---

Για δύο Reich μπορούμε να χαιρόμαστε αν μας επισκέπτονται. Για την “Queen of the Reich” δια στόματος Geoff Tate και φυσικά για τους Sacred Reich, που μας επισκέφτηκαν για πρώτη φορά μετά από είκοσι δύο ολόκληρα χρόνια και έκαναν πολύ κόσμο να βάλει στην άκρη τα προβλήματα που του έχει δημιουργήσει το τέταρτο Reich της Μέρκελ και να παρευρεθεί στο Gagarin την Πέμπτη που μας πέρασε. Τηρουμένων των αναλογιών λοιπόν (καθημερινή, ώρα έναρξης δέκα το βράδυ, μήνας – συναυλιακό thrash metal ολοκαύτωμα), ένας αξιοπρεπής αριθμός οπαδών αποφάσισε να τιμήσει τη μεγάλη Αμερικάνικη μπάντα.

Αν θυμάμαι καλά, ξεκίνησαν με το “Love – Hate” και ως το τέλος της συναυλίας δε νομίζω να υπήρξε thrasher που να μην ξεβίδωσε το λαιμό του. Η μπάντα από την Αριζόνα ήταν ασταμάτητη και το κοινό φαινόταν να το απολαμβάνει με την ψυχή του. Από τα πρώτα τραγούδια άρχισαν τα stage diving, τα crowd surfing και το moshing. Ο μπασίστας / τραγουδιστής Phil Rind μπορεί να μοιάζει πλέον με τυπικό burger-οθρεμένο τηλεορασόπληκτο Αμερικάνο μεσήλικα, αλλά το διαρκές του χαμόγελο, οι μπασογραμμές και οι κοινωνικοπολιτικοί στίχοι που έφτυνε με ένταση τον αναβάθμισαν με τη μια σε σαρωτικό frontman με gourmet ενδιαφέροντα. Ιδιαίτερη μνεία πρέπει να γίνει και για τον ντράμερ Greg Hall, o οποίος απέδωσε άριστα, κάνοντας τις στούντιο εκτελέσεις να ακούγονται λίγες μετά το πέρας της συναυλίας.

Είτε στους παλιότερους, σαρωτικούς thrash metal δυναμίτες, είτε στα πιο crossover και groovy τραγούδια τους, οι Sacred Reich δεν άφησαν καμμία αμφιβολία ότι δεν πρόκειται για μια τυχάρπαστη μπάντα της σειράς που απλά βρέθηκε στο σωστό μέρος τη σωστή στιγμή, αλλά έχουν τον δικό τους ήχο. Punk, hardcore, thrash και κλασικό heavy metal αλλά και Beach Boys και Faith no More με γενναίες δόσεις groove για τους έχοντες πολυσυλλεκτικά γούστα, με ένα συνολικό αποτέλεσμα που το ακούει χωρίς ενοχές με την ατσάλινη συνείδησή του ο μέσος «Τζίμης ο Violator» μπεκρο-thrasher από την πλατεία.

Τα "Violent Solution", "American Way" και "Death Squad" (το riff του οποίου έκλεψαν οι Sodom στο τραγούδι Agent Orange) τσάκισαν σβέρκους και το κοινό το πήρε πάνω του στο "Who’s to Blame", τον ύμνο του έφηβου thrasher που οι γονείς του του ζαλίζουν τον έρωτα, αλλά και στην αναμενόμενη διασκευή στο "War Pigs" των Black Sabbath. Δε μπορώ να μην αναφέρω και τον τρελαμένο οπαδό που πραγματικά πήδαγε από τη σκηνή με τόση φόρα λες και επρόκειτο να βουτήξει σε πισίνα και εικάζω ότι αργότερα επισκέφτηκε το πλησιέστερο διανυκτερεύον ορθοπεδικό ιατρείο. Για encore μας φύλαξαν το "Surf Nicaragua", με την έναρξη του οποίου άναψε φωτοβολίδα που άρχισε να γυρνάει στα χέρια των moshers. Θα μπορούσα να επιδοκιμάσω την κίνηση αυτή, καθότι από τη μία είναι δικαιολογημένη η οργή που εκδηλώνεται στους Έλληνες και από την άλλη, πρόσθεσε πολλά στην ήδη – καλώς εννοούμενη - γηπεδική και χουλιγκανική ατμόσφαιρα και μας θύμισε ότι μια thrash συναυλία οφείλει να ενέχει κινδύνους. Αλλιώς τσάμπα παραπονιέται η μάνα του Johnny στο "Who’s to Blame"; Από την άλλη, αν κάποιος έπαιρνε φωτιά ή είχε αναπνευστικό πρόβλημα, θα το λέγαμε "good friendly violent fun" (η ενδεκατη εντολή από τους Exodus) ή χαζομάρα;

Η συναυλία θα μείνει για καιρό χαραγμένη στη μνήμη μας και αν έπαιζαν παραπάνω ώρα, δεδομένου ότι δεν είχαν support και έχουν να έρθουν πάνω από δύο δεκαετίες, αλλά και αν ξεκινούσε νωρίς αφού έγινε ημέρα Πέμπτη και τελικά άρχισε 10:20, θα μιλάγαμε για την άριστη εμφάνιση! -- Φάνης Μανταίος