---

Το event ξεκίνησε στην ώρα του με τους Released Anger να σπέρνουν πρωτόλειο και ακατέργαστο thrash metal και ένα μάτσο μαλλιάουρια να σέρνουν το χορό του toxic waltzing. Η σκηνική τους παρουσία θέλει λίγο δουλίτσα αλλά το σκοπό τους τον πέτυχαν, αφού αρκετές φανέλες ίδρωσαν και αρκετοί σβέρκοι κουνήθηκαν για πάρτη τους. Ευχάριστο ξεκίνημα αν μη τι άλλο. Ένα μπράβο και στον κόσμο που από νωρίς τους τίμησε με την παρουσία του.

Συνέχεια με τους Convixion και την εμφανώς πιο Motorhead-ική προσέγγισή τους στο thrash metal, με το καλπάζον μπάσο σε πρώτο ρόλο. Πόζες, headbanging, stage diving με το κιλό και άλλα τέτοια όμορφα λάμβαναν χώρα πάνω και κάτω από τη σκηνή με σχεδόν καθολική συμμετοχή του κόσμου. Η μπάντα ορεξάτη και τα όργανα αγριεμένα. Σε έναν χώρο με πανό "Agrinio Metal Union" να δεσπόζει, πιτσιρικάδες με μπλούζες συγκροτημάτων που μεσουρανούσαν όταν οι γονείς τους ακόμα δεν είχαν γνωριστεί και την τοπική heavy/thrash σκηνή παρούσα, η προτροπή στο γνωστό και αγαπημένο singalong «Heavy metal ρε μουνιά» κάθε άλλο παρά παρωχημένη μπορεί να θεωρηθεί. Οι Tankard θα ήταν περήφανοι. True metal party λέμε!

Τελευταία μπάντα πριν τους headliners, οι επικοί Wrathblade. Τα πάντα θύμιζαν 90s για κάποιο λόγο, καθώς η εγχώρια μπάντα έδινε τον καλύτερό της εαυτό με το μπλουζάκι Cirith Ungol του τραγουδιστή να δίνει το στίγμα  για να ξεσπαθώσουν. Μου άρεσε ιδιαίτερα η σοβαρή αλλά όχι σοβαροφανής τους παρουσία και το από καρδιάς επικό συναίσθημα που εξέπεμπαν. Τα μακροσκελή και στιβαρά τραγούδια τους ίσως ξένισαν κάποιους, εν μέσω heavy/speed/thrash παροξυσμού, αλλά στην τελική η ποικιλία δε θα πρέπει να χαλάει κανέναν.

Η ώρα είχε πάει περασμένες έντεκα, όταν δύο μεγάλα κηροπήγια έκαναν την εμφάνιση τους σκηνή και λίγα λεπτά μετά, νάσου μία από τις καλύτερες μπάντες του σήμερα μπροστά μας. Δυστυχώς είχα χάσει την προηγούμενη εμφάνισή τους (καταραμένη σκοπιά) και μέτρο σύγκρισης δεν έχω, περίμενα όμως πώς και πώς να δω αν τα όσα διθυραμβικά είχα ακούσει, αληθεύουν. Οι Enforcer λοιπόν στις συναυλίες τους μπορούν να συγκριθούν μόνο με τον αθλητισμό. Η ταχύτητα, η ενέργεια, τα νιάτα, όλα παίζουν το ρόλο τους για αυτό το εκρηκτικό αποτέλεσμα. Η σκηνική τους παρουσία άρτια και η εικόνα τους βγαλμένη κατευθείαν από τη δεκαετία του '80, χωρίς όμως να είναι σκηνοθετημένη. Το ολοκαίνουριο Death by Fire στέκει επάξιο ανάμεσα στη μικρή αλλά θαυματουργή δισκογραφία τους και ειλικρινά δεν υπήρχε ένα τραγούδι που να σε κάνει να βαρεθείς. Ο κόσμος; Πιτσιρικάδες και γηραιότεροι με το σαγόνι στο πάτωμα. Το "Scream of the Savage" μας πήρε και μας σήκωσε κυριολεκτικά. Τα άγουρα Celtic-Frost-ικά "ough" είναι παραπάνω από καλοδεχούμενα ακόμα και αν ο τραγουδιστής είναι αμούστακος νεανίας. Τα κενά μεταξύ των τραγουδιών σχεδόν ανύπαρκτα και στην τυπική αποχώρηση από τη σκηνή πριν το encore δεν πρέπει να πρόλαβαν να πιουν ούτε μια γουλιά νερό. Συνεχόμενη και φρενήρης εκτόξευση αγνού και τάχιστου παραδοσιακού heavy metal σε έναν εκστατικό αγώνα δρόμου τόσο της μπάντας όσο και του ακροατηρίου. Παρ' όλα αυτά η συναυλία δεν ήταν η απόλυτη heavy metal εμπειρία όπως περίμενα. Πρώτον διότι ο Olaf σε διπλό ρόλο κιθαρίστα/τραγουδιστή χάνει πόντους από την ερμηνεία του και γνώμη μου είναι ότι πρέπει να βρουν δεύτερο κιθαρίστα άμεσα, όχι γιατί έτσι δε τα πάνε περίφημα, αλλά γιατί έχουν την ικανότητα να αγγίξουν το άψογο. Δεύτερον γιατί δεν έπαιξαν το "Nightmares", το καλύτερο τραγούδι που έχουν γράψει ποτέ, κάτι που σηκώνει συναυλιακή δίωξη σε βαθμό κακουργήματος. Πέραν αυτών όμως, δε νομίζω ότι είναι πολλές οι μπάντες που δεν τρώνε τη σκόνη των Enforcer.  O βαθμός είναι πολύ αυστηρός, υπ' όψηιν. -- Φάνης Μανταίος

[Φωτογραφίες: Γιάννης Κυρατζόπουλος]