---

Ναι το παραδέχομαι. Κάποια στιγμή σκέφτηκα ότι δεν θα ήταν λογικό να αφήσω την θαλπωρή του κλιματιστικού μου και να κατηφορίσω στην αγαπημένη γειτονιά των Εξαρχείων. Βλέπετε, η περασμένη Τρίτη ήταν η πιο ζεστή μέρα του χρόνου (μέχρι τη σημερινή). Μέσα μου παρακαλούσα να αποζημιωθώ για αυτή την τολμηρή βόλτα μου στη Σαχάρα της οδού Σολωμού. Οι Disappears δεν είναι κάποιο συγκρότημα που είναι γνωστό για τα λάιβ που δίνει, γι' αυτό κρατούσα τις επιφυλάξεις μου.

Δεδομένων των καιρικών συνθηκών, μπορώ να πω ότι μου έκανε εντύπωση η αυξημένη προσέλευση του κόσμου. Παρεΐτσες στα σκαλοπάτια του ΑΝ, κουβέντιαζαν χαλαρά και έδειχναν να απολαμβάνουν τη δροσιά του air condition, αφού ακόμα έφτανε για τους λίγους που ήταν στο χώρο. Λίγο μετά τις δέκα τη χαλαρότητα αυτή θέλησαν να διαταράξουν ο Βαγγέλης και ο Φώτης (οι A Victim of Society δηλαδή) και το κατάφεραν. Δεν θυμάμαι πόσες φορές τους έχω δει ζωντανά φέτος, άλλα νομίζω ότι αυτή τη φορά ήταν σαφώς βελτιωμένοι και με νέες ιδέες, όπως μας είχαν υποσχεθεί εδώ στο Wild Thing πριν λίγες μέρες. Έβαλαν ακόμα πιο πολύ ένταση στις κιθάρες, κολασμένα reverb και πολλά ψυχεδελικά κιθαριστικά περάσματα που θύμιζαν Wooden Shjips. Όλα αυτά κατάφεραν να κάνουν τους θαμώνες του ΑΝ να κοιτούν με ενδιαφέρον το set των Victim of Society. Ο κόσμος δείχνει να γουστάρει τους Victims, αυτοί το ξέρουν και το απολαμβάνουν και γι' αυτό θα πρέπει σιγά-σιγά να βρίσκουν και άλλες ιδέες για τα λάιβ τους, αφού είναι ένα γκρουπ που βγαίνει συχνά στη σκηνή.

Τα μέλη των Disappears άρχισαν να ανεβαίνουν στη σκηνή και να φτιάχνουν μαζί με τον ηχολήπτη τα όργανα τους. Να το πιάσω ανάποδα; Να το πιάσω. Δεν έφυγε κανείς δυσαρεστημένος από αυτό το λάιβ, όλοι είχαν στο τέλος ένα χαζό χαμογελάκι ικανοποίησης και ευχαρίστησης. Ποιος να περίμενε από ένα γκρουπ όχι και τόσο μεγάλου βεληνεκούς ότι θα ικανοποιούσε μέχρι και τον πιο απαιτητικό ακροατή. Όλοι εκστασιασμένοι από το θορυβώδες encore που έκανε τους πάντες να χτυπιούνται, αψηφώντας την υπερβολική ζέστη και τον ιδρώτα που έσταζε από το μέτωπό τους. Όσο για τα μέλη του γκρουπ, πραγματικά ο ιδρώτας έπεφτε απάνω στα όργανα (το κλιματιστικό δεν ήταν πια αρκετό για τον γεμάτο χώρο), άλλα στιγμή δεν έδειξαν ενοχλημένοι ή εξουθενωμένοι. Μόνο ο μπασίστας παρέμενε cool αφού ήταν σχεδόν ακίνητος. Garage ξεσπάσματα, extended ψυχεδελικές μελωδίες, δανειζόμενες την υπνωτική-μαγευτική αύρα των Velvet Underground. Διάχυτη post-punk αλητεία που απέπνεε ο τρελάρας τραγουδιστής-κιθαρίστας Brian Case, ο οποίος φαινόταν σαν indie-nerd, άλλα τελικά αποδείχθηκε μεγάλο ψυχάκι. Πολύ τον γούσταρα. Ακόμα γούσταρα που είδα από κοντά τον Steve Shelley ο οποίος ταλαιπωρούσε σαν έφηβος τα δέρματα, έδειχνε να διασκεδάζει ιδιαίτερα τη συμμετοχή του στους Disappears. Σε όλη τη διάρκεια της εμφάνισης κράτησαν με αυστηρότητα τους κραουτικούς ρυθμούς που είναι ένα από τα χαρακτηριστικά τους, άλλα αυτή την αυστηρότητα, διαδεχόταν ο ενθουσιασμός και η νεανικότητα.

