---

Για γραφειοκρατικούς λόγους έχασα την εμφάνιση των Soundtruck, οι Potergeist όμως, με το ολοκαίνουριο Muddy Mermaids στη ζώνη τους σε ρόλο εξάσφαιρου colt, βάλθηκαν να μας αποδείξουν ότι το swamp metal τους, ορολογία που χρησιμοποιούν οι ίδιοι για να υπογραμμίσουν τον προσωπικό, sludge ήχο τους, αποτελεί το καλύτερο σύγχρονου τύπου ορεκτικό για μια εμφάνιση των Skynyrd. Δυστυχώς όμως, παρά την όρεξη και την επικοινωνία με το κοινό που είχαν, ο ήχος τους τσεκούρωσε. Βασικός λόγος για να μη τους ευχαριστηθείς. Περιμένουμε την πρώτη ευκαιρία να τους ξαναδούμε.

Η ώρα της παρθενικής εμφάνισης των αγαπημένων μας hillbillies είχε φτάσει. Rockers, metalheads, thrashers, stoners, μηχανόβιοι (οι οποίοι τους παρέλαβαν τιμητικά από το αεροδρόμιο), μαμάδες, μπαμπάδες και τέκνα, δεν έφτασαν ώστε να γεμίσουν το συναυλιακό χώρο ασφυκτικά, λαμβάνοντας όμως υπ’ όψιν την οικονομική κατάσταση και την τιμή του εισιτηρίου, θα έλεγα ότι δώσαμε βροντερό παρόν.

Το rock'n'roll ροντέο ξεκινάει με το “Workin’ for MCA” και συνεχίζει με τα “I Ain’t the One” και “Skynyrd Nation” κολλητά. Στη σκηνή όλα είναι ως είθισται. Η πολυμελής μπάντα γεμίζει το σανίδι κυριολεκτικά και μεταφορικά. Τι και αν δεν είδαμε σκηνικά ισάξια ενός Vicious Cycle Tour; Η μπάντα είναι ασταμάτητη. Δε σπαταλάνε χρόνο για κανένα λόγο και στριμώχνουν τους χαιρετισμούς που μας απευθύνουν ανάμεσα στα τραγούδια, τα οποία διαδέχονται το ένα το άλλο με απερίγραπτη ενέργεια, εκτελεστική δεινότητα και όρεξη να βάλεις και στα μπατζάκια σου. Το “What’s Your Name” μας βάζει φωτιά για να μας αποτελειώσουν τα “That Smell” (τραγούδαγαν και οι πέτρες), “Saturday Night Special” με την τρίχα κάγκελο σε κάθε νότα και χορό από όλους στο “I Know A Little”.

Ο Johnny Van Zant δεν έχει μόνο το όνομα, αλλά και τη χάρη. Στιβαρός και αγέρωχος, όπως πρέπει να είναι ένας southern rock μπροστάρης, απέδωσε τα μέγιστα. Ο Gary Rossington είναι πλέον το μόνο αυθεντικό μέλος της σύνθεσης και η παρουσία του και μόνο σε κάνει να νιώθεις το βάρος της ιστορίας που κουβαλά ολόκληρη η μπάντα. Και μπορεί να έπαιξε πολύ ωραία, την παράσταση έκλεψε όμως ο Rickey Medlocke, ο οποίος είχε διατελέσει παλιότερα «εξωτερικός συνεργάτης» της μπάντας. Θεόρατος από όλες τις απόψεις, ποζεράς του κερατά και καραφλομαλλιάς πλέον, ό,τι σόλο έπαιζε μας μέλωνε ακόμα περισσότερο. Τον άκουγες και ξέχναγες ότι κάποτε έχει κυκλοφορήσει το καρα-κάλτ βίντεο κλιπ του “Teenage Idol” με τους Blackfoot (τεράστια αδυναμία).

“Gimme Back My Bullets”, ”Whiskey Rock-A-Roller”,“Tuesday’s Gone” και ένα σωρό άλλες τραγουδάρες μέσα σε ένα, κατά κύριο λόγο best-off setlist όπως ήταν άλλωστε αναμενόμενο λόγω παρθενικής εμφάνισης, μας έφτιαξαν τόσο πολύ, που το “Sweet Home Alabama” θα μπορούσε να λείπει και να μην ενοχλήσει κανέναν, εκτός των τουριστών. Με το “Free Bird” ολοκληρώθηκε το setlist και όλοι φύγαμε υπέρ του δέοντος ικανοποιημένοι με το πόσο επαγγελματίες, παιχταράδες και ορεξάτοι ήταν οι αγαπημένοι μας southern rockers.

Άλλη μία μπάντα από την πελώρια λίστα με τα συγκροτήματα-απωθημένα σβήστηκε το βράδυ της Δευτέρας. Το ημερολόγιo γράφει 2012 αλλά ο σωστός rocker έχει πάρει μαθήματα από το αποστακτήριο γνωστού bourbon και ξέρει να περιμένει. Σε προεφηβική ηλικία πέφτει στα χέρια σου μια συλλογή που μεταξύ άλλων, κλασικότερων των κλασικών τραγουδιών, έχει και το “That Smell”. Αργότερα, αποφασίζεις να αγοράσεις κάνα δυο άλμπουμ από εκείνη τη μπάντα με το περίεργο όνομα και το ακούς σε ακουστικά στο πούλμαν με θέα την ελληνική ύπαιθρο, σκεπτόμενος πόσο εξωτικός αλλά και πόσο οικείος παράλληλα φαντάζει ο αμερικάνικος νότος. Τα χρόνια περνάνε και όταν, έπειτα από πολύ ψάξιμο με το σκληρό ήχο, αποφασίζεις να ξανακούσεις τα άλμπουμ εκείνης της μπάντας που παλιότερα έλιωνες σε καθημερινή βάση, συνειδητοποιείς απόλυτα γιατί το συγκρότημα χαιρετίζεται παγκοσμίως ως θρύλος. Και εν έτει 2012, έφτασε η στιγμή να τους δεις ζωντανά. Γερασμένους και με εντελώς διαφορετική σύνθεση. Ο χρόνος άφησε τα σημάδια του πάνω τους, αλλά το ίδιο έχουν κάνει και αυτοί σε εσένα... Hats οff. -- Φάνης Μανταίος