---

Δυστυχώς δεν παρευρεθήκαμε την πρώτη μέρα του κύκλου των εορταστικών εμφανίσεων των Firewind, αλλά η δεύτερη μας αποζημίωσε για τα καλά. Έπειτα από μια πολύ δύσκολη μέρα, είχα την εντύπωση ότι θα παρακολουθήσω τη συναυλία πονοκεφαλιασμένος. Με το που ανέβηκε η μπάντα στη σκηνή όμως, το κέφι έφτιαξε ευθύς αμέσως και αυτό για μια heavy metal μπάντα είναι πολύ σημαντικό. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή.

Κοντεύει δέκα και ένα τσούρμο νοματαίοι διάφορων ηλικιών έχουν γεμίσει (αλλά όχι εντελώς) το Κύτταρο και περιμένουν. Στην πλειοψηφία του κοινού κυριαρχούν οι πιτσιρικάδες. Μετά από το Black Album που έπαιζε ο ηχολήπτης για να ανάψουν τα αίματα, τα φώτα σβήνουν και αρχίζει να ακούγεται το... "Gangnam Style"! Ναι, οι Firewind κάνουν πάρτυ και δεν αφήνουν το χιούμορ απ' έξω. Tο ίδιο και το νεαρό κοινό που αρχίζει να χορεύει ανάλογα μέχρι να ανέβει η μπάντα χαμογελαστή, να χειροκροτηθεί και να αρχίσει ξανά το heavy metal.

Για το επόμενο δίωρο χορτάσαμε Firewind. Ο πολυπράγμων Μπάμπης Κατσιώνης είναι ωραίο θέαμα όταν τον βλέπεις να καταφέρνει ταυτόχρονα τα πλήκτρα, την κιθάρα και τις πόζες του, γνωρίζοντας ότι εκτός αυτών ασχολείται και με τη σκηνοθεσία video clips. Το rhythm section των Johan Nunez και Πέτρου Χριστοδουλίδη ήταν όπως έπρεπε, ορεξάτο και στιβαρό. Ο Apollo Papathasio, ο οποίος πότε μας μίλαγε ελληνικά, πότε του έβγαινε το διεθνές του, είναι μια πολύ καλή blues rock φωνή και του λείπει η απαιτούμενη(;) power metal τσιρίδα. Δε μου κάνει καθόλου εντύπωση που τον μάζεψε ο Amott στους θρυλικούς heavy rockers Spiritual Beggars. Έχει καταφέρει όμως να μπει απόλυτα στο πνεύμα της μπάντας και να αποδίδει τα τραγούδια μια χαρά, δίνοντας μια πιο βαριά χροιά. Και φυσικά ο αρχηγός Gus G. που έβλεπε τον πύρινο άνεμο να φυσάει δέκα κεράκια στην τούρτα του βλασταριού του και προφανώς γούσταρε σαν τρελός και έπαιζε άπαιχτα!

Ακούστηκαν τραγούδια από όλη τους τη δισκογραφία και δε νομίζω να έμεινε κανείς παραπονεμένος - άλλωστε υπήρχε και η προηγούμενη μέρα. Ξεχώρισαν τα τραγούδια του φετινού Few Against Many και από εκεί και πέρα, ο καθένας έχει τα προσωπικά αγαπημένα του. Εντάξει, αν θέλουμε να γκρινιάξουμε λίγο, το keyboard solo με τα περάσματα στα "Edge of Thorns" και "Black Diamond" θα μπορούσε να έλειπε, αλλά προλόγισε ωραία το "Edge of a Dream" για να έρθει κολλητά το αγαπημένο μου feelgood rocker τους "Mercenary Man". Στο encore ανέβασαν τη Μάχη των Visions of Atlantis, ενώ έπαιξαν και μια γαμάτη διασκευή στο "Maniac" του Michael Sembell, που ταίριαζε απόλυτα στην εορταστική διάθεση, για να κλείσουν αμέσως μετά με το "Falling to Pieces".

Ευτυχώς που υπάρχουν οι Firewind. Ευτυχώς που υπάρχει μια εγχώρια μπάντα που μπορεί να κλείνει διήμερες συναυλίες σε καιρό κρίσης και να ωθεί τα πιτσιρίκια να κάνουν το πρώτο τους crowd surfing, να αφήνουν μαλλί και να εξαναγκάζουν μπαμπάδες να ξενυχτίσουν παρακολουθώντας «τη βαβούρα», τη στιγμή που οι μεγαλύτεροι στο κοινό τραγουδάνε και κουνάνε ρυθμικά τα κεφάλια. Ευτυχώς που τα μέλη τους γνωρίζουν τόσο μεγάλη επιτυχία. Και δεν είμαι καν φανατικός οπαδός τους. Να τα χιλιάσετε κύριοι! -- Φάνης Μανταίος