Η μπάντα έπαιξε όλο σχεδόν τον τελευταίο δίσκο της Pre-Language, όπως τα "Replicate", "Fear of Darkness", "Joa", άλλα γενικά ήταν μία best-of setlist που περιλάμβανε και τραγούδια από τους δύο προηγούμενους δίσκους (The Guider, Lux). Έτσι όλοι έμειναν ευχαριστημένοι και σίγουρα κανείς δεν μετάνιωσε αυτή τη βόλτα στην καρδιά της Αθήνας. Γύρισα σπίτι ιδρωμένος, άλλα είχα την γλυκιά κούραση που έχει ένας ευχάριστος καλοκαιρινός περίπατος. -- Ανδρέας Μαραγκός

---

Όλη τη χρονιά η απάντηση στην ερώτηση «ποια νέα μπάντα θα ήθελες να δεις live διακαώς;», ήταν μία: τους Disappears. Και το θέλημα εγένετο μέσω της Arte Fiasco που ήδη μας είχε χάρισε μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες συναυλιακές στιγμές της χρονιάς. Η βραδιά λοιπόν αναμένονταν καυτή μεταφορικά και κυριολεκτικά μιας και όλοι λίγο πολύ το περίμεναν ότι το θερμόμετρο θα χτυπούσε κόκκινο στο κλειστό χώρο του AN. Ίσως αυτός να ήταν και ο βασικός παράγοντας που η προσέλευση δεν ήταν η αναμενόμενη για τέτοιου βεληνεκούς όνομα.

Το λάιβ άνοιξαν λίγο μετά τις 10 οι Αθηναίοι A Victim of Society, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες της εγχώριας σκηνής, που αποτελείται από δύο άτομα. Κύρια χαρακτηριστικά των επτά τραγουδιών που παρουσίασαν ήταν τα «πειραγμένα» φωνητικά, οι κιθάρες που κινούνταν σε experimental και surf πλαίσια και οι λούπες με την drum machine που γέμιζαν τις συνθέσεις. Με την κυκλοφορία του πρώτου τους 7’’ "Fake Friends"/"You're Gonna Hate Me" από το Fractal Press και τα πολλά live που έχουν ήδη στο ενεργητικό τους έδειξαν πόσο δεμένοι είναι και μας προετοίμασαν με τον καλύτερο τρόπο για ό,τι θα επακολουθούσε.

Λίγο πριν βγούνε οι Disappears στη σκηνή είχαμε την τύχη να μιλήσουμε με τον Steve Shelley, ο οποίος θυμόταν χαρακτηριστικά και τις τρεις εμφανίσεις των Sonic Youth στην Ελλάδα και εξέφρασε την ελπίδα μιας μελλοντικής επανένωσης, μια που οι δεσμοί τους είναι ακόμη ισχυροί, καθώς έχει αναλάβει τα ντραμς στο προσωπικό σχήμα του Lee Ranaldo. Μας τόνισε επίσης πόσο πολύ γουστάρει να παίζει ξανά σε μικρά clubs και ότι θεωρεί τον εαυτό του ισότιμο μέλος του συγκροτήματος καθώς παίζει μαζί τους ήδη δύο χρόνια. Καμιά κουβέντα βέβαια για την Kim...

Οι πρώτες μπασιές του "All Gone White" σε συνδυασμό με την «βαριεστημένη» ερμηνεία του Brian Case έσπρωξαν τα 250 περίπου άτομα πιο κοντά στη σκηνή για να ακολουθήσει το "Fear of Darkness" με το κολλητικό ρεφρέν 'Everything disappears'. Μεγαλύτερη βαρύτητα δώσανε στον τελευταίο δίσκο τους Pre Language παίζοντας μάλιστα τα οκτώ από τα εννιά κομμάτια. Μεταξύ αυτών παρουσίασαν ένα καινούργιο τραγούδι,  το "Era", που αποδείχτηκε μάλλον η πιο μελωδική στιγμή του set, καθώς και μια διασκευή στο "Radiation" των Suicide αντικαθιστώντας το synthesizer με άφθονο reverb στις κιθάρες, προσαρμόζοντας έτσι το κομμάτι στα μέτρα τους. Ο ήχος, η ενέργεια και το δέσιμο της μπάντας κυμάνθηκαν σε άψογα επίπεδα, αλλά η παρουσία του Steve Shelley χρήζει ξέχωρης μνείας καθώς πολλές φορές πιάσαμε τον εαυτό μας να χαζεύει το ιδιαίτερο και εγκεφαλικό παίξιμό του που απογείωσε τις συνθέσεις.

Μετά από μία ώρα και δέκα λεπτά το μεγαλύτερο μέρος του κοινού απέμεινε να αναρωτιέται αν αυτή ήταν όντως η συναυλία της χρονιάς. Για εμάς ήταν… -- Κώστας Οικονόμου, Ευθύμιος Σακκάς

A Victim of Society: