---

Η ώρα είναι εννιά και δέκα, βράδυ Παρασκευής. Ένα κάπως ετερόκλητο μουσικόφιλο κοινό δυσκολεύει την διέλευση πεζών και οχημάτων στη Σολωμού, στα Εξάρχεια. Το ραντεβού με το post-rock έχει ανανεωθεί για απόψε στο An Club. Τρία χρόνια από το τελευταίο τους λάιβ στη χώρα μας και μετά την αναβολή της περιοδείας τους στα Βαλκάνια τον περασμένο Μάιο, οι εγγλέζοι Maybeshewill  υποσχέθηκαν εκ νέου φθινοπωρινά πλέον ταξίδια στους έλληνες φαν και σε λίγο θα μας τα δώσουν.

Την συναυλία ανοίγουν κοντά στο και μισή της ώρας οι νεαροί Hope Thinks Infinite - με όνομα μάλλον δανεισμένο από τους τελευταίους στίχους του Prometheus Unbound του Πέρσι Σέλλευ. Με δύο κιθάρες, μπάσο, ντραμς και πλήκτρα μας χαρίζουν τριάντα λεπτά δομημένου ηλεκτρικού λυρισμού με spacey στοιχεία και γρήγορες - σχεδόν χορευτικές - μελωδίες, εκπλήττοντάς μας ευχάριστα για την ποιότητα του post-rock που παράγει η χώρα μας. Ιδιαιτέρως κατάλληλοι για μια θέση δίπλα στο αποψινό main act, με χάιλαϊτ της παρουσίας τους το «φαγωμένο» τάσι του ντράμερ alexnu, που δίνει ρέστα.

Ακολουθούν οι επίσης εγχώριας παραγωγής Afformance μετά από δίχρονη απουσία από τις μουσικές σκηνές. Ανοίγουν την εμφάνισή τους με ατιτλοφόρητο/ακυκλοφόρητο κομμάτι, παίζουν και πειραγμένα παλιά τους - η μπάντα διανύει ήδη τον έβδομο χρόνο ζωής - και μας πηγαίνουν για 45’ σε έναν τόπο ambient αισθητικής με αργές, μακροσκελείς συνθέσεις που ενίοτε «εξεγείρονται» κατά του εαυτού τους. Χαίροντας ήδη της εκτίμησης του πιο arty μέρους του κοινού, άραγε θα αυξήσουν το fanbase τους μετά από αυτό το support;

Το ρολόι λέει 23:30 και έχει έρθει η ώρα για την επιστροφή των post-rockers από το Leicestershire, ως headliners πια. Η ατμόσφαιρα γεμάτη προσμονή στο ολόμεστο An και το intro δυναμικό, όπως και η on-stage παρουσία τους. Ο κιθαρίστας John Helps γίνεται ιδιαίτερα επικοινωνιακός, πέφτουν πολλά σπαστά ελληνικά «καλησπέρα», «ευχαριστώ», «έτσι» κ.λπ., που αποδεικνύονται αφροδισιακά για το κοινό και σχεδόν όλα τα διαθέσιμα χέρια κτυπούν δυνατά στους εμμονικούς marching ρυθμούς του "...When We Are Cats". Μας παίζουν και καινούριο κομμάτι. Εμφανής ο αντίκτυπος του ντεμπούτου Japanese Spy Transcript στον κόσμο, που αγκαλιάζει θερμά και το πιο πρόσφατο πόνημα I Was Here For a Moment, Then I Was Gone.  Οι δύο κιθάρες με την αμέριστη βοήθεια από το εκπληκτικό μπάσσο του Jamie Ward και τα διόλου φλύαρα samples δημιουργούν το ζητούμενο: κινηματογραφική διάθεση με βίαιους κιθαρισμούς και ηλεκτρονικές πινελιές, δηλαδή μία νέα πνοή στο ορχηστρικό ροκ κι όλα αυτά σε άψογο κλίμα συνεργασίας μεταξύ των μουσικών. To setlist περιλαμβάνει έντεκα καλοδουλεμένες συνθέσεις - χωρίς τα δύο κομμάτια του «υποχρεωτικού» encore - και ο κόσμος φεύγει με επευφημίες, γεμάτος από το μελωδικό τελευταίο "He Films the Clouds Pt.2", που γίνεται και το mega-singalong της βραδιάς (δεν είχαμε και πολλές ευκαίριες για κάτι τέτοιο έτσι κι αλλιώς), με την υπόσχεση του Robin Southby 'to see us soon'.

Ηθικόν δίδαγμα της βραδυάς: η καλή μουσική γράφεται όταν βρίσκεσαι μεταξύ καλών φίλων. Και εις άλλα με υγεία! -- Κατερίνα Μυτιληναίου [a/k/a. t-dot]