---

Τη μεγάλη βραδιά της εμφάνισης ενός εκ των κορυφαίων heavy metal συγκροτημάτων, άνοιξαν οι Έλληνες Marauder, τους οποίους δεν είχε τύχει να ξαναδώ ζωντανά. Με παθιασμένη σκηνική παρουσία από όλα τα μέλη, η μπάντα τίμησε δεόντως το υλικό της αλλά και τους πολυάριθμους οπαδούς τους οι οποίοι τραγουδούσαν απ' έξω τους στίχους τους. Οι μεγάλες στιγμές τις εμφάνισής τους ήταν βεβαίως όταν έπαιζαν τραγούδια από το δίσκο 1821. Η μιλιταριστική εμφάνισή τους μας θύμισε το ντύσιμο/σήμα-κατατεθέν του Udo και φυσικά δεν παρέλειψαν να χαιρετίσουν τον μεγάλο Tony Martin, ο οποίος αφού βρέθηκε στην Αθήνα, αποφάσισε να παρακολουθήσει τη συναυλία των Marauder και Accept από τα δεξιά του photo pit δίχως πριμαντονισμούς. Στιβαρό, παραδοσιακό heavy metal λοιπόν με ολοζώντανη παρουσία και τα αίματα έχουν ανάψει περιμένοντας τους headliners.

Δεύτερη φορά που θα τους έβλεπα και πρώτη χωρίς τον Udo. Εντάξει, όσον αφορά τις στουντιακές δουλειές τους, αμφιβολία δεν υπάρχει, η μπάντα περνάει δεύτερη νιότη. Αλλά ως γνωστόν τα πάντα κρίνονται στο σανίδι. Με το έμπα όμως πήραμε χαμπάρι ότι οι Accept του 2012 με τον Marc Tornillo πίσω από το μικρόφωνο δεν αστειεύονται καθόλου. Αν ο Udo έχει φωνή «κατσούλι» και φάτσα Bulldog, ο Tornillo είναι το αντίθετο. Λεπτοκαμωμένος αλλά και κακό σκυλί επί σκηνής, που όχι μόνο γαβγίζει αλλά και δαγκώνει μονομιάς τις όποιες αμφιβολίες είχαμε για το αν μπορεί να σταθεί επάξια σε ένα show των Accept ως frontman, έχοντας τεράστια παπούτσια να γεμίσει. Εντάξει, μπορεί στα "Restless and Wild" και "Fast as a Shark" να έλλειπε η στάμπα του κυρίου Udo, στα υπόλοιπα όμως, τόσο κλασικά όσο και στα δικά του ο άνθρωπος έλαμψε και κώλο κάτω δεν έβαλε, οργώνοντας τη σκηνή, ποζάροντας, ουρλιάζοντας, διασκεδάζοντας!

Η υπόλοιπη παρέα του Wolf Hoffmann δείχνει ότι έχει ξανανιώσει με την έλευση του Marc και παίζει με την ψυχή της. Έχοντας δύο φανταστικούς πρόσφατους δίσκους και ένα μερίδιο της ιστορίας του heavy metal στην πλάτη, δε δίστασαν να παίξουν ένα δίωρο γεμάτο-γεμάτο και να μην αφήσουν λαρύγγι για λαρύγγι ανοιχτό στο πέρας της εμφάνισής τους. Δε δίστασαν επίσης να παίξουν καινούριο τραγούδι στο encore. Πόσες παλαίμαχες μπάντες μετράς που έχουν τα φόντα και τα κότσια να το κάνουν;

Ο ήχος ήταν πεντακάθαρος μα εκκωφαντικά δυνατός - μην περιμένεις όμως να γκρινιάξω, heavy metal συναυλία πήγαμε να δούμε. Οι Accept μου άφησαν την αίσθηση ότι είναι οι καλύτεροι και πιο φτασμένοι μαθητές των συμπατριωτών τους Scorpions, εξαιρουμένου του Marc που είναι της σχολής Dan McCafferty/Brian Johnson. Πόζα, γκριμάτσες, συγχρονισμένα «πάνω κάτω» στις κιθάρες και άλλα τέτοια γραφικά, υπό την καθοδήγηση του μαέστρου Wolf που σαν άλλος Rudolf Schenker (και όχι Michael αν κρίνουμε από τα εντελώς φασαριόζικα σόλο του) ηγείται μιας μπάντας που αντικειμενικά και εμπράκτως δε σου αφήνει περιθώριο να μην την λατρέψεις.

Απολογισμός: Μεταγραφή που ρίχνει σφαλιάρα στις όποιες σκέψεις για reunion, καινούρια τραγούδια που στέκονται επάξια δίπλα σε ύμνους όπως το "Breaker", πρώην μέλος των Black Sabbath να παρακολουθεί από κοντά, συναυλία που μετατρέπεται σε πάρτυ και δύο Flying V που πήραν φωτιά, σαν στο εξώφυλλο του Restless and Wild. Όπως λένε και οι ίδιοι, "Delivering the teutonic terror, we will give em' the axe!". Βοήθειά μας... -- Φάνης Μανταίος

Marauder: