---

Η επιστροφή των Savage Republic στην Αθήνα δεν είναι κάτι που μπορούσαμε να προσπεράσουμε έτσι απλά. Κι ας μην είναι κατά τα τελευταία χρόνια που ξαναφτιάχτηκαν μαζί τους ο Bruce Licher (και κανείς από τις ημέρες των “Tragic Figures”), κι ας μην τρελαθήκαμε ακριβώς με πιο πρόσφατό τους πόνημα “1938”. Έτσι λοιπόν κατηφορίσαμε στο ΑΝ για να τους δούμε. Και πράξαμε καλά. Δεν μπορώ να πω ότι μου άρεσε ο “Adonis” ή η “Andalusia” έτσι όπως παίχτηκαν (παρά την αξιαγάπητη παρουσία της Στέλλας από τους False Alarm - όπως πληροφορήθηκα – στα φωνητικά), ούτε μπορώ να πω ότι κάπου στη μέση του σετ το παίξιμο δεν έκανε κάπου κοιλιά, αλλά δεν με άφησε ασυγκίνητο το «τελετουργικό» άνοιγμα με την είσοδο του «μουσικού» βαρελιού, το γνωστό tribal vibe που περίπου μόνο αυτοί οι τύποι μπορούν να παράξουν – άλλωστε αυτοί το δημιούργησαν πολλά φεγγάρια πριν – και που δυστυχώς δεν έχει κληροδοτηθεί σε νεότερες γενιές μουσικών, οι γνώριμες ethnic industrial ψυχεδελικές surf λιτανείες από τα εν τέλει ηρωικά 80s αλλά και ο γενικός ενθουσιασμός που προκάλεσαν στο κοινό – οι νεώτεροι δεν έχουν ξαναδεί παρόμοιες συναυλίες. Σημειωτέο είναι ότι το AN ήταν γεμάτο από «παιδιά» όλων των ηλικιών, κάτι που δείχνει ότι ο κόσμος χρειάζεται σήμερα όλο και πιο πολύ αυθεντική μουσική, όπως αυτή που κάποτε παιζόταν. Θετικό το πρόσημο λοιπόν αυτής της εμπειρίας (με την βοήθεια και κάποιας νοσταλγίας). Ο Blaine L. Reininger, που βγήκε στη σκηνή για να τους συνοδεύσει στα κουτουρού με το βιολί του, τις περισσότερες φορές έπαιξε μέσα στον βόμβο τους και στα μερικά δευτερόλεπτα παικτικής μοναξιάς «έγραψε» εξαιρετικά. Αλλά και οι Three Way Plane που άνοιξαν, αν και αναμενόμενα εκτός μουσικού κλίματος των Republic (πώς θα μπορούσαν άλλωστε να είναι εντός;), έπαιξαν καλά. Έχουν διανύσει ήδη αρκετά «χιλιόμετρα» στην τέχνη τους. Το ξανακάνουμε; -- Laertis