---

Είχαν περάσει πάρα πολλά χρόνια από τότε που τους είχαμε δει τελευταία φορά πρόσωπο με πρόσωπο - μιλάω για τον Nick Saloman και τον Ade Shaw, τις δύο παλιές καραβάνες της υπόθεσης 'The Bevis Frond'. Από την εποχή που ανακατευόμασταν πάλι με τα μουσικά δρώμενα με ένα άλλο ...Thing. Αλλά, όπως λένε, «γεράσαμε και μυαλό δε βάλαμε» - ούτε μεις ούτε αυτοί. Αυτοί οι υπέροχοι τύποι, ο Ade - φοβερή φάτσα / φοβερός τύπος που κρατάει καλά παρά τα χρονάκια του και τα άπειρα χιλιόμετρα που έχει διανύσει (από το 1969 με τους Magic Muscle μέχρι και τώρα με τους νέους Hawklords, των οποίων φορούσε και t-shirt στο λάιβ) - και ο Nick - κλασικός χύμας τύπος που ξεσηκώνει τον κόσμο με το φοβερό πάθος με το οποίο παίζει τα τραγούδια του, με την καμιά φορά ελαφρώς ξεκούρδιστη κιθάρα του που παίζει φανταστικά χωρίς πένα, με τα αρχαία του κουτιά, με την μορφή ευγενικού και καλοκάγαθου αρκούδου που έχει και με το απίστευτο και ανεξάντλητο ταλέντο του να σκαρώνει τραγούδια που συνδυάζουν την «προχειρότητα» της ανεξάρτητης σκηνής με την κλασική στόφα του παλιού ροκ. Κακά τα ψέμματα - όσο και να ψάξεις δύσκολα θα βρεις τέτοιους καταπληκτικούς τύπους. Να υποθέσετε ότι κατα-ευχαριστηθήκαμε τη συναυλία; Καλά θα κάνετε. Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο. Και δεν είχε σημασία που λίγοι παραβρέθηκαν στο ούτως ή άλλως μικρό Six d.o.g.s - οι άλλοι έχασαν. Όσοι ήταν εκεί την καταβρήκαν, και το ήξεραν μάλλον από την αρχή ότι θα την καταβρούν γιατί δεν νομίζω ότι υπάρχουν σήμερα και πολλοί άλλοι μουσικοί που ανεπιτήδευτα παίζουν πραγματικό ροκ, που δεν ποζάρουν ως «ψυχεδελικοί», ανεξάρτητοι, χιπ, βαρείς κι ασήκωτοι, πεφωτισμένοι ή ο,τιδήποτε τέλος πάντων έχει πέραση στις σημερινές παρέες, αλλά βγάζουν την αλήθεια τους που κουβαλάνε στο κεφάλι τους από παλιά, από την εποχή που αρκούσε να είσαι «ροκ» (προ αμνημονεύτων χρόνων δηλαδή).

Οι The Bevis Frond έπαιξαν για κάτι λιγότερο από δύο ώρες κομμάτια από όλη τη διαδρομή τους (στο μέτρο του δυνατού), από το μυθικό πρώτο άλμπουμ Miasma ("Confusion Days") μέχρι το πρόσφατο The Leaving of London ("Speedboat"), αλλά και ένα φοβερό rocker από τα καινούργια ακυκλοφόρητα τραγούδια τους - έμαθα μετά το gig από πρώτο χέρι ότι έχουν αρκετά. Τζάμαραν, τζάμαραν ανατολίτικα, παίξαν διπλές lead, του δώσαν και κατάλαβε και όλα αυτά απλά και φυσιολογικά σα να μην έκαναν τίποτε ιδιαίτερο. Και δεν έκαναν τίποτε ιδιαίτερο, γιατί κατά τα φαινόμενα κάνουν αυτό το πράγμα συνέχεια όλη τους τη ζωή. Τους ζηλεύω. Ηθικόν δίδαγμα; Ευχόμαστε ολόψυχα «και του χρόνου», μιας που το πήραν απ' ό,τι φαίνεται απόφαση κι έπιασαν πάλι τους δρόμους.

ΥΓ: Θα ήταν άδικο να μην κάνω μνεία για το support act, το οποίο ομολογώ ανερυθριάστως ότι πρώτη φορά έβλεπα, δηλ. τους ημεδαπούς The Liarbirds. Πρόκειται για εξαιρετικό σχήμα που με εντυπωσίασε, ιδιαίτερα σε ένα-δύο κομμάτια, με καλογραμμένες συνθέσεις, εξαιρετική ερμηνεία και με όλες τις καλές αναφορές που μπορεί να έχει ένα σημερινό γκρουπ, από freakbeat μέχρι new wave. Νομίζω ότι πρέπει να συστήσω μετ' επιτάσεως σε όλους τους ομοιοπαθείς να τους ρίξουν μια δυνατή «αυτιά» γιατί τα παιδιά το έχουν και δικαιούνται να κάνουν πράγματα. (Σημείωση για τους γεροντότερους: Είχαν και pedal steel!) -- Laertis