Μετενσάρκωση

Το Roller Coaster ήταν μια εκπομπή που ξεκίνησε στον ΗΧΩ FM κάπου στις αρχές της δεκαετίας του ’90, είχε σαν βάση της ολόκληρη τη rock μυθολογία και κράτησε περίπου δύο χρόνια, μέχρι δηλαδή ο σταθμός να μετονομαστεί σε JAZZ FM και να στήσω μια jazz εκπομπή με τη βοήθεια του Κώστα Γιαννουλόπουλου. Από τότε έγιναν πολλά: άλλα περιοδικά, άλλα ραδιόφωνα, άλλοι κόσμοι. Όμως, καθώς το Wild Thing συνδυάζει τις ολοκαίνουργιες μουσικές προσεγγίσεις με μια γεύση νοσταλγίας, εκείνος ο τίτλος αλλά και η φιλοσοφία τρελών προσωπικών αναμίξεων, επιστρέφουν.

Στέι τιουντ!

Ardley

Όταν κάποια στιγμή μέσα στις αρχές των zeros έκανα επιμέλεια σ’ ένα βιβλίο που λεγόταν 101 Επιστημονικά Πειράματα, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα ξανασυναντούσα τον συγγραφέα του βιβλίου αυτού.

Όμως ο Neil Ardley στάθηκε μια πολύ ιδιαίτερη προσωπικότητα τόσο στη συγγραφική όσο και στη μουσική του καριέρα. Ως συγγραφέας έγραψε περισσότερα από 100 βιβλία, κατά κύριο λόγο επιστημονικά, όπως το The Way Things Work που τον έκανε γνωστό αλλά και ταξιδιωτικά, όπως αυτά που αφορούν στα ταξίδια του στην Ινδία και την Ελλάδα.

Με την Ελλάδα σχετίζεται και ο δίσκος του Greek Variations And Other Arrangements που κυκλοφόρησε το 1970. Εκεί μπορεί να συναντήσει κανείς αναφορές του Ardley στη Σαντορίνη, την Ομόνοια, τους Δελφούς, την Κέρκυρα, τα Μετέωρα, την Κρήτη αλλά και την Οδύσσεια εν γένει. Μάλιστα, το album ανοίγει με το θέμα του πολύ γνωστού μας Τσοπανάκου.

Καθώς η βρετανική jazz δεν είναι ιδιαίτερα γνωστή στην Ελλάδα, θα πρέπει να πούμε ότι στο Greek Variations αλλά και στα περισσότεαρ albums του, ο Ardley συνεργάζεται με τον τρομπετίστα Ian Carr, και τον σαξοφωνίστα Don Rendell, δύο από τα μεγαλύτερα ονόματα του είδους στο Νησί.

Όμως ο Ardley δεν μένει απόλυτα πιστός στις jazz προσεγγίσεις. Ως συνθέτης με κλασική παιδεία προσθέτει στοιχεία λόγιας μουσικής στις συνθέσεις του. Αυτό ακριβώς είναι που κάνει τον ήχο του ακόμη πιο ενδιαφέροντα και βαθύ.

Ακόμη κι αν η σχέση σας με τη βρετανική αυτοσχεδιαστική μουσική είναι ακόμη σε εμβρυακή μορφή, αξίζει να πιάσετε τους δίσκους του Ardley αλλά και αυτούς του Rendell και του Carr. Μάλιστα ο τελευταίος έχει συνεργαστεί στις αρχές των seventies με τους προγκρεσιβάδες Nucleus… αλλά αυτό είναι μια άλλη ιστορία...

Blunderbuss

Μετά την οριστική (;) διάλυση των White Stripes και τη μάλλον μέτρια πορεία του δεύτερου album των Dead Weather, ο Jack White είναι έτοιμος να κυκλοφορήσει το πρώτο του ολοκληρωμένο LP με τίτλο Blunderbuss.

Ο ίδιος υποστηρίζει ότι πρόκειται για μια απολύτως προσωπική κυκλοφορία που έχει να μεταφέρει μόνο τις δικές του απόψεις, έτσι όπως διαμορφώθηκαν από το πρώτο single που κυκλοφόρησε πριν από μερικά χρόνια με τίτλο Fly Farm Blues.

Από το Blunderbuss που κυκλοφορεί στις 24 Απριλίου, έχουν ήδη κυκλοφορήσει δύο singles, τα Love Interruption και Sixteen Saltines.

Το tracklisting του δίσκου είναι το εξής:

1. Missing Pieces
2. Sixteen Saltines
3. Freedom At 21
4. Love Interruption
5. Blunderbuss
6. Hypocritical Kiss
7. Weep Themselves To Sleep
8. I'm Shakin'
9. Trash Tongue Talker
10. Hip (Eponymous) Poor Boy
11. I Guess I Should Go To Sleep
12. On And On And On
13. Take Me With You When You Go

Ο λόγος για τον οποίο αγαπάω ιδιαίτερα τον Jack δεν είναι τόσο η ίδια η μουσική του αλλά πιο πολύ η φετιχιστική σχέση που έχει αναπτύξει με τις εκδόσεις βινυλίου και διαφόρων άλλων σκατολοϊδίων που με μια λέξη λέμε memorabilia. Μια ματιά στο www.thirdmanrecords.com θα σας πείσει. Ο τύπος είναι άρρωστος, εντελώς βλαμμένος και - άρα - ομοιοπαθής.

Duncan

Δεν είναι όλοι τόσο τυχεροί όσο ο Nick Drake. Αυτός αυτοκτόνησε τη στιγμή που έπρεπε και θεωρείται σήμερα ένας από τους μεγαλύτερους Βρετανούς μουσικούς. Βέβαια, πριν αυτοκτονήσει, πρόλαβε να κυκλοφορήσει τρεις απίστευτες δισκάρες, πράγμα που ελάχιστοι έκαναν.

Ο επίσης Βρετανός Duncan Browne δεν αυτοκτόνησε, πράγμα καθόλου βοηθητικό για την καριέρα του. Επιπλέον δεν κυκλοφόρησε τρεις αλλά πέντε δίσκους μέχρι το 1993 που πέθανε, οι οποίοι ήταν στην πλειονότητά τους από μέτριοι μέχρι κακοί. Όλοι, εκτός από έναν!

Το Give Me, Take You του 1968 ήταν μια απερίγραπτη δισκάρα που δείχνει την αγάπη του Browne από τη μια πλευρά στον Dylan και από την άλλη στην καθαρά αγγλική folk, την ίδια μουσική που επηρέασε και τον Drake. Ένας δίσκος που δεν γνώρισε επιτυχία στην εποχή του αλλά σήμερα είναι ιδιαίτερα αγαπητός στους συλλέκτες και πιάνει αρετά υψηλές τιμές στο ebay, τόσο σην αυθεντική αγγλική του έκδοση για την Immediate, όσο και στην αμερικάνικη.

Αν ο Duncan είχε αυτοκτονήσει μετά τον πρώτο του δίσκο, σήμερα θα ήταν ένα σπουδαίο όνομα. Άργησε όμως να πεθάνει...