---

Ώρα εννιά και δέκα περίπου το βράδυ και στην οδό Aβραμιώτου έξω από το Six d.o.g.s. τίποτα δεν μαρτυράει ότι θα παίξουν οι Sad Lovers and Giants. Άλλωστε, ακόμα και στο internet δεν είχε την ανάλογη προβολή το συγκεκριμένο λάιβ, πόσο μάλλον στους δρόμους, όπου δεν είδα και πολλές αφίσες. Προσωπικά δεν είχα ξαναβρεθεί στο Six d.o.g.s. για να παρακολουθήσω συναυλία και ο χώρος αρχικά μου φάνηκε μικρός, ταυτόχρονα όμως «ζεστός».

Καθώς περνούσε η ώρα, ο κόσμος μαζευόταν και φυσικά οι ηλικίες κατά κύριο λόγο ήταν 30+. Φυσιολογικό για μια μπάντα που ξεκίνησε το 1982. Όταν πλέον οι Sad Lovers and Giants ανέβηκαν στη σκηνή (κατά τις 10:00), ο χώρος είχε γεμίσει και οι ίδιοι φρόντισαν με το καλησπέρα να μας καλωσορίσουν πολύ ευδιάθετα. Ο frontman Garce (Simon) Allard όλη τη διάρκεια της βραδιάς απευθυνόταν στον κόσμο με χιούμορ και τα υπόλοιπα μέλη της μπάντας απολάμβαναν τη βραδιά εξ ίσου. Ταυτόχρονα ο ήχος σε αντίθεση με άλλους χώρους ήταν μια χαρά. Πράγμα το όποιο σπανίζει στα μέρη μας. Με όλα αυτά τα δεδομένα μόνο ωραία - κατά τη γνώμη μου - μπορεί να κυλήσει μια συναυλία και έτσι έγινε. Το playlist που επέλεξε το γκρουπ  μοιράστηκε πολύ σωστά στα δυνατά χαρτιά τους, από τους πρώτους εμβληματικούς δίσκους τους ως τις πιο πρόσφατες κυκλοφορίες τους. Σίγουρα όσοι λατρεύουνε τη δεκαετία του '80 θα έφυγαν με τις καλύτερες αναμνήσεις.

Όσον αφορά τους ίδιους τους Sad Lovers and Giants, τα σημάδια του χρόνου, όπως είναι φυσικό, τους έχουν αγγίξει. Παρ' όλα αυτά σε διάθεση μάλλον ο χρόνος λειτουργεί με το μέρος τους. Μόνο έτσι μπορώ να εξηγήσω πόσο διαχυτικοί ήταν μαζί μας τη στιγμή που ο ήχος τους είναι «λιγάκι» σκοτεινός. Επίσης όταν είσαι μπάντα με 30 χρόνια ζωής, οφείλεις να προσφέρεις «δεμένο» ήχο. Απλά το οφείλεις. Και έτσι απλά μας τον προσφέρανε.

Στα highlights της βραδιάς θα σημειώσω τα παρακάτω: Το σαξόφωνο από τον Garce Allard, που είχε μήνες να παίξει όπως μας εκμυστηρεύτηκε ο κιθαρίστας Tristan Garel-Funk. Το ότι δεν χρειάστηκε να τους φωνάξουμε για να ξαναβγούν στη σκηνή. (Το προαναγγείλανε οι ίδιοι μετ;a από περίπου μια ώρα και ένα τέταρτο, ότι θα κάνουν ένα ολιγόλεπτο διάλειμμα και θα ξαναβγούνε.) Όλο το encore που μας προσφέρανε λες και ήταν παραγγελιά (ο Allard άλλωστε είπε να κάνουν το τελείωμα περισσότερο πάρτυ). Το κλείσιμο της βραδυάς - δεν το είχαν προγραμματισμένο, παρ' όλα αυτά ο Nigel Pollard (ντραμς) ξαναγύρισε στη σκηνή και οι υπόλοιποι απλά ακολούθησαν και ταυτόχρονα ο David Wood (πλήκτρα) πάσαρε μπύρες στον κόσμο, για να ακολουθήσει το "50:50", το πρώτο τραγούδι που έγραψαν 'ever'.

Η «καληνύχτα» συνοδεύτηκε με υπόσχεση για να τα ξαναπούμε, και κάπου εκεί τελείωσε αυτή η «μυστική» συναυλία με αρκετά χαμογελαστά πρόσωπα ανάμεσα στα άτομα που βρεθήκαμε εκεί. -- Χάρης Q

Το setlist:
"Godless Soul", "Alaska", "Alice", "Happiness Is Fragile", "Vendetta", "Echoplay", "Day Of Reckoning", "Man Of Straw", "3 Lines", "Red Sky", "Jungle Of Lies", "Your Skin & Mine", "The Green Years", "Silent Decay", "White Russians", "In Flux", "7 Kinds Of Sin", "Close To The Sea"

Εncore:
"Return To The Clocktower Lodge", "One Mans Hell", "Black Crow", "Cow Boys", "Imagination", "On Another Day" (σύμφωνα με τον Garce είναι το τραγούδι που αγαπάνε περισσότερο οι υπόλοιποι από τη μπάντα - αυτός όχι!), "Things We Never Did", "Clint", "50:50"