly background stuff, and screams and noises. It was all great fun, and my contributions were included on three productions: The Call of Cthulhu, Hebert West: Reanimator, and The Case of Charles Dexter Ward. It was great fun, and an honor to be a part of something that I was already a big fan of.
WT: YI know you have a love of film and books. What are some of your favorites?
Dee: My taste in film is very broad. I love great characters and great dialog. I'm a huge horror nut, but I love things from just about any genre. I'm one of the few people I know who can name my favorite film at the drop of a hat, The Usual Suspects. Overall, I love everything from cheesy horror to Bogart, to silent film. I've never been the type who feels that a movie has to move you or change your life; it just has to entertain. In truth, I'm probably more into film than I am into music, and I have a great time directing and editing my music videos.
Bookwise, I'm of course a huge Lovecraft fan. I also enjoy King, Poe, Neil Gaiman, Brian Keene, and many other horror writers. I loved the 'Harry Potter' series as well.
WT: In the mid 90s after cofounding Level and releasing two albums, you changed the band's name to M Francis Fester, released I M Your God, and received world-wide distribution, and critical acclaim. Why the name change, and why did you leave two years later after such success?
Dee: The name change was for two reasons; first and foremost, because we found out there were several other bands out there with the "Level" name, and because we were changing direction. Level had been pretty much a bare knuckles heavy band, whereas M Francis Fester took on a darker, more industrial and gothic image. I left because, quite frankly, the band stagnated. I don't know why, but it reached a point where everyone was just sitting on their asses, unwilling to do anything. We were getting all kinds of offers to do things; everything from live gigs to independent film contracts, but the powers that be in the band were either afraid or unwilling to pull the trigger. It was very frustrating, and I finally decided to grab a side gig singing for a Sabbath tribute. I was tired of sitting around doing nothing, and the Sabbath tribute was fun and actually was what got me back into the role of frontman again, as I was strictly bassist for Level/MFF. After doing the tribute for a while, and MFF remaining stagnant, I finally just left MFF altogether. I was replaced, but the band never did play a live show under the MFF name, despite the great acclaim I M Your God had received.
WT: You recently signed with Argonauta, and released a solo record, Rotgut, on June 6, 2016. How's it been so far as a member of the Argonauta family?
Dee: Gero and Argonauta have been very good to me. It was important to me to be with a label which would respect my creative freedom, and that would also understand that my solo career is secondary to my career with Iron Man. Argonauta has been amazing in that regard, and have been wonderful to work for and with.
WT: Where'd you find the inspiration to write Rotgut?
Dee: I'm always inspired by what happens around me, the things I experience. This album is no different. The writing of this album occurred in the aftermath of a very difficult and extremely trying part of my life, and all of the things that happened during that time shaped the themes and subjects on the album.
WT: What inspired you to do an acoustic album?
Dee: I've always enjoyed acoustic music, and for years I have played sporadic acoustic shows and done covers. Late last year, I lost a friend to liver cancer, and to cope with the loss I wrote and recorded a song ("Sincerely Yours") for her and for our circle of friends. I put it up on YouTube, and it was very well-received. In the wake of that, I decided to continue recording the few things I had written, and fleshed out some more ideas and the concepts just sort of snowballed from there. At no point was there a conscious idea to record an acoustic album; it just kind of happened.
WT: Tell me about the title track.
Dee: It's about addiction. In this case it refers to alcohol, but the idea can be applied to addiction across the board. I had a friend who was a full-blown alcoholic, and I got to witness the effects of it firsthand. I got to see up close the physical effects, the psychological effects, the effects it had on all of us around him, and the denial and blame assigning. It made me forever thankful that my father, who was known to tip more than a few drinks back in his young days, adamantly preached at me to not go hard on the booze.
WT: What songs do you most like to perform?
Dee: This will sound like a cop-out of an answer, but I love performing them all. If I do subconsciously gravitate to any "group" of songs, it would be the ones that I really get to flex my vocal muscle on.
WT: Everyone who knows about you knows your number one priority in life and your best friend is your son, Robert. One of the songs that really stands out in Rotgut is a song you sing to him entitled, "Little 'Houn, Daddy 'Houn". How does Robert feel about the song and appearing in the video?
Dee: Rob loves the song, and totally understands the sentiment behind it. It's presented in a very simple way, but the meaning behind it is very profound and deep-rooted. He got that, he figured it out all on his own, and that meant a lot to me. We had great fun making the video. He hammed it up quite well, just as I knew he would.
This song frightened me, as I didn't know how people would respond to it, given how upbeat and fun it is. I'm not really known for writing "happy" songs, and I feared that crowds wouldn't feel the song fit in. It's been exactly the opposite. People have responded very well, and seem to feel the love and genuine nature of the song. It's always in my solo set, and it is always a treat to play. I always say that I write what I feel, and there's nothing I feel more fiercely than my love for my son.
WT: Tell me the story behind "Not Everyone Wins a Prize".
Dee: It's my answer to the "everyone gets a trophy" society we have become. I always tell my son that there's a lot more losing in life than there is winning. The true test of life is to keep getting back up after defeat and disappointment and keep trying, even though nothing is guaranteed. It's all about the fight and continued effort. Everything from your own limitations to the jealous people around you will obstruct your path, but you still have to keep going.
WT: What's next for Screaming Mad Dee?
Dee: Hopefully to continue with the good things that are happening now. My first priority is my son, to help him grow into a fine young man. The music will of course continue, both as a solo artist and with Iron Man. I've already written and demoed several new songs, so if there is a second solo album, I already have a head start on it. The creative wheels are always turning, even though I don't always know what their destination is. One thing I've learned in the past year is that sometimes good things come when you aren't even looking for them, so I will continue to just take things as they come, for better or worse. Hopefully better.
A very special thanks to Dee Calhoun. "Tales of the Screaming and Mad" is available at amazon.com, and "Rotgut" is available at amazon.com and argonautarecords.com.
