---

Ένα μικρό βιβλιαράκι 100 περίπου σελίδων μπορεί να κρύβει εξαιρετικές απολαύσεις. Ο Μισέλ Φάις μετατρέπει σε μονόλογο του Μανόλη Ανγνωστάκη δύο συζητήσεις που είχαν το 1992.

Ο ποιητής μιλάει για τα παιδικά του χρόνια, την Κατοχή, τη Δικτατορία, το ποιητικό του έργο, την ποίηση εν γένει, το περιοδικό Κριτική που εξέδιδε για πολλά χρόνια, το ζήτημα της μετάφρασης της ελληνικής αλλά και της παγκόσμιας ποίησης και τον συνεχή εμπλουτισμό της γλώσσας.

Σε μια εποχή που αρκετοί διανοούμενοι προσπαθούν να περιχαρακώσουν τη γλώσσα, ο Αναγνωστάκης λέει: «Δηλαδή η γλώσσα των νέων που είναι η αργκό δεν είναι ελληνική; Και εμείς στην εποχή μου μιλούσαμε την αργκό της. Τότε μάλιστα χρησιμοποιούσαμε αργκό που άλλες συνοικίες δεν την καταλάβαιναν. Η γλώσσα ήταν τόσο στενά περιχαρακωμένη επίτηδες για να μην την καταλαβαίνουν οι άλλοι, οι οποίοι βρισκόντουσαν, όχι σε άλλη πόλη, σε άλλη συνοικία... Όλοι δηλώνουν ότι ξέρουν τη γλώσσα καλά. Δεν την ξέρουν καλά. Η γλώσσα είναι κάτι που πλάθεται συνεχώς».

Γλώσσα αληθινή, ζωντανή ήταν αυτή που μίλησε και που έγραψε ο Μανόλης Αναγνωστάκης. Γλώσσα αυθεντική. Ο Μισέλ Φάις μας δίνει την ευκαιρία, όχι απλά να διαβάσουμε μερικές από τις πολύ σημαντικές σκέψεις του αλλά να τις ακούσουμε, καθώς η αφήγηση διατηρεί έντονη την αίσθηση της προφορικότητας. Ο Παντελής Μπουκάλας μας δίνει ένα εξαιρετικά βαθύ κείμενο που αφορά στο έργο και την αντίληψη του Αναγνωστάκη για την ποίηση και τον κόσμο που μας περιβάλλει. -- Γιώργος Φλωράκης