---

Βράδυ Πέμπτης και η καρδιά του heavy rock χτυπάει στο An Club το οποίο είχε ήδη αρχίσει να γεμίζει τη στιγμή που οι Πορτογάλοι Aspen έκαναν την εμφάνισή τους στο σανίδι. Με την βαριά και ασήκωτη εισαγωγή που έκαναν έδειξαν ότι δεν αστειεύονται καθόλου. Η instrumental stoner/sludge μουσική που παρήγαγαν τα όργανά τους πυρακτώνει ενισχυτές μονομιάς, εναλλάσσει έξυπνα τους αργούς ρυθμούς με τις υστερικές εξάρσεις και, πάνω απ' όλα, καταφέρνει σε καίρια σημεία να σε ξαναγραπώσει από το λαιμό πάνω που πας να αφαιρεθείς. Καλή επιλογή για ζέσταμα, αλλά για να είμαι ειλικρινής δεν ξέρω αν θα την πάλευα καθ' όλη τη διάρκεια κάποιας headline εμφάνισής τους.

Οι Lucky Funeral που ακολούθησαν, έπαιξαν μπροστά σε περισσότερους θεατές, πράγμα λογικό αφού είναι αγαπημένο εγχώριο συγκρότημα. Το sludge τους φέρνει πολύ σε Down, ειδικά η (πανταχού παρούσα καθ' όλη τη διάρκεια των τραγουδιών) φωνή του τραγουδιστή, ο οποίος μαζί με τον αεικίνητο μπασίστα τα έδωσαν όλα. Τα καινούρια τραγούδια που μας παρουσίασαν έχουν έναν ελαφρώς πιο grunge προσανατολισμό, κάτι που τουλάχιστον εμένα με ξενίζει. Καλή παρουσία που σίγουρα ικανοποίησε και με το παραπάνω τους οπαδούς τους. Δεν είναι τυχαίοι άλλωστε.

Η ώρα έχει αρχίσει να περνάει, οι περισσότεροι έχουμε σηκωθεί από νωρίς και το ίδιο προβλέπεται να κάνουμε και την επόμενη, οπότε η κούραση έχει αρχίσει να πλανάται πάνω από το club. Και μετά βγαίνουν οι Orange Goblin. Και ό,τι ανέφερα στις παραπάνω γραμμές γίνεται σκόνη με το έμπα του συγκροτήματος και αποκτά πάλι υπόσταση κανά μισάωρο μετά το πέρας της συναυλίας. Όπως φάνηκε σε όσους δεν τους είχαμε ξαναδεί, η βρετανική μπάντα είναι γεννημένη για το σανίδι. Η μπάντα μπορεί ουσιαστικά να υπάγεται στο stoner/heavy rock, αλλά η συναυλιακή τους προσέγγιση και το feeling που εκπέμπουν είναι εκατό τα εκατό heavy metal. Όχι, δε μιλάω για τα μπλουζάκια που απεικόνιζαν τους δίσκους Bad Reputation (όταν πέτυχα τον Ward πριν το live), South of Heaven και Welcome to Hell. Δε μιλάω για τα μακριά μαλλιά τους. Μιλάω για τη γεμάτη ενέργεια και πάθος μουσική που έπαιζαν που σε εξανάγκαζε να διαλύσεις το σβέρκο σου με όλη σου την ψυχή. Ο δε Ben Ward είναι τεράστια μορφή απ' όλες τις απόψεις. Χαρισματικός όσο λίγοι στο να μετατρέψει μια συναυλία σε ξέφρενο πάρτι με τη συμμετοχή όλων. Τρομερά επικοινωνιακός, ευχάριστος και χαβαλές, θεατρίνος και συνάμα ειλικρινής.  Έχοντας το πλεονέκτημα ενός βαρβάτου νέου δίσκου και την καβάτζα μιας σειράς από μνημειώδη άλμπουμ, οι Goblin είχαν όλα τα φόντα για μια φανταστική εμφάνιση και τα κατάφεραν. Πίστεψαν στο φρέσκο A Eulogy for the Damned που ζωντανά ακούγεται ακόμα καλύτερο και παράλληλα δεν παρέλειψαν το παλιό ζόρικο υλικό με τα "Harvest of Skulls" και "Death of Aquarius" να αποτελούν τα προσωπικά highlights. Εντάξει, μπορεί ο Ward προς το τέλος να κουράστηκε εμφανώς, αλλά έπαιξαν μιάμιση ώρα χωρίς encore, μετέτρεψαν το μικρούλι AN σε αρένα και αποχώρησαν αφήνοντας στο κοινό τους μια αίσθηση πληρότητας. Άλλωστε, "Some You Win, Some You Lose". Εύγε τόσο σε αυτούς, όσο και σε εμάς που δώσαμε βροντερό παρόν. -- Φάνης Μανταίος